eFolk.pl

Śpiew Mary Jane Lamond pełen jest melodii, opowieści i klimatu. Dowodem uznania są niej jest nominacje do nagrody ECMA 2000 dla najlepszej żeńskiej artystki, za najlepszy album za jej ostatnią płutę „Lan Duil”, jak również nominacja do Juno 2000 dla najlepszego albumu solowego w kategorii Roots/Traditional.
Mary Jane Lamond należy do wykonawców pochodzących z Cape Breton w Nowej Szkocji, gdzie mieści się centrum celtyckiej sceny muzycznej.
Tym co najbardziej ją wyróżnia jest język w jaki śpiewa. Mary Jane wykonuje swoje utwory (zarówno współczesne jak i tradycyjne) niemal wyłącznie w szkockim gaelic. Mimo iż większość jej słuchaczy nie rozumie ani słowa z tego co artystka śpiewa, ludzie kochają jej muzykę i koncerty.
Mary Jane dorastała w Ontario, ale lato spędzała zawsze na Cape Breton, gdzie mieszkali jej . To tam po raz pierwszy usłyszana język celtycki. Nie nauczyła się tam płynnie nim posługiwać, ale zapisała się na kurs przy Saint Francis Xavier (STFX) University w Antigonish. Chciała koniecznie poznać treść celtyckich piosenek, które śpiewała.
Pierwszy album – „Bho Thir Nan Craobh” (Ziemia Drzew) – zarejestrowała będąc na uniwersytecie. Zgromadzila na nim tradycyjny materiał, wspomagał ją nieznany wówczas skrzypek – Ashley MacIsaac.
Kolejny album Mary Jane Lamond, zatytułowany „Suas e!” zawierał same celtyckie pieśni, w których połączyła klasyczne teksty ze współczesnymi aranżacjami zbliżającymi muzykę do popu.
Sukcesu „Suas e !” przyczynił się do wybuchu zainteresowania muzyką celtycką w takiej oprawie, zaś Mary Jane Lamond wyruszyła w trasę ze świeżo skompletowanym zespołem. Jej doświadczenia sceniczne wpłynęł na brzmienie trzeciego albumu zatytułowanego „Lan Duil”.
Wygląda na to że wkład Mary Jane Lomond do współczesnej muzyki pop będzie równie duży jak do muzyki folkowej.

Australijski zespól Windjammers powstal joako duet okolo 1992 roku. Zalozyli go Fred Carter i Alister Wilson. Muzykowalo z nimi wielu innych ludzi, lecz najczesciej Maurice Archenoul. Fred, Alister i Maurice grali tez razem w duzym szantowym zespole ‚Fo’c’sle Firkins.
W 2001 roku Fred i Alister podjeli decyzje o pozadnym rozwinieciu dzialalnosci Windjammers, dolaczyli do nich nowi muzycy – Tony Henry i Neville Threlfall. Jako ze podstawe ich repertuaru stanowia piesni morskie, to bardzo wazne bylo tez by oprócz umiejetnosci muzycznych nowi czlonkowie zespolu mieli tez odpowiednie glosy.
W tym skladzie zespól zagral juz sporo koncertów i nagral material na wydana na poczatku 2002 roku plyte „Australia Bound”/
Okazyjnie z zespolem grywaja muzycy z Walii (Greg Hastings) i Anglii (Terry Reddy). Przez jakis czas w zespole grala tez Jean Wilson, ale obecnie nie jest juz czlonkinia Windjammers, przylaczyla sie do folkowego zespolu Chanter.

Niemiecka grupa Stokes określa swoją muzykę jako “Pure Irish Music”. Jest to czytelne nawiązanie do irlandzkiej grupy The Dubliners, która termin ten ukuła. Podobnie jak Dublinersi, tak i Stokes łączą w swoim repertuarze jigi i reele z popularnymi pubowymi piosenkami i pięknymi irlandzkimi balladami.

Pierwiastek celtycki zapewnia zespołowi Kevin Shenhan, rodowity Irlandczyk, którego głos urozmaica wykonywane utwory. Pozostali członkowie grupy, to muzycy związani z innymi okolicznymi kapelami. Skrzypaczka Ariane Boker gra z The Molly Blooms, Jorg Gleba (akordeon, mandolina, banjo) w zespole Johnny Jump up, zaś gitarzysta Roman Koput w Five Alive O. Poza tym Ariane i Jörg to znane postaci na niemieckiej scenie country.

