eFolk.pl

Zespół powstał w 1999 roku i tworzą go wokalista Kuba Badach,saksofonista i flecista Jerzy Główczewski oraz twórca całego przedsięwzięcia, wibrafonista Bernard Maseli.
Orginalność muzyczna zespołu polega na nietypowym połączeniu trzech różnych indywidualności muzycznych, gdzie Kuba Badach
reprezentuje soul i funk, Jerzy Główczewski – jazz a Bernard Maseli – fusion .To połączenie plus elementy folkloru całego świata obecne w każdej kompozycji zespołu stanowią o bardzo orginalnym obliczu „The Globetrotters”.
Już pierwsza trasa koncertowa „The Globetrotters” (22 koncerty!) była dużym wydarzeniem na naszej scenie fusion. Owocem tej trasy było nagranie pierwszej płyty pod tytułem „The Globetrotters”, która ukazała się nakładem gdańskiej firmy „Futurex”.
Płyta otrzymała znakomite recenzje we wszystkich najważniejszych magazynach muzycznych w naszym kraju.
W 2001 roku,wiosną zespoł nawiązał współpracę ze znakomitym perkusjonistą indonezyjskim Nippy Noyą. Muzyk ten o fantastycznym dorobku (grał m.in.: S.Getz, B.Cobham, A.Summers, The Animals, E.Burdon, R.Brecker, M.Brecker) znakomicie uzupełnił brzmienie zespołu swoimi instrumentami perkusyjnymi i przyjał zaproszenie na kolejną trasę koncertową. Trasa ta odbyła się w okresie 13-25 listopada 2001 roku i była olbrzymim sukcesem koncertowym zespołu „The Globetrotters”.
Rok 2002 przyniósł kolejne dwie trasy z Nippy Noyą oraz nagranie drugiej płyty pod tytułem „Fairy Tales Of The Trees”.
Płyta „Fairy Tales Of The Trees” (nagrana z udziałem znakomitych gości;Dean Brown-git.,Krzysztof Ścierański-bass,Leszek Szczerba-sax.,Przemysław Maciołek-git.)ukazuje się na początku 2003 roku i jest promowana na dwóch dużych trasach promocyjnych.
Obecnie zespół przygotowuje materiał na nową, akustyczną, płytę, która zostanie nagrana w wersji „live” (w składzie powiekszonym o sekcję rytmiczną i chórki).Nagranie to jest planowane na sierpień 2004r.

Oficjalna strona zespołu: www.globetrotters.vernet.pl

Cotton Cat to warszawski zespół łączący elementy poezji śpiewanej oraz folku irlandzkiego i amerykańskiego. Obecny skład grupy to: Aneta Michalska (śpiew), Kuba Michalski (śpiew, gitara) i Piotr Szewczenko (gitara). Zespół wydał cztery płyty: „Sunrise over Bishops Avenue”(1995), „Oko ciszy” (1997), „Irlandzki diabeł”(1999) i „Koncert”(2003).
Repertuar Cotton Cat to przede wszystkim autorskie kompozycje Anety i Kuby Michalskich. Obok nich zespół wykonuje tradycyjne piosenki irlandzkie i folkowe ballady amerykańskie m.in. Boba Dylana, Joan Baez, Paula Simona, Joni Mitchell i Dona McLeana.
Założycielami zespołu są Aneta i Kuba Michalscy (małżeństwo), śpiewający swoje własne kompozycje. W początkowym okresie działalności zespołowi najbliżej było do amerykańskiego folk-rocka, zarówno w warstwie instrumentalnej jak i wokalnej (głos Anety przypomina w barwie Joan Baez).
Pierwsza płyta nagrana została w większości po angielsku z udziałem m.in. Michała Grymuzy (gitara) i „Kciuka” (bas). Brzmienie wydanego dwa lata później „Oka ciszy” to lekki skręt w stronę popu, z nadal obecnymi elementami folkowymi, a od strony tekstowej – zbliżenie do piosenki literackiej. Na omawianej płycie w składzie grupy pojawił się, obecny już wcześniej na koncertach gitarzysta Piotr Szewczenko.
Kolejne dwa albumy nagrane zostały już niemal wyłącznie akustycznie z udziałem m.in. basisty i flecisty Wojciecha Sobolewskiego, grającego z Cotton Cat do 2003r. Materiał, który znalazł się na tych płytach, to w połowie tradycyjne piosenki irlandzkie i szkockie, a w połowie autorskie ballady Anety i Kuby, które najczęściej nawiązują także do motywów celtyckich. Zespół występował m.in. na Festiwalu Celtyckim w Dowspudzie i Dniach Świętego Patryka w teatrze Rampa.
Najbardziej znane piosenki: „Celtycka noc”, „W Dublinie”, „Trzy pory roku”, „Opowieść o Ikarze”, „Pożegnanie gór”, „Elaine”, „Jeździec nocy”, oraz „Piwo w dzban i piwo z dzbana” (wiersz Roberta Burnsa z muzyką Kuby Michalskiego).

