eFolk.pl

Nie bez powodu nazwa zespołu kojarzy się z naparem yerba mate – to właśnie od niego wywodzi się nazwa zespołu. Założyciele grupy twierdzą, że wiele zawdzięczają ożywczej sile yerby. Na początku było ich trzech: Maciej Cierliński, Bart Pałyga i Rafał Mamiński, zaczynali od swobodnych muzycznych improwizacji, często z licznym udziałem zaprzyjaźnionych muzyków.
Te początki to pierwsza połowa roku 2001 – jeszcze w tym samym do zespołu dołączają kolejni muzycy. W 2002 roku grupa dała się zauważyć na licznych imprezach, zarówno klubowych, jak i festiwalowych. Wówczas też zaczęła się współpraca zespołu z różnymi grupami teatralnymi. W rezultacie zaowocowało to nagraniem pierwszego albumu sygnowanego nazwą Yerba Mater. Płyta „Meditation” – zgodnie z nazwą – zawiera głównie muzykę medytacyjną, opartą o brzmienia charakterystyczne dla tradycji indyjskiej.
Kolejny rok, to dla Yerby kolejne wyzwania, między innymi udział członków grupy w nagraniach ścieżki dźwiękowej do filmu „Stara Baśń”, podczas której współpracowali z Krzesimirem Dębskim. Poza aktywnością koncertową grupa zaczęła również działania warsztatowe.
W 2004 roku Yerba Mater brała udział w nagraniu projektu „Masala Sound System”, oraz w koncertach promujących tą płytę. W międzyczasie powstał też materiał na drugi autorski album, którego tytuł brzmi „Raga Praga”.
Mimo iż zespół podkreśla, że jego muzyką pochodzi raczej z „muzycznej Nibylandii”, niż z jakiegoś konkretnego miejsca w znanym nam świecie, to wśród inspiracji na pewno wypada wymienić muzykę z Indii, brzmienia perskie, czy też tradycje dawnej muzyki europejskiej.
Skład zespołu:
Maciej Cierliński – lira korbowa, ud, fujara słowacka
Bart Pałyga – wiolonczela, sarangi, kemancze, śpiew alikwotowy
Hubert Połoniewicz – tabla, bendir, zarb
Sebastian Wielądek – ney, kawal, lira korbowa
Rafał Mamiński – saz, baglama, cura, tanbur, śpiew gardłowy
Anna Mamińska – suka biłgorajska, rebab, tambura
Piotr Dąbrowski – udu, dzwonki, twarde dyski, talerze i kołatki

gościnnie:
Anna Łopuska – flet poprzeczny, bansuri
Milena Machczyńska – śpiew miękki i ciepły
Ryszard Latecki – kornet i co popadnie
Kasia Staniszewska – głos biały

W muzyce zespołu Adaro można doszukać się bardzo różnych źródeł. Podstawą granych przez nich kompozycji jest dawna muzyka ludowa i sakralna pochodząca z rejonów Niemiec. Całość jest ubrana w etniczno-rockowe szaty, dzięki czemu Adaro bywają postrzegani jako zespół folk-rockowy.
Ostatni i najpopularniejszy album grupy, zatytułowany „Minnespiel” odwołuje się do XIII-wiecznych romansów rycerskich i ówczesnej „literatury przygodowej”. W folkowo-rockowych a nawet folkowo-popowych aranżacjach usłyszeć tu można choćby opiewający piękno przyrody „Tandaradei”.
Obok perkusji i gitar elektrycznych w Adaro można usłyszeć takie instrumenty jak lira korbowa, dudy, bombardę, przeróżne flety, i rogi.
Liderem zespołu i aranżerem większości utworów jest Christoph Pelgen, gra on między innymi na bombardzie i dudach gaita. Ciekawostką są nowinki techniczne których używa w zespole Konstanze Kulinsky, grająca na lirze korbowej. Prawdopodobnie jako jedyna, lub jedna z nielicznych używa do tego instrumentu efektów takich jak np. „wah-wah”.