Grupa występowała już z takimi wykonawcami, jak: Dubliners, Matt Molloy, Tommy Peoples, Chrissi Barry, Kevin Griffin i Liam O`Flynn.

Oficjalna strona zespołu: www.stokesmusic.com

Zespół Hambawenah pochodzi z Sandomierza. Wykonuje dość oryginalny materiał, mianowicie pieśni flisackie. Dali się poznać głównie publiczności szantowej, i pomimo tego, że charakter ich muzyki nieco od tej stylistyki odstaje ceni się ich za promocję zapomnianych pieśni wodniackich z terenów naszego kraju.
Podczas swoich koncertów słuchacze dowiadują się o dawnym życiu i zwyczajach naszych przodków, pracujących „na wodzie”.
W poszukiwaniu starych pieśni i zwyczajów wodniackich odwiedzają ludzi, którzy pamiętają czasy, gdy z prądem rzeki pływały tratwy, szkuty, czy galary. Oprócz pracy badawczej „w terenie” Hambawenah stale przeszukuje prace etnografów.
Efekty tych starań można usłyszeć na scenach w całej Polsce.
Aranżacje dawnych pieśni są bardzo oryginalne i brak w nich monotonii.
Dzieje się tak za sprawą szerokiego instrumentarium, dużej kultury scenicznej oraz niekwestionowanej radości płynącej z gry.
Hambawenę można spotkać na szantowych oraz folkowych koncertach czy festiwalach.

Skład zespołu:
Judyta Nowak – śpiew
Katarzyna Pytel – skrzypce
Grzegorz Świtalski – mandolina, śpiew
Robert Bielecki – akordeon
Grzegorz Myśliwiec – gitara elektryczna
Wirgiliusz Dryło – gitara basowa
Rafał Wódz – perkusja

Oficjalna strona zespołu: www.hambawenah.art.pl

Zespół The Reelium powstał na bazie wspólnych fascynacji muzyką celtycką. Członkowie grupy spotkali się na Festiwalu Kultury Celtyckiej w Dowspudzie w 2002 roku, gdzie po raz pierwszy spróbowali swoich sił razem.
Każdy z nich związany był wówczas z inną grupą, nie przeszkodziło to jednak w założeniu formacji, która z efemerydy przeistoczyła się w jedno z ciekawszych zjawisk na polskiej scenie muzyki celtyckiej.
Na repertuar zespołu składa się przede wszystkim muzyka z Irlandii i krajów celtyckich Półwyspu Iberyjskiego – Galicji i Asturii. Jigi, reele i slip jigi towarzyszą na koncertach The Reelium melodiom takim jak Muieiras Xotas i Carballesas.
O nietypowym brzmieniu zespołu decyduje też wykorzystanie w niektórych utworach dud galicyjskich, instrumentu charakterystycznego dla celtyckiej muzyki ze wspomnianych już iberyjskich krain.
Dudom towarzyszą skrzypce, irlandzkie tin i low whistle, mandolina, bodhran i gitary w stroju charmonicznym.

Skład zespołu:
Agnieszka Sroczyńska – skrzypce
Marek Przewłocki – mandolina, low whistle.
Piotr Fiedorowicz – gitara akustyczna, dudy galicyjskie
Bartek Dębno-Artwiński – bodhran, instr. perkusyjne
Mateusz Tunkiel – bouzuki, gitara akustyczna
Kontakt z zespołem:
Piotr Fiedorowicz – tel.kom. – 0693 356 169
e-mail – trombiq@o2.pl
Bartek Dębno-Artwiński – tel. kom. – 503159927
e-mail – bard_art.@poczta.onet.pl

Kolejny zespół zza naszej zachodniej granicy niemal zupełnie u nas nieznany. Jednocześnie kolejna niemiecka kapela zafascynowana muzyka irlandzką. O nieco innym brzmieniu zespołu decyduje to, że oprócz gitary, skrzypiec i akordeonu guzikowego wżywają też tak charakterystycznych brzmieniowo instrumentów jak banjo czy wiolonczela. Brzmienie to uzupełnia ciekawy kobiecy wokal, należacy do Gudrun Herold, grającej też na wspomnianej już wiolonczeli. Również lekko jazzujące brzmienie gitary, na której gra Norbert Scharnetzky nie jest zbyt charakterystyczne dla innych folkowych zespołów. Buttons & Strings mają na koncie album „Over Dark Water”, zawierający obok muzyki tradycyjnej także współczesne kompozycje autorów takich, jak : Jimmy McCarthy, Arty McGlinn czy Thom Moore. Członkowie zespołu brali też udział w nagraniu koncertu sygnowanego jako „Buttons, Strings & Cora O’Donovan”.

