eFolk.pl

Album muzyczny z gatunku World Music, który państwu prezentujemy to kolejna autorska płyta Joszka Brody, który gra na drumli, czterometrowej trąbicie, rogach, różnego typu fujarach i okarynach, skrzypcach, gajdach i wielu innych instrumentach ludowych oraz śpiewa. Joszko zaprosił do wspólnego grania czołowych przedstawicieli muzyki ludowej z Karpat Polskich i Wegierskich. Usłyszymy tu m.in. jego ojca Józefa Brodę (śpiew. liść) , siostrę Katarzynę Brodę-Firlę (śpiew), Peter’a Eri (altówka trzystrunowa) członka grupy Muzsikas, Pal’a Havasreti (kontrabas trzystrunowy, gardon, lira korbowa, śpiew), Kalmana Balogha grającego na cymbałach węgierskich i innych.! Muzyka dobra i czysta zagrana z sercem przez Joszka, jego ojca Józefa i Węgrów i gorąco zaśpiewana przez górali. Przebija z niej tęsknota do źródeł, do tych głębi naszego serca, gdzie rozum nie dociera, a życie pulsuje. Muzyka, która jest dowodem wspólnoty kulturowej ludów Karpat do tego stopnia, że Węgrzy, Polacy, Słowacy i Czesi mogą ją uznać za wyrastającą z ich tradycji. Znakomite wiano, z którym wchodzimy do Unii Europejskiej. Płyta ta ukazała się w formie eleganckiego wydania dla koneserów (digipack) z interesującą książeczką. Joszko Broda.Jego rodzina mieszka w Beskidach ( Karpaty) od 12 wieku. Tradycje i warsztat muzyczny przejął po swoim ojcu, który od 40 lat jest znanym twórcą polskiej muzyki ludowej. Jego korzenie muzyczne tkwią w góralskiej muzyce, na której się wychował i która jest dla niego inspiracją do przeróżnych działań. Joszko zagrał na ponad 50 płytach jako muzyk sesyjny, prowadzi swój zespół „Dzieci z Brodą”!, który nagrał już 2 płyty i żywą działalność muzyczną na różnych jej polach. Sporo też koncertuje. Płyta ukazała się dzięki pomocy Węgierskiego Instytutu Kultury i Polskiego Instytutu Kultury w Budapeszcie. „(…) Jako doświadczony pracownik muzyczny mogę państwa zapewnić, że twórczość na owej płycie jest najwyższej próby.(…) Powstała naprawdę wielka muzyka o czym w pełnej przytomności umysłu zaświadczam. Pozdrawiam, Wojtek Waglewski – (muzyk, kompozytor, aranżer, twórca zespołu Voo Voo).

Materiał własny wykonawcy

Bokomara to weterani czeskiej sceny folk. Grupa powstała na poczatku lat 90-tych. Założycielami zespołu byli Pavla Dvorácková i Tomáš Musil. Przez ponad 15 lat istnienia zespołu zagrało w nim kilkunastu muzyków. Z pierwotnego składu pozostał do dnia dzisiejszego jedynie Luboš Jarek.
Bokomara gra mało znana, w Polsce „czeska” odmiane muzyki folk w której wiele elementów muzycznych z kregu tradycyjnej muzyki folkowej jest połaczonych z muzyka rockowa oraz z bardzo popularna w Czechach muzyka country. Zespół składa sie z wytrawnych instrumentalistów, grajacych wczesniej w wielu innych grupach.
Doswiadczenie estradowe Bokomary w połaczeniu z melodyjna i pulsujaca rytmem muzyka sprawia, że ich koncerty sa zawsze ciepło odbierane przez publicznosc i czesto sa pretekstem do wspólnej żywiołowej zabawy.
Skład zespołu :

Luboš Jarek – gitar. akustyczna, harmonijka ustna, spiew;
Radek Marík – gitary akustyczne i elektryczne;
Hynek Tecl – banjo. gitar. bas., spiew;
Pavel Bríza – perkusja;
Jan Žácek – instrumenty perkus.

(Info za www.etnosfera.org)

Kapela ta wykorzystuje oprócz tradycyjnego huculskiego repertuaru także z bogactwa melodii pochodzących z regionów sąsiadujących z Huculszczyzną (Bukowina, Rumunia, Zakarpacie, Pokucie). Repertuar ten obejmuje melodie: huculskie, węgierskie, bukowińskie, rumuńskie oraz cygańskie i żydowskie. Kapela została stworzona przez Romana Kumłyka w 1991 roku i działa przy Rejonowym Domu Kultury w Werchowynie na Ukrainie. Wydała w Polsce dwa albumy, a jej nagrania obecne są też na kompilacjach poświęconych muzyce huculskiej w wielu krajach. Romanowi Kumłykowi – wybitnemu multiinstrumentaliście, grającemu w Czeremoszu głównie na skrzypcach i instrumentach dętych (dwojnicy, sopiłce, telence i dudach), towarzyszy bajan, skrzypce, cymbały oraz bęben. Na użytek koncertów scenicznych Kumłyk tworzy inne aranżacje, niejednokrotnie łącząc w całość tematy muzyczne z całej Huculszczyzny (z okolic Rachowa, Kołomyi, z Bukowiny, Rumunii). Czeremosz to główny, choć nie jedyny zespół Romana Kumłyka. Od 25 lat prowadzi kapelę weselną, jest nauczycielem muzyki, a także kustoszem założonego przez siebie prywatnego muzeum regionalnego. Współpracował z Radiowym Centrum Kultury Ludowej, Ośrodkiem Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, Filharmonią Warszawską i Lubelską.

