eFolk.pl

Zespół gra muzykę bretońską, ale związany jest raczej ze sceną paryską. Podstawą repertuaru zespołu są tradycyjne bretońskie gwerz.
Deskomp został założony w 1996 roku przez muzyków, którzy spotkali się podczas nagrywania płyty Dana Ar Braza „Zenith”.
Zespół jest typowym przykładem kapeli która przyjęła tradycyjne irlandzkie instrumentarium. Jest takich zespołów w Bretanii coraz więcej. Oprócz gitary, skrzypiec i celtyckich harf muzycy używają też bodhranu i irlandzkiego drewnianego fletu poprzecznego.
Zespół gościł w Polsce na festiwalu CELT 2000 w poznaniu, promując wówczas swoją płytę „En Tu All D’ar Stered”.

Niemiecki Lomond to kapela która siegnąła po muzyke celtycką, jednak nie ogranicza się do niej. W repertuarze grupy można też znaleźć utwory zaczerpnięte z tradycji amerykańskiej. Mimo iż tematy celtyckie są często eksploatowane na folkowej scenie, grupa Lomond próbuje brzmieć jak najbardziej oryginalnie.
Zespół torzą :
Marc Ansgar Seibel – grający na gitarach, mandolinie, harfie, fletach, whistles i instrumentach perkusyjnych Beau McCary – gitara
Wolfgang „Wolle” Knecht – bodhrán, instrumenty perkusyjne
Andrea Knecht – gitara basowa, flet, instrumenty perkusyjne
Wszyscy muzycy udzielają się też wokalnie.
Grupa Lomond ma na koncie płytę „News from the South…”

The Tossers pochodza z południowego Chicago, są jedną z kilku amerykańskich kapek grających muzykę z pogranicza rocka, punku i celtyckiego folka. Często folkowej melodii w ich wykonaniu towarzyszą upolitycznione teksty zawierające konkretne przesłania. Tematyka typowa dla punkowych kapel (brutalność policji, ucisk ludzi przez rząd) przeplata się z tekstami tradycyjnymi, niekiedy z piosenkami innych wykonawcow.
Zespołowi zdarzająsię też muzyczne wycieczki, choćby w krainę jazzu.
Kapela powstała w 1993 roku i przez siedem lata pracował nad swoją pozycją na chicagowskiej scenie. W tym czasie udało się im zarejestrować dwa albumy. Pierwszym z nich był zarejestrowany w 1993 roku „Pint of No Return”, trzy lata później nagrali „We’ll Never be Sober Again”. W 2000 roku ich pozycja była już dość ugruntowana, ukazał się wówczas przełomowy w ich karierze album „Long Dim Road”. Recenzenci zachodni, którzy w większości poznali Tossers właśnie po tej płycie określili zespół jako „mieszaninę ambicji z mandoliną, banjo, tin whistle i dumą”.
Muzyka The Tossers z oczywistych względów kojarzy się z The Pogues, lecz jest chyba niemożliwym, by folkrockowego zespołu opierającego brzmienie o muzykę irlandzką do nich nie porównywać.

Skład zespołu:
Clayton Hansen – banjo
Aaron Duggins – tin whistle
Tony Duggins wokal, mandolina
Bones – perkusja
Dan Shaw – gitara basowa

Mare Nostrum znaczy po naszemu tyle co „nasze morze”. Po takiej nazwie nietrudno domyślić się iż mamy do czynienia z kapelą parającą się piosenkami żeglarskimi.

Grupa powstała na początku 2002 roku w Szczecinie, swoje pierwsze kroki stawiała w tawernie „Róża Wiatrów” w Międzyzdrojach. Wkrótce też zagrali w kilku innych miejscach, w kilku innych miastach. Już w lipcu tegoż roku powstał pierwszy, nagrany domowymi metodami materiał demo, dzięki któremu grupa zakwalifikowała się na festiwal szantowe w Bełchatowie, a następnie w Świnoujściu, gdzie zdobyli wyróżnienie za piosenkę autorską.

