eFolk.pl

Kapela Drewutnia od 1998 roku gra utwory inspirowane tradycyjną muzyką Ziem II Rzeczpospolitej, a zwłaszcza muzyką terenów, gdzie stykały się i przenikały różne kultury i tradycje. Stąd w jej repertuarze zarówno utwory łemkowskie, ukraińskie, rusnackie, jak i pieśni z Ziemi Lubelskiej, Śląskiej czy Małopolski.
Muzyków, pochodzących z różnych krańców Polski, zjednoczyły wspólne fascynacje muzyczne, ale także niepowtarzalny klimat miasta Lublina, które stało się stałą siedzibą grupy. Celem Kapeli jest przybliżanie współczesnemu odbiorcy dawnych pieśni i piosenek ludowych we własnej interpretacji. Zespół stara się wiernie zachować tekst i melodie utworów oraz – stosując dostępne instrumentarium i śpiew wielogłosowy – oddać w pełni ich nastrój.
„Kapela Drewutnia” koncertuje na terenie całego kraju oraz poza granicami (Belgia, Słowacja, Ukraina), uświetniając m. in. festiwale, imprezy plenerowe, folkowe zabawy taneczne i bankiety. Zdobyła wyróżnienia na Festiwalu Piosenki Studenckiej „Japa” w Łodzi (1997) i Mikołajkach Folkowych w Lublinie (1998). W roku 2000 zajęła trzecie miejsce na Festiwalu „Nowa Tradycja” w trzeciej edycji Konkursu Muzyki Folkowej Polskiego Radia oraz pierwsze miejsce na Festiwalu Kultury Ekologicznej w Józefowie Roztoczańskim. Wystąpiła na Folkowej Scenie 38 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej „Opole 2001”, zaś w styczniu 2003 zdobyła Grand Prix na największym w Polsce, I X Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie.
Od października 2003 zespół nawiązał stałą współpracę z lubelską grupą doświadczonych tencerzy i wspólnie przygotował muzyczno – taneczny program koncertowy.
Zespół stale uczestniczy w przedsięwzięciach kulturalnych mniejszości łekmowskiej i ukraińskiej w Polsce. Wystąpił na: Łemkowskich „Watrach” (Michałów – 1999, 2001, Zdynia – 2001, 2002, 2003, Ługi – 2001); Festiwalu Kultury Łemkowskiej (Gorzów Wielkopolski); Łemkowskim „Kermeszu” w Olchowcu; Fesiwalu Kultury Polsko – Ukraińskiej w Lublinie; Międzynarodowym Telewizyjnym Festiwalu Ukraińskiej Pieśni i Muzyki „Horycwit” (Lwów 2002); Warszawskich Dniach Łemkowskich; Kiermaszu Kultury Łemkowskiej; Spotkaniach z Kulturą Łemkowską; Festiwalu Kultury Ukraińskiej na Podlasiu „Podlaska Jesień” oraz Ukraińskich „Małankach” (Lublin, Warszawa). W najbliższych planach ma tourneè po zachodniej Ukrainie (Lwów, Iwanofrankiwsk, Tarnopol).
Zespół wydał dotychczas trzy albumy z folkową muzyką słowiańską: „Hetaj-Hetaj” (1998), „Hojaja Szuhaja” (1999) oraz „i uod sie i do sie” (2001), a także album z mało znanymi kolędami i pastorałkami polskimi „Dźwięki ze stajenki” (2002), których wiele ma w swoim repertuarze. Obecnie przygotowuje kolejny album („Hej, wiśta”), którego premiera odbędzie się wiosną 2004.
Kapela stale współpracuje z ośrodkami kulturalnymi Lubelszczyzny, Zakładem Tekstologii i Gramatyki Języka Polskiego UMCS, Muzeum Wsi Lubelskiej, mniejszościami etnicznymi i Stowarzyszeniem Integracji z Artystami Niepełnosprawnymi „Dom Muzyki”. Jest też pomysłodawcą i głównym organizatorem pierwszego w Polsce międzynarodowego Folkowego Festiwalu Kolęd Słowiańszczyzny „Kolędowe Gody z Folkowej Zagrody”.

