eFolk.pl

Amano, to formacja, która udowadnia że nie tylko w Polsce łączy się muzyke celtycką z dźwiękami z innych zakątków Europy.
Zespół pochodzący z Niemiec gra zarówno utwory irlandzkie, jak i greckie czy bułgarskie. Co najważniejsze w takim muzycznym misz-maszu udaje im się uzyskać charakterystyczne brzmienie, pozwalające zidentyfikować kapelę. Muzycy nie skupiają się wyłącznie na odgrywaniu utworów, studiują zarówno stare greckie skale, jak i środkowo-wschodnie, czy też azjatyckie rozwiązania rytmiczne.
Część utworów to ich własne kompozycje, wynikające z przeróżnych folkowych fascynacji i zainteresowań. Jak dotąd nagrali dwa albumy – „Camel On A Carpet” i „Maids Of Mitchelstown”. Ich nagrania znalazły się też na składankach z cyklu „Celtic Souls”.

Oficjalna strona zespołu: www.amano-music.de

Richard Peter Gaughan – bardziej znany jako Dick Gaughan – jest znanym wykonawcą szkockiej muzyki ludowej, lecz także uznanym śpiewakiem i autorem piosenek. Swoją pierwszą gitarę dostał mając siedem lat, zaś w wieku 24 lat wydał swoją pierwszą płyte. Był to jego solowy album „No More Forever”. Rok później, w roku 1973 przyłączył się do grupy Boys of the Lough. Z nimi równiez zarejestrował płytę. Powrócił do solowej kariery w roku 1976 z albumem „Kist o Gold”. Szybko jednak powrócił do formuły zespołu. Już w rok później grał w Five Hand Reel. Tak się złozyło, że przez dwa kolejne lata ukazywały się zarówno albumy Five Hand Reel, jak i Gaughana. Solowe albumy to : nagrany w 1977 roku „Copper and Brass”, oraz „Gaughan” z 1978, w tym czasie Five Hand Reel wtdało „For A’ That” (1977) i „Earl o’ Moray” (1978).
Pod koniec lat 70-tych i na początku 80-tych Dick Gaughan pracował jako krytyk i felietonista w „Folk Review”, występował też jako członek 7:84 Theatre Company. Po trzech latach fonograficznego milczenia Gaughan wrócił od studia i koncertowania. W 1981 roku wypuścił płytę „Handful of Earth”.
Do roku 1988 Gaughan wydawał płyty dość regulanie, potem zniknął na jakiś czas ze sceny. Próbował co prawda z formacją Chan Alba, ale był to krótkotrwały projekt. Ponownie na scenę wrócił w 1995 roku z płytą „Sail On”, w trzy lata później nagrał „Redwood Cathedral”.

Bretoński zespół folkrockowy wykonujący zazwyczaj „folklor morski” (tzw. „maritime folk”). W 1981 roku Gil Cueff, Jean-Paul Ferrec oraz Fanch le Marrec postanowili założyć właśnie taki morsko-rockowy zespół. Po latach trzeba przyznać że udało się im to dosyć dobrze.
Long John Silver sprawdza się zarówno w tradycyjnych pieśniach żeglarskich, utworach z bogatej francuskiej i bretońskiej tradycji ludowej, jak i we własnych kompozycjach.
Gil Coeff jest niekwestionowanym liderem zespołu. Śpiewa, gra na gitarze, harmonijce, oraz flecie, jest też autorem sporej ilości kompozycji.
Mówi o swoim nowym zespole: „Opieramy się na naszym starym repertuarze, który został dopasowany do naszych głosów i naszych nowych zamierzeń muzycznych. Nasz rozwój, będzie szedł w kierunku muzyki bardziej rytmicznej, bardziej aktualnej, często zbliżonej do muzyki rockowej. Mamy jednak również szacunek dla tradycji”.

Tricks Upon Travellers pochodzą z angielskiego Brighton (miasto słynnych Levellers), jednak jak sami wspominają chętnie podróżują, jeśli tylko organizator zapewnia mim godziwe warunki. Należą do nowej fali brytyjskich zespołów punk-folkowych, choć ich muzyczne wycieczki sięgają też do innych gatunków. Uważny słuchacz poza elementami tradycyjnego punk rocka dostrzeże również dub czy house, koegzystujące z celtyckimi jigami czy angielskimi reelami.
Piosenki dotyczą często tzw. tematów zaangażowanych – jak choćby nietolerancja religijna, rasową nienawiść i chciwość. Nie znaczy to jednak, że nie potrafią sie bawić. Jak sami twierdzą: „Ostatnią rzeczą jakiej słuchacz oczekuje od zespołu jest atakowanie go na siłę przekazem bez elementów humoru (…)” . Dlatego zdecydowali się na przekaz w bardzo melodyjnym stylu.
Jak przystało na taką muzykę są dobrym zespołem koncertowym. Rockowa sekcja rytmiczna i bardzo sprawny skrzypek folkowy gwarantują swobodę wyrazu na scenie. Graeme jest dość charyzmatycznym wokalistą, pisze też wspomniane wyżej bezkompromisowe teksty.
Dick i Mark wnoszą spory wkład do muzyki i niekiedy wspomagają Graeme’a w tekstach. Dick również pisze piosenki, choć są często cięższe.
Zdaję sobie sprawę że zespół może być nie do strawienia dla folkowych purystów. Nadane im miano bękarciego potomka Fairport Convention i Sex Pistols jest jak najbardziej na miejscu.

