eFolk.pl

On 10 kwietnia 2008

Pat Kelleher jest urodzonym w 1964 roku Irlandczykiem z hrabstwa Cork. Dorastał w trakcie wielkiego boomu na irlandzką muzykę folkową i do dziś pamięta jak ważne były dla niego płyty The Clancy Brothers z Tommy’m Makemem, The Dubliners czy też pierwsze nagrania Planxty. Wielką inspiracją dla Pata jako muzyka do dziś pozostaje Luke Kelly, legendarny frontman Dublinersów.
Na początku lat 80-tych Pat rozpoczął próby z lokalnym zespołem folkowym w Dripsey, swoim rodzinnym mieście. Grupa ta nazywała się Crúiscín Lán i przetrwała do roku 1987.
Mimo że pierwszym instrumentem Pata była harmonia, to w zespole grał na gitarze, a z czasem również zaczął śpiewać, a nawet grać na banjo z którym później bardzo się zżył.
Sukcesy takich wykonawców solowych jak Christy Moore i Pete Seeger dodały mu odwagi i zaczął występować solo, czasem nawet z własnymi, nieco żartobliwymi piosenkami. Najbardziej jednak cenił sobie repertuar tradycyjny i współczesnych, klasycznych już autorów.
Pierwsze kontakty ze studiem nagraniowym Pat zawdzięcza swojej grze na banjo, bywał muzykiem sesyjnym. Dopiero w 1996 roku zrealizował swoje pierwsze autorskie przedsięwzięcie, które zwieńczyła wydana w tym samym roku kaseta magnetofonowa. W późniejszym okresie Pat zaczął występować ze swoim przyjacielem, gitarzystą i wokalistą Danem O’Sullivanem, z którym nagrał dwie płyty. Jedna z nich dokumentuje występy podczas „Clancy Brothers & Tommy Makem Tribute Show”.
Nagrana w 2004 roku płyta „Songs Of The Sea” to solowe dzielo Pata Kellehera, na którym obok tradycyjnych pieśni znalazły się autorskie wersje piosenek Stana Rogersa, Phila Coultera i Davida Martinsa. Koncepcja albumu powstała podczas wizyty w Nowej Anglii, gdzie artysta koncertował solo i z towarzyszeniem zaprzyjaźnionego zespołu The Shananagans.

Karel Kryl

Karel Kryl (ur. 12 kwietnia 1944 w Kroměřížu, zm. 3 marca 1994 w Monachium) – czeski pieśniarz, poeta, grafik, bard, główny przedstawiciel nurtu publicystycznego w poezji lat sześćdziesiątych.

Od 1969 na emigracji politycznej w Niemczech. Współpracownik Radia Wolna Europa. Karel Kryl kilkakrotnie występował w Polsce – mówił po polsku, przyjaźnił się z polskimi poetami, m.in. Jackiem Kaczmarskim i Antoniną Krzysztoń. W Polsce wydano też płytę Karel Kryl. Śpiewa we Wrocławiu.

Dużą popularnością cieszyła się w Polsce piosenka Kryla pt. „Kat” przetłumaczona na język polski przez Michała Tarkowskiego i spopularyzowana przez kabaret Salon Niezależnych.

Za najbardziej znaną płytę Kryla uznaje się Rakovine, wydaną w Niemczech w 1969 r. W zbiorze płyt Jacka Kaczmarskiego Arka Noego na płycie Archiwum Radia Wolna Europa – dodatki znajduje się piosenka Kryla – Lásko.

Źródło: WIKIPEDIA

Paul Simon

Paul Simon (13 października, 1941) – amerykański piosenkarz i gitarzysta rockowy, autor tekstów i kompozytor, jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych przedstawicieli stylu folk rock.

Paul Simon najbardziej znany jest z występów w duecie z Artem Garfunkelem – Simon and Garfunkel, lecz już w trakcie współpracy z nim, jak i po rozpadzie duetu prowadził bardzo owocną karierę artysty solowego. Paul Simon zainteresowany był także egzotycznymi kulturami muzycznymi. Już we wczesnej fazie twórczości ulegał wpływom latynoskiego folkloru.

