eFolk.pl

Jeden z najwybitniejszych wokalistów country, znany również jako Man in Black. Urodził się i wychowywał w Arkansas. W wieku 12 lat zaczął pisać własne piosenki, inspirowany muzyką country zasłyszaną w radiu. Nagrał niezliczone płyty. Zachwycił słuchaczy swoim charakterystycznym barytonem oraz ascetycznym wykonaniem. Jego twórczość zainspirowała nie tylko wielu muzyków country, ale również wykonawców rockowych, bluesowych czy punkowych. Poza działalnością solową Cash zasilał swym talentem zespoły The Highwaymen oraz Million Dollar Quartet. Zmarł w wieku 71 lat.

Obdarzona niezwykłym głosem i talentem Mónika Juhász Miczura „Mitsou” zaliczana jest do grona uznanych artystów pochodzenia romskiego. Pochodzi z Békéscsaba. Jako nastolatka wraz z rodziną przeniosła się do Budapesztu, gdzie została odkryta jako młody talent przez Jenő Zsigö, lider zespołu Ando Drom. Z grającym muzykę romską zespołem Mitsou współpracowała przez 8 lat, nagrywając płyty (Kaj phirel o Del, Phari mamo) oraz koncertując w różnych częściach świata.

Jeszcze w czasach Ando Drom Mitsou rozpoczęła karierę solową, nagrywając muzykę filmową (u Tonyego Gatlifa w Gadjo Dilo i Swingu oraz u Zoltána Kamondyego w filmie Pokusy). Od lat współpracuje z duńskim kompozytorem Hansem-Erikiem Philipem, francuską orkiestrą Bratch. Mitsou należy też do Global Vocal Meeting.

W założonym kilka lat temu przez Mitsou zespole znaleźli się wrażliwi na tradycje muzyczne artyści. Na koncert muca Mutsou składają się utwory łączące elementy wywodzące się z kultury romskiej z wpływami świata współczesnego. Będą to ulubione utwory artystki. „Te pieśni wywodzą się z różnych tradycji cygańskich (…). Są to pieśni mojej matki, mojej rodziny, wspólnego świętowania, pogrzebów. Zbierałam je wśród przedstawicieli starszego pokolenia Romów, którzy śpiewali je w niezwykły sposób, którego sama nigdy nie będę potrafiła wskrzesić.” – mówi Mitsou.

Mitsou – śpiew
Gusztáv Varga – śpiew, gitara
András Monori – kawal, gadułka, saksofon
Szlobodán Wertetics – harmonijka ustna
Csaba Novák – kontrabas
Gábor Pusztai – konewka, kahon, darabouka

(Info za www.rozstaje.pl)

Młoda, łotewska grupa, folkowa, która na warsztat wzięła staropogańskie, bałtyckie klimaty muzyczne oparte na brzmieniu takich instrumentów jak dudy i bęben (z domieszką wokaliz i drumli). Dźwięki generowane przez zespół dalekie są od jednostajności, – Auli bliższe jest klimatom Starego Olsy czy Hedningarny. Są to raczej dawne tańce, czasem przed lub po bitewne utwory.
Grają również muzykę instrumentalną, często okraszoną szeptami i pokrzykiwaniami. Choć oczywiście nie tylko. Auli gra również muzykę łagodniejszą np. od Kulgrindy – przede wszystkim bardziej melodyjną i nieco lżejszą gatunkowo. Grupa wspaniale łączy z sobą nutę pogańską i muzykę dawną, – a ich płyta Sendzirdeju, choć jest świetna produkcją nie oddaje w pełni tego, co zespól jest w stanie wykrzesać z siebie na żywo. Nagrane na płycie dwanaście kawałków jest swoistym wehikułem czasu, a jednocześnie ma w sobie młodzieńczą energię i przyszłość. Płyta kończy się klasycznie – rycersko. Niewątpliwie to jedna z ciekawszych pozycji nuty pogańskiej, jaka ukazała się w 2005-tym.

