Urodził się w 1949 roku na ulicy Czerniakowskiej w Warszawie. Jest uznawany za wybitnego wokalistę, kolekcjonera wszystkiego, co związane z Warszawą. Stasiek to znakomity felietonista i kompozytor, a też menager. To również bard stolicy. Ten tytuł przejął po nieżyjącym od 42 lat legendarnym Stanisławie Grzesiuku. Obaj pochodzą z Czerniakowa, a mianowicie z Sielc. Wielanek mieszka z rodziną na Sadybie, a więc nadal na Czerniakowie. Całe życie Staśka Wielanka zapełnił folklor warszawski. Stał się jego znakomitym wykonawcą. W 1970 r. założył Kapelę Czerniakowską, którą kierował przez trzynaście lat. Kontynuatorem tej spuścizny jest Kapela Warszawska, którą Stasiek założył w 1985 roku. Wielanek jest menagerem Kapeli Czerniakowskiej.
Występował w wielu miejscach na świecie, wszędzie tam, gdzie zapraszali go Polacy spragnieni melodii z czasów młodości. Stasiek od lat marzył o nagraniu płyty z premierowymi utworami w klimacie tradycyjnie warszawskim, a jednocześnie idącej z duchem czasu. Gra była warta świeczki, bo ostatnią taką płytę nagrał trzydzieści lat temu Jarema Stępowski. W końcu przy pomocy profesjonalnych tekściarzy, a głównie Henryka Rejmera oraz szefa zespołu Kameleon – Hadriana Tabęckiego, który wyśmienicie zaaranżował jego pomysły muzyczne, stworzył wydany w zeszłym roku album „City Boy”. Są na nim piosenki skoczne, szybkie, można rzec młodzieżowe, walce, tanga i sentymentalne ballady. Nie mogło zabraknąć piosenki szemranej „Moje miasto szemrane Warszawa”.
Piosenkarz kreuje współczesny wizerunek postaci warszawskiego cwaniaka, chłopca z miasta, „honornego równiachy”, który dziś żyje w zupełnie innej Warszawie. O śpiewanych przez siebie piosenkach mówi, że „są najbardziej warszawskie z warszawskich”. Większość z nich powstała jeszcze przed wojną, jako naturalna twórczość folklorystyczna mieszkańców przedmieść, m.in. Woli i Czerniakowa. Piosenki takie jak: „Hanka”, „Bal na Gnojnej”, czy „Apasz” są znane przez chyba wszystkie pokolenia. Ale nie tylko te; do największych przebojów Staśka Wielanka zaliczane są również: „Nad warszawiaka nie ma cwaniaka”, „Warszawa da się lubić”, „U cioci na imieninach”. Stare piosenki warszawskiej ulicy, przedwojenne szlagiery, ale także piosenki legionowe, okupacyjne, lwowskie i żydowskie wykonywał, grając na gitarze i akordeonie. Wielanek nagrał ponad 30 płyt długogrających. W 1994 Stasiek Wielanek wydał antologię piosenki warszawskiej pt. „Szlagiery starej Warszawy”, gdzie zebrał teksty i nuty do ponad 170 utworów, takich jak szlagiery ze starej Warszawie, ballady więzienne, piosenki lwowskie, żydowskie, a także zdjęcia i informacje o ich twórcach i wykonawcach. Wydał również książkę „Warszawa w piosence, wierszu i anegdocie”.
Kategoria: Wykonawcy (Page 10 of 68)
Suwalska Kapela Biesiadno-Podwórkowa działa przy Regionalnym Ośrodku Kultury i Sztuki w Suwałkach od listopada 2004 r.
W obecnym składzie koncertują od kwietnia 2005. Repertuar kapeli obejmuje utwory z regionu Suwalszczyzny i pogranicza kultur, jak również znane i lubiane piosenki biesiadne, melodie podwórkowe oraz coraz częstsze kompozycje własne.
Tylko od początku roku kapela wykonała ponad 20 koncertów w Suwałkach, w regionie oraz poza granicami Polski (Czerniachowsk w Rosji, Mariampol na Litwie). Każdy koncert to kolejna wspaniała biesiada, podczas której publiczność z radością tańczy i śpiewa razem z kapelą.
Wkrótce osobna strona zespołu – będzie można usłyszeć niektóre utwory z repertuaru kapeli. Do zobaczenia na koncertach!!!
