eFolk.pl

Powstały w 1993 roku w Równem na Ukrainie kwartet Ot Vinta! za sprawą lidera i entuzjasty muzyki lat 50-tych, Jurija Żurawela, pomimo wielu sukcesów na ukraińskiej i rosyjskiej scenie niezależnej, w swej dyskografii może poszczycić się dwoma już prezentowanymi albumami oraz jednym w ostatniej, gorącej fazie przygotowawczej. Trasy koncertowe Ot Vinta! sięgają od syberyjskiego Uralu po Europę Środkową. Od kilku już lat zespół regularnie gra w Polsce. Zastępy wiernych fanów zjawiają się zarówno na koncertach klubowych, jak i na wielkich imprezach plenerowych. W tym roku zabłysnął na Małance, kultowej warszawskiej ukraińskiej imprezie noworocznej. Obecność na imprezie wspierającej pomarańczową rewolucję na Ukrainie była dla chłopaków obowiązkowa.
Szaleni chłopcy z Ukrainy, którzy po prostu uwielbiają muzykować, swą prostolinijnością rozwalają pozory gwiazdorstwa, na które coraz częściej miewa zakusy scena rockowa. Zabawna kompilacja dowcipnych tekstów z korzenną tradycją radosnego punk rocka działa niezwykle odświeżająco, dzięki czystej i prostej słowiańskiej wrażliwości. Ot Vinta to świetni i utalentowani instrumentaliści, zaś sam album pełen szaleństwa i dynamizmu niesie ze sobą pierwiastek muzycznego przedstawienia, który sprawia, że każdy utwór jest dowcipnie zagraną i opowiedzianą historią.

Dorobek wymusza prostą konkluzję: wyczad, pazur, zawodowstwo. Zaczepny wokal i zawadiacki charakter tej muzyki czynią album oryginalnym. Wirtuozeria w rytmie rockabilly-punka, razem z melodyjnością ukraińskiego języka sprawiają, że mamy wystarczający powód do wstydu przyznając się do nieznajomości TAKIEJ grupy. Czas otworzyć swą muzyczną wrażliwość na Wschód, nim zrobi to ktoś inny, okrzykując perły Wschodu gwiazdami.
Po tegorocznej trasie koncertowej Ot Vinta! należy już tylko niecierpliwie czekać na najnowszy album, który ma się ukazać niebawem.

Bydgoska grupa Pearl Harbour powstała jako side-project zespołu Sąsiedzi Gustawa.
Pomysł na to, żeby pograć sobie standardy piosenki żeglarskiej na rockowo zrodził się, gdy powstała w Bydgoszczy tawerna „Kliper”. Pearl Harbour zagrało tam okazyjnie, by później znaleźć się wśród wykonawców konkursowych festiwalu Szanty we Wrocławiu. Covery w rockowym płaszczyku nie spodobały się jurorom, jednak publiczność polubiła ich na tyle, że wkrótce zaczęli być zapraszani na inne festiwale i imprezy.

Wiosną 1990r. grupa siedmiu studentów Filii Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Białostockiej wystąpiła na Festiwalu Piosenki Żeglarskiej „KOPYŚĆ” w Białymstoku. Ten pamiętny koncert pozostałby tylko wesołym epizodem gdyby nie piorunujący efekt – zdobycie Nagrody Publiczności. Od tamtej pory kolejne konkursowe występy wieńczone były sukcesami.
Najważniejsze z nich to: Grand Prix Bałtyckiego Festiwalu Pieśni Morskiej – Gdynia`92, nagroda im. Stana Hugilla na SHANTIES`93 w Krakowie i Nagroda Publiczności na Łódzkich Spotkaniach z Piosenką Żeglarską KUBRYK`93. Śpiewają tradycyjne szanty, współczesne utwory „szantopodobne” a także piosenki o tematyce morskiej. Wielką przyjemność sprawia im także śpiewanie polskich pieśni ludowych, szczególnie tych z okolic Zakopanego. Cechą wspólną tych wszystkich utworów jest ulubiona przez zespół forma – a cappella.
Pierwszą i zapewne nie ostatnią próbą pokazania możliwości grupy jest kaseta „Razem bracia do lin”, chociaż tak naprawdę THE PIORUNERS czują się najlepiej na koncertach, przeżywając każdy występ wspólnie z odbiorcami.
Od samego początku istnienia zespołu „zabawowo – imprezowa” formuła miała silne poparcie prawie wszystkich jego członków i wszystko wskazuje na to, że w najbliższej przyszłości nic się nie zmieni.
Szymon Bubienko
Tomasz Domański
Jarosław Kamiński
Łukasz Kazanecki
Mariusz Mohyluk
Bogdan Piorunek
Mariusz Siemion
Materiał własny zespołu

