eFolk.pl

Grupa AedO pochodzi z Belgii i gra taneczną, instrumentalną muzykę folkową opartą na rodzimych korzeniach. Od razu warto zaznaczyć, że ten młody zespół ten wpisuje się w nurt kapel grających głównie akustycznie, ale ze współczesnymi pomysłami aranżacyjnymi. Oprócz tradycyjnych tematów flamandzkich członkowie zespołu piszą własne utwory. Warto zaznaczyć, że w AedO grają muzycy których wiek waha się od 15 do 20 lat, więc jeszcze wszystko przed nimi.
Dyskografia zespołu to póki co tylko jedna, 5-utworowa płytka, ale utwory AedO znalazły się na kilku składankach.
Skład zespołu:
Pieter De Meester – saksofon altowy
Jonas De Meester – gitary
Willem Petersborg – doedelzak, gaďta, flet
Klaas Keymolen – akordeon diatoniczny
Koen Danhieux – perkusja, bębny
Tim Janssen – gitara basowa

AedO w Internecie: www.aedo.be
Zdjęcie pochodzi ze strony zespołu

Bretońskie gwerze to rodzaj natchnionych, nawiedzonych ballad, coś na kształt irlandzkich lamentów. Zespół o nazwie Gwerz powstał w 1981 roku i od tego czasu jest jedną z najbardziej znanych grup bretońskich, stworzyli go muzycy znani m.in. ze współpracy z Alanem Stivellem.
Swoją pozycję ugruntowali grając na wielu europejskich festiwalach i wydając płyty, które zdobyły im sporą rzeszę fanów. Wspomniane płyty, to: „Nouvelle musique de Bretagne” z 1985, „Au-dela” z 1988 i „Gwerz Live” z 1993 roku.
W jakiś czas po nagraniu ostatniego albumu zespół zawiesił działalność, by ponownie reaktywować się w formie koncertowej w 1998 roku. Zagrali wówczas serię świetnych koncertów, m.in. na festiwalach w Lorient, Edynburgu i Oslo.
Muzycy tworzący Gwerz to jedni z najlepszych instrumentalistów bretońskich. Każdy z nich uczestniczy w dziesiątkach innych projektów, większość nagrywa też solowe płyty.
Skład zespołu:
Jacky Molard – skrzypce
Erik Marchand – wokal, klarnet
Patrick Molard- dudy
Jacques Pellen – gitara
Youenn le Bihan – bombarda
Alain Genty – gitara basowa

Kwartet Jorgi objawił się szerszej publiczności w 1984 roku na Pikniku Country w Mrągowie. Jako zespół grający surowe etniczna brzmienia dali się poznać olbrzymiej countrowej publiczności i zostali przez nią gorąco przyjęci. W pierwszym okresie działalności Kwartet balansował na krawędzi inspiracji muzyką celtycką i słowiańską. W późniejszym czasie szala zdecydowanie przechyliła się w drugą stronę.
Kwartet Jorgi, to grupa która przetarła szlaki dla kolejnych zespołów folkowych, tworząc w ten sposób podstawy dzisiejszej sceny folkowej. Nagrali też jedne z pierwszych płyt folkowych w Polsce. O swoich melodiach często mówili, że to „muzyka zielona”. Z jednej strony miało to pokrycie w inspiracjach brzmieniami z Irlandii, zaś z drugiej były to brzmienia, w których pełno było zapachu lasu, pól i ekologicznego, czystego klimatu.
Od kilku lat podstawę Kwartetu Jorgi stanowią Waldemar i Maciej Rychły, towarzyszą im zwykle zaprzyjaźnieni muzycy. Nie zawsze stanowią Kwartet.

