Szkocki zespół Capercaille (wymowa: Kap-ir-kej-li) załozyli we wczesnych tatach osiemdziesiątych znajomi ze szkolnej ławy: wokalistka Karen Matheson, grający na instrumentach klawiszowych Donald Shaw, bodhranista, grający równiez na tin whistle – Mark Duff, oraz skrzypaczka, grająca również na gitarze – Joan MacLachlan, grajacy na gitarze i bozouki Shaun Craig i całkiem nieźle radzący sobie ze skrzypcami basista Martin MacLeod. Zanim zdobyli jakąkolwiek reputację zarejestrowali swój debiutancki album „Cascade” – nagrany w ciągu trzech dni.
Jak wiele zespołów, tak i Capercaille nie obeszło się bez zmian w składzie. Tylko Matheson, Shaw i Duff pozostali do dziś z oryginalnego składu grupy. Drugi album zespołu – „Crosswinds” – poprzedził pierwszą amerykańską trasę koncertową. Pierwszym komercyjnym sukcesem było nagranie soundtracka dla telewizyjnej produkcji dotyczącej historii gaelickich Szkotów. Ów soundtrack – zatytułowany „The Blood Is Strong” sprzedał się w Szkocji do 1995 roku w liczbie 100,000 egzemplarzy.
Kiedy w zespole pojawił się Manus Lunny kwestiami produkcji zajął się jego brat, znany irlandzki muzyk Donal Lunny. Odpowiada on między innymi za brzmienie czwartego albumu Capercaillie – „Sidewaulk”. Na tej płycie po raz pierwszy pojawiją się anglojęzyczne teksty. Do tej pory zespół wierny był językowi gaelic. Ciagły rozwój grupy doprowadził do powstania w 1991 roku wspaniałej płyty „Delirium”. Był to doskonały mix tradycji i nowoczeności. Licząca sobie 400 lat gaelicka piosenka „Coisich A Ruin” stała się pierwszą piosenką w języku gaelickim, która trafiła do Brytyjskiego Top 40.
W 1992 roku Capercaille wydało płytę „Get Out”, zawierającą materiał koncertowy, oraz utwory ze starszych albumów. W tym samym roku na rynek trafiło video zatytułowane „Two Nights Of Delirium”.Kolejne albumy to: „Secret People” wydany w 1993 roku i „Capercaille” z 1994 gdzie nowe utwory przeplatają się z remixami starszych. Były one mocno krytykowane za popowe, komercyjne brzmienie.
Zaufanie do zespołu wzrosło po udanym udziale grupy w nagraniu soundtraku do filmu „Rob Roy”, zrealizowanego w 1995 roku. Kolejne albumy, które ugruntowały dośc wysoką pozycję Capercaillie, to „To The Moon” z roku 1996 „Beautiful Wasteland” z 1997, oraz „Nadurra” z 2000 roku.
Kategoria: Wykonawcy (Page 53 of 68)
Jackdaw to kolejny amerykanski zespól na celtyckiej scenie rockowej. Nalezy do zespolów wywodzacych sie ze srodowiska emigranckiego, podobnie jak Black 47 czy Senchai.
Jak sami wspominaja w ich otoczniu zawsze byla muzyka. Bez wzgledu na to czy byl to Johnny Cash, The Pogues czy AC/DC, doporowadzilo to do powstania ich wlasnego zespolu, który nazwali wlasnie Jackdaw.
Szybko zyskali popularnosc jako zespól koncertowy, grajac m.in. z Great Big Sea (wielki koncert dla ponad 20.000 widzów) i Gaelic Storm. Sami pisza wiekszosc utworów, a sa one róznorodne, od folkowych ballad po cos co nazywaja „pogo-rocking”.
Zespól tworza:
Joe Davies – skrzypce – tradycyjne folkow brzmienie skrzypiec Joe’go nie ma nic wspólnego z klasycznym graniem, to stuprocentowy ludowy „fiddling”.
Tommy Jordan – gra na basie i popiewuje w chórkach.
Mike Jordan – brat Tommy’ego, spiewa i gra na gitarze elektrycznej.
