eFolk.pl

Historia zespołu rozpoczyna się w roku 2003 w Kijowie na Ukrainie podczas lokalnego międzynarodowego festiwalu muzyki świata, podczas którego wystąpili na tej samej scenie, ale osobno Valeriy Gladunec, Taras Kompaniczenko i Jurij Fedynskyj. Współpracowali z takimi znanymi zespołami jak Hajdamaky, Drewo, Bożyci. Wszyscy trzej zajmują się tradycyjną muzyką Ukrainy i autentycznym jej wykonawstwem. Ideą przewodnią stała się możliwie najszersza promocja kultury muzycznej Ojczyzny poza jej granicami.
Programy koncertowe zespołu opierają się na nagraniach dokonywanych podczas ekspedycji badawczych prowadzonych w najbardziej odległych wsiach Ukrainy. Członkowie zespołu i ich przyjaciele sami dokonują nagrań w terenie. Z tego zasobu autentycznych pieśni i melodii tanecznych rozwinął się repertuar, w którym pierwowzory nic nie tracą przez ich opracowanie – mają możliwie najlepiej odzwierciedlać ich specyficzne cechy, włączając w to również praktykę wykonawczą i konstrukcję dramatyczną. Szczególną troską otaczają tak charakterystyczny tradycyjny śpiew męski.
Zespół dąży do opanowania mistrzostwa wykonawstwa wokalnego i instrumentalnego unikając wpływów obcych kultur muzycznych, posiłkując się jedynie dokonaniami rodzimych twórców.
Karpatiyany to zespół oddany rozwojowi ukraińskiej tradycji muzycznej. Stara się wprowadzać nowości technologiczne takie jak elektronika, nowoczesne instrumenty jak zestawy perkusyjne i instrumenty elektroniczne, jak również nowe pomysły aranżacyjne.

Skład zespołu:
Jurij Fedynskyj – gitara, śpiew, bandura
Taras Kompaniczenko – kobza, lira korbowa, śpiew
Valeriy Gladunec – śpiew
Sergij Ochrymczuk – skrzypce, śpiew
Vasyl Palaniuk – cymbały, sopiłki
Oleksander Nowiczenko – gitara basowa
Jurij Zacharczuk – bębny

W 1996 roku, na Białorusi, niewielkim kraju wschodnioeuropejskim, położonym pomiędzy Polską i Rosją, graniczącym także z Ukrainą i Litwą, powstał zespół TROITSA.
Założycielem i inspiratorem zespołu był Iwan Iwanowicz Kirczuk, starszy wykładowca Uniwersytetu Kultury w Mińsku, stolicy kraju. Zdecydowano nazwać zespół TROITSA, co w przekładzie oznacza liczbę ‘trzy’, albo odnosi się do Świętej Trójcy, aby w ten sposób zaznaczyć związki grupy z tradycją narodową. Pomysł utworzenia takiego zespołu pojawił się w 1986 roku, gdy Iwan zbierał materiały etnograficzne w białoruskich wioskach. Główną motywacją stała się chęć popularyzowania pieśni ludowych i włączenia ich w uniwersalną kulturą muzyczną. Sama historia kraju, gdzie mieszały się różne wpływy kulturowe, przyczyniła się do powstania takiej właśnie muzyki.
Zespół jest znany także poza terenem Białorusi. W 1997 roku TROITSA stała się popularna w Rosji, a w 1998 odbyła wielkie tournee po Holandii, Słowenii, Chorwacji, Niemczech i Portugalii. Sukces zawdzięcza całkiem indywidualnemu stylowi kompozycji, różnorodności i wielości prezentowanych instrumentów, a także profesjonalizmowi muzyków – w tym należy wymienić silny głos Iwana i świetną technikę wykonawczą. Od początku TROITSA korzystała nie tylko z tradycyjnych instrumentów własnego kraju, ale z całego świata, śpiewając jednakże w języku białoruskim. Krytycy nazwali ich styl „folk-fusion”. W 1998 roku zespół nagrał swój debiutowy album „Troitsa” dla holenderskiej wytwórni PAN records. W ślad za płytą i serią koncertów na Białorusi i w Holandii, gdzie zespół jest bardzo popularny, nastąpił rozłam w grupie. Muzyką nadal zajmował się tylko lider i założyciel Troitsy, Iwan Kirczuk. W 1999 roku Iwan pojechał do powojennej Bośni, gdzie występował ze swoim programem dla dzieci i spektaklami teatru „Batleika”. W tym samym roku pojawił się nowy album zespołu zawierający koncert zarejestrowany podczas holenderskiego Festiwalu Oerol.
W 2000 roku ukazała się solowa płyta Iwana, „Heritage of the Lost Villages”, charakteryzująca się minimalistycznym wykorzystaniem głosu i instrumentarium. Na jesieni tego samego roku w Mińsku z pierwszym koncertem w nowym składzie wystąpiła grupa „Ethno Trio Troitsa”. Nowymi członkami grupy są: Jury Dmitriew, gitara, uczeń Iwana Kirczuka i Jury Pawłowskij, perkusja, były członek zespołu „Kniaź Myszkin”. W 2001r w Holandii wydają najnowszą płytę, „Żurawy”. W trakcie przygotowań do następnej płyty zespół wyjeżdża na tournee. W 2002r „Ethno Trio Troitsa” uczestniczy w największym festiwalu muzyki etnicznej, „Rain Forest” w Malezji. Choć zespół jest zorientowany wybitnie folkowo, bierze udział w nagraniu albumu z muzyką Depeche Mode.
W 2003r zespół koncertuje na Białorusi, a także na festiwalach w Polsce, na Węgrzech, Litwie, Łotwie, Bośni i Estonii. W 2004r zespół gra na koncertach w kraju i zagranicą (Rosja, Estonia). Wydaje nową płytę („Sem”), wyprodukowaną przez jedno z najlepszych studiów w Mińsku. Pod koniec 2004r nagrywa muzykę do filmu dla dzieci, w którym Iwan także gra drobną rolę.

