Dla wielu to tylko twórca „Streets of London”, wielkiego przeboju brytyjskiej sceny folkowej. Po tą właśnie piosenkę sięgali przeróżni wykonawcy, wśród nich Aretha Franklin, Bruce Springsteen, Sinead O’Connor, czy też punkowy Anti-Nowhere League. Jest on jadnak autorem znacznie większej ilości dobrych piosenek, część z nich jest dość znana (jak. np. „From Clare To Here”), choć nie tak jak słynne „Streets…”
Ralph McTell urodził się w w powojennym Londynie. W rzeczywistości nazywa się Ralph May. Muzyką zainteresował się gdy Wyspy Brytyjskie opanowała moda na skiffle. Nastoletni McTell, grający na ukulele założył swoją pierwszą kapelę. Wileki wpływ wywarł na niego Ramblin’ Jack Elliott, lecz także Woody Guthrie i Blind Willie McTell – to właśnie od niego zapożyczył swoje sceniczne nazwisko.
Doświadczenie jako muzyk folkowy zdobywał McTell wiele podróżując, początkowo w okolicach Londynu i południowej Anglii, później również na kontynencie. Jego pierwsza płyta, zatytułowana „Eight Frames a Second” ukazałą się w roku 1968.
Właściwie większość jego ówczesnego repertuaru nosiła silniejsze piętno białego bluesa, niż folka. Jego piosenki zdobywały dość szybko popularność. W 1970 roku grał na jednej scenie z Jimi Hendrix’em i Bobem Dylanem na Isle of Wight Festival.
„Streets of London” była trzecią piosenką, jaką Ralph McTell kiedykolwiek napisał, ale nie trafiła na jego pierwszą płytę. Znalazła się dopiero na drugim albumie – „Spiral Staircase”. McTell wypłynął tym przebojem na szerokie wody. Od tego czasu co jakiśczas nagrywa płyty i wciąż mają one niezły odbiór.
Kategoria: Wykonawcy (Page 51 of 68)
Kanadyjska grupa The Clumsy Lovers łączy w swoim brzmieniu elementy celtyckiego rocka i muzyki bluegrass. Kapela dobrze sibie radzi w rodzinnym kraju, stając siępowoli jedną z najbardziej znaczących kapel folk-rockowych.
Najczęściej nazywają swoje granie właśnie „Celtic Bluegrass”, choć płytą „Under The Covers” udowodnili że potrafią w swoją stylistykę wprowadzić również piosenki innych wykonawców. O ile nikogo nie zdziwi w ich repertuarze utwór The Pogues, to już „ufolkowione” piosenki Beatlesów, czy U2 moga wydać się nielada ciekawostką.
Jednak przeróbki to tylko epizod w życiu zespołu. Na codzień grają irlandzkie, szkockie i amerykańskie utwory folkowe, oraz sporo własnego, autorskiego repertuaru.
Grupa nagrała sześć albumów –
Skład zespołu:
Jason Homey- banjo, mandolina
Devin Rice- bębny
Chris Jonat- gitara basowa, wokale
Andrea Lewis- skrzypce, wokale
Trevor Rogers- gitara, wokale, instrumenty perkusyjne, harmonijka ustna
Gráda to zespół z Dublina, który gra tradycyjną i współczesną muzykę irlandzką.
Grupa ta stała się nagle bardzo popularna, gdy jej wokaliście – Alanowi Doherty powierzono rolę solisty podczas nagrywania ścieżki dźwiękowej filmu “Władca Pierścieni”. Jednak już wcześniej grupa była dobrze znana w kręgach miłośników muzyki irlandzkiej. Występowała m.in. W Australii i Japonii, a także na Copenhagen Irish Festival i Gutenbrunn Folk Festival.
Z dobrym przyjęciem spotkała się też ich płyta, zatytułowana „Endeavour”. Wyprodukował ją Trevor Hutchinson, znany wcześniej ze współpracy z takimi wykonawcami, jak: The Waterboys, Sharon Shannon, czy Lúnasa). Na albumie tym folkowym melodiom towarzyszą elementy jazzu.
Gráda uważana jest obecnie za jednego z czołowych reprezentantów nurtu „new traditional music” w Irlandii.