Skład zespołu:
Ewelina Graban – reco–reco, śpiew
Anna Różycka – skrzypce, mandolina, mandola, suka biłgorajska, śpiew
Piotr Chyła–Goniewicz – bałałajka basowa, akordeon, śpiew, akustyka
Sebastian Fit – bałałajka basowa, kontrabas
Piotr Michalski – flety proste, sopiłki, whistle, wołynka, klarnet, śpiew
Dariusz Mikułowski – bałałajka sopranowa, gitara klasyczna, śpiew
Mariusz Wołkowicz – gitara, toushpulur, mandola, mandolina, teorban, bałałajka basowa, śpiew
Piotr Ziółek – bęben huculski, tamburino, triangiel, dzwonki, śpiew, prowadzenie zespołu.

Kontakt z prowadzacym zespół:
Piotr Ziółek
tel. kom.: 0501 55 38 39
e-mail: kapdrew@wp.pl

Zespól Turnioki, jak wskazuje sama jego nazwa pochodzi z gór, a dokladniej z Beskidów. Zalozycielem kapeli jest gitarzysta Arkadiusz Wiech, który od lat próbowal zalozyc kapele laczaca wplywy góralskie z innymi stylami. Wreszczei w roku 1999 udalo mu sie znalezc odpowiednich muzyków. Sa to:
Dominik Bienczycki – skrzypce – Absolwent Wydzialu Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, gra równiez w zespole „Szwagierkolaska” oraz z Tomaszem Szwedem
Damian Kocur – keyboard, spiew – Absolwent Wychowania Muzycznego filii Uniwersytetu Slaskiego w Cieszynie
Piotr Golebiowski – gitara basowa – Absolwent Wychowania Muzycznego filii Uniwersytetu Slaskiego w Cieszynie
Michal Baraniewicz – perkusja – Absolwent Wydzialu Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, wspólpracuje z Jose Toresem
Leszek Wisniowski – flet poprzeczny, saksofon tenorowy – Absolwent Wydzialu Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, gra równiez w zespole „Viva Flamenco”
oraz wspomniany juz Arkadiusz Wiech – gitara, spiew, autor tekstów i muzyki, aranzer calosci – – Absolwent Wychowania Muzycznego filii Uniwersytetu Slaskiego w Cieszynie.

Ostatnie lata udowodniły że każdą muzykę można grać ze skrajnie różnym przekazem ideologicznym. Podobnie jest z folkiem: mamy folkowy ruch neopogański, niekiedy też o charakterze nacjonalistycznym. Przekaz The Carpenter’s Son jest bardziej pozytywny, grają mianowicie folk religijny. Celtyckie wpływy mieszają się w nim z elemantamie popu i rocka. Muzyka celtycka pod względem ideologicznym jest bardzo chłonna. Mieści w sobie zarówno druidzko-magiczny klimat dawnych Celtów, jak i ewangelickie przesłanie pierwszych irlandzkich monasterów. Obecnie Irlandczycy to naród w dużej mierze katolicki. Jak się okazuje dotyczy to również środowisk emigranckich.
The Carpenter’s Son powstali w 1994 roku w Kanadzie. Nazwa Syn Cieśli odnosi się oczywiście do Jezusa Chrystusa. Osobą, wokół której powstał zespół jest Patrick Michael Ceasar, autor niemal wszystkich kompozycji. Jest on wokalistą i gitarzystą, gra też ma akordeonie i instrumentach perkusyjnych. Oprócz niego w zespole występują przede wszystkim dwie panie: Natalie-Anne Wicha-Rutcherford – grająca na fletach i whistles, oraz wokalistka Julie-Anne Renaud. Całości składu dopełniają: Tim Renaud – basista grający również na mandolinie i bodhranie, oraz perkusista Richard Turpin.
Swoją debiutancką płytę nagrywali z wieloma przerwami w latach 1998-2000 i w rezultacie w 2001 roku wydali ją sami. Nosi tytul „Warrior of The Cross”.
W muzyce ich odczuć można wpływy brytyjskie i irlandzkie. Te pierwsze to okolice Albion Band i Fairport Convention, te drugie to zespoły tradycyjne i pop-folkowe (jak The Corrs).

Nohavica obok Karela Kryla jest najbardziej znanym bardem naszych południowych sąsiadów. Jest nie tylko kompozytorem, ale również poetą i tłumaczem. Tłumaczy często z rosyjskiego i z polskiego. Dzieki jego przekładom wielu Czechów zna piosenki Wysockiego, Okudżawy, czy… Wojciecha Młynarskiego. Mimo to twierdzi że nie zna polskiego. Mieszka jednak w Cieszynie, stąd pewnie osłuchanie z mową sąsiadów zza miedzy.
Zaczął występować stosunkowo późno, bo dopiero w roku 1982, a miałwówczas już 29 lat. Od tego czasu z powodzeniem śpiewa swoje piosenki, trafiają one często na listy przebojów, a jego płyty sprzedają się bardzo dobrze i sąstale wznawiane. Nagrał ich jak dotąd dziewięć, a najnowsza, zatytułowana „Moje smutne srdce” ukazała sięw 2000 roku.
Artysta promował ją, koncertując m.in. w Polsce, gdzie ma wierne grono sympatyków.