Zespół Odpust Zupełny powstał z inicjatywy Bogdana Bracha i Marcina Skrzypka, muzyków związanych z lubelską Orkiestrą św. Mikołaja. Podstawowa koncepcja przewodnia zespołu, to próba podjęcia dialogu z muzyką dawną. Grupa nie skupia się na odtwarzaniu wiernego brzmienia tej muzyki, a na aranżacjach bliższych muzyce folkowej.
Wśród swoich podstawowych inspiracji wymieniają poezję i muzykę trubadurów i truwerów, ale także w nórcie pieśni wędrownych śpiewaków z innych regionów Europy. Od jakiegoś czasu grupa współpracuje z zespołem tańca dawnego.
Ospust Zupełny zdobył sporą popularność zdobywając laury zarówno na festiwalu Nowa Tradycja 2003, jak i na studenckiej Yapie 2003.


Skład zespołu :

Anna Bielak – skrzypce
Piotr Majczyna – saz, oud, lira korbowa, mandolina, mandola
Marcin Skrzypek – instrumenty perkusyjne
Robert Brzozowski – kontrabas
Paweł Giszczak – obój
Bogdan Bracha -piszczałki.

Oficjalna strona zespołu: www.odpust.prv.pl

Formacja „Donegal” powstała w 2000r. Wieloletnie doświadczenie sceniczne pozwoliło osiągnąć profesjonalny poziom artystyczny oraz zgromadzić liczną grupę swych stałych słuchaczy. Stało się to możliwe dzięki wysokim umiejętnościom instrumentalnym członków zespołu, jak również dzięki ich ogromnemu zaangażowaniu, którego źródła należy poszukiwać w wielkiej fascynacji, jaką jest dla nich muzyka celtycka. To właśnie ona stała się ich natchnieniem i inspiracją do tworzenia własnych aranżacji takich utworów jak np. : reel, jig oraz hornipipe.
Zespół przekracza granice stylów, łamie konwencje i kanony wykonawcze w nieznany dotąd sposób- łączy tradycyjne brzmienia celtyckie z elementami muzyki pop, rock, blues, bluegrass.

Swoje muzyczne umiejętności potwierdzili podczas kilkuset występów w kraju i zagranicą. Ich koncerty spotykają się z niezwykle życzliwym i entuzjastycznym przyjęciem zarówno podczas dużych imprez plenerowych, jak i w małych kameralnych salach klubów i pubów. W czasie koncertów zespół bawi publiczność żywiołowym wykonaniem muzyki celtyckiej, grając na instrumentach, które na stałe wrosły w klimat irlandzkich pubów.

Zespół „Donegal” tworzą:

Monika Szweda- skrzypce
Roman Szweda- mandolina, bodhran,bouzuki, tin whistles
Adam Anikiel- gitara basowa
Piotr Lipiński – perkusja, bodhran

Się Gra to klezmerski kwartet z Lublina wykonujący muzykę folkową, inspirowaną wiolokulturową muzyczną atmosferą Europy od Bałkanów po Bałtyk.
W swojej działalności artystycznej wykorzystujemy szeroko pojętą tutejszość. Gramy muzykę opartą na folklorze, zarówno z Lublina i okolic, jak i z najdalszych rejonów słowiańszczyzny (Macedonia, Serbia, Bułgaria, Karpaty), muzykę żydowską i cygańską. Właśnie dlatego w repertuarze posiadamy zarówno oberka, krakowiaka, żydowskiego frejlacha jak i bałkańskie hora. W naszych poszukiwaniach wykorzystujemy wszystkie dostępne środki, począwszy od badań etnograficznych, terenowych, aż po internet. Jako zespół stawiamy sobie wysokie wymagania estetyczne, repertuarowe i wykonawcze.
Staramy się opracowywać w ciekawy sposób materiał mało znany, który jednak stał się naszym wspólnym dziedzictwem kulturowym.
BARTEK STANCZYK – akordeon
TOMASZ ROKOSZ – gitara, bałałajka, samponia
BOGDAN BRACHA – sopiłki, flety, kaval, skrzypce
JAROSŁAW ADAMOW – klarnet, beben, gitara, lira korbowa