Skład zespołu:
Ivan Kirchuk – śpiew, domra, okaryny, żalejki, skrzypce
Yury Dmitriew – gitary, domra, cytra, śpiew
Yury Pawłowskij – perkusja

Pochodzący z Helsinek zespół Utua zrzesza muzyków z całej Finlandii, którzy spotkali się na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa. Ich nowa płyta kompaktowa zatytułowana „Utua” (Texicali 2004) zyskała uznanie prasy w Finlandii, zaś zespół zaczął występować nie tylko w Finlandii, ale też poza granicami kraju – w Niemczech i Włoszech. Fiński dziennik Helsingin Sanomat wymienił krążek w grupie najciekawszych płyt roku 2004.
Perkusistka i flecistka Kristiina Ilmonen (ur. 1966r) od lat występuje z różnymi zespołami wykonującymi muzykę folkową, m.in. Ottopasuuna i Väinönputki, oraz współpracuje z artystami takimi jak Kimmo Pohjonen, Heikki Laitinen, Seppo Paroni Paakkunainen czy mistrz tańca Reijo Kela. Brała udział w nagraniach artystów folkowych, a także jazzowych i rockowych. Komponuje muzykę do współczesnych widowisk baletowych. Współpracuje z teatrem i telewizją. Jednym z jej głównych projektów jest grupa Suomussalmiryhmä, zrzeszająca profesjonalnych muzyków i tancerzy, pracujących nad improwizacją w lokalizacjach niescenicznych. Ilmonen ukończyła Wydział Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa, w latach 1998-2004. Obecnie tam wykłada.
Gitarzysta Topi Korhonen (ur. 1973r) występuje m.in. w zespole Kouon Frouva oraz współtworzy duet tanzańsko – fiński PolePole. Współpracował z fińską grupą tańca ludowego Kiperä, jak również z zespołami rockowymi. Obecnie pracuje jako muzyk i kompozytor przy kilku widowiskach teatralnych i tańca współczesnego. Ukończył Wydział Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa.
Sara Puljula (ur. 1973r), należy do najbardziej aktywnych kontrabasistów folkowych w Finlandii. Jest również świetną perkusistką. Współpracuje z zespołami Spontaani Vire, Pekka Kuusisto & The Luomu Players, Gjallarhorn, a także z artystami takimi jak Marzi Nyman, Timo Alakotila i Sanna Kurki-Suonio. Pracowała przy spektaklach teatralnych, tańca ludowego i współczesnego. Kończy studia magisterskie na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa.
Timo Väänänen (ur. 1970r) jest mistrzem gry na kantelach – zarówno tradycyjnym instrumencie, jak i na współczesnym, elektrycznym weriancie fińskiego narodowego instrumentu muzycznego. Już w 1997 roku był nominowany do nagrody „Młodego Artysty Roku”. Väänänen ma na swoim koncie dwie solowe płyty CD: „Viileri” (Warner Music, Finlandia Records, Innovator 1999) i „Voyage” (Ondine 2001) oraz współpracuje przy nagraniach różnych innych artystów i zespołów. Koncertował w wielu miejscach Europy, USA i Azji. M.in. pracuje z fińskim zespołem Loituma, oraz wirtuozem kanteli, profesorem Martti Pokelą. Jest stałym pracownikiem dydaktycznym na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa. Obecnie przygotowuje się do doktoratu.