Szkocka grupa Runrig powstała w 1973 jako trio w składzie: Rory MacDonald, Calum MacDonald i Blair Douglas. W nastepnym roku do grupy doszedł Donnie Munro. Po odejściu z zespołu Blair’a Douglas’a zastąpił go Robert MacDonald, który w 1986 roku umarł na raka. Zespół przeszedł wówczas sporą liczbę zmian personalnych, aż wreszcie ustalił się skład: bracia MacDonald, Munro, Peter Wishart, Iain Bayne i Malcolm Jones. Runrig gra własne wersje tradycyjnych szkockich utworów ludowych połączone z solidnym rockowym brzmieniem, zachaczającym niekiedy o rejony rocka progresywnego.
Zespół nie ukrywa swojej dumy i fascynacji celtycką kulturą i dziedzictwem. Zespół zdobył sporą popularność w Wielkiej Brytanii, a po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Chrysalis również w Ameryce. Stało się to za sprawą świetnego albumu :The Cutter and the Clan”.

The Cracow Klezmer Band jest jedną z najbardziej twórczych i nowatorskich grup muzycznych w Polsce, która wciąż poszukuje nowych form wyrazu dla swoich muzycznych fascynacji.
Zespół powstał w 1997 roku z inicjatywy muzyka młodego pokolenia – akordeonisty i kompozytora Jarosława Bestera – i w bardzo krótkim czasie zyskał sobie miano jednego z najciekawszych zjawisk światowej sceny awangardowej. Poprzez gruntowne wykształcenie muzyków oraz wypracowanie oryginalnego, odważnego artystycznie repertuaru nagrania i koncerty zespołu wyróżniają się niezwykłą dynamiką, subtelnością, dbałością o piękno dźwięku oraz wykonawczą perfekcją. Dzięki temu, koncertując na całym świecie, CKB zbiera entuzjastyczne recenzje i zdobywa coraz większy aplauz publiczności.
CKB jest także jedyną polską formacją na stale współpracującą z prestiżowym nowojorskim wydawnictwem Tzadik Johna Zorna, w którym ukazaly się już trzy albumy zespołu: „De Profundis”, „The Warriors” oraz „Bereshit”.

Skład zespołu:
Jarosław Bester – akordeon
Jarosław Tyrała – skrzypce
Oleg Dyyak – akordeon, klarnet, instrumenty perkusyjne
Wojciech Front – kontrabas

Oficjalna strona zespołu: www.ckb.cracow.pl

Inish to folkowy duet z Salt Lake City w stanie Utah. Grają muzykę folkową, częsciowo celtycką, częściowo brytyjską, z odrobiną własnych kompozycji.
Marian i Barry Carter wykonują myzykę folkową od niemal 10 lat. Pierwszym zespół w którym się spotkali nosił nazwę Different Accents (co oznacza „różne akcenty”, Marian była wówczas mieszkanką Nowego Jorku, a Barry przyleciał z Nowej Zelandii). Zespół ten powstał w 1994 roku i wykonywał głównie autorskie piosenki Barry`ego z czasem dołączając nieco tradycyjnego repertuaru. W 1995 roku, kiedy Barry i Marian się pobrali, zmienili nazwę na The Carters.
W latach 1997-1999 wraz z grupą przyjaciół współtworzyli zespół Crighkay!. Na pięć osób w zespole przypadało aż trzech `songwriterów`, repertuar więc był spory, zwłaszcza że uzupełniano go muzyką celtycką a nawet klezmerską.
Od 1999 roku Carterowie znowu są duetem, nie powrocili jednak do nazwy związanej z ich nazwiskiem, powołali do życia grupę Inis. W maju 2002 roku ukazał się pierwszy album tej formacji, zatytułowany „For Cryin` Out Loud!”, w nagrywaniu którego wspierali duet członkowie Crighkay!.

