eFolk.pl

Grupa Ajagore pochodzi z Tczewa i powstała po rozpadzie trójmiejskiej formacji Szela. Muzycy zakładający Ajagore (Piotr Góra, Sławomir Kornas, Krzysztof Paul) byli wcześniej muzykami ostatnich składów Szeli, a pierwsze utwory w repertuarze to nie zarejestrowane piosenki z repertuaru tejże grupy. Później w składzie pojawili się jeszcze Maciej Kortas i Jowita Tabaszewska.

Mimo takich powiązań Ajagore zaprezętowało muzykę odmienną od tego co grała Szela. Dominują w niej co prawda utwory tradycyjne i tradycją inspirowane, jednak bez ludowych instrumentów. Podstawa instrumantarium grupy to perkusja i gitary, w późniejszym okresie również instrumenty klawiszowe.

Zespół zagrał wiele koncertów i zdobywał nagrody na kilku festiwalach. W 1999 roku ukazała się ich debiutancka płyta zatytułowana po prostu „Ajagore”. W 2002 roku zespół formalnie się rozwiązał, ale niekiedy zdarza mu się koncertować.

Zespół nie posiada strony internetowej.

To niewątpliwy ewenement na scenie zarówno folkowej jak i muzyki pop. Supergwiazda list przebojów śpiewa na góralską nutę. Zespół jednocześnie odcina się od muzyki folkowej i występuje na wielu folkowych festiwalach.
Najważniejszymi postaciami zespołu są bracia: Paweł i Łukasz Golcowie. Pochodzą oni z Milówki koło Żywca. Są to doświadczeni muzycy jazzowi (i nie tylko), związani z projektem Alchemik. Obaj mają wykształcenie muzyczne. Jako sidemani uczestniczyli w nagraniach ponad 40 płyt. Grają na tak nie-góralskich instrumentach, jak puzon i trąbka. A jednak ich wyśpiewane w góralskiej gwarze piosenki cała Polska kojarzy właśnie z góralszczyzną.
W muzyce Golec uOrkiestra tkwią niewątpliwie góralskie korzenie, ale sporo też muzyki bałkańskiej, a również odrobina jazzu, bluesa, czy południowych rytmów.
Sporymi przebojami zespołu są nagrania takie, jak „Słodyce”, „Lornetka” i „Sciernico”.
Zespół nagrał jak dotąd dwie płyty, oraz okazyjną płytkę świąteczną, poza tym nagrania ich znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Pieniądze to nie wszystko”.

Szwagierkolaska powstała jako towarzyska formacja muzyczna w której spotkali się dwaj muzycy starego (częstochowskiego) składu grupy T.Love – Muniek Staszczyk i Andrzej Żeńczewski. Wypadkową muzycznych fascynacji obu panów jest właśnie taka muzyka, jaką usłyszeliśmy na albumie „Luksus”. Klimat przedwojennej Warszawy znany z piosenek Stanisława Grzesiuka spotkał się tu z aranżacjami w stylu The Pogues (którego zadeklarowanym fanem jest Muniek). Folkrockowa konwencja przypadła do gustu szerokiej publiczności, a singiel „U cioci na imieninach” stał się mega hitem. Sukces płyty zaskoczył samych twórców. Po długiej trasie koncertowej zespół zawiesił działalność, a muzycy wrócili do swoich macierzystych formacji – Muniek do T.Love’u, Andrzej do Daabu. Warto tez wspomnieć o pozostałych muzykach, sekcja rytmiczna to młodzi, acz znani już muzycy jazzowi – Grzegorz Grzyb (perkusja) i Olo Walicki (gitara basowa, kontrabas). Składu dopełnia grający na banjo i mandolinie Janusz Tytman.
Po czteroletniej przerwie formacja zeszła się by zarejestrować drugi album, o niezbyt szczęśliwym tytule „Kicha”. Płyta ta cieszyła się średnią popularnością, choć jest na niej sporo ciekawych utworów, w tym kawałek „24 dni” spółki Staszczyk/Żeńczewski będący nieznamym dotąd utworem starego T.Love’u. W aranżacji Szwagierkolaski brzmi jak rasowy utwór „okołopoguesowy”.
Trzecim wydawnictwem formacji jest płyta wydana w serii Złota Kolekcja, a zatytułowana „U cioci na imieninach”. Jest to zbiór piosenek z dwóch płyt zespołu, oraz dwa bonusy – polskie wersje piosenek The Pogues.
Obecnie zespół koncertuje sporadycznie, a o nowych nagraniach na razie nic nie słychać.