Skład zespołu:
Anna-Kaisa Liedes – śpiew
Kristiina Ilmonen – perkusja, flety
Topi Korhonen – gitara
Sara Puljula – gitara basowa
Timo Väänänen – kantele

To trzyosobowy rodzinny zespół w skład którego wchodzą Romeo Volk – kontrabasista I śpiewak), jego córka Nina Volk (grająca na akordeonie diatonicznym, cymbałach, śpiewająca) oraz jego syn – śpiewak i skrzypek. Z jednej strony, grupa reprezentuje nurt kontynuatorów ludowego zespołowego muzykowania regionu Primorsko, z drugiej zaś strony stanowi interesujący przykład całkiem współczesnego wykonawstwa związanego ze słoweńskim nurtem rekonstrukcji muzyki tradycyjnej. Romeo, lider zespołu jest jego duszą. Volk oznacza Wilka. Jest on nauczycielem wiedzy technicznej i sztuk plastycznych w szkole podstawowej w rodzinnej miejscowości Ilirska Bistrica. Jest również malarzem i ilustratorem. Edukację muzyczną rozpoczął w domu, u swojego ojca, który był znakomitym śpiewakiem, obdarzonym głosem tenorowym i występował w zespole ludowym.
Nina Volk ma 22 lata i obecnie studiuje w klasie fortepianu w Akademii Muzycznej w Ljubljanie. Jednakże największą jej pasją jest wykonawstwo muzyki tradycyjnej i folkowej. Syn Gregor, jeszcze młodszy, jest uczniem i ma znakomite wyczucie muzyki ludowej.
Zespół koncertuje w całej Słowenii. Podczas koncertów nie ogranicza się tylko do wymienionych instrumentów, ale także potrafi grać m.in. na tamburicach. Wszyscy ą prawdziwie rozkochani w rodzimej muzyce tradycyjnej. Obecnie Radio Słoweńskie wspomaga produkcję pierwszej płyty grupy.

Skład zespołu:
Nina Volk – akordeon diatoniczny, cymbały, śpiew
Romeo Volk – kontrabas, śpiew
Gregor Volk – skrzypce, śpiew

