eFolk.pl

Zespól prezentuje orientalną muzykę: perską, turecką, afgańską, hinduską, ukraińską oraz polsko-perską we własnych interpretacjach, własne kompozycje i aranżacje.
Grupa uzyskuje ciekawe brzmienie dzięki zastosowaniu oryginalnego, staroperskiego instrumentu – santur oraz różnego rodzaju bębnów: conga, djembe, darabuka, bongosy, udu; instr. perkusyjnych, a także akordeonu, gitary, taru. Całość dopełnia unikalny wokal.
Muzyka grupy spotyka się z żywą reakcją odbiorców, wprowadzając w ich w świat niezwykłych przeżyć estetycznych, a także do podróży w orientalne przestrzenie. Jest to pierwszy w Polsce zespół grający tak oryginalną muzykę.
Skład zespołu:
Jahiar Azim Irani – santur
Agnieszka Kołaczewska – djembe
Kurtmołła Abduulganijew – akordeon
Agnieszka Tomala – gitara
Rafał Maj – instr. perkusyjne, udu

Annbjorg Lien reprezentuje tradycyjny styl gry na skrzypcach charakterystyczny dla folkowej muzyki Norwegii. Jej pierwsza płyta, wydana w 1989 roku, a zatytułowana „Annbjorg” prezentowała właśnie taki styl. Jednak już druga płyta „Felefeber (Norwegian Fiddle Fantasia)” prezentowała bardziej progresywny styl. Wydałą ją irlandzka Sanachie Records.
W 1987 z grupą przyjaciół założyłą folkrockową formację Bukkene Bruse. Zespół nagrał tylko jedną płytę, noszącą tytuł „Stone Chair”.
Mimo iż artystka pozostała wierna muzyce norweskiej, na jej płytach pojawiali się tacy wykonawcy, jak Heshoo Beshoo z Południowej Afryki, czy amerykański skrzypek Martin O`Connor. Wystąpiła też na płytach: „Tears of Stone” The Chieftains, „Dawn of a New Century” Secret Garden i „Man from God Knows Where” Toma Russella.

Oficjalna strona artystki: www.home.online.no/~brasch/alien

Donal Lunny urodził się w Tullamore, w hrabstwie Kildare w 1947 roku. Początkowo grał na bębnach w szkolnej kapeli, to również zainteresowało go gitarą. W collage’u grał z Mick’em Moloney’em i Brian’em Bolger’em w grupie The Emmet Folk. Kiedy Moloney odzedł do zespołu The Johnstons Lunny i Bolger połączyli się z braćmi Byrne z Anglii jako The Emmet Spiceland. Chłopięca grupa folkowa bazowała na niemal chóralnych harmoniach, w 1968 roku ich singiel „Mary from Dungloe” był w czołówce irlandzkich list. W slad za tym sukcesem nagrali album „The First”.
Po rozpadzie The Emmet Spiceland Lunny połączył swoje siły z Andy Irvinem, który powrócił z podróży po Bałkanach. To od Irvine’a nauczył się grać na bozouki i dotąd jest to jego ulubiony instrument.
W 1971 Donal i Andy, wraz z Liam’em O’Flinn’em i Christy Moore’em zaczęli grać w angielskich pubach. W rezultacie powstała kapela zwiastująca nową erę w musyce irlandzkiej – Planxty. Jednak już w 1973 roku Lunny opuścił Planxty. Pojawił się jednak na pokładzie kolejnej legendy muzyki irlandzkiej – The Bothy Band. Pozostał w tym zespole aż do końca, tj. do roku 1979. W roku 1981 sformował Moving Hearts, w którym ponownie spotkał się z Christy Moore’m. Grupa ta niejednokrotnie trafiała na czołówki irlandzkich list.
Jako uznany muzyk folkowy Donal pojawiał się gościnnie na albumach wielu wykonawców (m.in. na płycie „Clannad 2” grupy Clannad), został też producentem (m.in. szkockie Capercaillie, w którym gra brat Donala – Manus).
W 1997 roku Donal wyruszył w trasę koncertową z nowym zespołem – Wheels of the World, w którego składzie znaleźli się: dudziarz – John McSharry, oraz Nollaig Casey i Maire Breatnach na skrzypcach.
Q roku 1998 sformował grupę Coolfin, którą tworzą: Sharon Shannon (okazjonalnie), Nollaig Casey, John McSharry, Graham Henderson na instrumentach klawiszowych, Ray Fean na bębnach, Ronnie O’Flynn na basie i Lloyd Byrne na perkusji. W tym samym roku zespół wydał płytę „Coolfin”.

