eFolk.pl

Jest jednym z najwybitniejszych brytyjskich basistów folk-rockowych. Jako zawodowy muzyk karierę rozpoczął w połowie lat sześćdziesiątych, grając na gitarze w lokalnych zespołach w Birmingham. Po raz pierwszy jako basista występował w zespole The Ian Campbell Folk Group. Tam też poznał Dave`a Swarbricka, skrzypka, który od początku 1969 występował w zespole Fairport Convention. Namówiony przez Swarbricka przyłączył się do zespołu na początku 1970, zastępując jego założyciela, basistę Ashleya Hutchingsa, który opuścił zespół, by założyć folk-rockową formację Steeleye Span. Od tego czasu Pegg jest nieprzerwanie muzykiem Fairport Convention.

Gdy zespół Fairport Convention rozpadł się na 6 lat w 1979, Pegg dołączył jako basista do rockowego zespołu Jethro Tull, występując jako jego członek do 1995. W 1985 Fairport Convention odnowiło działalność, z Peggiem jako basistą, który przez kolejne 10 lat był członkiem obu zespołów. W 1987 zespół Jethro Tull pojechał w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych z Fairport Convention jako zespołem towarzyszącym, a Pegg występował na każdym koncercie zarówno jako członek jednego, jak i drugiego zespołu.

Oprócz gitary basowej Pegg, zarówno na nagraniach jak i podczas koncertów, często wykorzystuje mandolinę.

Od 1979 Pegg organizuje coroczny festiwal folk-rockowy w Cropredy (do 2004 jako „Cropredy Festival” wraz z żoną Christine, współpracę z żoną zakończył w związku z rozpadem małżeństwa; od 2005 organizacją zajmuje się cały zespół Fairport Convention, a festiwal nosi nazwę „Fairport`s Cropredy Convention”).

Dave Pegg na stałe mieszka w Banbury, w hrabstwie Oxfordshire w Anglii. Ma córkę Stephanie, która pracuje jako konsultant PR, oraz syna Matta Pegga, również basistę, który występował jako członek między innymi Jethro Tull (1991) oraz Procol Harum (od 2003).

Źródło: WIKIPEDIA

De Press – polsko-norweska grupa muzyczna założona w roku 1980 przez Andrzeja Dziubka (w Norwegii znanego jako Andrej Nebb), Jorna Kristensena i Ole Snortheima. Zespół łączy punkrocka z melodiami spod Tatr. Debiutancka płyta Block to block uzyskała po latach tytuł najlepszego rockowego albumu wydanego w Norwegii.

Zespół zawiesił działalność w latach 1983-1989 – wówczas Andrzej Dziubek działał w zespole Holy Toy. Płyty wydane w początkach istnienia grupy nie były dostępne w Polsce.

Skład:

* Andrzej Dziubek (Andrej Nebb) – gitara basowa, wokal
* Jorn Christensen – gitara
* Ola Snortheim – perkusja

Źródło: WIKIPEDIA

Dead Can Dance – australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na world music z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Powstała 1981 r. w Melbourne z inicjatywy australijki Lisy Gerrard oraz brytyjczyka Brendana Perryego. Zespół rozwiązano w 1998 roku, reaktywowany ponownie występuje od 2005 roku, jednak po swojej trasie koncertowej zaprzestaje ostatecznie działalności.

Choć Dead Can Dance uformowali się w 1981 roku w Melbourne, to rok później – zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej – przenieśli się do Londynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej – 4AD Records. Gdy właściciel labelu – Ivo Watts-Russell – usłyszał nagranie demo grupy powiedział: Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego., zwrócił także uwagę na niezwykły głos Lisy. W roku 1983 Dead Can Dance nagrali sesję dla Johna Peela, a niedługo później światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance – kolekcja utworów z lat wcześniejszych. Nie okazał się on wielkim sukcesem, podobno głównie przez problemy z dźwiękiem.

Dużo większym sukcesem można nazwać ich drugi album Spleen And Ideal – choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także na trasę koncertową.

Tak naprawdę właścicielowi 4AD Records najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance – Within The Realm Of A Dying Sun, na którym Lisa i Brandon współpracowali z producentem Johnem Riversem. To brzmiało jak nic dotąd – wspomina Ivo.

Sukces ten sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpali inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzeby soundtracków filmowych – nic nie ilustrowało obrazu lepiej niż atmosferyczna, mistyczna muzyka Dead Can Dance. El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, dla którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Perry`ego. A w 1989 ich muzyka uświetniła znakomite dzieło Marka Magidsona Baraka.

Fani długo czekać musieli na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1993 roku ukazal się album Toward The Within z zapisem ich występu live.

Ostatnim wspólnym albumem studyjnym Dead Can Dance był Spiritchaser z 1996 roku, zawierający wyraźne wpływy muzyki afrykańskiej.