Duet Jennifer i Hazel Wrigley łączy mistrzowskie wykonanie i żart, tradycję i nowoczesność, techniczną dojrzałość i świeżość młodości. Siostry-bliźniaczki są wśród tych gwiazd, których popularność na międzynarodowej scenie folkowej rośnie niezwykle szybko. Urodziły się i wychowały na Orkadach, na północy Szkocji. Występowały razem – Jennifer grając na skrzypcach, Hazel na gitarze i fortepianie – już jako nastolatki. Po upływie mniej więcej dziesięciu lat siostry mają rzesze fanów na całym świecie, w ślad za coraz bardziej wypełnionym i napiętym kalendarzem koncertowym w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie.
Ogromna popularność sióstr świadczy o jakości ich muzyki: błyskotliwego połączenia materiału tradycyjnego, współczesnego i oryginalnego, ożywionego domieszką jazzu, bluesa i ragtime. Podczas występów zwraca uwagę również osobisty wdzięk i energia artystek. W podobny sposób ich działalność nagraniowa, od debiutanckiego albumu Dancing Fingers z roku 1991, następnie „The Watch Stone” (1994), trzeciego Huldreland i czwartego, najnowszego Mither O’ The Sea, jest wyrazem rosnącej pewności siebie, rozwoju i świadomości. Coraz większą część repertuaru stanowią ich własne kompozycje, głównie autorstwa Jennifer.
Ostatnio, tourneé koncertowe sióstr wiodło, w ramach Festiwalu Muzyki Szkockiej, przez Niemcy, do Ameryki Północnej na festiwale North American Folk Alliance, w Winnipeg, Vancouver i Calgary, na festiwal celtycki w San Francisco, festiwal muzyki świata w Kalifornii i festiwal Evolving Tradition w Londynie. The Wrigley Sisters występowały też kilkakrotnie podczas festiwalu Celtic Connections w Glasgow. W 1997 i 1999 roku odbyły wielkie tourneé do Tajlandii, Hong Kongu, Singapuru, Bali, po Australię i Amerykę Północną. Wśród najważniejszych wydarzeń w karierze Jennifer znalazła się nagroda BBC Young Tradition, jedno z czołowych wyróżnień przyznawanych młodym twórcom ludowym na Wyspach Brytyjskich (1996) oraz współpraca z jedną z najsławniejszych współczesnych perkusistek i kompozytorką Evelyn Glennie, na zamówienie Northlands Festival (w 1998 roku).
Siostry są również aktywnie zaangażowane w działalność Live Music Now, organizacji charytatywnej założonej przez Yehudi Menuhina, której celem jest przedstawianie muzyki tym, którzy rzadko mają do niej dostęp. W 1997 roku zagrały na koncercie z okazji 25 rocznicy tej organizacji, który odbył się w Barbican Centre w Londynie. Wśród publiczności był obecny Książę Karol. Siostry pracują nad dawno planowaną książką i kolekcją płyt CD z nagraniami tradycyjnych i współczesnych melodii pochodzących z ich rodzinnych wysp. Będzie to pierwsza taka kolekcja muzyki z Orkadów. Wciąż jednak ich najbardziej naturalnym zajęciem jest gra w duecie – przecież są bliźniaczkami – a ta bliskość i wyjątkowe zgranie nadaje ich muzyce spontaniczności.
Album Huldreland odznaczał się współpracą z wieloma renomowanymi artystami. Najnowszy, „Mither O’ The Sea”, jest powrotem do owej wyjątkowej interakcji między siostrami, i jest to jak dotąd najciekawszy i najbogatszy album Jennifer i Hazel Wrigley.

Skład zespołu:
Jennifer Hazel – skrzypce
Hazel Wrigley – gitara

Anach Cuan w języku Gaelic oznacza „zatokę Cuan”.
Po raz pierwszy grupa spotkała się w 2000 roku w Chamoson. Wszyscy zafascynowani kulturą celtycką postanowili poszukiwać inspiracji w dawnej muzyce w Valais.

Wszystkie melodie w repertuarze zespołu pochodzą z Irlandii, Szkocji i Bretanii, kompozycje nawiązują czasem do kultury muzycznej wieków średnich.
Od momentu powstania grupa bardzo się rozwinęła. Po skromniejszych początkach, etapie poszukiwań, Anach Cuan ostatecznie zdecydował się na pogłębianie wiedzy na temat tradycyjnego muzykowania i poszerzanie repertuaru tradycyjnego. Inicjatorami projektu byli: grający na bodhranie Gregoire Trincherini i flecistka Stephanie Metrailler. Obecnie zespół występuje w składzie ośmioosobowym.
„…Wystarczy nam tylko kilka Guinessessów i namiętność do tej urzekającej muzyki aby zaprowadzić was na wyżyny gdzie żyli przodkowie Celtów…”
Teraz Anach Cuan pracuje nad nowym programem koncertowym, w którym znaczące miejsce będzie miała tradycyjna muzyka ze Szwajcarii.
Skład zespołu:
Mike Fayolle – śpiew, dzwonki
Alexandre Maye – bodhran, banjo
Frédéric Favre – lira korbowa, dudy, whistle
Guillaume Balet – gitara
Lucas Fitoussi -bodhran, łyżki
Ludovic Carron – skrzypce

