eFolk.pl

Członkowie niemieckiego Across The Borders deklarują wierność niekomercyjnym stylom muzyki, jakimi są folk i punk. Twierdą, że mimo iż te dwa gatunki są tak różne, to niosą ze sobą podobne treści. Trzeba przyznać że tworzą ze swojej muzyki iście wybuchową mieszankę, nie przesadzają jednakże z punkową stroną przedsięwzięcia. Mimo iż są Niemcami ich muzyka zdaje się być bardziej celtycka niż Pogues i bardziej punkfolkowa niż Levellers. Do tej ostatniej kapeli byłoby ATB najbliżej, gdyby nie fakt, że… są od niej lepsi.
Na niekorzyść zespołu przemawiać moze fakt, że łączenie punka z folkiem nie jst dziś niczym nowym, trudno więc im będzie zaistnieć na pozaniemieckim rynku (mimo iż większość tekstów mają anglojęzycznych). Jednak to tylko pozory, gdyż zespół istnieje od roku 1991, i wpasował się w niszę z któej wychyla niekiedy głowę, lecz nigdy nie wychodzi – w obawie przed komercjalizacją. Trzeba przyznać że to bardzo undergroundowe podejście. Nie przeszkadza im to naszczęście sprzedawać przyzwoitej ilości płyt i koncertować, również poza granicami Niemiec.
W takiej muzyce jaką prezentuje ATB bardzo ważne bywa też przesłąnie. Obok dość prostych tematów poruszają też często zaangażowaną tematykę społeczną.

Oficjalna strona zespołu: www.acrosstheborder.de

Zdjęcie pochodzi ze strony zespołu

Deaf Shepherd to jeden najbardziej utalentowanych młodych zespołów na scenie szkockiej muzyki folkowej. Ich płyta „Synergy” z 1997 roku jest wspaniałą wizytówką utalentowanego zespołu. Muzycznie porównuje się ich do Tannahill Weavers, będących również pięcioosobowym zespołem grającym tradycyjną muzykę. Deaf Shephard szczycą się dość widowiskową grą na dudach, gitarze, whistles i bouzouki. Nie ulega wątpliwości, że muzycy grając rzeczywiście się bawią. Na płytach przyciągają uwagę różnorodnością prezentowanej muzyki. dość melodyjnej i ciekawie aranżowanej. Wpływ Tannahill Weavers jest bardzo wyraźny.
Zespół dostał się do Dziesiątki Najlepszych podczas festiwalu Celtic Connections 2000.
Zespół koncertował w Polsce.

Korzenie grupy The Kitchen Band sięgają 1978 roku. Wtedy to Ian Rennie i Tom Arthur zaczęli grać w duecie w jednym z pubów w Paisley. Później przyłączyli się do nich Ron Gardner i Mike Garner.
Przez około 10 lat tak wyglądał skład zespołu, jednak wówczas Ron zdecydował się opuścić grupę. Przez jakiś czas grali w duecie, aż udało im się zwerbować Tony’ego Andersona. W roku 1997 Mike zdecydował się opuścić zespół i jego miejsce zajął Ray Higgins.
Tak powstałdzisiejszy skład zespołu:
Tom Arthur – guitar, melodeon, wokal
Ray Higgins – gitara, bouzouki, wokal
Tony Anderson – gitara basowa
Ian Rennie – banjo 5-cio strunowe, tin whistle, harmonia, banjo tenorowe.
Nazwa zespołu wzięła się stąd, że zespół grał próby w kuchni Iana Rennie. Początkowo chcieli znaleźć bardziej folkowo brzmiącą nazwę, w rezultacie jednak zostali przy tej. Na codzień zespół koncertuje w okręgu Glasgow, jednak zdarzały się im również dalsze podróże do różnych dziwnych miejsc.

Sweet Prospect to Amerykanie ze słonecznej Florydy. Ci którzy oglądali popularny serial telewizyjny „Baza Pensacola” znają zapewne okolice z któej pochodzi kapela. Zespół operuje głównie w obrębie Pensacola, jednak jeśli komuś akurat nie po drodze do Ameryki, to łatwo można nabyc ich CD. Płyta „Trees” nie przynosi ujmy wykonywanej przez zespół muzyce. Zawiera połączenie muzyki dawnej z folkowymi tańcami.
Kapelę tworzą cztery osoby. Są to: Melissa Allured, grająca na różnych rodzajach dulcimerów i fletów, Sheryl Bragwell, również grająca na dulcimerach, oraz na chordofonie szarpanym, Lisa Kirkman-Kittell jest wokalistką, a od 9 roku życia występuje grając na renesansowych fletach, Gary Diamond wspomaga panie grając na gitarze.
Do ważniejszych dokonań zespołu zaliczyć należy uidział w Great Gulfcoast Arts Festival w roku 2000 i w koncercie „Evenings in Olde Seville Square” który obejrzało 12.000 ludzi.

