eFolk.pl

Grupa Ceili Rain, dowodzona przez charyzmatycznego lidera i autora większości piosenek – Boba Halligana Jr., to przykład tego, jak w Stanach łączy się muzykę z religią. Powstałą w ten sposób scenę chrześcijańskiej muzyki celtyckiej wspiera wiele kapel i organizacji.
Ceili Rain, wyrośli na tej scenie na liderów, za sprawą żywiołowo granej muzyki z irlandzkimi korzeniami, osadzonej mocno w rockowej tradycji. Irlandzkie dudy, skrzypce, akordeon i whistle, to instrumenty, które nadają muzyce grupy iście folkowy charakter.
Przez lata zespół Ceili Rain pozostawał jedną z najbardziej hołubionych przez krytyków grup z Neshville, które nie parają się muzyką country.
Sami o swojej muzyce mówią prosto – chca by była celebracją życia.

Ceili Rain w Internecie www.ceilirain.com

Urodzony w 1947 roku w angielskim hrabstwie Kent Nicolas Paul Jones zetknął się z muzyką, która mu się spodobała bardzo szybko. Za sprawą piosenek Raya Charlesa, Cheta Atkinsa i muzyki grupy The Shadows, sam sięgnął po gitarę. Pierwsze kroki na scenie stawiał w towarzystwie kolegów ze szkoły, Nigela Patersona i Geoffa Harrisa, których spotkał po kilku latach. Tworzyli razem z Dave`m Moranem grupę folkową o nazwie The Halliard. Pod koniec lat 60-tych występowali w lokalnych klubach, a w ich muzyce można było znaleźć nawiązania do takich folkowych tuzów, jak Shirley Collins, Archie Fisher, Bert Jansch, czy Martin Carthy. Kiedy grupa zaczęła wychodzić poza zasięg lokalnych klubów, muzycy zdecydowali się zająć nią na poważnie. Nic chwycił za skrzypce, by urozmaicić brzmienie, zaczął też pisać piosenki i szukać ciekawych tematów ludowych. Grupa rozpadła się jednak po wydaniu dwóch płyt: „It`s The Irish In Me” i „The Halliard and Jon Raven”. Oba albumy ukazały się w 1967 roku -na rok przed rozwiązaniem zespołu.
Po zakończeniu działalności The Halliard Nic zajął się na jakiś czas swoim zyciem osobistym, wycofał się ze sceny. Kiedy jednak jego żona – Julia Seymour zaczęła sama robić karierę, również Nic powrócił do grania. Rezultatem kolejnych pracowitych lat artysty są płyty „Ballads and Songs” z 1970 i „Nic Jones” z 1971 roku.
Liczne koncerty, podróże po kraju i udział w nagraniach innych wykonawców (m.in. Dave & Toni Arthur, Shirley Collins, June Tabor, Richard Thompson) sprawiły, że kolejna płyta – „The Noah`s Ark Trap” – ukazała się dopiero w 1977 roku. W tym że samym roku Jones wziął udział w nagraniu słynnej ballad-opery Petera Bellamy`ego „The Transport”.
Pracę nad kolejnymi solowymi nagraniami opóźniły Nic`owi obowiązki związane z zespołem Bandoggs, z którym w 1978 roku wydał płytę. Kolejny album Nica, to ” From the Devil to a Stranger”, również z 1978 roku.
Album „Penguin Eggs”, wydany w Topic Records w 1980 roku, to swoisty przełom w karierze Nica Jonesa. Niestety wypadek samochodowy w 1982 roku wykluczył go z dalszej pracy. Żona artysty wraz z jego wieloletnim przyjacielem i kolekcjonerem nagrań ze studyjnych i koncertowych sesji Nica podjęła się dalszej pracy nad kolejną płytą. W ten sposób powstał album „In Search of Nic Jones”.
Dziś Nic Jones mieszka w hrabstwie York, jego największą rozrywką są szachy, a jedynym sportem, który uprawia jest pływanie dla niepełnosprawnych, uwielbia też bilard. Ponoć codziennie toczy bój ze swoją gitarą i czasem udaje mu się dzięki temu napisać nową piosenkę. Z oficjalnych wiadomości wynika, że nie załamuje się, jest pełen wiary w lepszą przyszłość.