Źródło: WIKIPEDIA

Amadou & Mariam – duet muzyczny z Mali, który tworzą Mariam Doumbia (śpiew; ur. 15 kwietnia 1958 w Bamako) oraz Amadou Bagayoko (gitara i śpiew; ur. 24 października 1954 również w Bamako). Mariam i Amadou są niewidomi, poznali się w instytucie dla niewidomych w latach 60. i tam odkryli swoją wspólną pasję – muzykę.

Amadou początkowo grał w grupie muzycznej Les Ambassadeurs du Motel, a później rozwijał własną karierę solową. W 1980 Amadou i Mariam wzięli ślub. W połowie lat 80. postanowili założyć własny zespół, który wykonuje do dziś interesującą muzyczną mieszankę, określaną niekiedy mianem funky-afro-blues. W 1986 przeprowadzili się do Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie nagrali kilka kaset. Stali się wówczas prawdziwymi gwiazdami z swojej ojczyźnie, a później w całej Afryce Zachodniej. Pod koniec lat 90. udali się na podbój Europy. Nagrana w Paryżu płyta Sou Ni Tile przyniosła im dużą popularność we Francji. Od tego czasu Amadou & Mariam pojawiają się na festiwalach muzycznych na całym świecie.

W 2003 rozpoczęli współpracę z Manu Chao, który był producentem ich ostatniego albumu Dimanche a Bamako z 2004.

Źródło: WIKIPEDIA

Amadou & Mariam – duet muzyczny z Mali, który tworzą Mariam Doumbia (śpiew; ur. 15 kwietnia 1958 w Bamako) oraz Amadou Bagayoko (gitara i śpiew; ur. 24 października 1954 również w Bamako). Mariam i Amadou są niewidomi, poznali się w instytucie dla niewidomych w latach 60. i tam odkryli swoją wspólną pasję – muzykę.

Amadou początkowo grał w grupie muzycznej Les Ambassadeurs du Motel, a później rozwijał własną karierę solową. W 1980 Amadou i Mariam wzięli ślub. W połowie lat 80. postanowili założyć własny zespół, który wykonuje do dziś interesującą muzyczną mieszankę, określaną niekiedy mianem funky-afro-blues. W 1986 przeprowadzili się do Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie nagrali kilka kaset. Stali się wówczas prawdziwymi gwiazdami z swojej ojczyźnie, a później w całej Afryce Zachodniej. Pod koniec lat 90. udali się na podbój Europy. Nagrana w Paryżu płyta Sou Ni Tile przyniosła im dużą popularność we Francji. Od tego czasu Amadou & Mariam pojawiają się na festiwalach muzycznych na całym świecie.

W 2003 rozpoczęli współpracę z Manu Chao, który był producentem ich ostatniego albumu Dimanche a Bamako z 2004.

Źródło: WIKIPEDIA

Andrzej Paweł Dziubek, norweskie nazwisko: Andrej Nebb (ur. 14 czerwca 1954 w Jabłonce na Orawie) – polski muzyk i wokalista, założyciel m.in. polsko-norweskiej grupy De Press.

Od najmłodszych lat związany był z muzyką – początkowo jako członek zespołu regionalnego Małe Podhale, a w szkole średniej jako założyciel amatorskiego zespołu Lotony. W wieku kilkunastu lat przedostał się do Czechosłowacji, a stamtąd do Austrii. Następnie wyjechał do Norwegii, gdzie rozpoczął studia w Państwowej Szkole Sztuki i Rzemiosła w Oslo. W Norwegii przyjął nazwisko Nebb. W tym okresie założył też punkowy zespół Pullout. W kolejnych latach podjął studia w Państwowej Akademii Sztuk Pięknych w Oslo, w 1980 założył wraz z muzykami norweskimi zespół De Press, a w 1982 wydał pierwszy album eksperymentalnego zespołu Holy Toy. Prócz działalności muzycznej zajmuje się także malarstwem i happeningiem, a swe prace wystawia, prócz własnej galerii w Oslo, także w Niemczech i Polsce.

Źródło: WIKIPEDIA

Antonina Krzysztoń – (ur. 13 czerwca 1954 w Krakowie) – polska piosenkarka, kompozytorka i autorka tekstów.

Jej twórczość zaliczana jest do nurtu poezji śpiewanej. Poza własnymi tekstami opracowywała też wiersze Zbigniewa Herberta oraz piosenki czeskiego barda Karela Kryla.