Łotewski zespół Ilgi został założony w 1981 roku przez Ilgę Reziniece, ktora podobnie jak inni czlonkowie grupy uczyła się wówczas grać na dawnych instrumentach. Koncerty w wielu litewskich miastach i miasteczkach owocowały zbieraniem kolejnych utworów do repertuaru, odkrywaniem starej litewskiej tradycji.
Niemal od początku zespół próbował się skupić na najstarszych tematach, związanych z duchowym życiem przedchrześcijańskich mieszkańców Litwy.
Muzyka Ilgi została doceniona również w kategoriach komercyjnych. W 1999 roku album „Saules Meita” otrzymał Narodową Nagrodę Muzyczną, litewski odpowiednik Grammy. Plyta ta dostala też nagrodę Litewskiej Kompanii płytowej dla najlepszej płyty folkowej w 1998 roku.
Grupa Ilji grała dotąd na Łotwie, Litwie, w Estonii, Polsce, Rosji, Szwecji, Finlandii, Norwegii, Anglii, Szwajcarii, Austrii, Australii, we Włoszech, w Chinach, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.

Skład zespołu:
Ilga Reizniece – wokal, skrzypce
Maris Muktupavels – wokal, kokle, dudy, akordeon, flety
Gatis Gaujenieks – wokal, giga, gitara basowa
Mikus Cavarts – perkusja
Egons Kronbergs – gitara akustyczna
Vilnis Strods – bębny

Oficjalna strona zespołu: www.ilgi.lv

Grupa powstała w pierwotnej postaci jako dziecko przypadku. Kiedy do lirniczo-gitarowego duetu o nazwie „Jaworski-Smolarek sKompany” (Robert Jaworski i Konrad Smolarek) dołączyli muzycy znani metalowego zespołu Sakrament, powstał projekt, który miał wystąpił na finale WOŚP w Turku. Na potrzeby kencertu przyjęto żartobliwą nazwę – ich troLe.
Po koncercie drogi muzyków się rozeszły. Kiedy zbliżał się kolejny finał WOŚP pomysł powrócił. W międzyczasie Robert nawiązał kontakt z Ewą Łukasiewicz, grającą na różnych bębnach. To ona przyprowadziła na probę Wojtka Pęczka, również świetnego bębniarza. Wraz z zaproszonymi gośćmi wystąpili tm razem jako „ich troLe and friends”.
Od tego czasu zaczęły się koncerty grupy, a o grupie coraz więcej zaczęto mówić w folkowym światku. Ze względu na nietypową muzykę, bądąca skrzyżowaniem różnych wpływów etnicznych z silną sekcją rytmiczną i elektryczną gitarą grupa wzbudza wiele kontrowersji. Jednak znacznie więcej niż przeciwników jest fanów i zwolenników grupy.

Skład zespołu:
Konrad Smolarek – gitara
Ewa Łukasiewicz – bębny, wokal
Wojtek Pęczek – bębny
Robert Jaworski – lira korbowa, dudy, mandololutnia, flet
Krzysiek Jabłoński – bębny, przeszkadzajki
Michał Jesionowski – instrumanty klawiszowe

Checz wyraźnie propaguje język i kulturę kaszubską. Członkowie grupy pragną bowiem, aby młodzi ludzie wykazywali większe zainteresowanie kaszubszczyzną, by nie utożsamiali jej tylko i wyłącznie z tzw. „skansenem”.
Członkowie zespołu spotkali się po raz pierwszy w styczniu tego roku. Szybko jednak muzycy doszli do konsensusu w sprawie kierunku rozwoju grupy. W ciągu kilku miesięcy zarejestrowano nagrania na debiutancką płytę w „Little Bird Studio”. Warto zaznaczyć, że masteringu dokonał znany trójmiejski realizator dźwięku Tomasz Bonarowski.
Płyta, która trwa niecałe 40 minut zwiera bardzo różnorodny materiał muzyczny. Ciekawe partie skrzypiec dodają folkowego kolorytu do rockowego brzmienia zespołu. Zaproszeni do nagrania płyty goście także wpłynęli znacząco na aranżacje poszczególnych utworów. Dzięki temu na przykład słychać elementy ska w „To lubi mnie” (na saksofonie gościnnie gra Robert Dobrucki). Dobrym pomysłem było nagranie znanego przeboju Kombi „Kochać Cię za późno” z tekstem kaszubskim pod tytułem „Ledac ce”. Cover ten stanowi niewątpliwy rodzynek na płycie zespołu Checz.
Latem i jesienią zespół intensywnie koncertował, pokazał się m.in. na Turnieju Miast: Pucka i Cieszyna. Trasa promocyjna nowej płyty rozpocznie się w styczniu 2001 roku. Kapelę będzie można posłuchać nie tylko miejscowości na Kaszubach, ale również w całej Polsce. Muzycy otrzymali także zaproszenie na koncerty do Holandii, Szwecji i Niemczech.
Skład zespołu:
Michał Pieper – śpiew
Marcin Popek – gitary
Przemysław Koska – bas
Maciej Szuksztul – skrzypce
Jarosław Stefańczak – perkusja