TREBUNIE-TUTKI
Krzysztof Trebunia-Tutka – skrzypce, złóbcoki (gęśle podhalańskie), fujara, piszczałki, trombita, koza, dzwonki pasterskie, taniec, gwizdanie, śpiew
Władysław Trebunia-Tutka – skrzypce, fujara, dwojnica, koza, śpiew
Anna Trebunia – Wyrostek – basy podhalańskie, dzwonki, taniec, śpiew
Jan Wyrostek – skrzypce, altówka, taniec, śpiew

KINIOR FUTURE SOUND
Włodzimierz Kiniorski „Kinior” – saksofon, gitara
Michał Pastuszka – keyboard, programowanie komputerowe
Wojciech Wójcik – gitara basowa
Jan Prościński – perkusja

TREBUNIE-TUTKI to muzykująca od pokoleń góralska rodzina, która nie tracąc nic ze swojego charakteru przeszła ewolucję od kapeli góralskiej po zespół koncertujący na największych festiwalach muzyki świata w Europie, a także w Azji i Ameryce Północnej.
Trebunie-Tutki jako jedyny dotychczas zespół z Polski wielokrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce Listy Muzyki Świata Europejskiej Unii Radiowej.

Umiłowanie tradycji i wierność góralszczyźnie nie ogranicza twórczości zespołu. Opierając się na tradycyjnych instrumentach, skali góralskiej, budowie muzycznej i charakterze wykonania tworzą nową muzykę góralską. Rozwijają i wzbogacają rdzenną muzykę o nowe melodie, współczesne teksty i awangardowe aranżacje. Chętnie eksperymentują i współpracują z wybitnymi artystami m.in. jamajską grupą „Twinkle Brothers”, kirgiską – „Ordo Sakhana”, a także z

rdzennymi muzykami: Krzysztofem Ścierańskim, Michałem Kulentym, Krzysztofem Herdzinem, Katarzyną Gaertner i Warszawskim Chórem Międzyuczelnianym. Ostatnio koncertowali na Świątowej Wystawie EXPO’2005 w Japonii.
We współpracy z Adrianem Sherwoodem z Londynu, chórem afrykańskim, Twinkle Brothers i Włodzimierzem Kiniorskim powstała płyta „W Sherwood”, którą w Polsce nominowano do Nagrody Polskiego Przemysłu Płytowego „Fryderyka”, a w Europie uznano ją trzecią płytą dziesięciolecia Listy Muzyki Świata Europejskiej Unii Radiowej wśród nagrań z Europy Wschodniej.
Trebunie-Tutki od wielu lat koncertują z grupami Włodzimierza Kiniorskiego. Lider Kinior Future Sound jest obecny i aktywny na polskiej scenie muzycznej od dwudziestu kilku lat. Grywał jazz, rock, reggae, m.in. z Free Cooperation, Young Power, Daab, Graal, Plastic Bag, Tie Break, Izrael. Niezmordowanie eksperymentuje, poszukuje nowych brzmień, a w projekcie Kinior Future Sound wspierają go Michał Pastuszka, Jan Prościński i Wojciech Wójcik.

Młoda gwiazdka muzyki folkowej ma tylko 20 lat i jest studentką Akademii Muzycznej im. Gniesinych. Zdobyła nagrody w licznych konkursach. Jednakże jednym z najważniejszych dla niej konkursów okazał się radiowy konkurs młodych wykonawców muzyki pop zorganizowany przez radio Voice of Russia w 2001r, na którym Anna zdobyła pierwszą nagrodę. Jej talent zdobył uznanie słuchaczy na całym świecie. W kilka miesięcy później piosenka Lory Quint „The Old Road” w wykonaniu Anny zdobyła drugą nagrodę kart Voice of Russia ustępując jedynie rosyjskiej damie muzyki pop – Ałła Pugaczowej.
„Rosyjska piosenka ludowa to moja dusza. Jak można nie być wiernym własnej duszy?” – to prawdziwe credo Anny. Kontynuuje ona bogate tradycje tak znakomitych piosenkarzy folkowych jak Ruslaniva, Zidina, Strelchenko. Jednakże teraźniejszość narzuca swoje prawa, dlatego też Anna bardzo stara się osiągnąć syntezę różnych gatunków – folk, jazz i poezja.
Wielu rosyjskich miłośników muzyki folkowej pamięta monodramę „Silenced by Sorrow” (Uciszony przez smutek) przygotowaną w Moskwie specjalnie dla naszej piosenkarki. Specyfiką tej sztuki jest to, że jest ona oparta na muzyce ludowej i pięknej poezji Artura Rimbauda. Sztukę prezentowano nie tylko w Moskwie, odniosła sukces także we Francji, Niemczech i Hiszpanii. Dla fanów muzyki folkowej z Norwegii- słuchaczy Letniego Festiwalu Fiordów Anna Sidnina przygotowała specjalny program. Oprócz znanych piosenek ludowych Anna zaśpiewa także kilka nieznanych utworów z północnych regionów Rosji w nadziei, że wydadzą się bliskie słuchaczom norweskim.