W latach osiemdziesiątych zainteresował się tradycyjna muzyka afrykańską. Wynikiem tego był interesujący album Graceland, łączący amerykańska muzykę folk z afrykańska. Po nagraniu tego albumy, w którym wzięło udział wielu muzyków afrykańskich Paul Simon wraz ze swoją grupą koncertował także i w Afryce. Najwięcej kontrowersji wzbudziły jego występy w Republice Południowej Afryki, objętej wtedy ścisłym embargo handlowym. Simon dał tam serię tanich koncertów specjalnie przygotowanych dla czarnej publiczności.

W 2001 Paul Simon został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Od 1992 roku, jego trzecią żoną jest Edie Brickell.

Źródło: WIKIPEDIA

Leonard Cohen

Leonard Cohen (ur. 21 września 1934 w Montrealu, Kanada) – kanadyjski poeta, pisarz i piosenkarz tworzący w stylu piosenki autorskiej w gatunku folk rock.
Choć Leonard Cohen, o całą dekadę starszy od członków grup The Beatles i The Rolling Stones, jest nieomal rówieśnikiem Elvisa Presleya (ur. 1935), jego droga do muzyki była całkowicie odmienna. Gdy debiutował jako piosenkarz w 1968 miał już 33 lata i był uznanym poetą i pisarzem.