W kapeli grają:
Emil Kulbacki — klarnet, śpiew
Janusz Kolenkiewicz — gitara, śpiew
Andrzej Raczyło — akordeon, śpiew
Szczepan Sześciło — kontrabas, śpiew
Ireneusz Wasilewski — instr. perkusyjne
Józef Żukowski — trąbka, śpiew
Kontakt:
Emil Kulbacki – 505 724 354
e-mail: emileven@wp.pl
Nasza kapela istnieje od stycznia 2001 roku. Jesteśmy czteroosobowym zespołem wokalno-instrumentalnym z Opola Lubelskiego. Repertuar nasz stanowią pieśni podwórkowe oraz pieśni biesiadne. Występujemy podczas różnego rodzaju imprez plenerowych, kameralnych. Bierzemy udział w przeglądach. Bawimy ludzi na bankietach, weselach oraz spotkaniach okolicznościowych.
Jesteśmy dwukrotnymi laureatami Puławskiego Przeglądu Zespołów Biesiadnych w latach 2001 oraz 2002.
Skład zespołu:
Janek – gitara akustyczna, śpiew
Darek – akordeon, śpiew
Paweł – mandolinowe banjo, harmonijka ustna
Paweł – kontrabas
Legendarna Kapela Czerniakowska powstała w grudniu 1968 roku.
Od 1971 r zespół zrealizował około 40 nagrań archiwalnych i kilkanaście programów telewizyjnych i radiowych.
W 1972 została nagrana pierwsza płyta w Polskich Nagraniach.
Kapela Czerniakowska to też: 3 złote płyty
Na estradzie odbyliśmy ok 4000 koncertów w Polsce i za granicą : Francja, USA, Niemcy, Czechosłowacja, ZSRR, Szwecja, Anglia.
Oprócz udziału w t.zw. składankach zostały specjalnie dla nas napisane programy: Wiadomo Stolica, Spotkajmy się w Warszawie, Do Pana Wiecha się uśmiecham, Dryndą po Warszawie, Warszawa jest jedna.
Przez 20 lat pracy spotkaliśmy się ze wszystkimi znanymi nazwiskami polskiej sceny estradowej. Ostatnie w swoim życiu występy odbył z nami Mieczysław Fogg.
Grupa powstała jesienią 1996 roku z inicjatywy Roberto Storace, początkowo ograniczając się do grania w irlandzkich pubach we Włoszech. Roberto miał już wieloletnie doświadczenie jako muzyk grający muzykę country i irlandzki folk. Przez jakiś czas godził granie w grupie Mistral z innymi zespołami. Podróże do Irlandii i Szkocji przekonały go jednak, że to właśnie muzyka celtycka powinna stać się jego przeznaczneniem.
Obecnie zespół występuje jako trio, jednak do 2005 roku grał w nim jeszcze skrzypek, Gianni Senes, którego pokonała wreszcie ciężka choroba. Podstawowe trio wspiera czasem grająca na bodhranie Raffaella Bergonzi.
Skład zespołu:
Roberto Storace – wokal, gitara 6- i 12-strunowa, bouzouki, banjo, akustyczna gitara basowa, instrumenty klawiszowe, harmonica
Marina Giribaldi – flet, tin whistle
Gianna Williams – wokal, harfa celtycka
Paka z Grajewa ma 5 lat! Pochodzą z Grajewa. Muzycy z Kapeli Podwórkowej są nauczycielami muzyki, akustykami, pełnią ważne funkcje urzędowe. Granie to ich hobby.
Wyśmienita kapela podwórkowa po koncertach w kraju i za granicą ( Rzeżycy i Malcie-Łotwa, Lidzie i Grodnie-Białoruś, Łucku, Rawie Ruskiej i Lwowie-Ukraina) prezentuje dla państwa wspaniały program koncertu.
Kapela posiada w swoim repertuarze melodie byłych Kresów Wschodnich Polski, lwowskie, wileńskie i inne. Melodie te bawią młodych, dorosłych, smutnych i wesołych. Muzyka w wykonaniu „Paki z Grajewa” dostarcza miłych wrażeń i doznań estetycznych…jest znakomitym i relaksującym koncertem-show!
Kapela prezentuje 2-godzinny koncert. Posiadamy również melodie patriotyczne na koncerty rocznicowe polskich świat narodowych.
Skłąd zespołu:
Mirosław Siedlecki – vocal
Edward Szabat – klarnet
Adam Zanio – tamburyn
Bogusław Rząsa – akordeon
Bogdan Chorosiński – trąbka
Jan Lipowski – gitara
Wacław Cieślak – bas
Radosław Antoniak – bęben
Zespół zadebiutował w kwietniu 1995 r. na festiwalu Miechowice’95 w Bytomiu i zdobył tam Grand Prix i Nagrodę Publiczności. Brał udział w wielu imprezach i festiwalach (m in. DNI MORZA w Szczecinie, WIATRAK w Świnoujściu, SZANTY WE WROCŁAWIU, KUBRYK w Łodzi).