Skład zespołu:
Anna Sidnina – śpiew
Zhukov Anton
Bogomolov Alexei
Petrov Pavel
Rychtenko Natalja

Muzyka Anny-Kaisy Liedes i zespołu Utua jest głęboko zakorzeniona w tradycji ludowej pieśni fińskiej Karelii i Ingrii. Liedes łączy tradycyjne słowa ze współczesnym idiomem muzycznym, nadając utworom własny, świeży styl. Inspirowana odwiecznymi tematami poezji ludowej takimi jak miłość, rozczarowanie, namiętność, jak też mniej pospolitym związkiem miłości i nienawiści, maluje swe epickie interpretacje w subtelnych tonacjach oraz ekspresyjnymi barwami głosek.
Anna-Kaisa Liedes (ur.1962r) jest jedną z bardziej znanych i bardziej progresywnych folkowych artystek. Od ponad dwudziestu lat przyczynia się do rozwoju współczesnej i eksperymentalnej sceny folkowej. Obok interpretacji tradycyjnych pieśni ugro-fińskich, zajmuje się badaniem możliwości głosu ludzkiego.
Koncertowała na całym świecie zarówno jako solistka jak i wraz z zespołami takimi jak np. Niekku, Tallari czy MeNaiset, oraz z teatrem głosu Iki-Turso, a także z artystami takimi jak Maria Kalaniemi czy Heikki Laitinen. Liedes jest też twórczynią muzyki filmowej i teatralnej, ma w swoim dorobku nagrania kilku płyt solowych i z towarzyszeniem różnych zespołów. Jej pierwszy solowy krążek CD „Oi Miksi” pojawił się na forum międzynarodowym pod szyldem wydawnictwa Riverboat Records. Anna-Kaisa Liedes jest doktorem nauk muzycznych i wykładowcą na Wydziale Muzyki Ludowej fińskiej Akademii Sibeliusa.

Bandura Players Trio Ludowej Orkiestry Narodowego Radia Ukrainy powstało na przełomie 1991 i 1992 roku. Zespół odbył wiele tournée koncertowych po Ukrainie, zarówno jako samodzielny zespół, jak i część orkiestry. Brał udział w koncertach orkiestry Filharmonii Narodowej, Opery Narodowej. Na swoim koncie ma również nagrania ludowych pieśni i utworów tworzonych przez kompozytorów współczesnych.
Trio często bierze udział w festiwalach krajowych i międzynarodowych takich jak Festiwal Folkowy EBU na Węgrzech, Międzynarodowy Festiwal Folkowy na Krymie itd.
Każda z członkiń zespołu obdarzona jest pięknym głosem, jak i świetną aparycją. Liryczny sopran koloraturowy Iriny Aleksandrowej, dramatyczny głos Tatyany Malomuzh i mezzosopran Olgi Burkhan współtworzą unikalne brzmienie. Podstawę ich repertuaru stanowią pieśni ludowe, piosenki ukraińskich i zagranicznych kompozytorów, romanse i muzyka instrumentalna.
Iryna Burkhan studiowała śpiew i grę na bandurze w Kijowskiej Akademii Muzycznej.
Jest zdobywczynią pierwszej nagrody na konkursie regionalnym.
Tatyana Malomuzh studiowała bandurę i śpiew w Kijowskiej Akademii Muzycznej
Olga Chernij studiowała grę na bandurze i śpiew w Kijowskiej Akademii Muzycznej.
Nagrania tria uważane są za niezwykle cenne i znajdują się w Złotej Kolekcji Radia Ukraińskiego.

Skład Zespołu:
Tatyana Malomuzh – bandura, śpiew
Irina Burkhan – bandura, śpiew
Olga Chernij – bandura, śpiew