Bob z Dylan’s Town… Brzmi znajomo? Paradoksalnie nie jest to zbiór piosenek Boba Dylana, a autorski koncept album polskich muzyków, w którym poznajemy barwną historię z Dzikiego Zachodu, która jest opowieścią o duchach.
Autor: Rafał Chojnacki (Page 6 of 285)
Legendarna grupa The Spinners, zanim jeszcze stała się klasykiem morsko-folkowego śpiewania, miała w nazwie swoje rodzime miasto, a sama idea powstania zespołu była podobna do tych, jakie przyświecał setkom miejskich kapel podwórkowych na całym świecie. Bez względu na to, czy pomyślimy tu o The Dubliners, czy o Kapeli Czerniakowskiej, idea byłą jedna: dać mieszkańcom miast namiastkę kultury ludowej, przypominającej im tą, którą znaliz rodzinnych domów.
William Oldham to człowiek orkiestra. Współpracował z tak różnymi artystami jak Boxhead Ensemble, Tortoise, Mekons, Harem Scarem, Matt Sweeney czy Björk. Pod szyldem Bonnie „Prince” Billy od 1999 roku nagrywa płyty, które można określić jako utworu z pogranicza amerykańskiego folku, americana i coutry. O znaczeniu tego śpiewająego autora piosenek może świadczyć fakt, że jeden z jego utworów zarejestrował sam Johnny Cash.
Szczecińska grupa Emerald w normalnym kraju powinna grać sto koncertów rocznie i co półtora roku wydawać nową płytę. Myślę, że w głowie lidera tej formacji, Leszka Czarneckiego, nie zabrakłoby pomysłów zarówno na kolejne autorskie numery, jak i na twórcze przeróbki tradycji. Kto wie, gdzie dziś byłby ten zespół, gdyby funkcjonował w normalnych warunkach?
Tajemnicza grupa Tarry Breeks wyłoniła się pewnego dnia z czeluści internetu w postaci zgranego z kasety magnetofonowej materiału, który ukazał się w tej formie w 1989 roku. Z opisu kasety wynika, że grają na niej Goeff i Cheryl, którzy naturalnie są żaglarzami, a materiał nagrano w studio w kalifornijskim San Pedro.
Grupa Hugh MacDiarmid’s Haircut podpisuje się jako Scotland’s Original Bagpipe Ceilidh Band. I rzeczywiście, mamy tu grę do tańca (nie tylko szkocką, trochętu irlandczyzny), w której głównym instrumentem są szkockie dudy. Brzmi to – przyznam szczerze – dość ciekawie.
Brytyjska grupa Ferocious Dog pochodzi z Warsop, w hrabstwie Nottingham. Ich zabarwionego celtyckimi nutami folk-punka można w tej okolicy słuchać już od ponad 30 lat. Zadebiutowali w 1988 roku, tworząc wówczas folk-rockową scenę z takimi zespołami jak New Model Army, The Levellers i The Wonder Stuff.
Album „A Drop of the Hard Stuff” irlandzkiej grupy The Dubliners, to jedna z tych płyt, które zmieniły oblicze muzyki. I nie chodzi w tym przypadku o jakieś szczególne utwory czy nowatorskie wykonania, a o sam fakt, że debiutancka studyjna płyta Dublinersów w ogóle się ukazała, co pchnęło tą grupę na szerokie wody i pozwoliło im zbudować pozycję, która była już później tylko silniejsza i silniejsza. Wcześniejsze krążki, z rejestracjami koncertów, nie prezentowały tak wysokiej jakości.
Podtytuł tego albumu brzmi „Poland Pakistan Music Without Borders 17/18„. Właściwie mówi nam to już bardzo dużo: dwójka muzyków z Polski i trójka z Pakistanu, grają wspólnie utwory z dwóch różnych światów, stworzone i zaaranżowane w latach 2017-2018. Nie mówi nam to jednak najważniejszego: jak brzmi ta płyta.
13 Krauss to celtyccy folk-punkowcy z Saragossy od 2012 roku idą ścieżką wyznaczoną przed laty przez Dropkick Murphy’s. Już w pierwszym utworze („Dark Times”) słyszymy ostre przmienie street punka, w którego tle pobrzmiewa radośnie mandolina. W niektórych melodiach pojawią się skrzypce, czasem będzie to banjo. Do tego wszystkiego musimy jeszcze dodać zadziorny punkowy wokal. Mario Funes drze się aż miło.