Christoph Pelgen – wokal, dudy, bombarda, róg, low whistle
Konstanze Kulinsky – wokal
Jürgen Treyz – gitary, akordeon, chórki
Henrik Mumm – gitara basowa, wiolonczela
Jörg Bielfeldt – instrumenty perkusyjne

Adaro w Internecie: www.adaro.de
Zdjęcie pochodzi ze strony zespołu

Nie dość, że Banda, to jeszcze słowacka. Rzecz jasna na Słowacji słówko „banda”, to tyle, co nasza „grupa”, czy „zespół”.
Od 2003 roku Banda gra współcześnie zaaranżowaną muzykę folkową, z wpływami bluesa i jazzu.
W swojej krótkiej karierze grupa zagrała już na wielu festiwalach, nie tylko w rodzimej Słowacji, ale również w Norwegii.
Skład zespołu:
Samo Smetana – wokal, skrzypce, mandolina, gitara
Ivan Hanula – wokal, skrzypce, gitara
Alžbeta Lukáčová – cymbały, wokal, skrzypce, instrumenty perkusyjne
Peter Obuch – kontrabas, wokal, whistle, wiolonczela
Eddy Portella – instrumenty perkusyjne, wokal

Gjallarhorn (wymawiany „Yallarhorn”), to nowe spojrzenie na muzykę, która ma swoje korzenie w tradycjach szwedzkojęzycznej populacji Finlandii. Zespół pochodzi z zachodniej części Finlandii, gdzie wielu mieszkańców mówi po szwedzku, a muzyka ma szwedzki charakter. Obecny skład zespołu to Jenny Wilhelms, Sara Puljula, Adrian Jones i Tommy Mansikka-Aho.

Muzyka jaką gra Gjallarhorn jest akustyczna, mistyczna i marzycielska… Usłyszymy między innymi wspaniałą grę skrzypiec, mandoli, a nawet australijskie didgeridoo, które spełnia podobną rolę do szwedzkich dudów. Pieśni Gjallahorn skupiają się na mitologii skandynawskiej, jednak sama muzyka jest zupełnia inna, a to dzięki najprzeróżniejszym instrumentom pochodzącym z różnych zakątków świata.
Sam Gjallarhorn to róg, którym Heimdal przekazywał wiadomości od bogów Asgardu śmiertelnikom zamieszkującym Midgard. Nazwa pochodzi od słowa `gjala`, które znaczy krzyczeć, śpiewać… Sjofn to z kolei imię bogini, która budziła miłość i pożądanie między ludźmi.

Hedningarna to pradawna skandynawska muzyka folkowa wprowadzona w dzisiejszy, nowoczesny świat. Utwory, będące inspiracją dawnymi tradycjami i melodiami są nasączone tym co oferuje dzisiejsza technologia – są swojego rodzaju powrotem do muzyki przodków z uwzględnieniem dnia dzisiejszego. Znajdziemy tu połączenie muzyki średniowiecznej z muzyką elektroniczną bądź folkowej z nowoczesnym rockiem. Album Hippjokk został nagrany razem z Wimme Saari – lapończykiem, którego śpiew – `yoik` przypomina śpiewy Indian Ameryki Północnej.

Zespół został założony 1987 roku przez trójkę Szwedów: Hallbuss Totte Mattsson, Anders Norrudde i Björn Tollin, a obecnie w skład zespołu wchodzą również: Magnus Stinnerbom, Anita Lehtola, Liisa Matveinen.

Na początku lat osiemdziesiątych w małej fińskiej wiosce Järvelä zebrała się grupka młodych skrzypków, którzy zdecydowali się grać razem. Nazwę zespołu tłumaczy się jako `mali muzykanci z Järvelä` :), którzy zresztą zaczęli jeździć i grać w całej Finlandii. Punktem przełomowym był rok 1982, kiedy to grupa zwyciężyła w fińskim konkursie muzyki folkowej w Mäntsälä. Przez kolejne lata zespół występował na corocznym festiwalu w Kaustinen, a dziś jest już jedną z największych atrakcji festiwalu. Ich koncerty i tańce cieszą się ogromną popularnością.

Mali muzykanci z Järvelä to: Arto Järvelä, Mauno Järvelä, Matti Mäkelä, Tommi Pyykönen, Timo Myllykangas i Timo Alakotila.

Zespół został założony wiosną roku 1993 w Kaustinen i jeszcze w tym samym roku zwyciężył w Festiwalu Folkowym w tymże mieście, a w przeciągu kilku dni zawarł umowę na wydanie swojej pierwszej płyty.

Troka jest nowym i twórczym podejściem do muzyki tradycyjnej. Od roku 1993 Troka zrobiła duży krok do przodu pod względem artystycznym. Drugi album `Smash` jest bardziej skomplikowany i rozwinięty i równocześnie wciągający.

Obecny skład Troka to: Matti Mäkelä, Ville Ojanen, Minna Luoma, Timo Alakotila i Timo Myllykangas.