Bialostocka formacja The Bumpers jest jedna z pierwszych polskich kapel folkrockowych. Co prawda byly juz takie zespoly w latach 70-tych i 80-tych (a nawet wczesniej, jak chocby Skaldowie czy wczesne 2+1), jednak dopiero zespoly takie jak Smugglers czy The Bumpers zaczely grac muzyke folkrockowa w sposób najbardziej zblizony do wspólczesnej definicji.
Poczatkowo zespól siegal po repertuar The Pogues i The Waterboys, z czasem zaczal robic wlasne aranzacje utworów tradycyjnych.
The Bumpers wystepowali na wiekszosci festiwali studenckich (chocby Bazuna, gdzie zdobyli Nagrode Publicznosci), szantowych (podobna nagroda na krakowskich Shanties) i folkowych (chocby Folk Fiesta w Zabkowicach Slaskich). Brali tez udzial w I Festiwalu Muzyki Ludowej „Nowa Tradycja”, gdzie uzyskali wyróznienie. Grywali z takimi gwiazdami jak Geraldine MacGowan, Fairport Convention i The Ukrainians.
Piosenki tych ostatnich naklonily zespól do poszukiwan w muzyce slowianskiej. Graja obecnie zarówno covery Ukrainians, jak i wlasne wersje utworów m.in. z tradycji polskiej.
W 1998 roku zagrali 13-koncertowa trase w Kanadzie, gdzie wystapili m.in. przed wielotysieczna publicznoscia na Vancouver Folk Music Festival oraz Mission Folk Music Festival.
Zespól ma na koncie trzy kasety i plyte kompaktowa, z czego obecnie zajlatwiejsza do kupienia jest pierwsza kaseta „Jedziem do Irlandii”.
Obecny sklad The Bumpers
Albert Zukowski – gitara , voc.
Maciej Cylwik – voc., akordeon
Andrzej Chomaniuk – akordeon
Adam Górski – git. basowa
Piotr Górski – mandolina, git. elektr.
Piotr Jancewicz – banjo, sax.
Jacek Radulski – perkusja

Początki wspólnego grania Mirosława Kozaka i Pawła Iwaszkiewicza sięgają połowy lat 80-tych. Elementem muzycznym integującym środowisko w którym się obracali okazała się muzyka folkowa.
Przez zespół przewinęło się wielu muzyków, w tym muzycy z: Holandii (Bert Venkampf), Anglii (Trevor Aphelm), współpracowali też z Francuzami i Bretończykami.
Jako jeden z pierwszych polskich zespołów zaczęli grać muzykę celtycką, początkowo irlandzką i szkocką, później bretońską. Właśnie dźwięki z dawnej Bretanii przysporzyły zespołowi największej popularności. Zarejestrowali je na dwóch kasetach – „Bretonstone” i „Branle”.
Inne kasety zespołu to: „Give Me Your Hand”, „Tańce Szkockie”, „Give Me Your Hand”, „In My Aint Country”, oraz składankowa płyta CD „Irish and Scotch”. Najnowszym zapowiadanym pd jakiegoś czasu wydawnictwem zespołu ma być płyta płyta inspirowana demonologią słowiańską.

Słowo `amadan` oznacza w języku gaelickim `szaleństwo` lub `szaleńca`. Nie jest to jednak grupa irlandzka, choć dźwieki z Zielonej Wyspy dominują w ich muzyce. Własciwie można ich określić jako akustyczny zespół punk-folkowy. Owa akustyczna formuła jest tym co wyróżnia kapela na tle innych młodych grup. Od czasów pierwszych płyt zespołu Spirit of the West nie było tak dobrej formacji akustycznej wpisaującej się w nurt punk-folkowy.
Członkowie Amadan to Amerykanie, w większości z Oregonu. Nieco egzotyki wnosi do ich wizerunku skrzypek Naoyuki Ochiai, który ma wyraźnie widoczne japońskie pochodzenie.
Jak na razie jedyną pozycją w dyskografii zespołu jest płyta „Sons of Liberty”, znalazły się na nich nowe aranżacje utworów tradycyjnych, oraz własne piosenki, pisane przez członków grupy.

Skład zespołu :
– Eric Tonsfeldt – wokal, gitara,
– Andy Gross – didgeridoo, bodhran,
– Mike Morrow – dhoumbec, congi,
– John Coleman – gitara basowa,
– Naoyuki Ochiai – skrzypce,
– Jeremy Bauer – łyżki, congi, whistle, harmonijka, snare drum.

Oficjalna strona zespołu: www.amadanusa.com