Amerykański zespół Broceliande zasłynął między innymi z płyty „The Starlit Jewel”, zawierającej pieśni J.R.R. Tolkiena w autorskim opracowaniu. Polscy słuchacze folku mogą znać Margaret Davis i Kristopha Klovera z folkrockowej kapeli Avalon Rising, która zdobyła spora popularność za pośrednictwem portalu mp3.com.
Broceliande jest bardziej tradycyjnym spojrzeniem na muzykę. Do dwójki wspomnianych wyżej muzyków dołączyli Karl Franzen i Kris Yenney. Muzyka zespołu nawiązuje do kultury celtyckiej, ale również do muzyki renesansu i średniowiecza, zwłaszcza do renesansowych madrygałów.
Płyta zatytułowana po prostu „Broceliande” zawiera zarówno utwory irlandzkie, szkockie i walijskie, jak również XII-wieczne kompozycje hiszpańskie, czy XVI-wieczne francuskie.
Mimo że grają tylko w kwartecie, to ilością uzywanych instrumentów mogliby obdzielić kilka zespołów. Oprócz chętnie używanych strun głosowych używająteż: harfy celtyckiej, różnych fletów i piszczałek, mandoliny, gitar, harmonijki ustnej, oboju, wiolączeli, skrzypiec i różnych instrumentów perkusyjnych.

Oficjalna strona zespołu: http://www.broceliande.org/

Holderlin Express to kapela z niemeckiego Stuttgartu. Powstała w 1992 roku i początkowo muzycy skupili się na odtwarzamiu tradycyjnych ludowych tańców celtyckich. Jak się jednak okazało ramy muzyki tradycyjnej okazały się zbyt wąskie i członkowie kapeli zaczęli pisać swoje własne kawałki.
O słuszności obranej drogi przekonała ich nagroda dla nejlepszego zespołu na folkowym festiwalu „Tanz- und Folkfest” w Rudolstadt w roku 1993. Ich pierwsza płyta płyta ukazała się rok później, zatytułowali ją po prostu „Hölderlin Express”. Druga płyta „Electric Files” ukazała się dopiero w 2001 roku.
Zespół prezentował swoją muzykę w wielu krajach Europy, na licznych koncertach i festiwalach.
W grupie grają obecnie:
– Elke Rogge – lira korbowa, grała wcześniej w zespole Spielleut, oraz z awangardowym francuskim muzykiem Valentinem Clatrier ‚em.
– Jorgen W. Lang – gra na gitarze i tin whistle, prowadzi też stronę zespołu oraz stronę o grze na gitarze w stroju DADGAD.
– Güray Atalay – zanim przyjechał do Niemiec grał w wielu zespołach w rodzimej Turcji, nagrywałteż często jako muzyk sesyjny. W Holderlin Express obsługuje gitarę basową.
– Ralf Gottschald – gra na bębnach i perkusji, przed Holderlin Express grał w zespołach jazzowych i jazz-rockowych.

Muzycy zakładający grupę Patrick Street doszli do wniosku, że najbardziej charakterystycznym elementem każdego irlandzkiego miasta i miasteczka jest właśnie ulica Patryka. Skład grupy ukształtował się pod koniec lat 80-tych, grupując czterech muzyków. Patrick Street, to: Andy Irvine – wokal, mandolina, harmonijka ustna, bouzouki; Kevin Burke – skrzypce; Jackie Daly – akordeon; Arty McGlynn – gitara. Niekiedy okolicznościowo wspierają ich: Gerry O’Beirne, Donal Lunny, Declan Masterson i Bill Whelan. Zespół wydał 6 albumów, z których praktycznie każdy godny jest polecenia. Niewątpliwie popularności przysporzyły grupie osoby Kevina Burke’a, niegdyś muzyka The Bothy Band i Andy Irvine’a, grającego w The Sweeney’s Men i Planxty. Daly i McGlynn byli z kolei zafascynowani muzykami rockowymi. Zespół odniósł spory sukces w Stanach Zjednoczonych. W ostatnim jego składzie zamiast McGlynna grał Ged Foley – gitara i dudy northumbryjskie.

Zespół Buraky powstał w 2001 roku i jest to otwarta na muzyczne eksperymenty formacja folk-rockowa. Na ciekawe brzmienie zespołu wpływa fakt, że czoowie grupy grywali wcześniej zarówno w folkowych jak i rockowych zespołach. Nagrywali z takimi zespołami, jak Chudoba, Hurt, czy Pidżama Porno.

