eFolk.pl

To obecnie najstarszy istniejący nieprzerwanie zespół na scenie szantowej w Polsce.
Korzenie zespołu sięgają radomskiego festiwalu RAFA w 1982 roku, na którym kilku solistów wpadło na pomysł utworzenia zespołu. W ten sposób doszło do nagrania pierwszej w Polsce płyty (analogowej) z repertuarem szantowym i morsko-folkowym. Została ona zarejestrowana w 1983 roku i sygnowana była nazwą Stare Dzwony.
W pierwszym składzie zespołu znaleźli się: Marek Siurawski (z zawodu dziennikarz, marynista, obecnie największy w Polsce autorytet w dziedzinie szant), Ryszard Muzaj (żeglarz, znany balladzista), Jerzy Porębski (oceanograf, rybak, autor popularnych piosenek) i Mirosław Peszkowski (balladzista, później twórca zespołu Packet).
Skład ten, poszerzony o Janusza Sikorskiego i Romualda Długosza pojawił się na krakowskim festiwalu „Shanties ’84”, gdzie zdobył nagrodę Grand Prix.
Wkrótce ustalił się stały skład, w którym zespółl koncertował 10 lat (Siurawski – Sikorski – Porębski – Muzaj). Mimo iż większość muzyków aktywnie pływała, można ich było słuchać na wielu festiwalach i koncertach w kraju i za granicą. Nagrali też wówczas kilka kaset. Kres tego składu nastąpił po śmierci Janusza Sikorskiego w 1995 roku. Trzeba przyznać że odejście na wieczną wachtę takiej osobowości było dla szantymenów sporym ciosem.
Jednak zespół otrząsnał się ze smutnych myśli i krótki czas koncertował jako trio. Wkrótce dołączył do niego kolejny znany solista (współpracujacy również z zespołem Bluska i z Jurkiem Porębskim) – Andrzej Korycki. W tym składzie nagrali ostatni jak dotąd materiał „Pora w morze nam”.
Członkowie zespołu Stare Dzwony kontynuują równolegle swoje granie solowe, co jakiś czas któryś z nich wydaje nowy materiał. Zdarza im się koncertować w różnych konfiguracjach, również z zaproszonymi goścmi z zagranicy.

Nam to zespół dowodzony przez austriackiego muzyka i producenta Bernharda Mikuskovicsa.
Swoją muzykę określają jako „Medieval World Music”, ich brzmienia nawiązują rzeczywiście do ludowych korzeni róznych kultur, choć wiele wskazuje na to, że obok tradycyjnych brzmień z obszarów niemieckojęzycznych inspirują ich głównie melodie celtyckie i bliskowschodnie. Zdarzają się jednak także znacznie dalsze wyprawy muzyczne, zwłaszcza wtedy, gdy muzyce towarzyszą dźwięku australijskiego didgeridoo, andyjskiej queny czy japońskiego shakuhachi.
Inspiracją dla filozofii muzycznej Mikuskovicsa jest fakt, że juz od najdawniejszych czasów jego rodzinne dorzecze Dunaju było miejscem przez które podróżowali kupcy, misjonarze i żołnierze, niosąc ze sobą okruchy różnych kultur.
Epicka i wizjonerska wizja muzyki austriackiego twórcy wymagała sporego wsparcia instrumentalnego, dlatego powołał do życia zespół, które realizuje jego pomysły.

Skład zespołu:
Bernhard Mikusovics – wokal, szałamaja, flety, harmonijka, didgeridoo, ney, fujara, okaryna, flet dronowy, cymbały, strumstick, dombra, rubab, programowanie
Georg Baum – harfa celtycka
Kemalettin Efe – saz
Dominik Johannes Richter – instrumenty perkusyjne
Bernd Meyer – programowanie

Oficjalna strona zespołu: http://www.ensemble-nam.com/

Zespół The Mad Maggies pochodzi z amerykańskiego San Francisco i zawdzięcza swoją nazwę akordeonistce i wokalistce Maggie Martin.
Grupa powstała w 2004 roku, a jej brzmienie jest wypadkową doświadczeń poszczególnych muzyków, z których większość gra lub grała wcześniej w innych zespołach.
The Mad Maggies nie ograniczają się do jednego stylu muzycznego, choć w ich muzyce słychać szczególny sentyment dla polki. Czerpią jednak z bogatego źródła muzyki świata, sięgając kiedy im to wygodne po ska, cajun, muzykę celtycką, piosenkę francuską i wiele innych motywów. Cała ta fuzja muzyczna podbarwiona jest odrobiną rocka, sprawiającą, że brzmienie zespołu jest bardzo przyjemne dla ucha.
Grupa ma na koncie sześć płyt: „Crazed and Enthused” (2004), „Magdalena`s Revenge” (2007), „Skull and Magpies” (2009), „Flashbacks – the Mad Maggies play vintage hits” (2010), „Shake Those Bones” (2011) i „Up North & Out West – the Mad Maggies on Tour” (2012).