Skład zespołu:
Alan Doherty – flet, whistles
Brendan O’Sullivan – skrzypce
Gerry Paul – gitara, bouzouki
Anne-Marie O’Malley – wokal, bodhrán
Andrew Laking – gitara basowa, wolal, gitar akustyczna
Beltaine to jeden z młodszych zespołów na polskiej scenie folkowej.
Początki historii grupy sięgają wiosny 2002 roku, jednak ostateczny skład uformował się w październiku tego samego roku.
Ich muzyka to współczesne interpretacje melodii irlandzkich oraz bretońskich, wykonywane w niesamowicie energiczny sposób – to, co grają chwyta za nogi i za serca jednocześnie, a każdy ich występ przyciąga wiele osób. Niecodzienne brzmienie grupa zawdzięcza głównie duetowi skrzypcowemu oraz rozwiązaniom aranżacyjnym, wykorzystującym zdobycze współczesnej muzyki. Jak sami mówią bardzo cenią sobie dobry kontakt z publicznością, co na ich koncertach zawsze tworzy niesamowity klimat, rodem prosto z Zielonej Wyspy, wzbogacony dodatkowo słowiańską żywiołowością. Usłyszeć można ich już niemal w całej Polsce, sami są współorganizatorami dwóch największych celtyckich imprez na Śląsku: „Irlandzkiej Majówki” oraz „Festiwalu Muzyki Celtyckiej Zamek”.
Skład zespołu:
Ania Badura – skrzypce, bodhran, wokal, tamburyn, grzechotki
Łukasz Kulesza – gitara akustyczna
Grzegorz Chudy – akordeon, flety, flażolety, wokal, łyżki
Adam Romański – skrzypce, bodhran, flażolety, instrumenty klawiszowe,
Bartek Dudek – gitara basowa
Gościnnie :
Mariusz Tracz – flety, wokal
Jaś Gałczewski – mandolina
Katarzyna Czerniak – skrzypce
Oficjalna strona zespołu: www.beltaine.art.pl
Zespół Muzykanci powstał w 1996 roku, jest znany zarówno z wiejskich wesel i zabaw tanecznych, jak i ze scen klubów i festiwali folkowych w całym kraju.
Na repertuar zespołu składają się głownie utwory polskie, choć znajdziemy też sporo nawiązań do muzyki mieszkańców Karpat (m.in. Węgry), również do muzyki bałkańskiej, a także do galicyjskich Żydów i Romów.
Koncerty Muzykantów potrafią się przerodzić w jedyne w swoim rodzaju zabawy, jako że członkowie zespołu uczą chetnie tanców ludowych.
Wiosną 1999 roku wygrali drugą edycję konkursu Nowa Tradycja organizowanego przez Radiowe Centrum Kultury Ludowej, później zdobyli grand prix na festiwalu Euro Folk, a ich debiutancka płyta „Muzykanci” uznana została za najlepszy Folkowy Fonogram Roku 1999. W uzasadnieniu werdyktu Tomasz Janas, jeden z jurorów, pisał „To piękny dowód autentycznej fascynacji muzyką ludową. Dodajmy jednak, że owa fascynacja nie oznacza sentymentalnego czy powierzchownego stosunku do tradycji. Tradycja jest dla Muzykantów prawdziwym wyzwaniem – tworzą więc własny, bardzo surowy styl”.
W 2002 r. Muzykanci przypomnieli się aż dwiema płytami: „A na onej górze…”, zawierającą polskie ballady ludowe, zaczerpnięte w większości ze zbiorów Oskara Kolberga oraz melodie taneczne i przyśpiewki, jak też kolędową „Dzisiaj w Betlejem”.
Skład zespołu:
Jacek Hałas – śpiew, akordeon, lira korbowa, basy, gardon
Alicja Hałas – bęben
Jan Słowiński – śpiew, skrzypce, altówka, basy
Joanna Słowińska – śpiew, skrzypce.
Tradycyjna muzyka Zachodniej Afryki i Irlandii została złączona w jedno przez Afro-Celt Sound System. Celem członków zespołu było przyciągnięcie uwagi do festiwalu WOMAD w angielskim Reading w 1995 roku. Ich debiutancki album z 1996 roku, zatytułowany „Volume 1” jest jednym z najlepszych przykładów wymiany kulturalnej.