Urodził się w 1934 roku w Montrealu, jako Leonard Norman Cohen syn Mashy i Nathana Cohen, w średniozamożnej żydowskiej rodzinie wywodzącej się z Polski. 15 sierpnia 1937 roku zmarł dziadek Leonarda ze strony ojca Lyon Cohen, człowiek niezwykle aktywny w społeczności kanadyjskich Żydów.
Dzięki swojej rodzinie, otrzymał solidną edukację na poziomie średnim i zaczął studia na anglojęzycznym McGill University w rodzinnym mieście. Choć był przeciętnym studentem, jeszcze w czasie studiów zdobył prestiżową nagrodę McNaughton Prize za osiągnięcia literackie. Rok po skończeniu studiów w 1957 wydał swój pierwszy tom poezji Let Us Compare Mythologies. W przeciągu następnych lat pisał i publikował poezję oraz wydał dwie powieści The Favorite Game 1963 oraz Beautiful Losers w 1966.
Leonard Cohen w wywiadach często powtarza, że wziął się za śpiewanie, gdyż trudno było wyżyć z pisania. Biografowie nieco inaczej przedstawiają jego życie w tamtym okresie. Honoraria literackie, rządowe granty oraz dochody z rodzinnego przedsiębiorstwa wystarczały na wygodne życie. Leonard Cohen w tym czasie dużo podróżuje, prowadzi intensywne życie towarzyskie i erotyczne. Lubi otaczać się pięknymi kobietami i dopóki jest to legalne, eksperymentuje z LSD.
Choć nauczył się grać na gitarze w wieku trzynastu lat a wcześniej zaczął pisać piosenki, traktował muzykę w sposób czysto rekreacyjny i początkowo nie zamierzał zostać piosenkarzem. Zresztą nigdy nie był wybitnym instrumentalistą. Przypadkową sławę przyniosła mu piosenka Suzanne, której profesjonalną wersję nagrała folkowa piosenkarka Judy Collins. Stała się ona radiowym przebojem roku 1965. To właśnie Collins wprowadziła Cohena w środowisko muzyki folk. Namówiła Cohena, by wystąpił z nią na Newport Folk Festival w 1967. Od tego zaczyna się jego kariera wykonawcy. Wydany rok później album The Songs of Leonard Cohen zawierał takie nieśmiertelne przeboje artysty jak: Suzanne, Sisters of Mercy, So Long, Marianne, Hey, That’s No Way to Say Goodbye. Album odniósł wielki sukces.
Cohen śpiewający przy akompaniamencie gitary akustycznej i niewielkiego, łagodnie grającego zespołu, śpiewając nieco monotonnym, lecz bardzo ciepłym basem piękne poetyckie teksty, przesycone religijnymi i inter-kulturowymi aluzjami oraz zakrapiane humorem (najczęściej czarnym), utrafił w gusta intelektualnie zaawansowanych, lewicujących, zapatrzonych w kultury wschodu środowisk akademickich i literackich ówczesnej Ameryki. Kolejne płyty utwierdzały pozycję artysty. Przełomowym albumem Cohena był Death of a Ladies’ Man wydany w 1977 i wyprodukowany przez legendarnego Phila Spectora. W wyniku zastosowania Spectorowskiej Ścianie Dźwięku, muzyka z tego albumu staje się pełniejsza instrumentalnie lub – jak nieraz twierdzą krytycy – przesadnie barokowa. Obok ostrzej grającej sekcji rytmicznej, elektrycznych gitar, instrumentów klawiszowych, aranżacje obejmowały także sekcję instrumentów smyczkowych. Choć album ten jest bardzo kontrowersyjny, na zawsze podniósł on rolę innych niż gitara prowadząca instrumentów w twórczości Cohena. Płyta Recent Songs oznacza powrót do poprzedniej stylistyki, jednak bogactwo instrumentarium zostało zachowane. Z późniejszego okresu (1979-2004) pochodzą takie wielkie przeboje artysty jak The Gypsy’s Wife, Dance Me to the End of Love, I’m Your Man, Closing Time, In My Secret Life, Alexandra Leaving czy Go No More A-Roving.
Fenomenem jest ogromna popularność Leonarda Cohena w Polsce. W latach osiemdziesiątych był on tu lepiej znany, niż w swej rodzinnej Kanadzie. Było to zasługą popularyzatorskiej działalności Macieja Zembatego, jego (głównie wspólnych z Maciejem Karpińskim) znakomitych tłumaczeń tekstów piosenek i atrakcyjnych wykonań polskich coverów. Gdy w 1985 Leonard Cohen przyjechał na trasę koncertową do Polski, był w stanie wypełnić olbrzymie hale koncertowe, mieszczące wielotysięczne widownie. Ciekawostką jest, że podczas pobytu w Polsce spotkał się z Lechem Wałęsą oraz wygłosił szereg pro-solidarnościowych oświadczeń. W wyniku tego jego piosenki zniknęły z Polskiego Radia na wiele miesięcy.
W latach 1994–1999 przebywał w Centrum Zen na Mount Baldy w okolicach Los Angeles[1]. Wstawał o 2.30, przygotowywał posiłki dla swojego mistrza, potem medytował. W ciągu pięciu lat sam ocenił, że stał się innym człowiekiem.
24 października 2003 otrzymał z rąk gubernatora generalnego Kanady Adrianne Clarckson Order of Canada, najwyższe odznaczenie kanadyjskie, przyznane mu za wybitny wkład w rozwój kanadyjskiej kultury.
W 2005 roku okazało się, że artysta został pozbawiony środków na funduszu emerytalnym. Jego była przyjaciółka, jednocześnie menadżer Kelley Lynch sprzeniewierzyła ponad 5 milionów dolarów zostawiając jedynie 150 tysięcy. To stanowczo zbyt mało, biorąc pod uwagę fakt, że suma ta nie wystarczy na opłacenie należnych podatków artysty. W marcu 2006 Cohen wygrał sprawę sądową z byłą menadżer, jednakże jest mało prawdopodobne, że zostaną mu zwrócone pieniądze. Ignorował on bowiem wezwania do zapłaty wystosowywane przez Lynch.[3]
W 2006 roku Cohen został uhonorowany członkostwem w Canadian Songwriters Hall of Fame.
24 listopada 2006 do polskich kin wszedł film „Leonard Cohen: I’m Your Man”. To film dokumentalny, o jego wpływie na swoją twórczość mówią takie gwiazdy jak Bono i muzycy zespołu U2, czy Nick Cave. Sam Leonard Cohen opowiada o swoim życiu i marzeniach.