Pete Seeger to legenda muzyki folkowej. Urodził się w 1919 roku w stanie Nowy Jork i już jako nastolatek grał na banjo w szkolnej kapeli jazzowej. Zaczynał od banjo tenorowego, później zaś zakochał się w tradycyjnym brzmieniu pięciostrunowego instrumentu wykorzystywanego w amerykańskiej muzyce ludowej.
Mimo iż lubił się uczyć, to porzucił studia na Harvardzie, by podróżować ze swoim instrumentem po Stanach i uczyć się gry od spotkanych przypadkowo muzyków. Wśród nich byli m.in. Woody Guthrie i Huddie Ledbetter, którzy wsparli Pete`a we wczesnych latach kariery. Bardzo znacząca okazała się dla niego praca w Bibliotece Kongresu, gdzie był asystentem w archiwum Amerykańskich Piosenek Ludowych.
W 1940 roku wraz z Guthrie`m i innymi muzykami tworzył klasyczną już dziś grupę The Almanac Singers. Po dwóch latach wspólnych podróży i koncertów Seeger porzucił grupę i wstąpił do amerykańskiej armii, nie pozostawił jednak wątpliwości co do faktu, iż dalej chce być folkowym śpiewakiem. W wojsku kontynuował karierę, a jednocześnie zebrał całą masę wojskowych piosenek, które później wykonywał dość często.
W 1945 roku Seeger założył „People`s Songs, Inc.”, coś w rodzaju związku śpiewaków folkowych. Szybko okazało się, że pojawiło się w nim 3000 członków.
W 1948 roku powstała kolejna formacja muzyczna, której współzałożycielem był Pete Seeger, mowa tu o grupie The Weavers. Grupa ta wylansowała znane do dziś folkowe przeboje, takie, jak „If I Had a Hammer” i „Kisses Sweeter than Wine”. O Seegerze zrobiło się głośno, ale nie tylko ze względu na jego sukcesy muzyczne. Chodzi mianowicie o to, że Seeger związał się blisko z amerykańską Partią Komunistyczną. Zamknęło mu to drogę na wiele scen, jednak nie powstrzymało to rosnącej popularności jego piosenek. Wśród utworów z tego okresu są m.in. „Where Have All the Flowers Gone?” i „Turn, Turn, Turn”.
Dziś pozycja Pete`a Seegera jest niezachwiana, dla wielu folkowców jego nagrania były pierwszymi, dzięki którym zainteresowali się muzyką ludową. Od dłuższego czasu Pete żyje wraz z żoną i przyjaciółmi na pokładzie szkunera „Clearwater”, który odrestaurowali dzięki zebranym przez siebie pieniądzom. Szkuner ten pływa po rzece Hudson i często jest miejscem, na którym organizowane są festiwale, a sam Pete wciąż od czasu do czasu gdzieś występuje.

Zespół Poeta Magica, to projekt z pogranicza muzyki, historii i teatru. Koncerty tej formacji, to często raczej przedstawienia, w których uczestniczą przebrani w stroje minstreli muzycy.
Ta niemiecka grupa prezentowała się dotąd nie tylko we własnym kraju, ale również we Francji, Szwecji, Norwegii, Luxemburgi, Szwajcarii, Estonii, i na Łotwie. Koncerty w Szwecji grali z popularną grupą Hedningarna.
Poza regularnie wydawanymi płytami zawierającymi miks muzyki średniowiecznej z folkiem, zespół nagrywa też na potrzeby telewizji, a nawet filmów. Przykładem może być muzyka do amerykańskiego serialu „Exotic Islands”.
Muzycy Poeta Magica to multiinstrumentaliści, co powoduje, że zarówno ich nagrania, jak i występy pełne są barw i dźwięków.
Skład zespołu:
Holger E. Funke
Friederike Funke
Anja Kucharski
Jurgen W. Lang

