eFolk.pl

Alan Lomax nie bez powodu nazywany jest Ojcem Chrzestnym folkowego odrodzenia w Stanach Zjednoczonych. Powszechnie uważa się, że dzięki niemu przetrwała niesamowita ilość ludowych piosenek, nie tylko amerykańskich, bo Lomax zajmował się bardzo różną muzyką.
Alan urodził się 31 stycznia 1915 roku, w Austin w Teksasie. Mając 18 lat pomagał swojemu ojcu – Johnowi A. Lomaxowi – w gromadzeniu pierwszych nagrań dla Biblioteki Kongrasu Stanów Zjednoczonych. Eksporowano wówczas południowe Stany, wyspy Bahama i Haiti. Pierwsza publikacja, w której pojawia się nazwisko Alana Lomaxa, to „American Ballads and Folksongs” z 1934 roku. Później płyt z zebranym przez niego materiałem było kilkadziesiąt. To właśnie dla niego swoje pierwsze nagrania robiły pierwsze gwiazdy muzyki nie tylko folkowej: Woody Guthrie, Muddy Waters, czy Leadbelly.
Ośmioletni pobyt w Anglii (w latach 1950-1958) zaowocował nagraniami dokonanymi nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale również w innych krajach, m.in. w Hiszpanii i we Włoszech. Po powrocie do Stanów wrócił do badań nad amerykańskim folklorem, zapuszczając się niekiedy w mniej znane regiony, takie, jak choćby Karaiby.
Oprócz pracy folkowego poszukiwacza piosenek Alan Lomax pokazał się też od strony wykonawczej. Śpiewał bluesy, ballady i kowbojskie piosenki. Pierwsze jego nagrania ukazały się na składankach „Kings of Skiffle”, „American Song Train Volume One” i „Folk-Song Saturday Night”, później przyszła pora na pierwszą płytę z jego wykonaniami, zatytułowaną „Alan Lomax Sings Great American Ballads”. Wydano ją w 1958 roku. Oprócz tego w dyskografii Alana Lomaxa znajduje się jeszcze płyta „Texas Folk Songs”, oraz gościnny udział w nagraniu albumu „Raise a Ruckus and Have a Hootenanny”.
Do 1993 roku Lomax pracował nad swoją kolekcją nagrań z różnych miejsc na świecie. Ostatnim wydanym przez niego zbiorem był „The Land Where the Blues Began”.
Alan Lomax zmarł 19 czerwca 2002 roku.

Alan Lomax w Sieci: www.alan-lomax.com

Zespół noszący nazwę Bractwo Ubogich powstał w 1992 roku, choć część muzyków (małżeństwo Anny i Witolda Brodów oraz Janusz Prusinowski) grali ze sobą już dwa lata wcześniej. Ta trójka przez wiele lat stanowiła trzon zespołu, choć przez kapelę przewinęło się sporo innych muzyków, w tym również znanych z innych grup. W szeregach Bractwa występowali m.in.: Alicja Hałas, Jacek Hałas, Agata Harz, Remigiusz Mazur-Hanaj.
Muzyka kapeli oscylowała wokół polskich brzmień ludowych, ale również pieśni dziadowskich. Bazą wyjściową ich repertuaru były zbiory Oskara Kolberga.
Zespół był najaktywniejszy do 1994 roku, później jego członkowie skupili się raczej na innych projektach, choć czasem wspólnie muzykują. Bezpośrednią kontynuacją muzyczną Bractwa Ubogich jest Kapela Brodów.

Niemiecka grupa z pogranicza folku, muzyki dawnej i rocka. Powstali w 1979 roku w Halle. Od 1984 roku są profesjonalną, stale działająca grupą.
Przed upadkiem Muru Berlińskiego grali głównie w krajach bloku wschodniego, później udało im się sporo koncertować w całej Europie. Do najciekawszych koncertów zaliczają występ z Jethro Tull w Niemczech, z Sally Barker w Austrii i z Fairport Convention w Anglii.
Warto wspomnieć jak swoją muzykę określają czasem członkowie grupy. Poza oczywistościami, takimi, jak „folk-rock” i „medieval rock” pojawiają się terminy: „mittelalternativ” (tak nazywa się jedna z ich wcześniejszych płyt), „renaissance-rolk-rock”, „barock´n roll” i „pop art des mittelalters”.
Jeden z krytyków napisał, że w ich muzyce „Bach spotyka The Pogues”.

