eFolk.pl

Słowo „anam” znaczy w irlandzkim gaelicu tyle, co „dusza”. Już na początku działalności zespół założył sobie konkretny, bardzo ambitny cel, chcą tchnąć nowe życie w celtyckie pieśni i tańce.
Mimo że zespół powstał w Dublinie, obecnie rezyduje głównie w Szkocji. Ma to też wpływ na nowszy repertuar grupy, gdyż znalazły się w nim oprócz utworów irlandzkich, także szkockie, angielskie i kornwalijskie. W aranżacjach zespołu można doszukać się oprócz pierwiastków tradycyjnych również wpływów muzyki klasycznej, jazzu, a nawet popu.
Skład zespołu:
Brian Ó hEadhra – wokal, gitara, bodhrán
Fiona MacKenzie – wolal, tin whistle, bodhrán
Anna Wendy Stevenson – skrzypce
Neil Davey – mandolina, bouzouki
Tim Edey – akordeon guzikowy, gitara, banjo, gitara basowa, instrumenty klawiszowe

Strona Briana: www.brianoheadhra.com

Ukraiński zespół Burdon pochodzi ze Lwowa i inspiruje się dawną muzyką folkową i taneczną Europy, graną na ludowych instrumentach, ale we współczesny sposób.
Grupa powstała w 2002 roku, założyli ją muzycy grający wcześniej w kilku lwowskich zespołach grających muzykę dawną i folkową. Pierwsze wspólne próby i występy doprowadziły do powstania materiału wydanego na płycie „Vtikla”, jest to taneczna muzyka skandynawska. Późniejsze utwory ujawniają już bardziej ogólnoeuropejski charakter muzyki Burdonu. W aktualnym repertuarze zespołu znajdują się również melodie z Belgii, Prowansji, Sycylii, Węgier, Mołdawii i Ukrainy.
Skład zespołu:
Olena Ieremenko – skrzypce
Rost Tatomir – bouzouki, mandolina, gitara, darabouka
Edward Iwaniuszenko
Dmitro Podolianczuk – gitara, mandolina, rebab
Taras Drak – lutnia, oud, bouzouki, skrzypce, flety

Nazwa „Il Pozzo di San Patrizio” oznacza w języku włoskim tyle, co „Studnia Św. Patryka”. Nazwa zdradza przywiązanie do kultury celtyckiej i takie rzeczywiście były pierwsze kroku zespołu.
Il Pozzo di San Patrizio powstali zimą 1996 roku i do dnia dzisiejszego przeszli sporo zmian – również repertuarowych. Zaczęli od muzyki irlandzkiej, jednak gdy zaczął się krystalizować własny styl kapeli, okazało się, że ramy te są dla nich zdecydowanie za ciasne. Folk stał się dla nich miejscem, gdzie spotykają się różne wpływy i różne doświadczenia muzyków, którzy zaangażowani byli w projekty muzyczne w różnych gatunkach, od rocka progresywnego, poprzez jazz po ska i reggae. Do tej mieszanki dodali jeszcze odrobinę włoskiego folku z Campanii, swojego własnego regionu.
Na koncie mają jak na razie dwa albumy: „Il Pozzo di San Patrizio” i „Altri Tempi”.
Skład zespołu:
Luca Buoninfante – perkusja, instrumenty perkusyjne
Alessandro De Marino – klarnet
Dario De Nicola – wokal, akordeon
Max Maffia – gitara
Antonella Manzo – flet i tin whistle
Dario Triestino – gitara basowa

Litewska grupa Sedula wykonuje tradycyjny repertuar związany z ludową tradycją swojego kraju. Słowo „sedula” oznacza drewno, z którego wykonuje się na Litwie flety.
Zespół występuje w tradycyjnych strojach, które mają być próbą odtworzenia słowiańskich ubiorów sprzed wielu wieków. Repertuar grupy pochodzi z różnych okresów, ale członkinie (gdyż jest to zespół żeński) preferują możliwie najstarsze i najbardziej pierwotne pieśni i melodie.
Większość utworów grupa Sedula wykonuje a capella, ale czasem zdarza im się też grać na replikach dawnych instrumentów.