Breiz to w języku bretońskim nazwa Bretanii, krainy położonej na omywanym Atlantykiem surowym półwyspie zachodniej Francji. Pomimo swojego kontynentalnego położenia kultura tego narodu związana jest z kulturą osiadłych na brytyjskich wyspach Celtów.
Grupa Breiz powstała 1989 roku w Poznaniu i grała muzykę o celtyckich korzeniach pochodzącą z tego właśnie regionu. Część grupy grała wcześniej w The King Stones, gdzie wykonywali m.in. bretońskie szanty.
Repertuar Breiz stanowiła celtycka w brzmieniu i swoich korzeniach, tradycyjna muzyka ludowa Bretanii. Od skocznych polek, poprzez gawoty do archaicznych rond, to wędrówka po muzycznych ścieżkach Bretanii, jej tawernach, fetach i pubach. Od wiernych i surowych przekazów do bardziej swobodnych interpretacji.
Kaseta „An Dro”, którą zespół pozostawił po sobie to pierwsze w Polsce wydawnictwo w całości poświęcone muzyce bretońskiej.

Karel Plihal jest autorem niezapomnianych, poetyckich tekstów, pełnych niezwykłych rymów i niecodziennych zabaw słownych. Do tekstów tworzy muzykę pełną delikatnych, subtelnych melodii, mających kojący wpływ
na słuchaczy. Jego albumy studyjne wyraźnie zmierzają w stronę prostoty i oszczędności środków. Pierwsza płyta Plihala, nagrana z użyciem rozmaitych instrumentów, przeszła wiele aranżacyjnych prób. Drugi album, nagrany z mniejszą liczbą instrumentów i muzyków, brzmi raczej ascetycznie. Ta płyta wprowadziła wiele aranżacyjnych ciekawostek, a umiarkowanie stało się już kluczowym pojęciem muzyki Plihala. Koncertowa atmosfera następnego albumu „Takhle nejak to bylo…”, podkreśliła delikatność piosenek. Płyta zawierała
także wiersze Plihala recytowane przez samego autora. Następny album „Króliki, ptaki i gwiazdy” (Kralici,
ptaci a hvezdy) jest bez wątpienia jego najlepszym. Użycie słownych gier i instrumentalnych niespodzianek dodało jeszcze magii jego piosenkom. Dobór instrumentów okazał się doskonały, tak jak duety z synem Matejem, Jarkiem Nohavicą i Petrem Fialą. Ostatni album „Ślizgawka” („Kluziste”) zawiera nowe piosenki
i stare kawałki w nowych aranżacjach. Karel Plihal pracuje nad nowym albumem „Niebo poczeka” (Nebe pocka)
z piosenkami czeskiego poety i bluesmana Josefa Kainara.

Nowozelandzki muzyk Brendan Power stworzył własny styl gry na harmonijce ustnej łączący w sobie wiele rodzajów muzyki ludowej. Podstawą jego muzyki są tradycyjne melodie irlandzkie, ale z równą łatwością gra amerykański bluegrass i blues, a nawet potrafi zaskoczyć słuchaczy fragmentem melodii autorstwa Vivaldiego. Sporą część repertuaru stanowią jego własne kompozycje stworzone z myślą o harmonijce ustnej.

Brendan Power jest dobrze znany w Nowej Zelandii, gdzie wydał trzy płyty zanim przeprowadził się na stałe do Londynu w 1992. Wszechstronność i innowacyjność stylu w jakim posługuje się on instrumentem – zwykle traktowanym bardzo stereotypowo – pozwoliły mu już uzyskać wiele zaproszeń do wspólnych nagrań od wielu wykonawców. Gościnnie nagrał płyty z takimi artystami jak: Ray Charles, Paul Brady, Arty McGlynn, Altan i wystąpił na albumie i w wideoklipie “Ten Summeoner`s Tales” Stinga. W 1993 zdobył tytuł All Ireland Title w kategorii “Instrumenty Różne”, a wkrótce potem uznanie krytyki prasowej (np. gazeta The Irish Times nazwała go “koncertmistrzem” a jego grę określiła jako “elektryzującą”). Brendan skomponował muzykę do irlandzkiego filmu Guiltrip, jest stałym członkiem orkiestry akompaniującej irlandzkiemu baletowi Riverdance. Jest też doświadczonym nauczycielem prowadzącym warsztaty muzyczne i zajęcia mistrzowskie.