Takie właśnie piosenki – autorskie utwory o tematyce morskiej dominują w repertuarze grupy. Niekiedy tylko wspiera się ona melodiami tradycyjnymi. Większośc pieśni grupa wykonuje a capella.

Początek 2003 roku to kilka koncertów i nagranie nowego, studyjnego tym razem dema.

Oficjalna strona zespołu: www.robinek.ps.pl

Zespół powstał w roku 1986 i kontynuuje na swój sposób dokonania zespołu Refpatent, który to zespół w latach 1974-1980 jako pierwszy w Polsce zaproponował pieśni morskie będące tłumaczeniami bądź opracowaniami tradycyjnych melodii angielskich, irlandzkich i szkockich.
Wykonują zarówno doskonałe szanty, jak i osadzone w folku piosenki morskie i pieśni kubryku. Zasłynęli również z brawurowego wykonania tańców ludowych z Irlandii, Szkocji, Walii, Anglii, Bretanii czy Nowej Funlandii.
Ich wydawnictwa zazwyczaj opatrzone są ciekawymi komentarzami i wyjaśniają zawiłe wątki w historii utworów. Lider fromacji – Jerzy Rogacki jest jednym z autorytetów w dziedzinie pieśni morza. Zespół wystepował również z międzynarodowymi sławami szantowymi – m.in. ze Stanem Hugillem, Johnem Townleyem, Simonem Spaldingiem czy też Kenem Stephensem. Z dwoma ostatnimi wykonawcami nagrali materiał, który ukazał się na kasetach.
Zespół mimo wielu lat scenicznego istnienia zaskakuje świeżością.

Shannon to kapela założona przez pasjonata kultury celtyckiej – Marcina Rumińskiego. Od 1994 roku zespół gra żywiołową muzykę irlandzkich łąk, szkockich gór i nizin Bretanii, oraz własne kompozycje inspirowane muzyką folkową. Żywiołowa muzyka połączona z dużym poczuciem humoru i niezłymi zdolnościami instrumentalistów to wybuchowa mieszanka, która sprawia, że nogi nie chcą zatrzymać się w miejscu.
Jako jedno ze swych pierwszych poważniejszych osiągnięć zaspół przedstawia koncert w rodzimym Olsztynie w 1995 roku, kiedy to zagrali przed The Albion Band. Obecnie mają tez na koncie sporą listę wojaży zagranicznych, wśród których warto wymienić udział w takich festiwalach, jak Rainforest World Music Festival (Malezja, w 2005 i 2007 roku) czy Celtica 2005 (Włochy).
Zespół zdaje się ciągle poszerzać swoje instrumentarium, wzbogaca to warstwę brzmieniową i sprawia że muzyka nabiera niekiedy tajemniczego i nieco mistycznego charakteru.
Na swoim koncie mają współpracę z szantową grupą Ryczące Dwudziestki (jako Ryczące-Shannon Project), skrzypkiem jazzowym Michałem Urbaniakiem oraz autentycznym szamanem i muzykiem z Tuvy, Gendosem.
Dyskografia: „Loch Ness” (1996), „Święto Duchów” (1998), „Shannon” (2000), „Green Hypnosis” (2003), „Afera na zamku Bartenstein” (soundtrack – 2005), „Ryczące-Shannon Project” (MCD – 2005), „Tchort Vee Scoont Folk!” (2005), „Psychofolk” (2007) i „Celtification” (2010).
Skład zespołu:
Marcin Rumiński – tin i low whistle, mandolina, great highland bagpipes (dudy szkockie), highland overtone whistle (fujarka postna), śpiew gardłowy, śpiew
Maria Rumińska – melodyka, melodeon, kości, instrumenty klawiszowe, śpiew
Marcin Drabik – skrzypce
Szymon Białek – gitara
Patrycja Napierala – bodhran, perkusjonalia
Jacek Fedkowicz – kontrabas