Zespół Blackthorn powstał w 1990 roku w Filadelfii. Gitarzysta Paul Moore i akordeonista John McGroary spotkali się już 3 lata wcześniej, kiedy zaczęli grać w zeapole Blarney Stone. W tym samym czasie również inni członkowie Blackthorn grywali w innych zespołach. Klawiszowiec Johnny Boyce występował z The Atlantic Connection, perkusista Mike O`Callaghan, grał w bostońskim Irish Express, a drugi gitarzysta, Seamus Kelleher, odniósł spory sukces z The Sean Fleming Band.
Sytuacja ta zmieniła się, kirdy wymienienie powyżej członkowie Blarney Stone stwierdzili że formuła tradycyjnej muzyki folkowej nieco ich ogranicza i woleliby grać w nieco bardziej rockowym składzie. Dołaczył do nich Rob Calvert, oraz brat John`a, Danny McGroary. W tym składzie, już jako Blackthorn, zagrali sporo koncertów, a w 1993 ukazała się ich pierwsza płyta – „It`s an Irish Thing”. Była to mieszanka utworów tradycyjnych i własnych kompozycji. Wówczas to miejsce Roba i Danny`ego zajęli profesjonalni muzycy – Johnny Boyce i Mike O`Callaghan. Duże zrozumienie ze strony odbiorców i zainteresowanie na koncertach pozwoliło zespołowi wydać kolejną płytę. Album „Here We Go Again” ukazał się w 1995 roku.
Spory wpływ na brzmienie zespołu mieł też Seamus Kelleher, gitarzysta i mandolinista. Przed nagraniem w 2002 roku plyty „Ratty Shoes” do zespołu dołączył grający na gitarze basowej, akustycznej i tin whistle Michael Boyce.

Oficjalna strona zespołu: www.irishthing.com

Ghymes to jeden z najpopularniejszych węgierskich zespołów folkowych, powstał 1984 roku. Członkowie tej grupy mieli dotąd nieco inne zainteresowani muzyczne, grali rocka, muzykę klasyczną, lub też renesansową. Wspólnie zaczęli grać właśnie muzykę folkrockową i to z dużym powodzeniem.
Początkowo zespół skupił się tylko na muzyce węgierskiej, jednak obecnie sięga po tematy środkowo-, wschodnio- i południowoeuropejskie. Można też zauważyć sporo nawiązań do muzyki klasycznej.
Obecnie można ich uznać za jeden z czołowych zespołów sceny bałkańskiej. Swoją wysoką klasę udowodnili koncertując w tak odległych i różnych kulturowo miejscach, jak Japonia, Irak, Finlandia, Kanada, Francja, Jordania, Stany Zjednoczone, czy Polska.

Muzycy:

Tamás Szarka – wokal, skrzypce, koboz, instrumenty perksyjne
Gyula Szarka – wokal, kontrabas, lira
Andor Buják – skrzypce, saksofon, bombarda
Attila Pukkai – dulcimer

Profesjonalna kariera tego irlandzkiego muzyka zaczęła się od dźwięków bliższych muzyce country, niż tradycyjnym brzmieniom z Irlandii. Miało to miejsce w 1977 roku, kiedy to wraz z Maurą O’Connell Mike założył zespół Tumbleweed. Wykonywali wówczas piosenki takich autorów, jak Gram Parsons, Willie Nelson, Emmylou Harris, Richard i Linda Thompson, czy Neil Young, oraz kilka autorskich utworów Mike’a.
W dwa lata później Mike dołączył do zespołu Stockton’s Wing, nagrał z nimi ich drugi album, który swój tytuł („Take a Chance”) zawdzięcza właśnie jego piosence. Po nagraniu kilku albumów (w tym bestsellerowego „Stocktons Wing Live – Take One”) z zespołem, Mike postanowił tworzyć dalej pod własnym nazwiskiem.
W 1994 roku można było słuchać gry Mike’a podczas jego tournee z Finbarem Furey’em. W rok później ukazałsię pierwszy solowy album „Someone Like You”.
Jedną z największych tras koncertowych odbył Mike na zaproszenie byłego Dublinersa – Ronnie’go Drew, którego cykl koncertów „Ronnie I Hardly Knew Ya” zawiódł towarzyszących mu muzyków m.in do Izraela, na Węgry, do Czech, Danii, Finlandii i do USA.
Mike kontynuował współpracę z Ronnie’m, nagrał z nim płytę „The Humour Is On Me Now”. Następnie wziął udział we wspólnej trasie Ronnie’go z Eleanor Shanley, zarejestrowanej na albumie „A Couple More Years”.
W 2002 roku na rynek trafiła druga solowa płyta Mike’a „What You Know”.