Zespół Portowa Orkiestra Kazik i Przyjaciele powstał w 1993r. W tym samym roku zdobył I nagrodę na festiwalu „Mikołajki Szanty 1993”, następnie II nagrodę na festiwalu „Giżycko Szanty 1994”. Rok później uczystniczyli w „Międzynarodowym Festiwalu Shanties w Warszawie”. Od tego czasu koncertuje na wszelkiego rodzaju imprezach integracyjnych w wysokiej klasy hotelach, estradach plenerowych, teatrach, oraz promach pasażerskich na Bałtyku.
Do roku 1998 kapela istniala pod nazwą „Kazik i Żeglarze”. Zmiana jest spowodowana występami na „Pikniku Country w Mrągowie” (Kazik i Przyjaciele) w 1998-1999 r. Żeglarska nazwa w tym wypadku nie mogła mieć miejsca.
Zespół często tworzył żywe tło w piątkowym, porannym programie TVP1 „Kawa czy herbata”. W latach 1995-1996 uzupełnial muzycznie program zatytułowany „Nauka Żeglowania”. Dziś oprócz muzykowania, członkowie kapeli sami organizują festiwale oraz imprezy plenerowe.
Na początku 2004 roku zostały zorganizowane pierwsze mikołajskie warsztaty muzyczne.
Skład zespołu:
Kazik Bębenek – śpiew, prowadzenie imprezy oraz zespołu
Darek Światłowski – akordeon
Dymitryj Katyszow – gitara akustyczna
Krzysiek Magnuski – gitara basowa, śpiew
Marcin Chabowski – perkusja

Historia zespołu z Pragi-Świtawy (Morawy) od jego założenia w 1988 roku układała się rozmaicie. Grupa grała na rozdaniu nagród muzycznych w Bratysławie i w praskich pubach, a popularny piosenkarz Vlasta Redl pożyczył ich piosenkę „Rehradice” z debiutanckiego albumu „Dovecnosti” (1991). Čechomor koncertował w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Rumunii, Francji i na Węgrzech; pojechał do Walii z Janem Hruby i pojawił się na żywo w BBC, ale grupa zdobyła popularność, na którą od dawna zasługiwała, dopiero niedawno.

„Rok diabła” na pewno miał wpływ na sukces Čechomora, ale prawdziwy zwrot w karierze grupy nastąpił w roku 2001 wraz z ukazaniem się albumu „Przemiany” („Promeny”). Od tej chwili nawet komercyjne stacje radiowe grają ich piosenki bardzo często.

Grupa uformowała się, kiedy jej członkowie pracowali jako akompaniatorzy na praskich targach rzemiosła artystycznego. Gra, śpiew i talenty Jiriego Brenka i Františka Černy`ego przerosły oczekiwania wszystkich, a nowatorski nurt muzyki folkowej ukształtował się wokół tych dwóch Switawskich osobowości (Černy wydał także solową płytę „Sto cukrów”/Sto cukru”).

Ich koncepcja czesko-morawskiej muzyki folkowej nie mieści się w tradycyjnych ramach. Oryginalne aranżacje inspirowane są folklorem innych regionów, ale także muzyką celtycką, rockiem i współczesnym folkiem. Zespół szuka nowoczesnej interpretacji dla tradycyjnych dźwięków i dodaje do niej charakterystyczne brzmienie.

Grupa pracowała z braćmi Formanami nad „La Baraque” – projektem teatralnym docenionym na całym świecie.
W Pradze Čechomor pracował także z Formanami nad operą Smetany „The Bartered Bride”, a ich współpraca nagrodzona została znakomitymi recenzjami zarówno widzów, jak i krytyków. Także w Pradze muzycy występują w „Sztukmistrzu z Lublina”.

Grupa powstała wśród entuzjastów muzyki i kultury bretońskiej, zajmowała się polskimi reinterpretacjami szant i ballad morskich z Bretanii, ale nie zabrakło wycieczek muzycznych do innych regionów Francji, a nawet za kanała La Manche.
Sercem zespołu był wokalista Damian Leszczyński, odpowiedzialny za polskie teksty, tłumaczone z oryginałów.
Potem zespół przeistoczył się w grupę Breiz.

Po The King Stones pozostały nam dwie kasety o enigmatycznych tytułach „2” i „Le Liya”.

Dancereye to nazwa, jaką w XVI wieku nadawano zbiorom zawierającym wielogłosowe, instrumentalne kompozycje o charakterze tanecznym. Tak tytułowali swe druki Claude Gervais, Tielman Susato, Pierre Phalese, Jacques Moderne, Pierre Attaignant i inni.

Jest to również nazwa zespołu, którego celem jest, obok ich wykonania, połączenie sił wirtuozów działających bądź jako soliści, bądź członkowie lub kierownicy innych grup. Są to: klawesynista Marek Toporowski (Concerto Polacco), skrzypek Zbigniew Pilch, grający na violi da gamba Kazimierz Pyzik, śpiewaczka Wanda Laddy, oraz specjalizujący się w grze na dawnych instrumentach dętych Ryszard Borowski, Paweł Kobus i Paweł Iwaszkiewicz (Open Folk).