George Tutuska – perkusja i bebny – byl jednym z zalozycieli punkowego Goo Goo Dolls.
Tim Byrne – gitary, mandolina, wokal – mieszkal przez kilka lat w Europie Wschodniej (dokladniej w Pradze, gdzie jak twierdzi „piwo jest tansze od wody”).
Dawid A. Moore – dudy, akordeon, concertina, whistles, lira korbowa, wokal – jako jedyny nie urodzil sie w stanie Nowy Jork, jednak ten niedostattek nadrabia umiejetnosciami muzycznymi.
Zespól nagral dwie plyty, z czego pierwsza miala raczej charakter demówki – „Armed & Legged” – druga zas, nie ma tytulu, ale najczesciej okresla sie ja jako „The Blue Album” albo „The Second Album”.
Celtowie zawędrowali do Japonii. The Rising Pints to celtycki zespół folkowy działający w japońskim mieście Nagoya. Podstawowy materiał to irlandzkie jigi, reele i polki, oraz folkowe piosenki i ballady z elementami bluesa i country.
Założycielami kapeli są Brian Cullen i Mark Renne Burke. Dobrali sobie do współpracy muzyków japońskich.
Jak dotąd zespół nagrał dwie płyty – debiutancki album „The Rising Pints” z 1997 roku i „Another Round” wydany w 1999 roku.
Swoje solowe płyty wydali teą Brian Cullen („Lady Don’t Cry”) i Mark Renne Burke („In Touch”).
The Corbies to prawdopodobnie najstarsza grupa grająca muzykę irlandzką i szkocką w Szwecji. Historia zespołu sięga roku 1974, kiedy powstał pierwszy duet o tej nazwie. Już rok później formacja rozrosła się do pięciu osób.
Grupa mimo kilku zmian personalnych zachowuje czały czas tradycyjne brzmienie, zbliżone do kapel z Wysp Brytyjskich.
Od kilku lat członkowie zespołu zajmują się też propagowaniem celtyckiego tańca, koncertując z programem „The Celtic Fire Show”. Jest to połączenie przebojowych tańców, takich jaie znalazły się choćby w „Riverdance” z pubowym graniem i sporą ilością piosenek.
Zespół ma na koncie cztery płyty.
Grupę The Corbies tworzą :
Anders Gjörling – wokal, łyżki
Dan Lindblad – banjo, gitara, flety, chórki
Lena Moberg-Lindblad – akordeon
Robin Lindblad – dudy szkockie, szkrzypce
Andre Gjörling – gitara bodhran, wokal
Stefan Hübinette – gitara, bodhran, chórki
Claes Gerkman – gitara basowa
Jörgen Schelander – keyboard, chórki
Jörgen Grolander – bębny
Oficjalna strona grupy: www.ceol.se/corbies
Ta kanadyjska artystka jest obecnie jedną z najbardziej cenionych wykonawczyń nurtu „modern celtic music”. W jej autorskich utworach przeplatają się motywy muzyczne charakterystyczne dla folku, muzyki średniowiecznej i renesansowej, ale też bardziej współczesne elementy.
Swoją przygodę z muzyką Heather zaczęła w wieku 15 lat od muzyki będącej mieszaniną brzmień fortepianu z instrumentami klawiszowymi. Na studiach jej zainteresowania muzyczne zmieniły się pod wpływem organizacji The Society for Creative Anachronism (SCA) z którą się związała. SCA to ospowiednik naszych bractw rycerskich, choć nie brak w nim elementów fantasy, a dbałość o szczegóły historyczne nie przesłania im dobrej zabawy.
N turniejach i festynach organizowanych przez SCA Heater Dale zaczęła pojawiać się jako Lady Marian of Heatherdale. Jej autorskie piosenki pojawiały się wówczas na kasetach wydawanych na potrzeby ruchu. W pewnym momencie postanowiła jednak skupić się przede wszystkim na karierze muzycznej.