Oficjalna strona: www.shannonband.com

Billy Bragg zaliczany jest do twórców brytyjskiej sceny lewicowej. Powodem tego jest głównie społeczny charakter jego utworów. Wywodzi się on w równej mierze z punk rocka, co i z folkowej tradycji Woody Gurthiego i Boba Dylana. Z wrodzonym uporem od lat śpiewa z towarzyszeniem elektrycznej gitary swoje piosenki o miłości i polityce. Mimo iż najważniejsze w jego piosenkach wydawałyby się teksty – Bragg nigdy nie zaniedbywał warstwy melodycznej, dzięku której znacznie łatwiej zapadają one w pamięć.
Billy Bragg zaczynał swoją karierę w punkowj grupie Riff Raff, pod koniec lat 70-tych. Istniała ona jednak tylko kilka miesięcy. Wówczas trafił do wojska, ale szybko się z niego wydostał – za kwotę 175 funtów. Po odejściu z armii podjął prace w sklepie muzycznym. W tym samym czasie pisał już swoje punkowe i folkowe protest songi. Później zaczął występować, korzystając z każdej niemal okazji. W 1983 roku ukazała się jego pierwsza EP „Life`s a Riot with Spy Vs. Spy”, trafiła na 30 miejsce na brytyjskiej liście wydawictw niezależnych. Wydany rok później album „Brewing Up with Billy Bragg” dotarł do miejsca 16.
Bragg powoli zdobywał sławę w Wielkiej Brytanii, pokazywał się również na lewicowych zebraniach, akcjach, i benefitach w całym kraju. Współpracował też z „Red Wedge” – socjalistycznym kolektywem muzyków, w którym działał również Paul Weller. W 1985 roku jedna z jego piosenek – „New England” w wykonaniu Kirsty MacColl znalazła się na siudmym miejscu brytyjskiej listy singli. Kolejny rok, to kolejny album Bragga – „Talking to the Taxman About Poetry”, tym razem z instrumentalnymi dodatkami (takie instrumentu jak fortepian, czy róg).
Jego wersja beatlesowskiego utworu „She`s Leaving Home”, która znalazła się na albumie składankowym „Sgt. Pepper Knew My Father” z piosenkami czwórki z Liverpoolu stała się na liście singli numerem jeden w 1988 roku. Na tym samym singlu promującym album znalazł się utwór „With a Little Help from My Friends” w wersji grupy Wet Wet Wet. W tym samym roku pojawiła się EP Bragga „Help Save the Youth of America” i kolejny album „Workers Playtime”, który został wyprodukowany przez Joe Boyd`a (producent m.in. Fairport Convention i R.E.M.). Boyd pomógł Braggowi „poszerzyć” nieco dźwięk. Wokalistę nagrano z towarzyszeniem pełnego zaspołu.
Zrealizowany w 1990 roku album „The Internationale” był zbiorem lewicowych hymnów, zawierał też kilka wczesnych utworów Bragga. Na płycie „Don`t Try This at Home” z 1991 roku Bragg znów gra z zespołem, jest to album najbliższy muzyce pop. Billy Bragg na kilka lat zniknął ze sceny zajmując się wychowaniem dziecka. Wrócił w 1996 roku z płytą „William Bloke”. W 1998 roku połączył swe siły z amerykańską grupą grającą alternative country – Wilco. Celem było zarejestrowanie albumu „Mermaid Avenue” z niepublikowanymi tekstami autorstawa Woody Guthrie`go. Następnie ukazała siępłyta „Reaching to the Converted”, na której zgromadzono rzadkie nagrania artysty, a w roku 2000 Bragg i Wilco zarejestrowali drugą część „Mermaid Avenue”.