Zahaczają zarówno o dźwięki z lat sześćdziesiątych (czerpiąc z takich kapel, jak The Beatles i The Byrds), o muzykę idola klas pracujących – Bruce`a Springsteen`a, łączą je z tradycyjną muzyką Irlandii i energią punk rocka.
Saw Doctors byli jedną z bardziej znanych miejscowych grup w Tuam w Hrabstwie Galway. Zostali oni wówczas zaproszeni przez Mike`a Scott`a jako support dla The Waterboys w tournee po Irlandii i Zjednoczonym Królestwie w 1988 roku. W ciągu następnych 10 lat okazali się jednym z największych sukcesów irlandzkiej sceny muzycznej od czasów U2. Washington Post pisał o nich: „jeden z najlepiej odwołujących się do korzeni rockowy zespół świata”.
Pierwszym sukcesem Saw Doctors był ich drugi singiel „I Useta Love Her”, szybki utwór o pożądaniu do starej dziewczyny podczas Mszy. Wbrew opozycyjnemu stanowisku Kościoła piosenka stała się najlepiej sprzedającym się singlem w historii muzyki irlandzkiej. W tej sytuacji wznowiono szybko pierwszy singiel Saw Doctors „N17”, opowieść o tęsknotach imigranta, on również stał się hitem.
Debiutancki album Saw Doctors „If This Is Rock and Roll, I Want My Old Job Back” wydany został w 1991 roku, dostał się na szczyty irlandzkich list.
Chociaż ich drugi album „All the Way from Tuam” wydany w 1992 roku otrzymał wysokie noty w Irlandii, Saw Doctors wciąż nie mieli swego pierwszego hitu w Wielkiej Brytanii. Dopiero wypuszczona przez nich cztero utworowa E.P „Small Bit of Love” osiągała 24 pozycję na brytyjskich listach. Druga E.P. „World of Good” wydana w styczniu 1996 roku, dotarła na 15 pozycję. W tym samym roku ukazał się trzeci album Saw Doctors „Same Oul` Town” i miał się on nawet lepiej, gdyż osiągnął miejsce szóste na brytyjskich listach.
W 1997 Saw Doctors wydali płytę „Sing a Powerful Song”, zebrano na niej 17 utworów z ich wcześniejszych trzech albumów. Jeszcze w tym samym roku nagrali piosenkę „She Says” jako motyw przewodni do komedii realizowanej przez BBC „Give My Head Peace”. Czteroutworowa E.P. zawierająca „She Says” miała też trzy nowe utwory – „School of Beauty”, „Days” i „Bushwackin”- wydano ją w Irlandii w maju 1997 roku.
Przełomem marketingowym w Stanach Zjednoczonych było dla Saw Doctors wykorzystanie ich utworu „Never Mind the Strangers”w kampanii reklamowej piwa Harp z browaru Guinnessa. Wypuszczenie na rynek czwartego albumu Saw Doctors – „Heading For The Sunshine” odkładano do września 1997 roku, kiedy to amerykański wydawca zorganizował dla nich tournee. W 2000 roku ukazał się ich kolejny album
Podstawowy skład:
Leo Moran – gitary
Davy Carton – wokal
Pearse Doherty – basu
John Donnelly – bębny
Derek Murray – keyboards

Irlandzki zespół Dervish powstał w 1989 roku i założyli go muzycy, którzy spotkali się, by zarejestrować wówczas jeden album. W studiu spotkali się wówczas: Liam Kelly, Shane Mitchell, Martin McGinley, Brian McDonagh i Michael Holmes. Powstały wówczas materiał jest dziś znany jako płyta „The Boys of Sligo”, album, który można określić jako pre-Dervishowy.
Po nagraniach muzycy zdecydowali się przez jakiś czas pograć jeszcze razem i tak powstał Dervish – jedna z czołowych obecnie grup grających irlandzkiego folka.
W 1991 roku szeregi zespołu wsparła wokalista Cathy Jordan, oraz skrzypek Shane McAleer. W tym składzie, rok później, grupa nagrała album „Harmony Hill”. Kolejne lata to szeregi koncertów i następne, doskonale przyjmowane płyty. W 1994 roku był to album „Playing with Fire”, w 1996 „At the End of the Day”, 1997 koncertowy „Live in Palma”, w 1999 „Midsummer’s Night”. Dyskografię uzupełnia kompilacyjny album „Decade” wydany w 2001 roku.
Skład zespołu:
Brian McDonagh – mandola
Liam Kelly – flet, whistles
Tom Morrow – skrzypce
Shane Mitchell – akordeon
Cathy Jordan – wokal, bodhrán, kości
Seamus O`Dowd – gitara, skrzypce
Michael Holmes – bouzouki

Jak sama nazwa wskazuje jest to zespół dudziarski, którego członkowie pochodzą z Gdańska i okolic. Obecny skład, to pięcioro muzyków: trzech dudziarzy, werblista i basista (czyli człowiek obsługujący bęben basowy).
Grupa powstała w środowisku miłośników kultury szkockiej, amatorów, którzy początkowy brak wiedzy nadrabiali niesamowitą pasją.
Powstanie zespołu było możliwe dzięki współpracy z Lindsay`em Davidsonem, właścicielem Davidson School of Piping w Edynburgu. Podczas spotkania na festiwalu „CELT” w Poznaniu w 2000 roku zgodził się pomóc pasjonatom z Polski.
Wśród najważniejszych imprez, w których zespół brał udział wymieniają m.in. „Queen`s Golden Jubilee Pipe Bands Meeting” w bazie regimentu Royal Scots Dragoon Guards w Fallingbostel, oraz gościnny dział w koncercie „Tańce Świata” Wojtka Mrozka z lwowską orkiestrą kameralną „Leopolis” pod batutą Krzesimira Dębskiego.