Źródło: WIKIPEDIA

Pete Seeger

Peter Seeger, (ur. 3 maja 1919 roku w Nowym Jorku), znany szerszej publiczności jako Pete Seeger – amerykański piosenkarz i działacz polityczny. Dzięki niemu rozwinęła się muzyka folk, był także pionierem protest songu w latach 50. i 60.. Jest najbardziej znany jako autor lub współautor utworów Where Have All the Flowers Gone, If I Had a Hammer i Turn, Turn, Turn, które zostały nagrane przez wielu artystów, zarówno tych spod znaku muzyki folk, jak i tych, którzy nie mają z nią nic wspólnego i które są śpiewane do dziś na całym świecie. Flowers były przebojem The Kingston Trio (1962), Marleny Dietrich, która śpiewała ten utwór po angielsku, niemiecku i francusku (1962) i Johnny’ego Riversa (1965), a w Polsce Sławy Przybylskiej (pod tytułem Gdzie są kwiaty z tamtych lat). If I Had a Hammer okazał się hitem w wykonaniu Peter, Paul and Mary (1962) i Trini Lopeza (1963). Brytyjski zespół The Byrds spopularyzował zaś Turn, Turn, Turn w połowie lat 60.
Jego ojciec, Charles Seeger był muzykologiem i badaczem muzyki niepochodzącej z Zachodu. Rodzeństwo, Mike Seeger i Peggy Seeger również osiągnęli sukces jako muzycy. Brat przyrodni z kolei, Mike Seeger założył zespół New Lost City Ramblers. Sam Seeger uczył się w Avon Old Farms w Connecticut, a następnie na Harvard University, lecz opuścił go w połowie lat 30. będąc w drugiej klasie. W 1943 ożenił się z Toshi-Aline Oshtą, której wsparcie – zdaniem samego Seegera – pozwoliło przeżyć artyście resztę życia. Pete i Toshi mają trójkę dzieci, Danny’ego, Mekę i Tinyę.

W późnych latach 30. i 40. – po tym jak opuścił Harvard, na którym studiował dziennikarstwo – Seeger spotkał i uległ wpływom wielu ważnych piosenkarzy, Woody’ego Guthriego czy Leadbelly’ego. Guthriego spotkał podczas „Gron gniewu”, koncertu zorganizowanego dla robotników-imigrantów i niedługo po tym wydarzeniu dwójka zaczęła ze sobą współpracować.

Seeger był jednym z założycieli grupy folkowej The Almanac Singers z Woodym Guthrie i The Weavers z Lee Haysem i Ronniem Gilbertem. The Weavers odnosili znaczne sukcesy we wczesnych latach 50. zanim zostali wpisani na czarną listę podczas maccartyzmu. W 1954 Seeger został wezwany przed oblicze Komitetu do spraw ruchów antyamerykańskich, a potem, przez następne 17 lat był bojkotowany przez publiczne media.

Seeger rozpoczął karierę solową w 1958 roku, znaną z utworów If I Had a Hammer (napisanym wspólnie z Lee Haysem), Turn, Turn, Turn (inspirowanym Księgą Koheleta) i We Shall Overcome, zaczerpniętym z murzyńskich pieśni religijnych.

W latach 60., Seeger napisał klasyczną już książkę Jak grać na pięciostrunowym banjo, która sprawiła, że wiele osób zaczęło grać na tym instrumencie. Artysta wynalazł również tak zwane Seeger Banjo, które jest dłuższe od normalnego o trzy progi i nieco dłuższe od gitary basowej, posiada też nieco niższy dźwięk.