Zespół Betty Blue to czwórka przyjaciół z Wrocławia, a zarazem dwa duety muzyczno-życiowe: „stare dobre” małżeństwo Ela i Paweł Kołodziejczykowie (Kwiatuch & Pawcio vel. Kudłaty 😉 albo w skrócie PawcioKwiatuchy) oraz „młode dobre” małżeństwo Justyna Paluch i Robert Kulpa (Justa & Robson albo KulPaluchy). Nasz repertuar to przede wszystkim utwory autorskie wyrosłe z miłości do Morza, żeglarzy i szantymenów (głównie piosenki popełnione przeze mnie, „morskoholika” Kwiatucha, który swoją „chorobą” skutecznie zaraził pozostałą trójkę), inspirowane także literaturą marynistyczną i poezją morską, czasem wykonywane nastrojowo i poważnie… a czasem z lekkim przymrużeniem oka.
Początek zespołu to lipiec 2005 – „chrzest” Betty Blue (jeszcze wówczas duetu: ja i Paweł) na scenie ustawionej nad samym brzegiem Bałtyku i… II nagroda na II Festiwalu Piosenki Morskiej „Złoty Sekstans” w Pobierowie. A później II nagroda „Śnieżnobiałe Gęsie Pióro” za najlepszą piosenkę autorską na IV Festiwalu Piosenki Wodniackiej „Szantomierz” w Sandomierzu i wyróżnienie za tekst autorski i wykonanie piosenki „Ballada o Józefie i jego szlafkumplu” na II Przeglądzie Piosenki Żeglarskiej „Morskie Opowieści” w Morsku.
Marzec 2006 to podwojenie sił zespołu i pierwszy (jeszcze bardzo niepewny) występ w czwórkę na własnym podwórku, czyli XVII Spotkaniach z Piosenką Żeglarską i Muzyką Folk „Szanty we Wrocławiu”. Później jednak doszło do kolejnych zmian. Aktualny skład zespołu prezentuje się następująco:
Ela Kołodziejczak – śpiew, gitara klasyczna, przeszkadzajki
Paweł Kołodziejczak – gitara akustyczna, śpiew
Bartosz Gielzak – gitara basowa

Brina to słoweńska formacja która powstała wokół osoby Briny Vogelnik, młodej artystki pochodzącej ze znanej muzycznej rodziny z Lubljany. Wcześniej wystepowała ona z takimi zespołami, jak Andrabrin, Šišenska Bajka i String.si. Z tą ostatnią grupą Brina Vogelnik nagrała wiosną 2002 roku swój debiutancki album – „Graščakinja”.
Dośiwadczenie koncertowe, które przyszło po premierze płyty i duża pewność co do kierunku rozwoju, zaowocowały pod koniec 2003 roku rozstaniem artystni z grupą String.si.
Pod hasłem Brina zaczął powstawać zalążek składu znanego do dziś. Muzycy rekrutowali się głównie z kapel jazzowych, stąd też pewnie dość nietypowe spojrzenie na folk-rock, czy też szerzej na folk.
Grupa Brina wydała jak dotąd dwie płyty: „Mlado leto” z 2004 i „Pasja Legenda” z 2006 roku.
Skład zespołu:
Brina Vogelnik – wokal
Jelena Ždrale – skrzypce
Luka Ropret – gitary
Drago Ivanusa – akordeon, fortepian
Nino De Gleria – gitary basowe, wiolonczela
Blaz Celarec – perkusja