Dyskografia: The Luteplayer (1987), Maria durch ein Dornwald ging (1988), Mittelalternativ (1991), Brannteweyn nebs´tMägdeleyn(1995), Barbaren (1996), Schockschwerenot(1998), Nachtgesang (2003)

Skład zespołu:
Andreas Fabian – flety, róg, szałamaja, instrumenty klawiszowe, śpiew
Klaus Adolphi – śpiew, gitara, mandolina, mandoloncello, flet,instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne
Stefan Wieczorek – gitara basowa, mandolina, gitara, róg, flet, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne, mandoloncello, śpiew
Rainer Christoph Dietrich – skrzypce, wiolonczela, śpiew
Ralph Schneider – perkusja, instrumenty perkusyjne, śpiew

Horch w Internecie: www.gruppe-horch.de

Amerykańska formacja The Kingston Trio to absolutna klasyka folkowego śpiewania w Stanach Zjednoczonych. Na ich interpretacjach piosenek ludowych opierało się później wielu znanych wykonawców.
W 1957 roku, zaraz po skończeniu collage`u, trzech młodzieńców wystartowało jako współczesny zespół folkowy. Trio stworzyli wówczas: Bob Shane, Nick Reynolds i Dave Guard.
Ich pierwszy przebój, zatytułowany „Tom Dooley”, zaprowadził ich na szczyty list przebojów, nie tylko w Stanach. Ten sam utwór doprowadził ich do nagrody Grammy. W 1961 roku miejsce Dave`a zajął John Stewart. W tym składzie grupa przetrwała do 1967 roku, kiedy to rozpadała się. Bob Shane postanowił jednak kontynuować karierę, nagrywając solowe płyty i dając setki koncertów. Jako, że był bardzo ważnym elementem tria, towarzyszącą mu grupę często utożsamiano z nowym The Kingston Trio. Z tego też powodu przeprowadził negocjacje z dawnymi kolegami, w rezultacie których przekazano mu prawo do używania nazwy tria, pod warunkiem, że poprzedzi ją właśnie przymiotnikiem „nowe”.
The New Kingston Trio nie ograniczyło się tylko do odtwarzania piosenek poprzedniego zespołu i solowych utworów z repertuaru Boba Shane`a. Nowe utwory były nieco inne, niż te z 1957 roku. Nic dziwnego, w międzyczasie świat zachwycił się takimi grupami, jak Mamas and Papas i Simon & Garfunkel – trzeba to było wziąć pod uwagę. Okazało się jednak, że publiczność oczekuje od Shane`a raczej starych przebojów. Doprowadziło to do kolejnych zmian składu i powrotu do piosenek, które wszyscy znali.
Obecnie grupę używającą ponownie nazwy The Kingston Trio tworzą Bob Shane, George Grove i Bob Haworth.

The Kingston Trio w Sieci: www.kingstontrio.com

Formacja Max Klezmer Band powstała w 1998 roku w środowisku absolwentów Akademii Muzycznej w Krakowie. Jej twórcą jest Max Kowalski, kontrabasista zespołu.
Styl kapeli określiły z jednej strony zainteresowania muzyków, skupiające się wokół muzyki żydowskiej, z drugiej zaś bardziej jazz-rockowe wpływy.
Zespół sporo koncertuje zarówno w kraju, jak i za granicą (m.in. Szwecja, Białoruś, Słowacja, Niemcy, Francja). Często towarzyszy też innym, znanym wykonwacom, a z wokalistką Aidą nagrał płytę. Grupa uczestniczyła też w rejestracji albumu „Czar korzeni” Katarzyny
Najnowszy program koncertowy i płyta zespołu opatrzone są wspólną nazwą „Nu Klezmer Project”.
Skład zespołu:
Max Kowalski – kontrabas
Anotni Kulka-Sobkowicz – skrzypce
Piotr Skupniewicz – klarnet
Jacek Hołubowski – akordeon
Bartłomiej Szczepański – perkusja, instrumenty perkusyjne
Jarosław Kaganiec – instrumenty klawiszowe

Max Klezmer Band w Sieci: www.maxklezmerband.art.pl

Belgijski duet Othmar powstał jako eksperyment latem 2002 roku. Spotkanie jazzmana i folkowego wokalisty zaowocowało najpierw serią koncertów z tradycyjnym materiałem, a później pracą nad wspólnymi pomysłami.
Nazwa „othmar” powstała po którymś z zakrapianych alkoholem koncertów. Co prawda obaj muzycy są zaangażowani również w inne projekty, ale deklarują, że nie mają zamiaru rezygnować ze wspólnej zabawy.
Muzyka Othmaru tkwi głęboko korzeniami w brytyjskiej scenie folkowej. Jednak saksofonowe pasaże sprawiają, że nie sposób pomylić tego duetu z inną grupą o podobnych inspiracjach.
W połowie 2004 roku ukazał się debiut grupy, zatytułowany po prostu „Othmar”.
Skład zespołu:
Herbert Van Santen – gitara, wokal
Jan Nuersen – saksofon

Othmar w Sieci: www.othmar.be

Zespół został założony przez Annę Nacher i Marka Styczyńskiego po tym, jak rozpadła się jedna z czołowych grup zajmujących się w Polsce muzyką etniczną – Atman. Brzmienie Projektu nawiązuje do jazzowo-folkowej formuły Atmana. Z drugiej strony można w ich brzmieniach odnaleźć nawiązania do ambientu i avant popu.
Etniczne inspiracje Projektu Karpaty Magiczne obejmują obszar Europy Środkowej i Wschodniej.
Poza osmioma płytami sygnowanymi nazwą Projektu, Anna i Marek brali udział w licznych ubocznych działaniach muzycznych i poza muzycznych. Wśród nich na uwagę zasługuje przede wszystkim książka ich autorstwa: „Ucho Jaka. Muzyczne podróże od Katmandu do Santa Fe”.