Po Zagonach – pod tą nazwą muzycy kapeli występują od jesieni roku 1997. Początki ich działalności związanej z muzyką ludową sięgają jednak wiele lat wstecz. Dla wszystkich miejscem zetknięcia z polskim folklorem stała się kapela Zespołu Pieśni i Tańca ŁANY Akademii Rolniczej w Poznaniu. Kilka lat wspólnego muzykowania zrodziło chęć wyjścia z roli kapeli akompaniującej tancerzom i stworzenia własnego repertuaru koncertowego. W tym zakresie muzycy korzystają z własnych doświadczeń oraz z pomocy Ludwika Roka, uznanego autorytetu w dziedzinie muzyki ludowej, członka Rady Ekspertów w Polskiej Sekcji Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwali i Sztuki Ludowej (CIOFF). Wszyscy mają za sobą współpracę, zarówno koncertową jak i studyjną, z wieloma zespołami tańca ludowego w Wielkopolsce, a także występy na międzynarodowych festiwalach folklorystycznych w Polsce, Niemczech, Rosji, Słowenii, Chorwacji, Grecji, Egipcie, Turcji, Hiszpanii, Anglii, Belgii oraz na Ukrainie i we Włoszech. Kapela Po Zagonach wzięła udział w Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym Kasztelania `99 w Sierpcu, zdobyła główną nagrodę na Międzywojewódzkich Spotkaniach Kapel, Śpiewaków, Instrumentalistów i Gawędziarzy Ludowych w Żninie, a także była gościem, m.in., Festiwalu Bukowińskie Spotkania w Jastrowiu, I i II Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Ulicznych Dzieci i Młodzieży w Pniewach, Wędrownego Festiwalu Otwartych Oczu i Uszu, IV Festiwalu Amatorskich Zespołów Flażoletowych w Opalenicy oraz IV Festiwalu Solistów i Zespołów Akordeonowych w Kotlinie. Kapela ma w swoim dorobku kasetę – „Pola nutą malowane” (1998) oraz płytę CD i kasetę „Tnie kapela”- (2000).
Materiał własny zespołu

Łada Gorpienko to ukraińska piosenkarka, aktorka, tancerka i choreograf od dwunastu lat mieszkająca na Opolszczyźnie. Ukończyła Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Kijowie, zaś w 1994 roku przyjechała do Polski na zaproszenie krakowskiego kabaretu Loch Camelot, którego artystką pozostaje do dziś. Współpracuje z też Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Ewą Kornecką, Zygmuntem Koniecznym. Śpiewa tradycyjne pieśni Ukrainy, oraz kompozycje artystów pokroju Bułata Okudżawy i Włodzimierza Wysockiego. Koncertowała w Niemczech, Francji i Stanach Zjednoczonych. Zdobyła główną nagrodę ukraińskiego festiwalu „Obering”, grand prix międzynarodowego festiwalu „Słowiańskie Żagle”, oraz nagrodę specjalną na festiwalu rockowym „Taras Bulba”. Występowała w programie telewizyjnym „Spotkania z balladą”, oraz polskich i ukraińskich filmach. Istotnym w jej folkowej karierze akcentem była rola w filmie „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana, gdzie zagrała rolę druhny na ukraińskim weselu i zaśpiewała piosenkę „Ruta miata”.