W 2000 roku światło dzienne ujrzał jej pierwszy oficjalny album – „The Trial of Lancelot” – oparty na mitach arturiańskich. Z kolei płyta „Call The Names” zawiera starsze piosenki artystki, głównie z czasów SCA, na nowo zaaranżowane i nagrane. Album „This Endris Night” z 2002 roku jest z kolei czymś pomiędzy współczesnym folkiem a muzyką średniowieczną. Najnowsza jak dotąd płyta artystki – „May Queen” – ma najwięcej wspólnego z muzyką celtycką.
Heather jest też właścicielką wytwórni płytowej Amphisbaena Music, która wspiera artystów tworzących w podobnych klimatach.
Oficjalna strona artystki: www.heatherdale.com
Bal Kuzest jest grupą ze Zgorzelca, która istnieje od kwietnia 1999 roku. Swoje muzyczne wizje realizuje w oparciu o bretoński przekaz ludowy. Zespół zafascynowany tradycyjną melodykę bretońską tworzy śmiałe i nowatorskie aranżacje. Mówią o sobie, że komponują „twór nieśmiertelny”, który trudno włożyć do jakiejkolwiek muzycznej szuflady, a choć jest to po prostu folk, stanowi niebywałą awangardę wśród wykonawców tego gatunku.
Decyduje o tym przede wszystkim zestawienie ze sobą odległych w czasie i przestrzeni instrumentów. Na oryginalność Bal Kuzest wpływa również muzyczne pochodzenie członków zespołu. Każdy bowiem z nich wywodzi się z innego środowiska muzycznego, co implikuje oryginalne i zaskakujące brzmienie.
Muzyka grupy Bal Kuzest nie pozwala słuchaczom pozostać obojętnym wobec jej niepowtarzalnemu urokowi – to muzyka, która JEST.
Skład BAL KUZEST:
Mariusz Dziurawiec – gitara basowa
Michał Żak – flety, bombardy i inne instrumenty dęte
Marcin Szyszkowski – gitara akustyczna
Szymon Miśniak – instrumenty perkusyjne
Piotr Lasko – akordeon
Oficjalna strona zespołu: www.balkuzest.krypton.pl
Zespół Nie Po Drodze powstał na przełomie kwietnia i marca 1999 r. w Suwałkach Inicjatorami niepodrodzowego grania byli: Andrzej Gniady (bębny), Łukasz Korol „Mrówek” (gitara), Paweł „Kret” i Krzysiek „Misiek” Dziemian (bębny, przeszkadzajki), Grzesiek „Sadek” Sadowski (bębny, przeszkadzajki) oraz Tomek „Sulek” Sulewski (gitara).
Z biegiem czasu w zespole pojawili się nowi ludzie: Daniel Kujałowicz (akordeon), Ula Pilejczyk (flet), Daria Motuk (skrzypce), Agnieszka Łanczkowska (wokal),Piotr Bura (gitara), Paweł Kuczyński „Rasta” (wiolonczela). Przestał grać z nami Sulek z powodu studiów. W takim składzie zespół opracował swój pierwszy materiał i już od maja 1999 zaczął koncertować. Liczba zagranych koncertów rosła bardzo szybko. Pierwsze większe koncerty odbyły się latem 1999 był to „Zielony Korczew” oraz „Spotkania Folkowe – Z Wiejskiego Podwórza” w Czeremsze. Zimą roku 2000 nastąpiły zmiany w składzie zespołu od zespołu odszedł „Sadek” i „Misiek” z racji matury oraz nastąpiła zmiana wokalistki, Agnieszkę Łanczkowską zastąpiła Monika Szymańska.
Na wiosnę roku 2000 zespół przekroczył liczbę 30 koncertów i zrealizował nagranie płyty „demo”. Po maturach do zespołu wrócił „Sadek”. Z racji przewidywanych zmian w składzie zespół miał zrezygnować z koncerowania latem br. Nieoczekiwanie „Nie Po Drodze” dostało propozycję zagrania na „7 Przystanku Olecko”. Tam też zespół zagrał koncert podczas pierwszego dnia festiwalu. Wbrew wszelkim oczekiwaniom członków zespołu „Nie Po Drodze” zostało laureatem tejże imprezy i zagrało podczas konceru finałowego na „dużej scenie”. Czterdziesty koncert zespołu odbył się w Suwałkach w ramach koncertu zespołu Brathanki. Tak zakończyło się dla zespołu lato 2000.