Źródło: WIKIPEDIA

Już sama nazwa tej niemieckiej kapeli odnosi się do kultury celtyckiej. Grupa pochodzi z Duisburga i gra muzykę opartą na brzmieniach celtyckiego folk-rocka. Można też odnaleźć tam spore wpływy angielskiego Jethro Tull.
W repertuarze zespołu jest też sporo utworów niemieckich nawiązujacych do średniowiecznej i renesansowej muzyki Europy Środkowej.
Dwójka muzyków z grupy Galahad grała na Wiosce Folkowej w Jarocinie w 1991 roku.
Grupa Galahad nagrała następujace płyty: „Sir Galahad” (1985), „Dragons, Knights and Virgins” (1995), „The Return of the Piper” (1997), „Myrddín” (2000), „Galahad promo CD” (2003), „Storyteller`s Dance” (2003).
Skład zespołu:
Paul Alexander Jost – wokal, flet, mandolina, gitara
Elke Verfondern – wokal, tin-whistle, bodhran
Ralf Veith – instrumenty klawiszowe, wokal, gitara
Peter Huntenburg – gitara basowa, wokal
Oliver Horlitz – perkusja
Dieter Horlitz – gitara elektryczna

Zespół powstał w wyniku fascynacji kulturą celtycką Marka Strzałkowskiego, który od zawsze związany był z żeglarstwem, a jak wiadomo, od „szant” to już tylko mały kroczek do tradycji Irlandii, Szkocji, Walii … I tak w 1999r wraz z małżonką Kasią założyli zespół, który do dziś gra tylko tradycyjne tańce celtyckie, głównie irlandzkie, (pochodzące z różnych regionów zielonej wyspy) oraz piękne, nastrojowe ballady i rebel songi.
Samhain zadebiutował w 1999 r. koncertem z okazji Dnia Św. Patryka w jednym z lubelskich pubów, wspomagany przez dwóch członków zespołu Pankharita (muzyka andyjska) Jerzonsa Korola i Roberta Kubę, który do dziś gra w Samhain.
Skład zespołu dosyć często się zmieniał, ale trzon do dziś pozostaje bez zmian. Do wspólnego muzykowania grupa zapraszała wielu instrumentalistów, aby znaleźć to najbardziej odpowiadające brzmienie. Po kilku latach wykształciło się dzisiejsze instrumentarium: dwoje skrzypiec, whistle, flet, queny, bodhran, gitary, bas, akordeon, a czasem też fortepian.
Lubelska grupa współpracuje z warszawską formacją tańca irlandzkiego Reelandia, przy pomocy której udało się otworzyć filię szkoły tańca irlandzkiego Ua Niall w Lublinie.
Samhain koncertuje w całej Polsce, ale najczęściej można tę grupę usłyszeć w rodzinnym mieście – Lublinie.

Obecny skład zespołu:
Katarzyna Wasilewska-Strzałkowska
Krzysztof Nowacki
Anna Oskroba
Robert Kuba
Marek Strzałkowski
Ireneusz Bachonko
Radek Staniak
oraz gościnnie Marek Korczakowski

Zespół Felpeyu pochodzi z Asturii, regionu w północnej Hiszpanii, który posiada silną tożsamość etniczna. Muzyka asturyjska łączy w sobie tradycje iberyjskie z pradawnymi wpływami celtyckimi. Ta górzysta kraina u wybrzeży oceanu Atlantyckiego posiada własną, bardzo charakterystyczną kulturę.
Grupę Felpeyu założyło kilku studentów, którym wspólne granie tradycyjnej muzyki sprawiało wiele radości. Jako zespół grają od 1991 roku, od tego czasu zagrali wiele koncertów i nagrali cztery płyty. Za pomocą tradycyjnego i bardziej współczesnego instrumentarium muzycy tworzą unikatowe połączenie dawnych melodii ze współczesną, żywiołową rytmiką. W ich repertuarze znajdują się zarówno spokojne melodie i pieśni, jak i szybkie tańce (muneres, saltones, xotas i pasucais).
Sporo koncertów granych w całej niemal Europie sprawiło, że Felpeyu stali się ambasadorami asturyjskiej kultury. Grupa wystąpi w Polsce na festiwalu w Dowspudzie w 2004 roku, oraz na kilku koncertach.
Skład zespołu:
Ruma Barbero – bodhran
Xuan Nel Exoósito – akordeon diatoniczny
Ígor Medio – bouzouki, gitara, gitara basowa, śpiew
Fernando Oyaguez – skrzypce
Diego Pangua – dudy asturyjskie, flet
Lisardo Prieto – skrzypce
Carlos Redondo – gitara, śpiew