Początkowo Seeger był gorącym poplecznikiem Boba Dylana, lecz w 1965 roku, podczas Newport Folk Festival, gdy Dylan zaczął wprowadzać do muzyki folk dźwięki instrumentów elektrycznych, wpadł w furię i podobno wkroczył na scenę z siekierą, by porozcinać kable; sam Seeger wyjaśnia natomiast, że gdy odmówiono mu ściszenia aparatury, powiedział „Niech to wszyscy diabli, gdybym miał topór, poprzecinałbym te kable”.

Seeger jest członkiem Clearwater Group, organizacji założonej w 1966 roku, mającej na celu zwrócenie uwagi na zanieczyszczenie rzeki Hudson i podjęcie działań zmierzających do jego ograniczenia. W ramach tych działań, w 1969 po rzece zaczął pływać slup Clearwater, który raz służy jako sala lekcyjna, scena lub laboratorium, a jego załoga jest złożona z wolontariuszy. Seeger był znany ze swoich komunistycznych przekonań. Początkowo wysławiał nawet stalinowski Związek Radziecki, jednak po ujawnieniu zbrodni tego systemu, zaczął się od niego odżegnywać.

Źródło: WIKIPEDIA

Linda Thompson

Linda Diane Thompson (ur. 23 maja 1950 w Memphis, w stanie Tennessee) jest amerykańską aktorką i autorką tekstów piosenek.

Linda Thompson w 1972 roku została wybrana Miss Tennessee. W lipcu tego samego roku poznała rozwiedzionego już Elvisa Presley`a. Ich związek trwał do końca 1976 roku. W latach 1976 – 1982 grała w serialu telewizyjnym Hee Haw. W 1981 roku wyszła za mąż za złotego medalistę olimpijskiego Bruce`a Jenner`a z którym ma dwoje dzieci. Rozwiedli się w 1983 roku. W 1991 roku poślubiła kompozytora David`a Foster`a. Zaczęła pisać teksty do jego kompozycji. Jednym z nich jest tekst do piosenki No Explanation z filmu „Pretty Woman”. W 1992 roku razem z mężem zostali nominowani do nagrody Grammy za piosenkę „I Have Nothing” śpiewaną przez Whitney Houston w filmie The Bodyguard. Wspólnie z mężem napisała tekst do utworu „The Power of the Dream”, który był oficjalnym hymnem olimpijskim w 1996 roku. W 2005 roku razem z mężem wystąpił w reality show „The Princes of Malibu”. Obecnie aktywnie działa w fundacji „David Foster Foundation Society”.

Źródło: WIKIPEDIA

Śląskie Bajery

Zespół powstał w 1995 roku z inicjatywy kilku muzyków, którzy wcześniej tworzyli grupę Uniwersal. Byli to: klarnecista Eugeniusz Jałowiecki – pierwszy kierownik kapeli, Henryk Spyra – akordeonista, który był już wcześniej członkiem kapeli podwórkowej Chłopcy z Biedaszybu oraz Arkadiusz Szala – gitarzysta, u którego w pierwszym okresie działalności odbywały się próby. Na początku skład kapeli często zmieniał się, a w jego instrumentarium znalazły się takie instrumenty jak: tuba, bęben, akordeon, klarnet, gitara, gitara basowa, a w późniejszym okresie również banjo i kontrabas. Zespół bardzo szybko znalazł się pod egidą Gminnego Domu Kultury w Ornontowicach i nadal jest wizytówką tej placówki. Od samego początku zespół stara się uprawiać muzykę „podwórkową”, co podkreśla instrumentalny skład oraz tematyka piosenek. Muzycy zespołu od samego początku postawili na bogaty wielogłosowy wokal, który z czasem stał się cechą charakterystyczną i atutem zespołu. Kapela uświetniała swoimi występami uroczystości w Ornontowicach oraz sporadycznie występowała w okolicznych miejscowościach. Od roku 1998 zaczyna brać udział w ogólnopolskich przeglądach i festiwalach kapel podwórkowych. Wkrótce pojawiają się pierwsze nagrody i wyróżnienia.