Poeta Magica w Sieci: www.poetamagica.com

Góralski `rzoz`, to tyle co góralskie zacięcie. Nazwa jednoznacznie umiejscawia zespół w kręgu kultury góralskiej. Jeśli dodamy do tego częściowo rockowy skład kapeli, łatwo uznać Rzoz za reprezentantów modnej ostatnio góralskiej muzyki folk-rockowej. Jednak grupa dość stanowczo odcina się od takich zespołów, prezentując przede wszystkim autorską muzykę.
Rzoz jest zwykle określany zespołem rockowym z Bukowiny Tatrzańskiej. Jego pomysłodawcą jest Bartek Koszarka z Głodowskiego Wierchu, który przez wiele lat nosił w sobie koncepcję założenia zespołu, który łączyłby góralską poezję z rockowymi środkami wyrazu.
Skład zespołu:
Bartłomiej Koszarek – śpiew, instrumenty pasterskie, kierownik zespołu
Łukasz Babiarz – śpiew, skrzypce
Janusz Rozmus – gitara akustyczna
Jakub Wilk – gitara basowa
Maciej Mierzwa – gitara solowa
Grzegorz Jarek – perkusja

Pod koniec XX wieku grupa Si Mhor była uważana za najważniejszy zespół grający muzykę celtycką w Rosji. O ile za prekursorów gatunku uznaje się powszechnie formację Puck & Piper, o tyle właśnie Si Mhor byli zespołem, który z jednej strony grał tradycyjnie (zdarzyło się, że Irlandczycy pytali ich w pubie kiedy wracają do Dublina), a z drugiej mieli sporo własnych pomysłów i znani byli z zamiłowania do eksperymentów.
Grali m.in. z zespołem bębniarskim inspirującym się rytmami Afryki, z grupą, wykonującą muzykę ludową Rosji. Eksperymentowali też z brzmieniami komputerowymi.
Grupa Si Mhor bardzo poważne podchodziła do swego brzmienia, o czym świadczy fakt, że zrezygnowali z występów na festiwalu w Lorient w Bretanii, gdy okazało się, że nie może dojechać ich wokalista, Maksim Bonjuszkin. Sukcesem okazały się za to koncerty grupy w Szkocji.
Przez jakiś czas grupę współtworzył i wspierał grający na mandolinie Irlandczyk – Neil Hammond, dziś podpora kanadyjskiego zespołu Cleia.
Zespół przed rozpadem zdążył a wziąć udział w nagraniu pierwszej w Rosji płyty z muzyką celtycką – albumu „Celtomania” – wraz z zespołami Art Ceilidh i Telenn Gwad.
Aleksyj Raspopow – bas, shaker
Neil Hammond – mandolina, bodhran
Waleryj Nowgorodow – konga, bargan, tamburyn, bodhran
Igor Burmistrow – skrzypce, gitara, wokal, chórki
Maksim Bonjuszkin – gitara, wokal, akordeon, chórki
Wladimir Lezerson – tin whistle, flety, bodhran, kości, gitara, dudy

Założycielami zespołu Siwy Dym byli Piotr Majerczyk i Grzegorz Pintscher, którzy pod koniec 1999 postanowili załozyć zespół opierający sięo brzmienia góralskie. Wkrótce szeregi zasilili kolejni muzycy: Andrzej Jarząbek, Kuba Giewont i Andrzej Grapny.
Rezultatem wypadkowych muzycznych zainteresowań piątki góraki był folk-rockowy zespół, który nazwali właśnie Siwy Dym. Paradoksalnie pierwszy duży, komercyjny sukces zespołu stał się dla niego wielkim problemem. Góralski pop zaistniałw ich wykonaniu w zwiastunie reality show o nazwie „Dwa światy”, idąc za ciosem zespół wydał płytę zatytułowaną w taki właśnie sposób. Okazało się jednak, że niski poziom programu sprawił, iż grupę również oceniano niezbyt przychylnie. Również materiał z płyty, po części satyryczny, nie miał najlepszego odbioru.
Muzycy nie zamierzali sięjednak poddawać, a ich kolejne poczynania artystyczne pomogły wrócić na właściwą drogę. Do najciekawszych z nich należy współpraca ze znanym jazzmanem – Zbigniewem Namysłowskim.