Grupa Kornog często bywa określana jako najlepsza, lub jedna z najlepszych grup w Bretanii. Do jej powstania doszło gdy w 1980 roku spotkała się trójka muzyków: Jamie McMenemy (wcześniej związany ze szkocką formacją Battlefield Band), Soig Siberil i Christian Lemaître. Rozpoczęli grę pod szyldem Kornog (co po bretońsku oznacza „zachód”) jako trio, ale wkrótce dołączył do nich Jean-Michel Veillon.
Muzyka zespołu była wówczas bardzo nowatorska, mało kto w ten sposób grał bretońskie tradycyjne melodie, Kornog dodatkowo łączył je ze szkockimi balladami, które śpiewał Jamie.
Pierwsze koncerty i trasy koncertowe grali głównie w Europie Zachodniej, ale szybko zawędrowali też do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostali entuzjastycznie przyjęci i zarejestrowali album koncertowy.
W 1986 roku grupę opuścił Soig Siberil a na jego miejsce przyszedł Gilles Le Bigot, którego później zastąpił Nicolas Quemener – wcześniej znany z irlandzkiej grupy Arcady, bretońskiej Skeduz i belgijskiej Orion, grał też w zespole Dana Ar Braza Héritage des Celtes.
Skład zespołu:
Jamie McMenemy – wokal, bouzouki
Nicolas Quemener – gitara, wokal, flety
Jean-Michel Veillon – drewniane flety, bombarda
Christian Lemaître – skrzypce

Grupa powstała w 1991 r. jako Little Maidens. Od początku swojego istnienia grała muzykę szkocką, irlandzką, angielską, a jako Maidens także polską, fińska jak i własne kompozycje.
Zespół ma na swoim koncie wspólne koncerty z takimi muzykami jak słynny bretoński duet Myrdhin & Paul Hellou, David Hopkins czy Colum Sands.
Na przestrzeni lat grupa współpracowała z II i III pr. PR , kilkukrotnie nagrywała też programy dla Telewizji Polskiej jak i programów lokalnych. Zagrała bardzo duzo koncertów.
W 1992r. kaseta Little Maidens „Folk Music” była jedną z najlepiej przyjmowanych propozycji na folkowym rynku. W 1994r. Maidens dostali główna nagrodę Polskiego Radia na Festiwalu Muzyki Ludowej Młodych w Sanoku (dziś Nowa Tradycja).
W tym samym roku zespół nagrał materiał dla II pr. PR i wydał go na kasecie pt. „Dwa Swiaty”, gdzie można znaleźć polską i celtycką muzykę w odważnych i
nowych opracowaniach.
Około roku 1996 zespół rozwiazał się.

Little Maidens:
Joanna Borowik – śpiew
Piotyr Ruszkowski – gitary , mandolina , banjo
Jacek Ledworowski – bas , gitara
Paweł Matak – skrzypce

Maidens:
Daria Druzgała – śpiew
Piotr Ruszkowski – gitary
Jacek Ledworowski – bas
Sławek Ratajczyk – akordeon
Paweł Matak – skrzypce

Szkocko-irlandzki duet Men Of Worth powstał w 1986 roku, założyli go Donnie Macdonald ze Szkocji i James Keigher z Irlandii. Nazwa – zapożyczona od tytułu piosenki Archie Fisher`a – wiele mówi o ich repertuarze. Dominują w nim współczesne piosenki folkowe z Irlandii i Szkocji, wykonane z dużym pietyzmem i szacunkiem dla tradycji.
Donnie pochodzi z Wyspy Lewisa na Hebrydach, sam często pisze piosenki i melodie, jego pierwszym językiem, jakiego uczył się w dzieciństwie był gaelic i w nim często tworzy, ale nie unika też angielskiego. Z kolei James pochodzi z County Mayo, jest wykonawcą, autorem, ale przede wszystkim zbieraczem folkowych piosenek.
Grupa nagrała jak dotąd siedem płyt.