W grupie pojawia się cała plejada znanych folkowych wykonawców. Tradycyjna irlandzka wokalistka – Iarla O`Lionard, dudziarze Davy Spillane (uilleann pipes – The Moving Hearts, Riverdence) i Ronan Browne, grający na whistles James McNally (ex – Pogues, obecnie The Wisemen) , kenijski muzycy grający na nyatiti Ayub Ogada i Baaba Maal (członkowie Kauwding Cissakho i Massamba Diop). Jo Bruce, syn brytyjskiego basisty i wokalisty Jack`a Bruce`a (Cream) zajmuje się instrumentami klawiszowymi i programowaniem. Na debiutanckim albumie pojawiają się też członkowie Shoonglenifty.
Począwszy od płyty „Seed” grupa firmowana jest nazwą Afrocelts.
Najlepsza strona o zespole: www.afrocelts.org
Foto: oficjalne zdjęcie promocyjne
Zespól Distant Shores pochodzi z polozonego na pólnocy Francji miasteczka Lille. To folkowe trio tworza Julien Biget, Xavier Laune i Jef Perroy.
W swojej muzyce lacza tadycyjne brzmienia irlandzkie z wlasnymi kompozycjami. Uzywaja niekiedy dosc nietypowego dla tego rodzaju muzyki instrumentarium, jak harmonijka ustna, czy banjo tenorowe.
Grywali koncerty i uczestniczyli w muzycznych jam sessions zarówno we Francji i Irlandii, jak i w dalekim Singapurze. W to ostatnie miejsce zostali zaproszeni by zagrac koncert w radiowym studiu. Niekiedy wspierali ich inny muzycy, jak Nina Watrelot (skrzypce), Michael Louage (flety), a takze Patrice Lefever (whistles i bodhran) and Vincent Leutreau (fiddle).
Liam O’Flynn to znany dudziarz grający na uilleann pipe, jest jednym z ekspertów w grze na tym instrumencie. Jego styl jest bardziej klasyczny i tradycyjny niż Davy’ego Spillane’a i być może mniej kwiecisty, jednak w jego rękach dudy wypełniają się po brzegi irlandzkim życiem. Jego gra jest bardzo dobra technicznie i jednocześnie pełna uczucia.
Pochodzi z Kill w hrabstwie Kildare, jego rodzice muzykowali, więc od dzieciństwa przepajała go irlandzka muzyka. W 1972 roku stał się członkiem słynnej grupy Planxty. Współpracował przy kilku ścieżkach dźwiękowych do filmów (choćby „David Balfour” i „Cal”).
Najwięcej partii solowego grania Liam’a O’Flynn’a można usłyszeć na jego albumie „The Fine Art of Piping” z 1991 roku.
Liam O’Flynn wydał również trzy albumy, na których wspomagali go inni muzycy. Pierwszy, „Out to an Other Side” z 1993roku, nagrany z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Drugi, to „The Given Note” z 1995, O’Flynn kontynuuje na nim swą pracę, wspierając się również dźwiękiem Gaita – dud galicyjskich.
Na trzeciej z tych płyt „The Piper’s Call” z 1998 roku Liam’a O’Flynn’a wspomagają m.in. Mark Knopfler (Dire Strits), Matt Molloy i Sean Keane The Chieftains). Jest to najwyższej klasy produkcja, którą cechuje doskonałe brzmienie.
Legenda którą rozpowszechniał zespół na początku swojej kariery mówiła, że muzycy zostali przeszmuglowani ze swej rodzinnej miejscowości Szegerely na Bałkanach, a do Anglii trafili przewiezieni w lodówkach. Zespół zaskoczył wszystkich swoistą mieszanką gatunków, której jeszcze wówczas nie nazywano muzyką świata. Zgodnie z powyższą legendą mieszali oni muzykę bałkańską z różnymi rzeczami które mieli słyszeć z szaft grającej w Crazy Loquat Club w Szegerely.