Wimme Saari urodził się w 1959 roku w Kelottijärvi w północnozachodniej części fińskiej Laponii. Jest współczesnym lapońskim śpiewakiem (tzn. yoik singer). Yoikowanie to tradycyjna muzyka Sámi – śpiew solo, który jest bardzo podobny do śpiewów Indian Ameryki Północnej. Biorąc pod uwagę całą Laponię, Norwegię, Szwecję, Finlandię i wschodni kraniec półwypsu Kola w Rosji, można wyróżnić trzy dialekty yoikowania. Wimme Saari reprezentuje dialekt Luohti, który korzysta ze skali pentatonicznej (bez półtonów) i zawsze ma temat którym może być człowiek czy zwierzę…

Czym wyróżnia się Wimme? Jego twórczość to miejsce, w którym śpiewy szamanów spotykają się z nowoczesną muzyką elektroniczną. Jego głos płynie nad spokojnym aż po horyzont krajobrazie dźwięków… Krajobraz ten kształtują Tapani Rinne, Jari Kokkonen i Matti Wallenius. Całość tworzy niesamowitą mistyczną atmosferę.

Danar to jedna z najciekawszych grup grających muzykę celtycką w Polsce. Twórczość zespołu nawiązuje do nowoczesnego folku irlandzkiego. Tradycyjne tańce i piosenki są dla nich punktem wyjścia do tworzenia własnych wizji muzycznych, łączenia w jedno pozornie obcych sobie światów. Nazwa „Danar” (irl. „obcy”, „barbarzyńca”) wskazuje na swobodny stosunek muzyków do interpretacji tradycji muzycznej. Można tu usłyszeć nutę jazzową, puls swingu, kołysanie bossa-novy, dźwięki ze wschodu. Każdy z muzyków wnosi to, co jest mu bliskie. Wszystko to spajane jest w jedną całość głęboką fascynacją tradycyjną kulturą muzyczną Irlandii i innych krajów celtyckich. Koncerty zespołu wciągają w swoisty taniec emocji. Tradycyjne akustyczne instrumentarium z Zielonej Wyspy wzbogacone jest bębnami z innych kultur świata.
Zespół zadebiutował w 2004 roku na Festiwalu Kultury Celtyckiej w Dowspudzie, zagrał również podczas reaktywacji tego kultowego festiwalu w roku 2007. Występował na najważniejszych festiwalach muzyki celtyckiej: „Zamek” w Będzinie (2005, 2006, 2007), „Magiczne Wyspy Zielone” w Krakowie (2004), w cyklu „Echa Celtyckie” w Warszawie (2005, 2006) oraz na wielu innych scenach w całej Polsce. W grudniu 2006 roku zdobył wyróżnienie specjalne na XVI Festiwalu „Mikołajki Folkowe”. Podczas XVII edycji „Mikołajków Folkowych” Patrycja Napierała zdobyła nagrodę dla wyróżniającej się instrumentalistki. Muzycy zespołu podróżują na Zieloną Wyspę by poznawać muzykę przez wspólne granie z Irlandczykami na popularnych tam sesjach i przenoszą ten zwyczaj na polski grunt.

Zespół tworzą:

Małgorzata Mycek – śpiew, instrumenty perkusyjne
Ewelina Grygier – irlandzki flet poprzeczny, mandolina
Tomasz Biela – gitara akustyczna, chórki

W 1993 roku czterech uczniów – Cathie, JC, François i Thibaud założyło Vae Victis – grupę, która stała się pionierem RIFu [Rock Identitaire Français] czyli francuskiej sceny tożsamościowej. Ich motto to: „człowiek bez pamięci jest jak drzewo bez korzeni”.
Rozrzut stylistyczny utworów Vae Victis jest dość duży – od „czysto bretońskiej” piosenki „Le Vin Gaulois” po mniej celtycką „Sous Les Bombes”. Jednak mimo wszystko, to co tworzą określić można jako „rock celtique” i na każdej z płyt słychać celtyckie inspiracje. A tych płyt zespół wydał 4 – „Vae Victis” (1995), „Clovis” (mini-album 1996), „Quand les vents tournent” (1997) oraz „Hors-la-loi” (2000).
Niestety płyta „Hors-la-loi” jest ostatnią i kolejnej raczej nie będzie, albowiem zespół już nie istnieje [no chyba, że „Vae Victis” zmartwychwstanie]. 21 czerwca 2000 zagrali w Paryżu swój ostatni koncert…
Przed rozpadem grupy w jej skład wchodzili: François (gitara i śpiew), Fabrice (instrumenty klawiszowe, klarnet, flet i chór), Philippe (chór, śpiew), Vincent (bas, akordeon) oraz Thibaud (instrumenty perkusyjne, bodhran).
Już w 1996 roku z grupy odeszli: JC oraz Cathie i stworzyli grupę „Ile-de-France”. Po rozpadzie Vae Victis dołączył do nich Thibaud. Fabrice założył zespół Kaiserbund.