Do swych sukcesów może zaliczyć: III miejsce – Mikołajki ’95, Grand Prix – RAFA ’95 (Radom) i Nagrodę im. St. Hugilla Za Wierność Szancie Klasycznej – SHANTIES ’96 i SHANTIES ’98 (Kraków). W ub. roku, w Krakowie OFTRY zdobyły także nagrodę miesięcznika ŻAGLE im. Tomka Opoki.
Od kilku lat są gośćmi KUBRYKU. Zespół posiada w swoim dorobku utwory autorskie i własne aranżacje piosenek innych autorów. Stara się wykonywać jak najwięcej utworów a cappella, lecz nieobce jest mu korzystanie z takich instrumentów jak gitara, harmonijka ustna i flażolet.
skład:
Grzegorz Hatylak
Wojciech Krawętkowski
Łukasz Kruszyński
Grzegorz Opaluch
Bartosz Wąsik
Materiał własny zespołu
Cesária Joana Évora (ur. 27 sierpnia 1941 w Mindelo na Wyspach Zielonego Przylądka) – piosenkarka wykonująca mornę, nazywana często „bosonogą divą” ze względu na swój zwyczaj występowania boso.
Matka, kucharka, nie była w stanie zająć się liczną rodziną, ojciec wkrótce umiera. Cesária szybko trafia do sióstr zakonnych. Po dwóch latach nauki gotowania, szycia i innych czynności Cesária wraca do domu: kusi ją nocne, kolorowe życie Mindelo, tętniącego życiem kolonialnego portu. W wieku 16 lat odkrywa swój muzyczny talent, ale i pierwsze miłosne rozczarowania. Odtąd śpiewa. Jej sceną są portowe bary, publicznością – ich bywalcy, stali i przyjezdni, miejscowi i cudzoziemcy. Śpiewa za grosz, za kolację, za drinka… Jakieś przypadkowe nagrania w radio. Same rozczarowania i wieczna walka z ubóstwem i brakiem artystycznego spełnienia. Jest świadoma swego talentu, ale bezradna. W 1975 roku zniechęcona, zmęczona życiem bez jutra, alkoholem i osobistymi porażkami milknie na całe 10 lat.
Powraca do życia i do muzyki, by nagrać kolejno dwie płyty: zbiorową, w Portugalii, wraz z innymi pieśniarkami z Cabo Verde i solową. Obie bez widoków na przyszłość. W roku 1986 w życiu Cesárii pojawia się mieszkający we Francji José da Silva, młody Kabowerdyczyk, dobry duch Cesárii, przyszły agent i producent. Zaprasza 47-letnią Cesárię do Paryża. Dwa pierwsze albumy La Diva aux pieds nus (1988) i Distino di Belita (1990), to uporczywa walka o zaistnienie. Mar Azul (1991), pierwsza całkowicie akustyczna płyta, to małe światełko w tunelu do kariery; rodzi się „Bosonoga Diva”. Trzeci album (1992), z tytułową piosenką Miss Perfumado i słynnym dziś Sodade to dziesiątki tysięcy sprzedanych egzemplarzy i pierwsza złota płyta. I prawdziwa muzyczna konsekracja: recital w paryskiej Olympii. Ukazują się kolejne albumy: Cesária (1995) i Cabo Verde (1997), obie nominowane do nagrody Grammy. Évora zostaje uznana za muzyczne odkrycie lat dziewięćdziesiątych. Dalej wszystko toczy się szybko. Nowy dom, oczywiście w Mindelo, nowe kontrakty (BMG France), nowe płyty (Café Atlantico, 1999, Sâo Vicente di Longe, 2001), niezliczone kompilacje i wznowienia, złote i platynowe płyty. I koncerty, setki koncertów od Nowego Jorku do Tokio i wypełnione po brzegi największe sale świata. Cesária bierze udział w nagraniach do filmów: Besame Mucho w Great Expectations Alfonsa Cuarona (1997) i Ausencia w filmie Underground Emira Kusturicy. Sama pojawia się na taśmie filmowej w epizodycznej roli matki młodego Kabowerdyjczyka w filmie Pola Cruchtena Black Dju (1996) i kilkuminutowej sekwencji w O Testamento do Senhor Napomuceno (1997) Francesca Manso. Nie stroni od piosenek śpiewanych w duecie m.in. z Teofilo Chantre (Cabo Verde), Eleftherią Arvanitaki, Tanią Libertad, ostatnio z Adriano Celentano, Bernardem Lavilliers, a wkrótce, zgodnie z życzeniem Cesárii, z Charlesem Aznavourem. Również chęć wspólnego nagrania wyraziła Madonna. Ale chyba najpiękniejszą piosenką śpiewaną w duecie pozostaje Yamore, z Salifem Keitą na płycie Moffou. Uniwersalność muzyki Cesárii docenili najlepsi didżeje, czego dowodem są kolejne wydane w 2003 roku remiksy (Club Sodade).