Sierra Manta jest jedną z legend polskiego folku. Grupa powstała w 1987 roku, z inicjatywy kilku młodych ludzi zamieszkujących Ząbkowice Śląskie – nieduże miasteczko
u podnóża Sudetów. Dzięki ich zaangażowaniu i chęci zatrzymania odchodzącej w niepamięć formy wspólnego muzykowania, powstał jeden z największych festiwali folkowych w Europie – Folk Fiesta , odbywający się w przepięknych ruinach ząbkowickiego zamku.
Poszukując własnej formy muzycznej odkryli dla siebie folklor krajów andyjskich. Niesamowicie rozwinięte formy rytmiczne, różnorodność brzmień, jak i pierwotne, najstarsze muzyczne przekazy pochłonęły ich serca bez reszty. Nagranie 2 płyt z tradycyjną muzyką andyjską było udokumentowaniem ich niebywałego kunsztu muzycznego. W 1992 roku ukazała się płyta „Rabanito” a w rok później „Jina-Jina”.
Po kilku latach grania odnaleźli własne, ukryte na dnie ich dusz dźwięki. Tworząc autorską muzykę sprawili wielką niespodziankę sympatykom folku. Ich kompozycje otrzymały entuzjastyczne recenzje, np. z ust słynnego eksperymentatora folkowego Davida Hopkinsa. W 1993 roku podjęli współpracę z Filharmonią Narodową w Warszawie, dając wiele koncertów w ramach Sceny Kameralnej. Rok 1996 zaowocował kolejnym zwrotem
w dokonaniach grupy. Muzycy zataczając wielkie koło kulturowe lądują na swojskim gruncie rodzimej sztuki ludowej. Ich typowo andyjskie instrumentarium w połączeniu z muzyką i przekazem słowiańskim, dają nowe spojrzenie na interpretację tradycji ludowej. Zwieńczeniem ówczesnych dokonań Sierry Manty było zdobycie pierwszego miejsca na Festiwalu Muzyki i Pieśni Ludowej Młodych EUROFOLK w Płocku.
W 1997 r. Zespół zajął I miejsce na Festiwalu Muzyki Folkowej w Radomiu, oraz reprezentował Polskę na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Akustycznej „AFes”, dając serię koncertów w Skopje, Bitoli, Ohrydzie i w innych miastach Macedonii.

Sierra Manta we własnym programie prezentuje obecnie tradycyjne melodie z Peru, Boliwii, Ekwadoru, Argentyny, Kolumbii, Wenezueli i Kuby. Odmienny charakter każdego z w/w. krajów powoduje iż koncert staje się egzotyczną podróżą od najdawniejszych czasów poprzez muzykę prekolumbijską aż do współczesności znanej dzięki takim standardom jak „El Condor Pasa” czy „Guantanamera”. W poszerzonym składzie o sekcję dętą Sierra Manta wykonuje sambę, cumbię, guajirę i inne tańce, które są podstawą latynoskiego gorącego karnawału.

Od 1996 roku Sierra Manta wykonuje słynne dzieło argentyńskiego kompozytora Ariela Ramireza „Misa Criolla” ( Msza Kreolska ) i „Navidad Nuestra” ( Nasze Boże Narodzenie ). Wraz z chórem Cantus Juvenis z Bad Wimpfem, grupa wykonała serię koncertów na terenie Niemiec i Szwajcarii, prezentując także własne interpretacje polskich kolęd.
Na przestrzeni wielu lat Sierra Manta współpracuje z Chórem Kameralnym Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, Chórem Uniwersytetu Wrocławskiego Gaudium, Chórem Politechniki Gdańskiej, Chórem Politechniki Białostockiej, Chórem CEK w Kłodzku.

Grupa powstała w 1994 roku i gra folk-rockową muzykę pochodzącą ze wszystkich celtyckich krain: z Irlandii, Szkocji, Walii, Wyspy Man, Kornwalii, Bretanii, Asturii i Galicji. Przede wszystkim jednak dominuje w ich repertuarze muzyka asturyjska.
Zespół szerzy kulturę celtycką zarówno na festiwalach, jak i podczas różnych warsztatów, podczas których prezentują grę na takich instrumentach, jak: asturyjskie dudy gaita, flety, gitary, bouzouki, bodhran, akordeon, tin whistle i low whistle.
Nagrali jak dotąd trzy płyty: „Raiganos Celtes”, „Cancios del Gochu Xabaz” i „Tornando al abellugu`l llar”. Ich piosenki znalazły się też na składankach „Asturies”, „Naciones Celtas II” i „Espana Celta”.
Skład zespołu:
Fernando Montes – dudy asturyjskie, flet, tin whistles, instrumenty perkusyjne, wokal, ixuxús
Xabel González – akordeon, instrumenty klawiszowe
Pindy Díaz – dudy asturyjskie, flet, tin whistles
Jorge Mochales – tin whistles, low whistles, mandolina, wokal
Marta Arbas – wokal, tambourin asturyjski i instrumenty perkusyjne
Tito Ruano – perkusja i bębny
Pachu Cuesta – bouzouki
Javier Monteagudo – gitary, mandolina
Paco Calero – gitara basowa
Marta Elola – wokal, bodhran, tambourin asturyjski i instrumenty perkusyjne

Szwajcarska grupa Elandir pochodzi z francuskojęzycznej części kraju. Podstawa ich repertuaru, to tradycyjne pieśni i tańce z Irlandii, zaaranżowane na nowo. Oprócz tych utworów członkowie zespołu piszą też własne, inspirowane tradycją celtycką. Mimo że wśród swoich inspiracji wymieniają takie zespoły, jak Dervish, Danu, The Bothy Band, czy Lunasa, to jednak udało im się wypracować własną stylistykę i rozpoznawalne brzmienie.
Grupa powstała w 1999 roku i ma na koncie jedną płytę, zatytułowaną „Do you know Eddy Kelly?”.
Skład zespołu:
Johan Perritaz – flet, tin whistle, wokal
Vanessa Loerkens – skrzypce, wokal
Brendan Wade – uillean pipes, tin whistle, low whistle, wokal
Christophe Paul – gitara, mandolina
Raphaël Combremont – bouzouki
Gilles Clavel – bodhran, mandolina, wokal