Skład zespołu:
Johny Blood – tuba
Ray Fernandez – saksofon tenorowy, saksofon barytonowy, saksofon sopranowy
Ian Luke – perkusja
Maggie Martin – akordeon, śpiew
Tim Sarter – gitary basowe, akustyczne i elektryczne
Gary „GDub” Wium: gitary akustyczne i elektryczne

Oficjalna strona zespołu: www.themadmaggies.com

Grupa Tortilla Flat powstała w 1991 roku, założycielami była trójka kolegów: Chris, Ritchie i Lexu. Mieszkali razem w miejscowości Langenthal w Szwajcarii. Pomysł na nazwę ich zespołu wywodzi się w prostej linii z powieści „Tortilla Flat” Johna Steinbecka. Pełna buntu i nostalgii muzyka dobrze korespondowała wówczas z klimatem tej książki.
Mimo że brzmienie, które początkowo nawiązywało do klimatów rockowych z południa Stanów Zjednoczonych skręciło z czasem w kierunku celtyckiego rocka, nazwa pozostał i zespół jest dziś w swoim kraju bardzo popularny w kręgach miłośników takiego grania. Mają na koncie sześć płyt długogrających i kilka mniejszych wydawnictw.
Po kilku latach grania do zespołu dołączyła trójka dudziarzy, stanowiąca osobną grupę, znaną jako Independent Pipers. Dzięki nim muzyka Tortilla Flat nabrała jeszcze głębszego celtyckiego brzmienia.
Z czasem rockowa sekcja zespołu zbliżyła się nieco w kierunku punk rocka, co sprawiło, że zaczęła brzmieć podobnie do znanych grup, takich jak The Real MacKenzies, łączących grę na szkockich dudach z ostrym rockiem. Jednak wyróżnikiem pozostają nadal autorskie piosenki, komponowane przez członków zespołu.

Grupa powstała w Pradze w 2009 roku, gra głównie muzykę irlandzką, choć wiele kompozycji to autorskie utwory, napisane przez muzyków grających w zespole. Jak sami mówią: „Tradycja to proces, a nie muzeum”, dlatego właśnie do ogromnej spuścizny irlandzkiej muzyki ludowej próbują dokładać własną cegiełkę. Inspirując się muzyką fusion przenoszą kojarzące się z tradycją wiejską brzmienia, na współczesne miejskie nuty.
Tworzący Unreel muzycy mają już za sobą doświadczenia związane z grą w innych zespołach folkowych, jak również w składach międzynarodowych. Jitka Malczyk występowała m.in w czesko-bretońskim duecie Delioù (z Célestine Doedens), Žofka Kašparová występowała z jazzowo-folkową grupą Tamaral, Aleš Hrabě w wolnych chwilach gra z cygańsko-jazzowym Échos de Belleville zaś Ladislav Veselý występował przez jakiś czas z Jarrah, improwizującym zespołem grającym muzykę etniczną.

Skład zespołu:
Jitka Malczyk – skrzypce
Žofka Kašparová – flet, irish box
Aleš Hrabě – gitara
Ladislav Veselý – bodhran

Alepak to zespół folkowy powstały w 2010 roku przy Goleniowskim Domu Kultury. Tworzą go młodzi ludzie zainteresowani muzyką powstałą na bazie kultury ludowej. Nazwę zespołu można rozszyfrować czytając ją wspak.
Melodyka i rytmika pieśni ludowych stała się dla nich inspiracją do aranżacji utworów. Wykonują polskie melodie ludowe z różnych regionów kraju łącząc tradycyjne podejście do melodii ludowych z nowoczesnymi aranżacjami i brzmieniami.
Grupa dała się poznać dzięki uczestnictwu w licznych festiwalach. Zdobyła m.in. pierwsze miejsce w kategorii „młodzieżowe zespoły wokalno – instrumentalne” podczas XVIII Ogólnopolskiego Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie w 2012 roku. Ma również na koncie sukcesy na scenie folkowej, do najważniejszych należą główna nagroda na „Lipiańskich Spotkaniach z Kulturą Ludową Pomorza Zachodniego” i wyróżnienie na XXII Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe” w 2013 roku.
Zespół Alepak był również uczestnikiem V edycji polskiej wersji telewizyjnego show „Must Be The Music”.