Koncerty i wywiady z artystką można zobaczyć na kasetach VHS i płytach DVD: Cesária Évora Miss Perfumado, Lusafrica 1995 (VHS), Cesária Évora, ARTE 2000, Cesária Évora Live in Paris Lusafrica – BMG 2002, Live d’Amor au Grand Rex – BMG 2004. Do tej pory wydano także dwie biografie artystki (w Polsce: Cesária Évora. Głos Wysp Zielonego Przylądka, Twój Styl 2003, tł. Elżbieta Sieradzińska).
Cesária wspiera młodych kabowerdyjskich muzyków, finansuje koncerty. Bierze aktywny udział w muzycznych przedsięwzięciach, mających zwrócić uwagę świata na problemy Afryki i świata. Stąd udział w nagraniach takich płyt jak Drop The Debt (2002) – apel o anulowanie długów najuboższych krajów świata, RedHot+Rio (walka z AIDS), Gaia (ochrona środowiska naturalnego), Crianças di terra (budowa wiosek dziecięcych). W marcu 2003 roku Cesária Évora została, jako pierwsza pieśniarka, Ambasadorem Światowego Programu Żywnościowego przy ONZ.
Rok 2004 to apogeum kariery Cize. Płyta Voz d’Amor (Głos miłości) zdobywa Grammy w kategorii world music (poprzednio tylko nominacje) i kolejne złote i platynowe płyty. Jest to być może najlepsza płyta w karierze Cesárii, kwintesencja muzycznego geniuszu Cabo Verde i prawdziwy dowód miłości artystki do swego kraju i rodzinnego miasta, którego jest zresztą prawdziwym ambasadorem (ma dyplomatyczny paszport Cabo Verde). W 2004 Évora otrzymuje także prestiżową nagrodę Victoires de la Musiques i Medaille des Arts et de la Litterature. Ostatnia płyta Cesárii Rogamar 2006 (prośba, błaganie, modlitwa do morza) potwierdza głębokie przywiązanie artystki do muzycznej tradycji swego kraju i jej pozycję w artystycznym świecie world music.
Prywatnie niezwykle przywiązana do Cabo Verde i Mindelo, w którym niezmiennie mieszka. Uwielbia swą liczną rodzinę, skromna, naturalna, spontaniczna, tak w życiu jak na scenie. Lubi dobrą kuchnię, zakupy i … papierosy. Nie wierzy w przeznaczenie. Nie przywiązuje wagi do pieniędzy. Śpiewa wyłącznie po kreolsku („sâovicentowskim”) lub po portugalsku (z wyjątkiem Besame mucho, na potrzeby filmu). Ku żalowi publiczności nigdy nie bisuje dwa razy. Niegdyś głodna i biedna, lekceważona i poniżana, dziś nie chce o tym mówić, lecz pamięta. Samochodem przejeżdża ulice, po których – bosonogiej – nie wolno było jej chodzić. I wciąż śpiewa boso – na pamiątkę.
Dziś bogata, sławna i uwielbiana jest wciąż tą samą „kobietą z Afryki”. Identyfikuje się z tytułową „kobietą z wysp” (Amdjer de nos terra), z płyty Voz d’Amor. I choć mówią o niej „Królowa morny” czy „Cesarzowa Wysp Zielonego Przylądka”, ona sama mówi o sobie: ”ja jestem po prostu Cesária”.
Źródło: WIKIPEDIA
Clannad – irlandzki zespół muzyczny. Gra trudną do jednoznacznego określenia muzykę z pogranicza folku, new age`u, rocka, popu, muzyki mistycznej i irlandzkiej.
Nazwa Clannad pochodzi od irlandzkiego wyrażenia Clann as Dobhar, co znaczy „rodzina z Dobhar” (wym. `dor`). Nazwę skrócono na potrzeby „marketingowe”.
Początki zespołu to historia bardzo umuzykalnionej rodziny Brennanów. Mieszkali w hrabstwie Donegal, w parafii Gweedore. Leo Brennan, właściciel lokalnego pubu, miał dziewięcioro dzieci. Spośród nich trójka (Maire, Pol i Ciaran) w młodym wieku zaczęła śpiewać i grać w ojcowskim lokalu. W krótkim czasie przyłączyli się do nich wujowie Padraig i Noel Dugannowie, dokładając do brzmienia zespołu głównie tradycyjno-irlandzki akompaniament.