Oficjalna strona Łady Gorpienko: www.lada.art.pl/

Młoda krakowska grupa muzyczna, zrzeszająca muzyków, którzy zdobywali już doświadczenie w innych projektach. Obecnie jako Nakhes grają muzykę klezmerską.
Repertuar zespołu, to tradycyjne pieśni wykonywane w językach jidysz i hebrajskim, wszystkie one grane są w autorskich aranżacjach. Inną część repertuaru stanowią popularne pieśni i piosenki żydowskie, oraz utwory tworzone w gettach.
Skład zespołu:
Urszula Makosz – śpiew
Danuta Śmietana „Duda” – skrzypce
Paweł Kurasiewicz – klarnet
Waldemar Król – fortepian

Nakhes w Internecie: www.nakhes.pl

Zespół „5 litrów” swe początki datuje na rok 2004. Celem założenia zespołu jest krzewienie muzyki ludowej oraz tradycyjnej wschodu – Rosji, Ukrainy i Białorusi.
To właśnie z barwnej muzyki pochodzącej z w/w terenów czerpiemy inspiracje i wykonywanym przez nas utworom staramy się nadać ducha rockowego budując nowe i mamy nadzieję ciekawe aranżacje pozostające blisko konwencji oryginału.
Do chwili obecnej zagraliśmy kilka koncertów plenerowych, zaś podczas ostatniego naszego występu w Mielniku z
okazji XV Muzycznych Dialogów nad Bugiem udało nam się nagrać nasz materiał audio.

Skład zespołu:
Przemek Śnieżko- vocal
Ania Kiryluk- akordeon
Jurek Żornaczuk- bas
Tomek Czerwiński- gitara
Tomek Kapelko- perkusja
Robert Baranowski- gitara

Grupa Anastasia (z języka greckiego: „Zmartwychwstanie”) powstała w Skopje w 1987 roku, jako wspólny projekt artystów sceny folkowej. W 1990 ukazał się ich pierwszy wspólny album „Na Rjekach Vavilonskih”.
Muzyka Anastasii łączy w sobie nowoczesne dźwiękowe eksperymenty z barwną spuścizną macedońskiej kultury. Subtelna elektronika współgra tu z tradycyjnymi instrumentami Południa, trackimi, bizantyńskimi i orientalnymi brzmieniami, stare pieśni z autorskimi kompozycjami. Surowy archaiczny wokal i nastrojowe teksty zawierają zarówno elementy baśni i epiki bohaterskiej, jak muzyki cerkiewnej i po prostu poezji śpiewanej.
Anastasia zdobyła już koncertową popularność w różnych częściach Europy. Jej nagrania poza radiem usłyszeć można w teatrze, filmach i programach telewizyjnych. W 1996 roku stanowiły oprawę dźwiękową teatralnego performance’u „Bachanalia”, odnosząc na Zachodzie ogromny sukces. Za największe jednak osiągnięcie grupy należy uznać ścieżkę dźwiękową do filmu Milčo Mančevskiego „Zanim spadnie deszcz” (1994), pod tym samym tytułem. Perfekcyjne technicznie utwory, w których da się odczuć zarówno tradycyjną surowość życia w macedońskich górach, jak i poetycki, patetyczny eskapizm, powinny się spodobać nie tylko miłośnikom folkowych brzmień.