Gdańska Formacja Szantowa (zwana też żartobliwie Danzinger Shanty Ferain) to kwartet w skład którego wchodzą muzycy znani z różnych trójmiejskich formacji folkowych i szantowych (m.in. zespoły Krewni i Znajomi Królika, Smugglers, Szela). Repertuar grupy to piosenki żeglarskie, w większości pochodzące z macierzystych zespołów czwórki muzyków. Zdarzają im się także „covery” takich grup jak Mechanicy Shanty, Cztery Refy, Tonam i Synowie, czy Stare Dzwony – słowem to co w polskim morskim śpiewaniu najlepsze. Wszystkie piosenki zostały na nowo opracowane.
Niedługo przed premierową płytą Gdańskiej Formacji w repertuarze zespołu pojawiły się utwory autorskie. Część z nich pisze Krzysztof Jurkiewicz, w innych zaś autorem muzyki jest Jacek Jakubowski, a teksty podrzuca mu przyjaciel zespołu, Zbigniew Gach.
Wspomniany tu album ukazał się na początku 2004 roku i nosi tytuł „Barowe opowieści”.
Po śmierci Józka Kanieckiego zespół przez jakiś czas występował jako trio, jednak gdy Waldemar Mieczkowski zdecydował się na odejście z zespołu, pozostała dwójka zaprosiła nowych muzyków i w zmienionej formule występuje dziś pod szyldem Formacja.

Skład zespołu:
Waldemar Mieczkowski – gitara, wokal, harmonijka ustna
Krzysztof Jurkiewicz – gitara, wokal, harmonijka ustna
Jacek Jakubowski – akordeon, wokal
Józef Kaniecki – skrzypce, mandolina, wokal

Kroke to w języku jidysz tyle, co Kraków. Nic więc dziwnego, że trio inspirujące się muzyką żydowską, od wieków w Krakowie obecną, przyjęło sobie taką właśnie nazwę.
Kroke jest obecnie najbardziej znanym polskim zespołem sięgającym po tradycje żydowskie, a wszystko to za sprawą wielu znakomitych koncertów i sześciu płyt, z czego ostatnią – „East Meet East” – grupa nagrała ze znanym brytyjskim skrzypkiem – Nigelem Kennedy.
Sami o swojej muzyce mówią jako o współczesnej kontynuacji wciąż żywej tradycji. Stare melodie są dla nich inspiracją do tworzenia współczesnych, czasem bardzo rozbudowanych aranżacji instrumentalnych. Z drugiej strony dość niewielkie instrumentarium powoduje, że muzyka Kroke pełna jest przestrzeni.
Skład zespołu:
Tomasz Kukurba – altówka, skrzypce, śpiew
Jerzy Bawół – akordeon
Tomasz Lato – kontrabas

Naszą muzykę kierujemy do wszystkich, bez ograniczeń. Tworzymy własne piosenki oparte na rytmach i melodiach ludowych z całego świata.
Piszemy własne teksty komentujące „naszą rzeczywistość” z przymrużeniem oka lub w krzywym zwierciadle.
WIEŚ MIASTU – MIASTO WSI – to hasło które powinno przypomnieć wszystkim jak bardzo rozwijała się nasza kultura w okresie, w którym było ono modne. Należy tu wspomnieć zespoły : SKALDOWIE, TRUBADURZY,
NO TO CO, AKWARELE, BREKOUT, które w błyskotliwy i wyrafinowany sposób stały się łącznikiem między kulturą ludową, a nowoczesnym miejskim folklorem. TRAcKTOR jest kontynuatorem tych tradycji.
Jesteśmy inicjatorami i gospodarzami największego w Polsce i znanego w całej Europie festiwalu „FOLK FIESTA”. Od 14 lat gościmy największe gwiazdy „WORLD MUSIC” i mamy ogromną przyjemność występować obok nich.
TRAcKTOR zapewnia Państwu wspaniałą zabawę i profesjonalne wykonanie. Koncertujemy zarówno na wielkich scenach jak i w warunkach kameralnych, na festynach, piknikach, akademiach i spotkaniach integracyjnych i bankietach.
Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej www.tracktor.com.pl gdzie można zobaczyć fotografie z koncertów, dowiedzieć się więcej o zespole i muzykach, i posłuchać naszej muzyki.

Zespół TRAcKTOR tworzą :
Robert Tubek – Fletnia Pana, klarnet, flety,quena, śpiew
Jasiek Wawrzała – instrumenty perkusyjne, kongi, bongosy śpiew
Irek Wójcicki – akordeon, instr. klawiszowe
Maciek Flank – gitary, śpiew
Sławek Lenczewski – perkusja, śpiew
Rafał Firgang – gitara basowa

Kontakt :
Robert Tubek
ul. Ciasna 21/1
57-200 Ząbkowice Śl.
tel. 0603-646-057
tel/fax 074-641-08-39