Karierę rozpoczęła w 1980 na Przeglądzie Piosenki Prawdziwej w Gdańsku. W latach 80 często występowała na imprezach opozycyjnych. W 1983 roku zajęła pierwsze miejsce na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

3 maja 2006 odznaczona przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródło: WIKIPEDIA

Zespół Mohadick powstał w kwietniu 2006 r. w Poznaniu. Współtworzą go muzycy grający wcześniej w poznańskich zespołach szantowych i folkowych (Sailor, Stare Tankowce, Triskel).
Każde z nas ma nieco inną przeszłość muzyczną, co akurat my sami uważamy za naszą mocną stronę. Staramy się nie ograniczać żadnymi ramami gatunkowymi. Poza klasycznym repertuarem szantowym opieramy swoją działalność na twórczości autorskiej, a także czerpiemy inspiracje z rozmaitych nurtów muzycznych, takich jak: bluegrass, cajun, folk irlandzki, bretoński, skandynawski. Mimo stosunkowo krótkiego stażu udało nam się już zdobyć uznanie zarówno ze strony publiczności, jak i krytyków.
Jeszcze w tym roku mamy zamiar nagrać w pełni autorską płytę.
Osiągnięcia:

° I Nagroda na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Żeglarskiej BURCZYBAS (2006)
° I Nagroda na XVI Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Żeglarskiej SZANTY W KUNICACH (2006)
° II Nagroda na Festiwalu Piosenki Żeglarskiej KEJA (2006)
° I Nagroda (Wielki Dzwon) na Porcie Pieśni Pracy w Tychach (2007)
° laureat Przeglądu Konkursowego Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Żeglarskiej SHANTIES (2007)
° Nagroda za najlepszy debiut na SHANTIES (2007)
° II Nagroda na SZANTACH WE WROCŁAWIU (2007)
Media:
* zespół znalazł się w gronie laureatów akcji „Otwieramy Studio” poznańskiego Radia Merkury (kwiecień 2007)
* udział w programie „Kuźnia Talentów” TVP3, razem z Drake i RO20 (marzec 2007)
* nagranie dla telewizji TVP 3 Poznań – Wielkopolski Informator Kulturalny (listopad 2006)

Mr. Irish Bastard to surowe, punkowe granie prosto z serca. Zespół skończył właśnie szkołę picia, czyli wydał płytę o wdzięcznej nazwie „St Mary`s school of drinking” Sami o sobie piszą, że w trasie będą pić, szaleć i pozwalać sobie na wszystko. Dla nas jednak najważniejsze jest, że ich muzyka to na prawdę dobry kawałek folk-punku w stylu The Pogues czy Levellers. Zespół grał nawet jako support przed Levellersami na ich ostatniej europejskiej trasie i spotkał się z życzliwym przyjęciem publiczności od Amsterdamu po Londyn.
Skład zespołu:
Mr. Irish Bastard – wokal, gitara
Gran E. Smith – banjo
Boeuf Strongenuff – gitara basowa
Lady Lili – tin whistle
Herb „Herb Random” Random – akordeon
Ron Calli – perkusja

Zespół powstał na początku 1997 roku. Śpiewamy szanty klasyczne, pieśni kubryku oraz utwory autorskie. Pierwszy poważny występ przed publicznością miał miejsce w Węgrowie (rodzinnym mieście większości członków zespołu) podczas Shantynocki `97. Dwa tygodnie przed festiwalem w Giżycku zespół zmienił nieznacznie swój skład i rozpoczął przygotowania do konkursu tegoż festiwalu. Później byliśmy jeszcze na festiwalu Keja `97, ale ogólnie nasza działalność ograniczała się do występów na różnego rodzaju imprezach kulturalnych w Węgrowie i okolicach.
1998 rok zaczął się dość pracowicie. Przez pierwszy tydzień lutego uczestniczyliśmy w warsztatach przedfestiwalowych Shanties `98. No i nareszcie festiwal Shanties. Potem jeszcze kilka imprez i festiwali. Odwiedziliśmy Białystok, Łódź, Węgorzewo zdobywając kolejne nagrody i doświadczenia. Zagraliśmy też na kolejnej „Shantynocce” w Węgrowie. W lipcu wystąpiliśmy w Giżycku – tym razem jako laureat poprzedniego festiwalu. W sierpniu byliśmy na Gdańskim Szantowaniu, a zaraz po tej imprezie pojechaliśmy na Letni Festiwal Shanties nad jezioro Charzykowskie. Podczas Shanties `99 ukazała się nasza pierwsza kaseta.
Nasze dotychczasowe osiągnięcia na festiwalach to: I miejsce i nagroda publiczności na „Szantach w Giżycku `97”, I miejsce i nagroda Burmistrza na Mińskich Spotkaniach z Piosenką Turystyczną „Tramp `97” w Mińsku Mazowieckim, Nagroda Prezesa Polskiego Związku Żeglarskiego na Festiwalu Shanties `98 ,II nagroda i nagroda publiczności na „KOPYŚCI `98” w Białymstoku, I nagroda na festiwalu Kubryk `98, I nagroda na III Otwartych Spotkaniach z Szantami Szuwary `98 w Węgorzewie, I nagroda na Węgoszantach `98.
Barbara Rostek – akordeon, wokal
Grzegorz Ostrowski – wokal
Patryk Bałdyga – wokal
Mariusz Panufnik – wokal
Albert Śladowski – wokal
Artur Chudź – gitara, wokal
Krzysztof Rosochacki – git.bas.