Stały skład zespołu:
Zlatko Origjanski – gitara, tambura, kaval
Goran Trajkovski – główny wokal, kaval, dudy
Zoran Spasovski – keyboard, tapan, inne instrumenty perkusyjne

Anastasia w sieci: www.unet.com.mk/anastasia

“Kliwer” był jeszcze do niedawna duetem – mającym na swoim koncie występ m.in. na festiwalu Gniazdo Piratów w Warszawie, gdzie minęli się o włos z wygraną. Duet powstał w drugiej połowie listopada 2003 roku. Skład zespołu stanowili wtedy: Piotr Wypychowski i Krzysztof Kotlega. Grali w Międzyzdrojach, Kołobrzegu, Słupsku, Powidzu, Darłówku, Jarosławcu, Ustce, Rowach, Łebie, Karwi i w Węgorzewie, gdzie brali CZYNNY:-) udział w Wojskowych Mistrzostwach Europy (z niezłym zresztą skutkiem). W sezonie letnim najczęściej bywają w Ustce, w „Posejdonie”, gdzie przy ognisku czy też grillu – biesiadują, śpiewają i przysparzają radości słuchaczom. To niejako specjalnie dla nich powstał lokal o nazwie “Kliwer” – zorganizowany przez właściciela “Posejdona”

Całkiem niedawno duet postanowił, że ma dość tylko swojego towarzystwa i patrzenia sobie w oczy nawzajem, więc przygarnięte zostały dodatkowe dwie barwne postacie, które same twierdzą wszem i wobec, że wniosły świeży powiew i podniosły poziom w zespole, co wcale nie znaczy ponoć, że zabierają na swoje koncerty drabiny, by grać „na wysokościach”:-) Owym nowym nabytkiem “Kliwra” są Jaś Szczepaniak (skrzypce, trąbka, wokal) i Urban Zielonka „Uzi” (akordeon, wokal) – Naczelny Ustawiacz Efektów Muzycznych w zespole, na szczęście/nieszczęście dla całej reszty – posiadacz słuchu absolutnego (i nie chodzi tutaj o napój procentowy). Obaj – z dorobkiem scenicznym i doświadczeniem nabytym Tu i Tam i Tam Również;-), oraz z masą nowych pomysłów na dalszą drogę życia zespołowego.

Na tegorocznej szczecińskiej Szantrapie 2005 – już jako kwartet – “Kliwer” zebrał pochwały i od jury (te oficjalne) i od kolegów-muzyków (te nieoficjalne, bo pozasceniczne i na zapleczu), przyjmując to z tak wielką skromnością, ze pewnie ją tylko udawali:-) Jedną z cenniejszych pochwał była pochwała samego Andrzeja Mendygrała, obecnego podczas koncertów. Wygrana głównej nagrody na konkursie festiwalowym w Szczecinie to dla “Kliwra” kolejny krok do spełnienia jednego z większych marzeń zespołowych, jakim jest spróbowanie swoich sił na krakowskim festiwalu Shanties.