Włoska grupa La Moresca Antica powstała w 1989 roku i eksploruje przede wszystkim bogate źródła włoskiej muzyki renesansowej i sredniowiecznej. Badania te doprowadziły do powstania w 2000 roku programu z dawną muzyką morską. Utwory te znalazły się później na płycie „Marinaresca”.
Kontynuacja tego tematu doprowadziła do odkrycia ciekawych pieśni pirackich i żeglarskich z włoskich wybrzeży. W 2004 roku trafiły one na drugą płytę zespołu – „Li Turchi Alla Marina”. Z tym repertuarem zdobyli uznanie m.in. na Mersey Shanty Festival w Liverpoolu.
Skład zespołu:
Roberta Maioli – wokal
Marco Macchi – wokal, instrumenty perkusyjne
Sabina Colonna Preti – viola da gamba, wokal
Consuelo De Cea – viola da gamba
Angelo Maffezzoli – flety, róg, wokal
Umberto Mosca – wokal, colascione, gitara barokowa, bouzouki, flety, róg, dudy, instrumenty perkusyjne, cymbały

Muzyczny zespół LeGo powstał w czerwcu 2003 roku przy Lidzbarskim Domu Kultury. Skupia miłosników szant, piosenki morskiej i żeglarskiej. Sięga również po muzykę folkową i bluesową.
Po zorganizowaniu przez Lidzbarski Dom Kultury „warsztatów bluesowych” – wyłonił się bluesowo-jazzowy odłam zespołu przyjmując nazwę Małę Lego Blues.
Obie grupy biorą aktywny udział w muzycznym życiu kulturalnym regionu występujšc charytatywnie na rzecz Specjalnego Orodka Szkolno Wychowawczego, MOPSu, Jednostki Wojskowej Zespół brał także udział w wielu innych imprezach okolicznociowych. takich jak Otwarcie Galerii, Bieg Uliczny , Letni Piknik w Ornecie, Festyn dla dzieci „Pożegnanie Lata”, oraz występy dla młodzież szkolnej. W skład zespołu wchodzą również osoby niepełnosprawne. Z tego względu nawišzano współpracę z Muzycznym Zespołem Niepełnosprawnych Czardasz z Gdyni.
LeGo i Czardasz występowały wspólnie w Lidzbarku Warm. Aktualnie krystalizują się plany ponownej letniej prezentacji obu grup w Gdyni. Niepełnosprawni członkowie zespołu LeGo należš do Stowarzyszenia Muzyków Niepełnosprawnych „Dom Muzyki” w Warszawie. Dodatkowo objęci są programem integracyjnym i podlegają dofinansowaniu przez PCPR w Ornecie w zakresie zakupu instrumentów.

Autor tekstów, kompozytor i aranżer. Od 22 lat związany z legendarną grupą szantową Stare Dzwony, ale występuje również solowo. Jakiś czas grał też z grupą Smugglers.
Uczestniczy jako wykonawca i juror we wszystkich znaczących festiwalach marynistycznych i szantowych w kraju i za granicą. Koncertował m.in. w Wlk. Brytanii, Holandii, Francji, Niemczech, Skandynawii, USA, Kanadzie. Laureat wielu nagród i wyrożnień – indywidualne Grand Prix na Shanties w 1999 r., w roku 2003 na Pływającym Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Morskiej „Wiatrak” w Świnoujściu zdobył tytuł „Barda Bałtyku”. Osiedlił się na Kociewiu potwierdzając być może regułę, że prawdziwy żeglarz prędzej czy później zatęskni za lądem i ziemią.
Oprócz płyt nagranych z zespołami Stare Dzwony i Smugglers wydał też solowe nagrania, zebrane na albumach „Jesienne zwierzenia” i „Kartki z dziennika”.