Oczywiście cała ta legenda okazała się bujdą. Zespół powstał w 1986 roku, ale dwóch jego członków grało ze sobą wcześniej, byli to: gitarzysta i muzykolog Ben Mandelson (który później przyjął pseudonim Hijaz Mustapha), oraz znany z prog-rockowej formacji Camel basista Colin Bass (Sabah Habas Mustapha). Nazwiska związane z Mustafą przyjęli kiedy przyłączył się do nich Lu Edmonds, założyciel formacji The Damned, który opanował jako samouk grę na różnych instrumentach strunowych.
W muzyce zespołu można było odnaleźć rozmaite wpływy, od oczywistych tu wpływów bałkańskich, poprzez afrykańskie i indyjskie, aż po muzykę country.
Grali sporo we Wielkiej Brytanii i w Europie, oraz w Stanach Zjednoczonych. Sukces ich pierwszej płyty „Shopping” w dużej mierze zależny był od tego co wydarzyło się po wydaniu płyty „Graceland” Paula Simona. Świat zachwycił się muzyką etniczną, a ta grana przez 3 Mustaphas 3 była na tyle dobra, że już na początku usadowiono ich w gronie najlepszych. Mimo iż ich kalendarz koncertowy zapełnił się niesamowicie, szybko znaleźli czas na kolejne nagrania. I tak w 1989 roku ukazała się płyta „Heart of Uncle”, a w rok później „Soup of the Century”. W roku 1991 na rynku pojawiła się kompilacja „Friends, Fiends & Fronds” zawierająca inne wersje utworów i rzadkie nagrania. Zespół koncertował wciąż sporo, ale kiedy minęły kolejne dwa lata bez nagranego albumu, drogi muzyków powoli zaczęły się rozchodzić. Colin Bass rozpoczął solową karierę, poczym trafił do grupy Camel, a Lu Edmonds doszedł do grupy Mekon, z którą nagrywał i koncertował. Ben Mendelson zajął się produkcją dla wytwórni Globestyle. Jednak zespół formalnie się nie rozpadł, muzycy nie tworzyli jednak nic nowego w związku z 3 Mustaphas 3.
Najbliżej swoistego reunion było w 1998 roku, kiedy to Mendelson i Edmonds spotkali się w formacji The Blokes przygrywającej Billy`emu Bragg`owi. W 2001 roku Bass i Mendelson spotkali się w studiu, by wybrać i zgrać materiał na album koncertowy 3 Mustaphas 3. Płyta „Play Musty for MeOmnium” ukazała się w połowie 2001 roku.
Grupa powstała w 1996 roku w szkole niedaleko Brestu. Szkoła ta należała do popularnych w tamtym regionie szkół zajmujących się krzeiwenie języka i kultury bretońskiej.
Pierwszy skład zespołu wyglądał następująco : Mikael Le Bihannic – bombarda, Kaou Guen – instrumenty perkusyjne, Yann Le Corre – akrodeon. Wkrótce brzmienie wzbogaciło się o dudy na których gra Etienne Bescond. W 1997 roku do zespołu dołączył rockowy gitarzysta Erwann Le Goff, oraz skrzypek Jonathan Dour.
Od 1997 roku zespół zaczął zdobywać coraz większe grono rympatyków i reputację swietnego zespołu grającego na tradycyjnych bretońskich nocnych zabawach – Fest Noz.
Pierwsza płyta grupy zawiera nagrania z koncertu zarejestrowane w Rostrenen w 1998 roku.
W 1999 roku miejsce Le Goffa zajął Jean Louis Cadoret. Z nim w składzie zarejestrowano studyjny album „Nozata” wydany w 2000 roku.
Niedługo po wydaniu tego albumu do zespołu dołączył kolejny muzyk – Stéphane Rama – grający na gitarze baswej, a na początku 2001 roku zespół opóścił Kanou Guen a na jego miejsce przyjęto Jeana Marie Stephanta. Album nagrany w tym składzie ukazał się w 2002 roku i nosi tytuł „Liesliw”.
Repertuar grupy to muzyka bretońska z nowoczesnymi elementmi, łączona niekiedy np. z jazzem, rockiem, lub muzyką kubańską.
Oficjalna strona zespołu: www.bretagnenet.com/karma