Akvarium (wg. pisowni angielskiej Aquarium) jest rosyjskim zespołem folkowym poruszającym się po różnych odmianach folka. Najbliżej im do piosenki autorskiej, orkaszonej folkowymi melodiami. Świat zachodni poznał ich dzięki współpracy koncertowej Anthony`ego Thistlethwaite`a – saksofonisty i mandolinisty The Waterboys – z Borisem Grebenshikov`em, wokalistą Akvarium. Rosjanie pojawili się też na płycie „Aesop Wrote a Fable” Thistlethwaite`a, co sprawiło że zainteresowano się nimi na Zachodzie. Lider Akvarium bral udzial w nagraniu okolo 70 plyt w czasie swojej 26-letniej kariery.
Akvarium jest często wymieniane jako pierwszy zespół rosyjski który inspirował się muzyką celtycką. Rzeczywiście w piosenkach zespołu można znaleźć coś z irlandzkich ballad, a muzyczny nastrój oscyluje niekiedy wokół mistycznych klimatów znanych choćby z twórczości grupy Clannad, choć muzyka Akvarium jest zbyt różnorodna by tak jednoznacznie ją określać.
W latach 90`tych Grebenshikov powrócil na stale do rosyjskich korzeni i Akvarium serwuje dzis mieszanke rosyjskiego folku i rock`n`rolla.
Pół-oficjalna strona zespołu: www.planetaquarium.com
Zespół Dropkick Murphy’s powstał w 1996 roku w Bostonie, mieście gdzie spory ułamek ludności to irlandzcy i szkoccy emigranci, oraz ich potomkowie. Nic więc dziwnego że grupa młodych ludzi zainteresowała się muzyczną spóścizną swoich przodków. Jednak irlandzki folk nie jest podstawą muzycznych eksploracji Dropkick Murphy’s. Jest to przede wszystkim kapela punk rockowa. Zaczynali jak większość punkowych kapel, grając dla przyjaciół. Pierwsze próby odbywali w suterenie zakładu fryzjerskiego.
Elementy folkowe w muzyce pojawiły się bardzo często. Nie tylko tradycyjne piosenki zagrane w punkfolkowy sposób posiadają takie pierwiastki (choćby miażdżąca wersja „Rocky Road To Dublin”), również własne kompozycje zespołu, z regóły melodyjny punk rock, zawierają świetne partie wygrywane na dudach (jak w ‚piłkarskim’ „For Boston”, czy w „Good Rats” w którym zaśpiewał Shane MacGowan, ex-lider The Pogues).
Dropkick Murphy’s wydali dotąd trzy pełne albumy i kilka E.P.-ek. Zagrali też masę koncertów, oprócz Stanów grali w Kanadzie, Zjednoczonym Królestwie, Irlandii, w Skandynawii, kilku krajach na kontynencie Europejskim, oraz w Australii.
Jim Cert to dość kontrowersyjna postać na czeskiej scenie folkowej. Uznany akordeonista znany był również z tego że był niegdyś współpracownikiem czechosłowackiej bezpieki. W latach 80-tych został ponoć okrzyknięty jednym z najbardziej oryginalnych muzyków w Europie.
Pierwsze jego nagrania to koncert „Světlu vstříc”, który ukazał się w 1991 roku. Nie on jednak przyniósł Certowi największy rozgłos. Po wielką sławę pojechał do Ameryki, by tam założyć zespół z rasowymi rockmanami, którym przewodził Jello Biafra (ex-lider Dead Kennedys). Zespół który powstał nazwano Life After Life, na albumie „Just Trip” prezentuje on mieszanke kalifornijskiego hardcore’a z dodatkiem słowiańsko-brzmiących melodii okraszonych akordeonem Certa. Płyta była dość dobrze przyjęta, ale jeszcze w tym samym roku zespół się rozpadł, a Cert wydał płytę solową. „Poutník z Transporty” jest tradycyjnym folkowym albumem.
W rok później (w 1998) Jim Cert wydał jeszcze „Písně Středozemě”, zbiór zaśpiewanych po czesku wierszy J.R.R. Tolkiena.