Przylądek, dawniej Przylądek Starej Pieśni, to zespół wywodzący sie z polskiego nurtu folkowo-szantowego. Warto poświęcić mu trochę uwagi, gdyż niewiele kapel z tego nurtu przetrwało tak długo i cieszy się taką popularnością, jaką zdobył Przylądek.
Kiedy powstali, w roku 1993 nazywali się Cape Old Lay, wkrótce zmienili nazwę na polskobrzmiącą. Muzyka którą grali była w większości oparta na tradycji celtyckiej, choć zdarzały im się wycieczki w inne rejony folkowego grania.
Pierwsze lata grania to przede wszystkim festiwale i koncerty. W 1995 roku ukazała się ich kaseta – Przylądek Starej Pieśni – „Cape Old Lay”.
Już na wspomnianej kasecie słychać że brzmienie zespołu zbliża się powoli do folkrocka.
Mniej więcej od 1996 roku pojawia się w ich repertuarze coraz więcej utworów o słowiańskim rodowodzie. Z drugiej jednak strony nawiązują romans z muzyką bretońską.
Utwory Przylądka pojawiały się niekiedy w telewizji, a to za sprawą realizacji repertaży z festiwali i koncetów, bywali też w programach telewizyjnych (jak choćby „Kawa czy herbata”, gdzie jak pamiętam zagrali na żywo akustyczną wersję przeboju The Ukrainians – „Cherez Richku, Cherez Hai”).
Duży wpływ na brzmienie zespołu miało odejście jednego z założycieli, autora tekstów i wokalisty – Tomasza Winiarskiego, prowadzącego obecnie zespłół Meltrad. Jak brzmi teraz Przylądek ? Można się o tym przekonać na licznych festiwalach i koncertach, a także słuchając ostatniego jak dotąd fonogramu grupy, zatytułowanego „Święto Nocy”.

Zespół znany jako Banoffi powstał na początku 1997 roku w Whitby w Północnym Yorkshire, ale nie ograniczył się jedynie do lokalnego zasięgu. Występowali na licznych festiwalach, w tym na Edinburgh Fringe, Glastonbury Folk Festival i Cambridge Folk Festival. Oprócz tego grywali w galeriach sztuki, klubach folkowych, knajpach, na łodziach, a także w muzycznych pociągach, oraz na rajdzie rowerowym. Trzeba przyzanć że to dość zróżnicowany dobór miejsc.
Pomimo że instrumentarium zespołu jest dość tradycyjne (skrzypce, bouzouki, drewniany flet, whistles, bodhran, doumbek i wokal), to brzmienie zespołu odbiega niekiedy od tradycyjnych kanonów. Wśród inspiracji muzycy podają również muzykę klasyczną, alternatywną, oraz mało charakterystyczne dla brytyjskich kapel brzmienia z Europy Środkowej. Powodem może być to że członkowie zespołu pochodzą z różnych środowisk muzycznych.
Niesamowicie energiczna mieszanka zyskała uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków.

Oficjalna strona zespołu: www.banoffi.com

Narodowy bard francuskojęzycznego Quebecku urodził się w pobliżu stolicy okręgu w roku 1914. Swoje piosenki zaczął pisać w wieku lat 18. Kiedy w dwa lata później zaczął pracować w radio (pisał słuchowiska i skecze, dorabiał jako aktor) udało mu się „przemycić” swoje piosenki. Piosenki jego stawały się powoli dość popularne, oprócz nich zaczął też pisać powieści i sztuki teatralne. Prawdziwą popularność przyniosła dopiero trasa koncertowa we Francji, gdzie sprowadził go tamtejszy łowca talentów. Wzbudził zachwyt paryskiego środowiska artystycznego (m.in. Edit Piaf, Georges Brassens), pozwoliło mu to przez kolejne lata poświęcić się pracy twórczej bez obawy o problemy finansow.
Wielki powrót Leclerc’a na światowe sceny nastąpił w roku 1970, kiedy to artysta włączył się w nurt walki o niezależność Quebecku, eksploatowanego przez anglo-amerykańskie koncerny. Protest songi i zaangażowane politycznie piosenki sprawiły że przyczepiono mu etykietkęnarodowego barda, zapominając niekiedy o wielu pięknych piosenkach, które stworzył wcześniej.
Felix Leclerc zmarł w 1988 roku.