Hoven Droven łączy w sobie zmysł melodyczny muzyki ludowej z intensywnością i nastawieniem zespołu heavy metalowego. Od momentu, gdy zespół powstał, niewielkim szwedzkim mieście Ostersund, zaskakują potęgą brzmienia i potencjałem, jaki tkwi w ich muzyce. Nazwa Hoven Droven wzięła się z prowincjonalnej gwary i oznacza „hałas, harmider”.
Część zespołu grała wcześniej (lub gra nadal) w szweckich zespołach rockowych, punkowych czy heavy metalowych. Skrzypek i frontman zespołu – Kjell Erik Eriksson (ur. w 1971 r.) i ich najnowszy muzyk, Janne Stromstedt (organy Hammonda) są członkami zespołu Triakel.
W muzyce Hoven Droven folk spotyka się z metalem, co pozwala muzykom na tworzenie rozmaitych klimatów. Podczas gdy Eriksson faworyzuje tradycyjną muzykę ludową, basista – Pedro Blom (ur. w 1967 r.) jest entuzjastą Motorhead i AC/DC. Saksofonista – Jens Coman (ur. w 1968 r.) grał rocka, pop, be-bop, występował też z big bandem jazzowym. Gitarzysta – Bo Lindberg (ur. w 1960 r.) jest nauczycielem muzyki, dawniej grał w rockowym zespole Myrbein.

Nazwa Pentangle potrafi od wielu lat zelektryzować fanów muzyki folkowej na całym świecie. Gwarantuje ona ciekawe doznania i kontakt z nietuzinkową muzyką. Czarodziejskie dźwięki zaklęte w płytach Pentangle od ponad 30 lat potrzafią znależćliczne grono odbiorców.
Pierwszy skład zespołu powstał w latach 1969-1973 na bazie duetu Bert Jansch i John Renbourne. Zarówno duet, jak i zespół w który się przekształcił, zasłynął folkowo-jazzowymi interpretacjami tradycyjnych brytyjskich utworów folkowych. Wiele ich opracowań uznaje się dziś za klasyczne. Kolejną osobą ważną dla zespołu okazała się wokalistka o brylantowym głosie – Jacqui McShee.
To włąsnie ona odpowiada za reaktywację zespołu w latach 80-tych i kontynuację jego działań. Od tego czasu zaczęto też używać nazwy Jacqui McShee’s Pentengle, dla odróżnienia nieco bardziej folkrockowej formuły kapeli.

Grupa Celtic Soul powstała w 1998 roku z inicjatywy Nicka Watsona, związanego wcześniej z formacjąSeven Nations. Podobnie jak tamten zaspół, tak i Celtic Soul prezentuja mieszaninę celtyckich wpływów z żywiołowym rockiem.
W aranżacjach zespołu naprawdę trudno rozróżnić tradycyjne motywy od tych, które napisali członkowie grupy. Prezentują dość jednolity styl, co pozytywnie wpływa na rozpoznawalność zespołu.
Jak dotąd wydali trzy albumy studyjne – „Ways”, „Wee Blue Man” i „Takin` down the half-door”. W 2003 roku ukazał się ich album koncertowy, zatytułowany po prostu „Celtic Soul Live”.

Skład zespołu:
Nick Watson – bębny, perkusja, wokale
Trevor Tanner – gitara, wokale
Jana Light – wokale, bodhran, tin whistle
Lori Poteat – skrzypce

Zespół Ginevra powstał wiosną 1997 roku. Nazwa grupy jest imieniem mitycznej królowej – żony króla Artura. Cała otoczka zespołu skupia się na klimatach celtyckich, nic więc dziwnego, ze większość ich repertuaru stanowi tradycyjna muzyka z Irlandii i Szkocji. Od jakiegoś czasu członkowie grupy piszą też własne piosenki.
Grupa zwykle występuje w strojach stylizowanych na historyczne, często na zamkach i imprezach średniowiecznych.
Jak dotąd zespół wydał dwie płyty: „Bída” z 2000 i „… tak do plnejch džbánů” z 2002 roku.

Skład zespołu:
Vašek Plecitý – gitara, mandolina, śpiew
Jana Handlová – klawesyn, fanfrnoch, śpiew
Romana Plecitá – flety, kornamúza, śpiew
Eva Čechová – bodhrán, krakůž, bongosy, śpiew
Milan Černohorský – kontrabas, akordeon, śpiew
Martin Skala – gitara, śpiew