Esma Redzepova urodziła się 8 sierpnia 1943r. w Suto Orizari, wiosce gdzie Emir Kusturica kręcił „Czas Cyganów”. Pochodzenie społeczna ma dość niewyszukane, jej ojciec zarabiał na życie imając się różnych zajęć, śpiewał, grał, był portirerem, i… czyszcibutem. Zaznała jako dziecko biedy, ale i prześladowań na tle rasowym – matka była Turczynką, Muzełmanką a ojciec serbskim Katolikiem. W jej domu zawsze było dużo muzyki, którą wprost nasiąkła. Już jako mała dziewczynka wykazywała się dużym talentem wokalnym, ale czy to dziwne dla dziecka cygańskiego? Później z resztą na pytania dziennikarzy ile dla niej znaczy śpiewanie odpowiadała: „Śpiewanie jest dla mnie jak chleb, jak słońce, jak woda, nie da się bez nich żyć”.
Po raz pierwszy przez słuchaczy została zauważona, gdy miała 11 lat; dwa lata później wygrała konkurs muzyczny organizowany przez lokalną rozgłośnię w Skopje i dzięki temu znalazł się rok później na konkursie młodych talentów, na którym dostrzegł ją kompozytor Stevo Teodosievski. Jej kariera ruszyła z kopyta, w 1961r. Esma zanotowała pierwszy występ w telewizji, zaczęła nagrywać piosenki do filmów, a także „bawić się w aktorstwo” (min. wzięła udział w „Sing Macedonia” – filmie dokumentalnym). Publiczność międzynarodowa zaczęła się nią interesować po koncercie w hali Olympia w Paryżu w 1966r.
W 1968r. Rodzepova zmieniła stan cywilny, wychodząc za… Stevo Teodosievskiego. Życie muzyków bywa burzliwe, bo to ludzie pełni namiętności, a w tym przypadku do czynienia mamy chyba z przewrotnością losu, bo małżeństwo przetrwała dokładnie jeden tydzień. Owa niezwykła para założyła wspólnie zespół „Esma Ensemble Teodosievski”, z którym zjeździli chyba cały świat, koncertując i w wielkich salach koncertowych światowych metropolii (Nowy Jork, Sydney, Londyn, Paryż, Wiedeń) i w małych wioskach zagubionych w świecie (Kuwejt, Indie, Pakistan, Meksyk). Grali i dla sławnych i bogatych jak i dla biednych, często angażowali się w koncerty charytatywne. Ich zespól grał głównie muzykę macedońskich cyganów, ale usłyszeć w ich graniu można było nuty z całych Bałkan, a także pobrzmiewające odległym echem dźwięki z Indii, Hiszpanii czy Iranu.
Esma zaczęła żyćw dostatku i jej życie w niczym chyba nie przypominało ubogiego dzieciństwa, ale nigdy nie zapomniała skąd pochodzi i jak ciężko jest biednemu dziecku na świecie. Czterdziestu siedmiu cygańskim sierotom, zapewniła wikt, opierunek i solidne wykształcenie, niektórzy z jej wychowanków zostali muzykami i razem a nią jeżdżą po świecie (np. Medo Chun grający na klarnecie). Dodatkowo piątkę kolejnych sierot przyjęła pod swój dach i je wychowała; nigdy nie dane jej było powić własnego potomka. Razem z Teodeosievskim założyli szkołę muzyczną w swoim domu. Działalność muzyczno-edukacyjną kontynuowała po śmierci Steva w 1997r.
W Macedonii mówi się o niej „Królowa Cyganów”, po raz pierwsze to określenie nadano Redzepovej na Pierwszym Światowym Festiwalu Muzyki Romskiej w Indiach w 1976r.; oraz… „nasza druga Matka Teresa”. Sama jest jedną wielką „instytucją charytatywną”. Wspiera Gypsy World Organisation, Macedonian and World LIONS Organisation , około pięćdziesięciu pozarządowych organizacji humanitarnych, feministycznych, pokojowych i działających na rzecz tolerancji. Została obdarzona nagrodą UNICEF oraz mianowana do Pokojowej Nagrody Nobla w 2002r. mówiła wówczas: „Daj Boże. Gdyby to się przydarzyło, byłaby to wówczas nagroda dla całych Bałkan, a nie tylko dla mnie”.
W swojej długiej muzycznej karierze dała około 15000 koncertów, z czego 2000 to koncerty charytatywne, o swojej kondycji przy tak intensywnym trybie życia (np. w 2001r. dała 240 koncertów) mawia: „Śpiewam dobrze, bo trzymam się dobrze, nie palę, nie piję. Mam dobre geny jak cała moja rodzina”. Dwa jej wydawnictwa zyskały miano platynowych płyt, 8 złotych i 8 srebrnych. Wydała 108 singli, 20 albumów, 32 kasety. Typowe instrumenty jej towarzyszące to skrzypce, akordeon i klarnet. Do największych romskich muzyków zalicza Lilianę Petrovic, Vidę Pavlovic i Muharema Serbezovskiego.
I jeszcze jeden cytat na zakończenie: „Smutno mi, że do tej pory nie pojawiła się moja następczyni. Romskie dziewczyny słabo śpiewaja, ale nie dlatego, że mają słabe głos. Wstają rano (…) i bawią się w śpiewanie myląc tę zabawę z poważną profesją”.