Skład zespołu:
Joanna Kalinowska – skrzypce i wokal (kierownik zespołu)
Brygida Sawicka – skrzypce i wokal
Anna Czerwińska – skrzypce i wokal
Katarzyna Ogrodniczak – sekund, bęben i wokal
Maria Gąsior – flet, wokal, kontrabas
Weronika Kwaśniak – skrzypce i wokal
Jakub Ogrodniczak – trąbka, flet i bęben
Aleksander Kwietniak – klarnet i wokal
Piotr Holz – klarnet i wokal
Agnieszka Ogrodniczak – wiolonczela i wokal
Eryk Jeziorski – kontrabas i flet

Wychowana w Danii wokalistka Marianne Green inspiruje się przede wszystkim muzyką z hrabstw Belfast i Down w Irlandii Północnej. Dorastając w mieszanej, duńsko-angielskiej rodzinie jako nastolatka odkryła kolekcje płyt winylowych należących do jej ojca. Była na nich przede wszystkim tradycyjna muzyka irlandzka. To ona pchnęła Marianne do nauczenia się niektórych pieśni i do trenowania irlandzkich tańców. Obecnie jest ona dyrektorką artystyczną zespołu tanecznego Green Steps, który działa przy szkole Dark Green School of Irish Dancing, której Marianne jest współzałożycielką.
Jej debiutem płytowym była EP-ka „By Yonder Town”, wydana w 2004 roku. Jej pierwsza długogrająca płyta, to nagrany przy pomocy guru muzyki irlandzkiej Andy Irvine`a „Dear Irish Boy” z 2010 roku. Wśród zaproszonych na tą płytę gości znaleźli się Colum Sands, Gerry O`Conner i Martin O`Hare.

Niemiecki zespół Nobody Knows to młodzi muzycy, którzy mają swoją własną receptę na folk. Jak sami mówią jest to koktajl północnoeuropejskich brzmień, postmodernistycznego rytmu z zachodnioniemieckim folklorem. Całości dopełniają ironiczne teksty, wykonywane w języku niemieckim, angielskim i francuskim. Grupa przyznaje się też do silnych wpływów irlandzkiej muzyki instrumentalnej, co słychać w ich graniu.
Zespół ma na koncie dziewięć płyt autorskich oraz kilka albumów zarejestrowanych we współpracy z innymi muzykami.

Skład zespołu:
Max Heckel: wokal, skrzypce, gitara, banjo, mandolina, bałałajka basowa, kazoo
Thor Klein: gitara basowa, flet, wokal
Ronny Heckel: gitary, mandolina, harmonica, wokal
Georg Marth: sktzypce, gitara, bodhrán, wokal
Aron Thalis: perkusja, cajón, djembe, wokal

Irlandzki duet The Celtic Sopranos, to wokalna grupa, którą tworzą obdarzone pięknymi sopranami wokalistki Annemarie Gillman i Gillian Quinn. W nagraniach i na scenie towarzyszą im muzycy sesyjni.
Annemarie ukończyła studia na The Royal Irish Academy of Music, koncertowała między innymi z kultowym irlandzkim show Micheala Flatley`a „Lord of the Dance”, z którym dotarła również do Polski. Gillian ukończyła tą samą szkołę, jednak przez wiele lat jej podstawowym kierunkiem studiów była gra na flecie.
Śpiewaczki poznały się dzięki udziałowi w klasyczno-folkowym show Andy`ego Cooneya, zatytułowanym „Forever Irish”. Wspólną pracę rozpoczęły w styczniu 2013 roku i po kilku tygodniach były już w stanie wystąpić po raz pierwszy jako The Celtic Sopranos.
Muzyka proponowana przez zespół to połączenie tradycyjnych celtyckich tematów z orkiestracjami oraz zróżnicowane techniki wokalne. Rewelacyjne warunki głosowe pozwalają śpiewaczkom na sprawne wykonywanie utworów na przemian, z operowym i tradycyjnym śpiewem.