Piotr Majerczyk- skrzypce, vokal, dudy,
Grzegorz Pintscher – skrzypce, vokal,
Andrzej Jarząbek – skrzypce, vokal,
Andrzej Bobak Grapny – altówka,
Jakub Gąsienica Giewont – kontrabas, basy,
Marek „Kisiel” Kisieliński – gitary, instrumenty klawiszowe, fortepian, programowanie i loopy,
Bartosz Szetela – bass,
Grzegorz Kuligowski – perkusja.

Siwy Dym w Internecie: www.siwydym.pl

Woodie, a właściwie Woodrow Wilson Guthrie urodził się w 1912 roku, w miejscowości Okemah, w stanie Oklahoma. Jego ojciec miał ciekawy życiorys, był m.in. kowbojem, pośrednikiem w handlu ziemią, a nawet lokalnym politykiem. W 1931 roku Woody przeprowadził się do Teksasu, gdzie w dwa lata później ożenił się z Mary Jennings. To właśnie z nią i z jej bratem Mattem udało mu się założyć pierwszy zespół. Nazwali się The Corn Cob Trio. Po kataklizmie, jakim niewątpliwie była burza piaskowa na Wielkich Równinach w 1937 roku, Woody podjął decyzję o przeniesieniu się do Kaliforni.
Początkowo Kalifornia nie przyjęła go zbyt otwarcie, musiał imać się różnych dorywczych zajęć. Wówczas to powstały pierwsze z jego późniejszych przebojów, piosenki takie, jak „Down the Road Feelin` Bad”, „Talking Dust Bowl Blues”, „Tom Joad” i „Hard Travelin`”. Kiedy już zadomowił się w Kaliforni, właśnie tam po raz pierwszy zetknął się ze związkami zawodowymi i ruchem robotniczym. Później sympatyzował gorąco z amerykańską Partią Komunistyczną.
W 1939 Woody przeniósł się na wschód – tam spotkał wielu spośród swych późniejszych współpracowników – folkowców takich, jak: Lead Belly, Burl Ives, Pete Seeger, czy Alan Lomax, którzy też byli zaangażowanie w życie społeczno-polityczne.
W latach 40-tych Guthrie wypłynął jako lider klasycznej już dziś grupy Almanac Singers, któa po rozpadzie odrodziła się z popiołów na przełomie kolejnej dekady pod nazwą The Weavers. Almanac Singers odnieśli nie tylko sukces artystyczny, ale również komercyjny.
Niespokojna dusza Guthriego nie potrafiła otrzymać go na miejscu, ani nawet w okowach małżeństwa. Podróżował sporo po kraju, a w 1945 roku poślubił Marjorie Mazia, z którą miał czwórkę dzieci, m.in. Arlo Guthriego, który dziś jest śpiewakiem folkowym.
Trzecia żoną artysty była Anneke Van Kirk.
Pd 1954 roku Woody porzucił życie sceniczne i walczył z chorobą, która rozwinęła się przez niewłaściwą diagnozę lekarską. zmarł w 1967 roku, pozostawiając po sobie mnóstwo piosenek, po które do dziś sięgają nie tylko wykonawcy folkowi, ale również ci z kręgów muzyki popularnej.

Grupa Yothu Yindi pochodzi z północno-wschodniej części Terytorium Północnego, miejsca zamieszkiwanego głównie przez australijskich Aborygenów. Zespół powstał w 1986 roku i wykonuje pieśni z obu tamtejszych grup muzycznych. Yolngu, to pieśni aborygeńskie, zaś Balanda to nie-aborygańskie. Jest to pierwszy zespół, który dzięki takiemu połączeniu wypłynął na szersze wody.
Pierwsza płyta zespołu ukazała się w 1988 roku i nosiła tytuł „Homeland Movemant”. Zespół zaprezentował na niej nową jakość, łączące ze sobą pieśni klanów północno-wschodniej Australii z muzyką rockową.
Do sławy zespołu przyczyniły się trasy koncertowe, gdzie Yothu Yindi byli gośćmi takich wykonawców, jak Midnight Oil, czy Tracy Chapman. Sprawiło to, że sporo osób zainteresowało się ich kolejnymi płytami: „Tribal Voice”, wydaną w 1991 roku, „Freedom” z 1993, „Wild Honey (Birrkuta)” z 1995, „One Blood” z 1998 i „Garma” z 2000.
Płyta „One Blood” przyniosła wiele ciekawych kolaboracji, zwłaszcza z muzykami irlandzkimi (nagrywano ją po części w Dublinie).
Zespół często miewa problemy z konserwatystami w Australii, odwoływane są koncerty, nie wszędzie można sprzedawać ich płyty. Mimo to na całym świecie uważa się Yothu Yindi za ambasadorów australijskiej kultury.