Zespół o nazwie Grupa Furmana pojawił się na countrowej scenie w Polsce pod koniec lat 90-tych i już wówczas nie było łatwo go sklasyfikować. Brzmienie grupy opiera się głównie na instrumentach akustycznych, ale ich brzmienie charakteryzuje ostry rockowy, czy nawet punk rockowy drive. Po koncertach w Holandii określono ich tam jako Root’s Rock Band, zaś Czesi nazwali ich zespołem Punk-grassowy.
Grupa Furmana koncertuje głównie na festiwalach coutrowych, jako że taki jest ich rodowód, choć z czasem fo repertuaru i brzmienia zespołu zaczęło się przekradać coraz więcej brzmień folkowych nie związanych bezpośrednio z country.
Zespół wydał jak dotąd trzy płyty. Dwie studyjne, to: „W drodze” i „Kredki”, zaś na początku 2004 roku ukazała się koncertówka „Koncert w Stalarni”.
Skład zespołu:
Dominika Jurczuk – skrzypce, śpiew, chórki
Andrzej Trojak – harmonijka, śpiew
Rafal Gondek – banjo, gitara rezofoniczna, chórki
Jerzy Hodurek – gitara akustyczna
Piotr Sztwiertnia – akordeon
Artur Kudlacik – gitara basowa
Damian Drzymała – perkusja

Obecny skład zespołu Kontraburger gra od 1999 roku, jedyną zmianą było dokoptowanie do ekipy Małgorzaty Madejskiej, która od 2001 roku śpiewa z zespołem.
Międzynarodowej publiczności grupa zaprezentowała się w czerwcu 2001 roku, na skierniewickim festiwalu „Folkopranie”, gdzie zdobyli pierwszą nagrodę. Rok później potwierdzili swoją klasę na festiwalu Tanz & Folkfesta w niemieckim Rudolstadt, zaś na festiwalu „Nowa Tradycja 2002” skrzypaczka i flecistka zespołu – Sylwia Świątkowska – dostała nagrodę dla najlepszej instrumentalistki.
Muzyka Kontraburgera jest otwarta na wszelkie otaczające nas dźwięki. To przestrzenne brzmienia inspirowane muzyką z różnych krain, zarówno tych rzeczywistych, jak i tych, które funkcjonują tylko w naszej wyobraźni. Często wspomina się o związkach ich brzmień z etnicznym jazzem, art-folkiem, czy nawet muzyka folkową światów fantasy.
Pod koniec 2002 roku grupa nagrała debiutancki album zatytułowany po prostu „Kontraburger”, zawierający wszystkie elementy charakterystyczne dla muzyki zespołu.
Skład zespołu:
Maga – śpiew
Małgorzata Litwinowicz – flet poprzeczny
Sylwia Świątkowska – skrzypce, fidel płocka, flety
Jarek Kaczmarek – gitara akustyczna
Wojciech Stasiak – gitara akustyczna
Tomasz Żur – gitara basowa
Janusz Kossakowski – perkusja, instr. perkusyjne
Małgorzata Madejska – śpiew

Ado Matheson to szkocki autor i wykonawca piosenek folkowych. Wychował się na Wyspie Ludwika (Isle of Lewis), jednej ze szkockich Wysp Zachodnich. Jego ojciec był znanym w Szkocji pieśniarzem i autorem piosenek pisanych w języku gaelickim, zaś jego dziadek otrzymał w latach 50-tych tytuł Celtyckiego Barda w uznaniu zasług dla kultury szkockiej. Nic więc dziwnego, że Ado poszedł w ślady swych przodków.
Dorastając i żyjąc na pięknej, lecz surowej Wyspie Ludwika, Ado miał stały kontakt z morzem i twardymi ludźmi, którzy próbują z tego morza wycisnąć kilka funtów. To o nich jest spora część piosenek Mathesona. Inne poświęca swoim bliskim i przyjaciołom. Nad całą twórczością artystu unosi się duch muzyki celtyckiej, która niewątpliwie musiał wypełniać od dzieciństwa dom Mathesonów.
Swoje piosenki Ado Matheson zebrał i wydał na płycie „Out on the Island”.

Ado Matheson w Internecie: www.adomatheson.com

Grupa powstała w 2002 roku W Sandomierzu. Jej Inicjatorem był Jacek Kuzmicki (pasjonat muzyki celtyckiej i irish bouzouki), który zamieścił ogłoszenie w internecie. Na ten anons odpowiedziało kilka osób, wykrystalizował się pierwszy skład i rozpoczęła przygoda z irlandzką muzyką folkową.
Pierwszy poważniejszy występ zespołu miał miejsce na 7 IT Cup w Mikołajkach. Sukcesywnie powstawał nowy materiał, który został ograny na koncertach w 2003 roku, m.in. na Festiwalu Muzyki Celtyckiej „Zamek 2003” w Będzinie. Z występów tegorocznych warto wymienić obchody Dnia św. Patryka w Sandomierzu i występ w telewizyjnym programie „Kawa Czy Herbata”.
Aktualny skład:
Jacek Kuzmicki – cittern, irish bouzouki, gitara akustyczna, gitara klasyczna, harmonijka
Przemek Dusza – tin whistle, low whistle, bodhran, śpiew, łyżki
Marcin Wortmann – skrzypce, vocal, instrumenty perkusyjne, gitara basowa
Kornel Złotkowski – gitara, instrumenty perkusyjne, bas
Łukasz Borowiecki – kontrabas, gitara basowa, akordeon

Anam na Éireann w Internecie: www.irishfolk.pl