Karpaty w Sieci: karpaty.serpent.pl

Zespół powstał w 2000 roku, z inicjatywy trójki muzyków, Ewy i Roberta Wasilewskich, oraz Piotra Pniewskiego. Ewa i Robert grali już wcześniej razem w kilku składach, piotr, dołączając do kapeli był w takiej muzyce nowy.
Punktem wyjścia dla repertuaru grupy była muzyka polska, ale zdarzały się im też wycieczki w inne regiony słowiańskiego świata, urozmaicone przez klimaty cygańskie, klezmerskie, a nawet skandynawskie.
W 2001 roku zespół zdobył nagrodę specjalną Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na festiwalu Nowa Tradycja w Warszawie. W rok później ukazałą się ich debiutancja płyta – „Na Nogę”.
Poza koncertami członkowie zespołu zaangażowani są również w pracę warsztatową, głownie z dziećmi i młodzieżą. Przybliżają w ten sposób muzykę folkową i dawne instrumenty młodym ludziom.
Choć przez kapelę przewinęło się kilkoro innych muzyków, to trzon zespołu stanowią obecnie:
Robert Wasilewski– cymbały, altówka, flojery, kaval, bęben, śpiew
Ewa Wasilewska – skrzypce prym, śpiew
Piotr Pniewski – basy, bęben

Sielska Kapela w Internecie: www.sielskakapela.republika.pl

Zespół Timur i Jego Drużyna wywodzi się z tego samego klubu turystycznego, co EKT Gdynia. Nic więc dziwnego, że początkowy repertuar grupy, to głównie piosenki turystyczne, czasem przetkane czymś szantowym, lub też utworem opartym na irlandzkim, czy amerykańskim folku i country.
Od początku twórcą większości repertuaru zespołu był Jarosław „Timur” Gawryś, od którego ksywy wywodzi się nazwa grupy. Po kilku występach w różnych składach i pod różnymi nazwami, w 1988 roku Timur (wówczas jeszcze „Młody Timur”, bo ksywa „Timur” należała do jego starszego brata) poznał Piotra „Słupka” Słupczyńskiego, z którym założył zespół. Razem napisali kilka piosenek. Znalazły się one później na kasecie „900 mil”, wydanej w 1991 roku. Ciekawostką jest, że była to pierwsza kaseta z piosenkami turystycznymi, na której użyto perkusji.
Po nagraniach z zespołu odeszli Tomasz Pawlak (banjo) i Karol Karkowski (gitara basowa), zasilając wówczas tzw. „gdański” skład Mechaników Shanty. W tym czasie zespół wspierał grający na banjo kapitan „Zawiszy Czarnego” – Waldek Mieczkowski (wcześniej w grupie Packet, później Broken Fingers Band, dziś Gdańska Formacja Szantowa), oraz Olek Rzepczyński (m.in. Krewni i Znajomi Królika, Słodki Całus od Buby, Broken Fingers Band). Okres ten – początek lat 90-tych to zbliżenie do folk-rockowej konwencji, jaką prezentował zespół The Pogues (cover tej grupy znalazł się w repertuarze zespołu). Nagrano wówczas materiał na płytę, zespół nie był jednak zadowolony i kolejne wydawnictwo ukazał się dopiero w 1999 roku. „Przystanek na żądanie” to album, który właściwie był płytą rockową, folkowe były na niej tylko piosenki. Zagrano je jednak ostro i z dużą dozą energii.
Ten sam skład nagrał zarejestrowaną w 2003 roku płytę „Timur i Jego Druzyna – Na Żywo”. W rok później niemal cały skład grupy został odświeżony i obecnie wygląda on następująco:
Jarosław „Timur” Gawryś – gitara akustyczna, gitara elektryczna, harmonijka ustna, wokal
Bartosz „Karak” Wołk-Karaczewski – gitara solowa
Adam `Mały” Kaźmierczak – gitara basowa
Michał Kruczalak – perkusja