Szela to zespół, który powstał na bazie trójmiejskiej grupy Smugglers (który w folk-rockowej formie kontynuował dzieło zespołu Packet). Pierwsze przymiarki do słowiańskiego folk-rocka miały miejsce jeszcze w Smugglersach. Pierwsze wydanie ich drugiego materiału (nazywane zwyczajowo „Nagroda Publiczności”) zawierało utwór „Wiązanka melodii kaszubskich”, znany później jako „Kaszuba”. Jako że odbyło się to bez zgody zespołu w kolejnych edycjach utwór usunięto. Kiedy grupa weszła do studia by zarejestrować kolejne nagrania pojawiła się koncepcja diametralnej zmiany repertuaru, z morskiego folk-rocka na polską muzykę ludową opisaną przez podobną stylistykę. Miało to miejsce w 1992 roku.
Wyszli ze studia już jako Szela – nazwa ta miała kojarzyć się właśnie z polską ludowością – i tak właśnie było. W repertuarze zespołu znalazło się trochę znanych utworów (jak „Idzie dysc”), ale większość stanowiły melodie i piosenki mniej znane. Józef Kaniecki, skrzypek zespołu pokusił się też o własny utwór inspirowany tradycją sowizdrzalską. Poza nim w zespole grali wówczas: Krzysztof Jurkiewicz, Andrzej Kadłubicki, Krzysztof Janiszewski i Adam Skrzyński.
Skład zespołu i jego wcześniejsze doświadczenia z celtycką i brytyjską muzyką folk-rockową sprawiły, że Szela miał niepowtarzalne brzmienie. Dzięki temu szybko zdobyli sporą popularność, jednak początek lat 90-tych nie był dobrą porą dla takiej muzyki. Media z uporem ignorowały zespół, choć czasem można było trafić na ich nagrania w „trójkowej” audycji Wojtka Ossowskiego. Była też próba zaprezentowania ich muzyki w TV. Nakręcono teledysk do piosenki „Niezaślubiona siostra umiera”, jednak realizatorzy podeszli do sprawy mało poważnie i ten niezbyt ciekawy obraz po kilku emisjach utkwił na stałe w telewizyjnych archiwach. Szela powstała po prostu za wcześnie, by załapać się na boom folkowy.
Grupa wydała tylko jeden materiał – kasetę „Pani Pana Zabiła…”, oraz nagrała kilka piosenek dla radia, które miały stać się przyczynkiem do drugiego wydawnictwa. Jednak po kilku latach grania, zmian składów i poszukiwania własnego miejsca na hermetycznej scenie folkowej drogi muzyków rozeszły się. W 1995 roku część z nich wróciła do Smugglersów, zaś druga część założyła zespół Ajagore.
Do reaktywacji Szeli doszło dopiero na początku 2004 roku, kiedy zespół postanowił wystąpić na festiwalu „Nowa Tradycja”.
Aktualny skład zespołu:
Dariusz Ślewa – gitara, wokal
Krzysztof Janiszewski – gitara basowa
Krzysztof Paul – gitara elektryczna
Beata Bartelik-Jakubowska – flety, wokal
Jacek Jakubowski – akordeon, wokal
gościnnie:
Adam Golicki – perkusja
Piotr Góra – perkusja

Korzenie grupy Trzeci Pokład tkwią w zespole Badziewie Blues Band, który przez kilka lat pojawiał się na rodzimych scenach szantowych. W skład Trzeciego Pokładu wchodzą pasjonaci folku, bluesa i piosenki żeglarskiej, którzy grywali wcześniej w takich zespołach, jak Dzikie Walenie, Spinakery, czy Wędrowny Kopacz Torfu.
Mimo że grupa jest rozrzucona po całej niemal Polsce, to spotkania i próby owocują sukcesami na licznych festiwalach.
Jeszcze jako BBB grupa wydała promocyjny singiel „Bal Przy Peter Street”. Nagrania te oscylują wokół morskiego folku, pieśni kubryku i współczesnych piosenek żeglarskich przyprawionych nieco bluesem.
Obecnie zespół występuje w składzie:

Włodek „Trzeci” Dębski,
Jarek „Misiek” Konopek,
Mariusz „Greting” Tracz,
Marek Smolski,
Mirek Walczak,
Marek Mars