Oficjalna strona artysty: www.billybragg.co.uk

G.O.D. to jeden z najlepszych zespołów niemieckich grających tzw. irlandzkiego rocka. Łączenie elementów tradycyjnej muzyki z Zielonej Wyspy i rockowych aranżacji jest w Niemczech bardzo popularne. Dlatego też opinia taka bardzo dobrze świadczy o kapeli.
Zespół ma na koncie sześć płyt, z czego pierwsza („Songs of the early days”) to składanka nagrań z lat 1996-1999.
W 2003 roku światło dzienne ujrzały aż dwa wydawnictwa sygnowane nazwą Garden of Delight. Pierwsze z nich to dwupłytowy album koncertowy („Hey Hoh”), zaś drugim albumem jest „Celtinus”, najnowsze studyjne dziecko zespołu.
W muzyce G.O.D. dominują utwory autorskie, ale inspiracje tematyką irlandzką obecne są zarówno w muzyce, jak i w tekstach.

Zespół tworzą :
Michael M. Jung – wokal, gitara, banjo, mandolina, cytra, mandola
Dominik Roesch – skrzypce, chórki
Tom Woller – instrumenty perkusyjne
Pavlos Lampropoulos – gitara basowa
Dario Gebel – gitara, chórki
Thomas Scharf – gitara, gitara basowa
Gerd Fellner – instrumenty perkusyjne
Steffen Petry – flet poprzeczny

Jak grzyby po deszczu na całym świecie pojawiają się kapele grające muzykę celtycką. Z ich oryginalnością bywa różnie. Nie kiedy jest to odtwarzania w lepszy lub gorszy sposób oryginalnych wzorców kapel irlandzkich czy szkockich, innym zaś razem zespoły próbują dodać coś od siebie. Węgierski zespół M.É.Z. należy do grona tych drugich kapel. Muzycy tworzą swoistą mieszankę rocka i folku, ale na swój własny sposób. No i o co jako pierwsze zwraca uwagę – węgierskie teksty. Muzyka celtycka przeplata się w ich twórczości z delikatnymi nutami muzyki węgierskiej, cygańskiej, bułgarskiej, armeńskiej, niekiedy też mamy do czynienia z muzycznymi wycieczkami do Kataloni, czy też w czasy renesansu i baroku. M.É.Z. powstał w roku 1988. Początek jego dzialalności dokumentują trzy kasety magnetofonowe (nie wydane w całości w formie CD). Rok 1993 był przełomem dla zespołu. W tym to roku M.É.Z. występowałjako support na koncercie Jethro Tull w Budapeszcie. Występ z brytyjską gwiazdą zmienil nieco spojrzenie węgierskich muzyków na wykonywane przez siebie piosenki. Właśnie wówczas narodził się styl, który dziś jest kojarzony z M.É.Z. Od tego czasu zespół wiele koncertowałw całej Europie, choć jak sami twierdzą nigdy dość nowych kontaktow i jest jeszcze wiele miejsc w których mogliby zagrać. Nagrali też trzy płyty CD.

Paryska grupa Austrenis to przykład multikulturowości muzyki folkowej. Zarówno sama nazwa, jak i muzyka którą zespół gra, pochodzą z Łotwy. Troje muzyków aranżuje łotewskie utwory na na modłę „około-celtycką”.
Grupa powstała w 2001 roku, tworzą ją :
Anda Peleka – łotewska wokalistka, mieszkająca od kilku lat we Francji. Studiuje wciąż śpiew w Konserwatorium Rosyjskim w Paryżu, poza tym gra na skrzypcach i komponuje współczesne piosenki folkowe
Tristan Jamelot – muzyk od wielu lat grający na flecie, jego rodzina pochodzi z Bretanii, grał więc sporo tamtejszej muzyki, lecz również zna sięna muzyce klasycznej. Uwielbia improwizacje, komponuje wiele melodii instrumentalnych.
Damien Pages – wcześniej był gitarzystą jazzowym, grywał też muzykę folkową z Irlandii i Quebecku. Ma też pewne doświadczenia z tradycyjną piosenką francuską.

Oficjalna strona zespołu: www.austrenis.fr.st