Timur i Jego Drużyna w Internecie: www.timur.art.pl

Muzyka Transkapeli to spotkanie dwóch światów w ich różnych wymiarach czasowych:
Pierwszy, to świat Karpat – trwający niezmiennie od prawieków, tajemniczy. Świat pełen symboli i znaczeń, starych wierzeń i tradycji, świat wielu wspaniałych kultur, w końcu, świat bogaty w wyjątkową muzykę, czerpiącą z „magicznej”, żywiołowej energii Karpat.
Drugi świat, to współczesność i nasza wyobraźnia, która w połączeniu z osobistymi poszukiwaniami w gatunkach i tradycjach muzycznych kształtuje kompozycję utworów.
Transkapela to różne osobowości muzyczne, różne drogi artystyczne – od muzyki tradycyjnej, poprzez rock, jazz do muzyki folk – ale jedna fascynacja „prawdami starowieku”.
Źródłem inspiracji Transkapeli jest kształtowana przez rozmaite grupy etniczne kultura muzyczna obszaru Karpat. Twórczość członków zespołu bazuje wprost na bogactwie kulturowym Transkarpatii – rumuńskim, rusińskim, węgierskim, romskim, żydowskim, polskim i innym – owocując autorskimi kompozycjami, współczesnymi interpretacjami i charakterystycznym stylem wykonawczym.
Muzycy Transkapeli koncertują z powodzeniem w całej Europie. Wystąpili na wielu największych i prestiżowych festiwalach muzycznych nurtu folk, etno , world, jazz i off w kraju i zagranicą, zdobywając uznanie słuchaczy i krytyków muzycznych. Grali między innymi w Belgii, Holandii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, we Włoszech, na Węgrzech, w Bułgarii, Niemczech, Czechach, Rumunii, Szwecji, Szwajcarii, Danii, na Litwie i Ukrainie. W trakcie dekady swojego istnienia Transkapela zgromadziła na swym koncie pokaźny dorobek artystyczny.
Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, z których najważniejsza, to „Folkowy Fonogram Roku”- nagroda dziennikarzy Polskiego Radia oraz krytyków muzycznych, uzyskana w roku 2005, za najlepsze w Polsce wydawnictwo płytowe w nurcie inspiracji muzyką źródłową – album „Sounds & Shadows”. W niedługi czas później album ten, wydany powtórnie przez amerykańsko-brytyjską wytwórnię ARC, zyskał swoją światową edycję i rozgłos.
Kolejne płyty zespołu Transkapela zjednały mu dużą sympatię odbiorców – zarówno widzów i fanów, jak też mediów i krytyków muzycznych. Wśród mnogich recenzji prasowych Transkapeli znalazły się artykuły drukowane w największych europejskich i amerykańskich magazynach kulturalnych i muzycznych takich jak: „Froots”, „Songlines”, „Folk World”, „World Music Magazine”, „France Ethnotempos”, „The Whole Music Experience”, „Lampa”, „De Volkskrant” oraz w wielu poczytnych tygodnikach i dziennikach – między innymi w: „Il Manifesto”, „Irish Evening Herald”, „Netherlands Moors Magazine”, „Keskisuomalainen”, „Newsweek”, „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”.
Audycje poświęcone Transkapeli emitowały stacje radiowe i telewizyjne: BBC, Polskie Radio Pr. I – IV i oddziały regionalne, Radio New Zealand, Civil Radio Budapest, Radio Sofia, TV Kultura, Deutsche Welle.
W roku 2005 TV Polonia zrealizowała reportaż o zespole Transkapela (nakręcony w Szczytnie i okolicach), kilkakrotnie emitowany również w kolejnym roku w paśmie ogólnoświatowym.
Zespół wielokrotnie reprezentował Polskę w ramach zagranicznych projektów kulturalnych z inicjatywy Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz narodowych instytucji kultury. Instytutu A. Mickiewicza oraz Instytutów Polskich w Europie.
Obszar działań Transkapeli to nie tylko koncerty i nagrania. To również współpraca ze środowiskami twórczymi i udział w różnego rodzaju projektach artystycznych, teatralnych i warsztatowych, jak też realizacja samodzielnych projektów o charakterze muzyczno-kulturalnym (m.in. w ramach założonego przez siebie Stowarzyszenia Twórców i Orędowników Kultury ANIMA, we współpracy z poznańskim Domem Tańca, ze Scholą i Teatrem Węgajty, Teatrem Dramatycznym w Warszawie i Białymstoku).
W roku 2013 zespół TRANSKAPELA obchodziła 10 jubileusz swojego istnienia.

Skład zespołu:
Ewa Wasilewska – skrzypce, vioara cu goarna
Iga Wasilewska – skrzypce
Robert Wasilewski – cymbały, altówka, flety pasterskie, kaval, ütőgardon 
Franciszek Pospieszalski – kontrabas
Mateusz Sieradzan – instrumenty perkusyjne

Gościnnie:
Piotr Pniewski – wiolonczela, bęben,

Transkapela w Internecie: www.transkapela.com