Pierwszy sukces zespołu przyszedł dość niespodziewanie w 1970. Clannad wygrał wtedy prestiżowy festiwal folkowy Letterkenny Folk Festival, a jako główną nagrodę otrzymał możliwość nagrania własnej płyty. Ta weszła na rynek dopiero w roku 1973 (Clannad). W ten właśnie sposób zespół zadebiutował na rynku muzycznym. Kolejna płyta (Fuaim) wydana została w 1982. Brzmienie zespołu wzbogaciła kolejna (obok Maire) siostra Brennan, Eithne, znana skądinąd jako Enya.
Pod koniec tego samego roku zespół otrzymał propozycję nagrania ścieżki dźwiękowej do irlandzkiego thrillera Harry`s Game. Całe wyspy brytyjskie zostały porwane przez delikatne gaelickie dźwięki stworzone przez Clannad. Mimo iż cały tekst zaśpiewany został po irlandzku, utwór trafił na szczyty brytyjskich list przebojów. Owocem tego zamieszania była wydana w 1983 roku płyta Magical Ring.
W 1984 zespół poproszono o nagranie ścieżki dźwiękowej do brytyjskiego serialu Robin of Sherwood. Również to przedsięwzięcie przyniosło im sławę i popularność, a serial stał się światowym przebojem. W tym okresie Clannad otrzymał m.in. nagrodę Ivor Novello oraz BAFTA (British Academy of Film and TV Arts).
Rok 1985 przyniósł najbardziej mistyczny i mesmeryczny album zespołu – Macalla. Przy akompaniamencie mocniejszego, elektronicznego brzmienia, głos Maire błądził pomiędzy melancholią a skrajną radością. Przyjaźń pomiędzy Clannadem a innym irlandzkim zespołem – U2 – zaowocowała utworem „In a Lifetime” śpiewanym w duecie z Bono.
Dwa lata później irlandzkie dźwięki zabrzmiały w Los Angeles, gdzie Clannad kończył swoją kolejną płytę – Sirius – we współpracy z najznamienitszymi muzykami zza Atlantyku. Następne lata przyniosły kolejne płyty, kolejne sukcesy, krąg publiczności coraz bardziej się poszerzał.
W latach dziewięćdziesiątych zespół nagrywał kolejne płyty, jednak, jak sami mówili, potrzebowali od siebie też trochę odpocząć. Stąd każde z nich gra również w innych zespołach oraz wydaje solowe płyty. Jednak bilans tych 10 lat (do roku 1999) to pięć nowych albumów.
Źródło: WIKIPEDIA
Grupa The Country Family była, w pewnym czasie, jedynym polskim zespołem country. Pod wodzą Michała Łuszczyńskiego nagrała dla Wifonu longplay 11 ton w większości z własnymi utworami, który sprzedał się w rekordowym nakładzie 145 tys. egzemplarzy. Piosenka Radio zdobyła dużą popularność – uważana jest do dzisiaj za nieoficjalny hymn kierowców. Lonstar, jako artysta wszechstronny, zaprojektował okładki obydwu płyt (Clementine i 11 ton). Grupa rozpadła się, bo wykonawcy nie mieli czasu na próby uprawiając zgoła inne zawody.
Członkowie zespołu:
* Izabella Jastrzębska – śpiew;
* Michał „Lonstar” Łuszczyński – śpiew, 6- i 12-strunowe gitary akustyczne, gitara elektryczna;
* Mirosław Borkowski – gitara elektryczna, śpiew harmoniczny;
* Roman Goździkowski – skrzypce, mandolina, śpiew;
* Marek Śnieć – gitary 6- i 12-strunowe, banjo 5-strunowe, śpiew;
* Jacek Skubikowski – banjo tenorowe, mandolina, gitara, śpiew;
* Krzysztof Majkowski – hohner string, fender/rhodes piano;
* Ryszard Okoń – gitara akustyczna, gitara stalowa, dobro, śpiew harmoniczny;
* Paweł Gubała – perkusja;
* Janusz Herod – gitara basowa;
* Leszek Bolibok – skrzypce;
* Grzegorz Żyburtowicz – harmonijka ustna;
* Krzysztof Gniadek – pianino, celesta, tara;
* Tadeusz Gniadek – pianino, tara;
* Stanisław Piotrowski – gitara basowa.
Źródło: WIKIPEDIA