Ewan MacColl urodził się w roku 1915 w miasteczku Salford, w hrabstwie Lancashire. W rzeczywistości nazywał się Jimmie Miller, a MacColl to jego pseudonim, przyjął go, gdy jego prace teatralne zaczęły być znane.
Mimo, że dziś jest on kojarzony głównie jako autor piosenki „Dirty Old Town” (rozpropagowanej przez grupę The Pogues), to w rzeczywistości brytyjski folk zawdzięcza mu o wiele więcej. Wyrastał w domu pełnym opowieści, które rodzice przywieźli ze sobą ze Szkocji. W wieku 15 lat przerwał edukację i zaczął pracować na swoje utrzymanie. Jako, że był to czas kryzysu, udawało mu się łapać tylko dorywczą pracę, a to jako mechanik samochodowy, a to jako pracownik w fabrykach. Dorabiał też jako uliczny śpiewak. Nic więc dziwnego, że kiedy trafił do teatru robotniczego (The Workers` Theatre), szybko założył tam zespół, z którym występował głównie na ulicach i w robotniczych klubach. To właśnie od tej grupy – Red Megaphones – zaczęła się jego praca jako lewicowego aktywisty. Sam często śpiewał o ciężkim losie robotników, nic więc dziwnego, że dziś uważa się go za klasyka rodzącego się wówczas miejskiego folku.
W 1934 roku związał się z młodą aktorką Joan Littlewood, a w dwa lata później razem wyjechali do Londynu. Założona porzez niego szkoła dramatyczna zdobyła sporą popularność. Kariera MacColla rozwijala się wielotorowo, wykonywał tradycyjne pieśni, pisał własne, pracował w teatrze. Mimo to Ewan i Joan nie zagrzali tam długo miejsca, wrócili na północ Anglii i założyli tam Theatre Union. Ciekawostką może być fakt, że wystawiono wówczas pierwszą angielską adaptację „Przygód dobrego wojaka Szwejka” według Jarosława Haszka w adaptacji MacColla. Jego własna, bardzo lewicowa, sztuka – zatytułowana „Last Edition” – została zdjęta z afisza po tym, jak autora aresztowano za zakłócanie porządku.
Wojna rozpędziła przyjaciół MacColla po całym świecie. Po wojnie próbowali odbudować to, co utracili, ale okazało się, że świat nieco się zmienił.
W 1950 roku MacColl ożenił się z tancerką Jean Newlove i miał z nią później dwoje dzieci – Hamisha i Kristy, znaną w późniejszych latach piosenkarkę. Warsztaty teatralne, które prowadził na West Endzie sprawiły, że wrócił do piosenek folkowych. Okazało się wówczas, że w Londynie działa „Ballads and Blues Club” (nazwany póżniej „Singers Club”), w któym spotykają się miłośnicy takiego grania. Tam poznał takich ludzi, jak Alan Lomax, Bert Lloyd, czy Seamus Ennis. W 1956 roku, związując się (personalnie i zawodowo) z Peggy Seeger powołał do życia duet, który do dziś uważany jest za klasykę brytyjskiego folku. Wystepowali razem aż do śmierci MacColla w 1989 roku. W wydanym przez Peggy zbiorze „Essential Ewan MacColl Songbook” znalazło się ponoć 300 piosenek. Najbardziej znane spośród nich, to „Dirty Old Town”, „The First Time Ever I Saw Your Face”, „The Shoals of Herring” i „Freeborn Man”.