Lonstar

Michał Lonstar, właściwie Michał Łuszczyński (ur. 21 listopada 1948 w Warszawie) – jeden z najpopularniejszych w Polsce piosenkarzy muzyki country, gitarzysta, kompozytor, filmoznawca, tłumacz symultaniczny oraz tłumacz list dialogowych, autor polskich i angielskich tekstów piosenek, producent własnych projektów muzycznych, projektant okładek płyt i plakatów o tematyce muzycznej, także grafik, akwarelista, publicysta, a z wykształcenia architekt.

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Muzyczny samouk. Grał i śpiewał w szkolnych zespołach The Western Stars i Jaguary. W 1978 założył pierwszy polski zespół muzyki country o nazwie The Country Family, z którym wystąpił na KFPP Opole ’83 oraz za granicą, m.in. w Czechosłowacji, ZSRR i na Węgrzech. Wielokrotnie koncertował na Pikniku Country w Mrągowie, Lesku i Kielcach. Występował solo, gościnnie z zespołami Country Road i White Canyon oraz z własnym Lonstar Band. W latach 1989-90 przebywał w USA. Koncertował w klubach Wschodniego Wybrzeża, w Waszyngtonie i Chicago. Brał udział w prestiżowych imprezach country, m.in. w festiwalach Summer Lights i Fan Fair w Nashville oraz, jako piosenkarz i mistrz ceremonii, w koncercie New Music Seminar w Nowym Jorku. Wystąpił w amerykańskim programie TV Nashville Now i dwukrotnie w Grand Ole Opry. Uznany najlepszym polskim wykonawcą country w Polsce, Lonstar reprezentował kraj na festiwalu Euro-Country Music Masters w Belgii oraz na festiwalu Porta ’88 w Pilznie (Czechosłowacja). Odbył tournée w Skandynawii, Włoszech, Niemczech i wszystkich krajach Europy Wschodniej. Z grupą polskich artystów odbył tournée po Kanadzie. W latach 1990 i 1992 występował w Szwajcarii.

Dokonał licznych nagrań dla archiwum PR. Zrealizował recitale TV, m.in. Muzyka i okolice oraz Punkt widzenia, a także cykl Strefa country, Scena Country (TV Polonia), prezentujący polskich wykonawców tej muzyki. Był gwiazdą programów Country Bar, Welcome to America i Country Club realizowanych przez Telewizję Katowicką, regionalny oddział telewizji publicznej. Bohater filmu TV Legenda europejskiego kowboja. W czerwcu 2003 r. Lonstar był bohaterem cyklicznego programu TVP Od przedszkola do Opola, występując z dziećmi śpiewającymi jego repertuar. Od tegoż roku dla PR1 prowadzi cykliczne audycje autorskie Muzyczne ojczyzny Lonstara.

Jest autorem angielskich i włoskich tekstów piosenek m.in. dla De Mono, Edyty Geppert, Lombardu, Perfectu, Krzysztofa Krawczyka, Stanisława Sojki i Urszuli, a także musicalu dla dzieci Przybycie dobrych wróżek. Tworzył także piosenki pop i uczestniczył w sesjach nagraniowych innych artystów (Edyta Geppert, Grażyna Świtała). W roku 2000 napisał teksty anglo- i włoskojęzyczne do muzyki Krzesimira Dębskiego, Seweryna Krajewskiego i Janusza Stokłosy, dla znakomitego duetu operowego: Jose Cury i Ewy Małas-Godlewskiej.

Propagator idei country. Współzałożyciel i przez jedną kadencję (od 1990 r.) Prezes SML „Country”. Współorganizator pierwszych Pikników Country w Mrągowie i sopockiego festiwalu w ’92 r., którego gwiazdą była Emmylou Harris. Centralna postać objazdowego programu TVP Konwój. Jego piosenka Dwa tysiące koni była w czołówce filmowych reportaży. Dwukrotnie współtworzył Warszawski Międzynarodowy Festiwal Muzyki Country – Country Top (w tym w 1995 r. z udzialem Krisa Kristoffersona).

Źródło: WIKIPEDIA

Tońko