Muzyka grupy, to przede wszystkim nowoczesne aranżacje tradycyjnych pieśni polskich, łemkowskich, ukraińskich i bałkańskich.

Jedyną płyta grupy jest na razie koncertowa demówka nagrana w Niemczech, zatytułowana „Live at GoldbekHaus”. Ukazała się ona w 2002 roku, obecnie zespółpracuje nad materiałem na płytę studyjną.

Skład zespołu :

Arkadiusz Rejda – akordeon, śpiew

Marcin Kąkalec – gitara basowa

Krzysztof Opalski – gitara, mandolina, harmonijka ustna, instrumenty perkusyjne

Paweł Pawlik – śpiew, sopiłka, tamburyn

Marek Kania – skrzypce

Oficjalna strona zespołu – www.buraky.republika.pl/

Kontakt : tel. (71) 3391212; tel. kom. 0506984411

Canoe to nie tylko nazwa indiańskiej łódki, ale również zespołu wykonującego piosenki żeglarskie.
Grupa Canoe wykonuje piosenki bardziej subtelne od większości morskich śpiewaków, dlatego też zdecydowała się na łagodniejszą nazwę. Część osób tworzących ten zespół występowała już wcześniej w zespołach takich jak Korokocha, czy Matpilers.
Jak dotąd zespół dorobił się tylko jednego wydawnictwa, kasety zatytułowanej „Fale”, która ukazała się w 2001 roku.
Dkład zespołu:
Magdalena Goździewińska- śpiew, bodhran, instr.perkusyjne
Urszula Włodarczyk-śpiew, skrzypce, instr.perkusyjne
Robert Gil- gitara basowa
Wojciech Mazur- skrzypce
Piotr Romanowski- Gitara, śpiew

Zespół złożony przez Sławomira Klupsia, byłego członka grupy Mechanicy Shanty. Po powstaniu zespołu prza krótki czas funkcjonowało kilka nazw – Orkiestra Oceanu, Orkiestra Atlantydy, Atlant, aż wreszcie stanęło na Atlantydzie.
Jest to formacja o folkrockowym brzmieniu wykonująca zarówno kompozycje tradycyjne, jak i autorskie utwory Sławka. Wśród nich są równiez piosenki, które Sławek wykonywał w Mechanikach – „Marco Polo”, „Pacyfik”, „Stara latarnia”, „Pożegnalny ton”, do których to utworów pisał teksty (do ostatniego również muzykę).
Zespół ma na swoim koncie płytę – Sławomir Klupś i Orkiestra Atlantydy „Nie tylko Marco Polo”. Zobaczyć i posłuchać można ich na najwazniejszych festiwalach szantowych.

Oficjalna strona zespołu: www.atlantyda.gda.pl

Z powstaniem zespołu wiąże się pewna anegdotka. Jako że uczestnicy Warsztatów Marynistycznych, organizowanych przez Marka Siurawskiego w Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni postanowili zarejestrować wyniki swojej pracy, realizator dzwięku aby oznaczyć jakoś taśme (a zespół nie miał wówczas jeszcze nazwy) napisał „Mechanicy Shanty”. Dlaczego? Mechanicy – bo z Warsztatów, a shanty – wiadomo.
Skład zespołu wykrystalizował się około roku 1987, z tego okresu pochodzi pierwsza płyta (analog! nie wydana do dziś na CD) zespołu.
Ciekawostką jest że na Shanties ’87 w Krakowie nie pozwolono im wziąć udziału w konkursie, przez wzgląd na gitarę basową – instrument nietypowy wówczas w piosence żeglarskiej (dziś używa go większość wykonawców).
Początek lat 90-tych był dla Mechaników dość ciężki. Częste były zmiany personalne, również muzyka sporo ewoluowała. O ile ich brzmienie w początkowej fazie porównywano do The Dubliners, to wówczas zblizyli się raczej do folkrockowego brzmienia The Pogues (w czasach gdy na gitarze elektrycznej grał Jarek Nadstawny brzmienie było nawet silniejsze).
W rezultacie z folkrockowego składu Mechaników wyłonił się zespół Sławka Klupsia – Atlantyda, a w 1994 r. Mechanicy Shanty reaktywowali się w składzie zbliżonym do oryginalnego.
Na koncie mają cztery wydawnictwa: „Mechanicy Shanty” (LP, MC), „Zapach lądu” (MC), „Live’97” (MC, CD), oraz „W granicach folku” (MC, CD).