Urodzona w 1949 roku w Shankill (obecnie przedmieścia Dublina) Mary dorastała wraz ze swoją siostrą Anoinette McKeena (która jest obecnie znana i cenioną harfistką) w rodzinie o bogatych tradycjach muzycznych. Jej matka była skrzypaczką a ojciec grał na melodeonie. W ich domu pojawiało się wielu znanych muzyków tamtego okresu m.in. Paddy Hill, Elizabeth Crotty (concertina) czy też Kathleen Harrington.
W okresie dziecięcym próbowała uczyć się gry na wielu instrumentach. W wieku około 9 lat zaczęła grę na tin whistlu (leworęcznie), nieco później również na flecie. Mary mówi ze pamięta dobrze czasy kiedy rodzice zabierali ją na wakacje do Mildtown Malbay. Tam też miała przyjemność poznać Williego Clancy’ego oraz innych muzyków. I chyba właśnie Willy Clancy wywarł największy wpływ na jej życie artystyczne.
Mary podkreśla także w ze w młodości dużą inspiracją dla niej byli starzy tradycyjni skrzypkowie.
„…Zawsze czułam ze maja cos bardzo specjalnego, rytm w swojej grze. Kiedy inni ludzie grający na whistlach słuchali tylko whistla, ja słuchałam wszystkich instrumentów…”. Mary wraz ze swoja siostrą zaczęły uczestniczył w wielu sesjach. W niedługim czasie Mary stała się jedną z ważniejszych osób sceny Dublińskiej.
Wzięła udział w turne po UK Comhaltas Ceoltoiri Eireann gdzie grała z takimi muzykami jak Matt Molloy czy tez Liam O`Flynn.
Jednym z przełomowych momentów jej karierze było spotkanie osoby Alexa Finna który zaprosił ją do Spiddal. Mary poznała tam przyszłych członków grupy De Dannan. Spiddal było również domem Festi Conlona z Gaell- Linn.
Conlon zajmował się promowaniem ludzi grających na tin whistlu. W roku 1979 ukazała się debiutancka płyta Mary pt „Feadóga Stain”. Która została przyjęta z bardzo dużym entuzjazmem w środowisku folkowym. Mary Bergin jest także współzałożycielką zespołów takich jak: Green Linnet Ceili Band gdzie w grała z takimi muzykami jak Tommy Peoples (skrzypce), Liam Rowsome (skrzypce), Mick Hand (flet), Johnny McMahon (akordeon).
Przygoda z tą grupą trwała 5 lat. Następnym zespołem z jakim grała była grupa Ceoltoiri Laigheann. Następnie zaczęła występować z zespołem De Dannan. Ten niezwykle krótki epizod został przerwany przez macierzyństwo.
W latach 90 wraz z Dearbhaill Standun, Kathleen Loughnane i Martiną Goggin. Założyła grupę Dordan która grała połączenie muzyki barokowej z irlandzką.
W 1993 roku ukazała się druga solowa płyta Mary zatytułowana „Feadóga Stain 2”. Została ona przyjęta z równie dużym entuzjazmem jak pierwsza.
Bergin przez wiele osób uważana jest za absolutną mistrzynię whistla. Gra bardzo rytmicznie i delikatnie używając przy tym ogromnej ilości ozdobników. Jej utwory są niesamowicie żywe, radosne i kolorowe.

Noche de Boleros to przede wszystkim Magda Navarrete, która od 2003 roku koncertuje z muzyką boleros w Polsce. Jej doświadczenie muzyczne było dotychczas związane z Hiszpanią i Ameryką Południową, gdzie kształciła się i koncertowała. O
Jej koncerty, to niezwykłe spotkanie muzyków wielu narodowości, którzy odkryją przed polską publicznością bogactwo dźwięków i melodii rodem z Ameryki Łacińskiej. Różnorodność głosów, instrumentów i aranżacji na tym koncercie to spora ciekawostka na polskim rynku muzycznym.
Skłąd zespołu:
Magda Navarrete – śpiew
Kamil Kucharczyk – kierownictwo muzyczne, piano, aranżacja
Renell Valdes Cepero (Kuba) – śpiew, gitara, maracasy
Gabriel Hernandez Anaya (Meksyk) – śpiew, gitara
Mikołaj Wielecki – kongi, instrumenty perkusyjne
Maciej Szczyciński– kontrabas
Filip Siejka – skrzypce
Marcin Świderski – saksofon tenorowy i altowy, flet poprzeczny, akordeon
Jose Manuel Alban Juarez– perkusja