Lothlórien powstał w 1996 roku w Auckland (Nowa Zelandia ?) i szybko zaczął pojawiać się w okolicznych klubach folkowych.
W 1997 Lothlórien i zaproszeni goście dali kilka koncertów w Auckland Pumphouse Theatre, pod wspólnym tytułem „Celtic Voices”. Były one entuzjastycznie przyjmowane za każdym razem.
W styczniu 1998 Lothlórien zagrał po raz pierwszy na Auckland Folk Festival, grając jako ostatni zespół w Koncercie Powitalnym. W czerwcu i listopadzie tego samego roku zagrali w Pumphouse (bilety wyprzedanie do ostatniego miejsca), a we wrześniu w Lopdell House. W październiku Lothlórien był gościem na Wellington Folk Festival. Kolejne lata to kolejne dobrze przyjmowane koncerty. Wreszcie w styczniu 2000 roku zespół nagrał swój pierwszy album ‚Greenwood Side’.
Zespół tworzą:
Nicole Leonard: Vocals, Tin Whistles, Low Whistles, Fiddle, Mandolin, Keyboard, Bodhrán, Celtic Harp
Chris Lloyd: Vocals, Acoustic Guitar, Bouzouki, Mandola
Tamzin Wood: Vocals, Tin Whistles, Bodhrán, Keyboard
Chris i Nicole grali wcześniej w grupie Road To Amber.

Tempest to folkrockowy zespół grający muzykę celtycką, która mogłaby być z powodzeniem porównana do Fairport Convention. Słychać w niej też dalekie echa Jethro Tull, co jest dość trafnym porównaniem, gdyż zespół uczestniczył w nagraniu trybutu dla tej grupy. Zespołem dowodzi Norweg – Lief Sorbye.
Gra on na dwugryfowej mandolinie elektrycznej, fletach, harmonijce ustnej i śpiewa. Poza utworami tradycyjnymi zespół gra głównie jego kompozycje. Jak mówi sam Sorbye: „Szkocja i Norwegia miały sporo wzajemnych interakcji kulturalnych. Muzyka to zawsze była obecna na Morzu Północnym. Wiecie, rajdy wikingów, itd.” . Na płycie „Turn The Wheel” słychać bardzo dobrze jak muzyka ta potrafi sie zazębiac.
Reszta członków zespołu, to Rob Wullenjohn na gitarze, Michael Mullen na elektrycznych skrzypcach, basista Jay Nania, i perkusista Adolfo Lazo. Koncertują bardzo często, choć głównie w Stanach Zjednoczonych.
Zespół nagrał sporo albumów w Polsce doczekaliśmy się reedycji (również w formie MC) płyty „Turn The Wheel”.

Skład zespołu
Lief Sorbye – gitara elektryczna, mandolina elektryczna
Ariane Cap – gitara basowa
Michael Mullen – skrzypce
Ronan Carroll – gitara elektryczna
Adolfo Lazo – perkusja

Folk-rockowy zespół Oort powstał w 1996 roku, na bazie projektu założonego w estońskim Viljandi Culture College. Po kilku zmianach, zarówno w składzi, jak i w stylistyce, postanowili przyjąc nazwę Oort i grać jako profesjonalny zespół muzyczny.
W swojej muzyce używają instumentów elektrycznych i elektronicznych wraz z tradycyjnymi. Grają głównie tradycyjne melodie i pieśni estońskie w folk-rockowych aranżacjach.
W 2001 roku ukazała się ich płyta zatytulowana po prosto „Oort”
Grupa wystąpiła w Polsce podczas Festiwalu Kultury Celtyckiej w Dowspudzie w 2003 roku.

Skład:
Priit Moppel – drumla, dudy, kannel, tin whistle, wokal
Alar Sünter – róg francuski, wokal
Raivo Sildoja – skrzypce, harfa, wokal
Sulev Salm – gitara elektryczna
Mait Sarap – perkusja
Rainer Helgand – gitara basowa
Toomas Joks – syntezator
Aleksander Sünter – gitara akustyczna, estoński akordeon diatoniczny, wokal

Dudy Juliana to kapela grająca muzykę irlandzką i szkocką – zarówno piosenki (zwykle tłumaczone przez członków zespołu na język polski) jak i melodie ludowe. Powstała na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie, gdzie działały, tworzone przez przyszłych leśników, grupy grające muzykę country i folk (Little Band, potem Rulonersi). W grudniu 1996 roku ten ostatni zespół przekształcił się w Dudy Juliana. Pierwszy występ tej kapeli miał miejsce na Mikołajkach Folkowych `96 w Lublinie. Po pewnym czasie wykrystalizował się skład zespołu: Ania Trauman – flety (jedyna „nie-leśniczka” w towarzystwie), Krzysztof Janeczko – gitara, Artur Rutkowski – gitara i śpiew, Tomasz Zygmont – skrzypce. Potem do zespołu dołączył Piotr Prądzyński (też leśnik) grający na akordeonie. Zespół wystąpił na kilku przeglądach piosenki studenckiej i autorskiej zdecydowanie wyróżniając się, żywiołowością i pełnymi życia tekstami, od smutnych nastolatek w czarnych, przydługich swetrach (za co zresztą został kilkakrotnie nagrodzony). Potem były występy na festiwalu folkowym w Krotoszynie (VII 1997) i I Festiwalu Celtyckim w Dowspudzie (VIII 1997), gdzie kapela została wyróżniona (razem z zespołem Shamrock z Suwałk). Zespół występował także w warszawskich pubach (m. in. Irish Pubie) i klubach studenckich (najczęściej „Na Przyzbie” – klubie studentów SGGW). Po 9 miesiącach istnienia, we wrześniu 1997 roku, zespół zawiesił działalność. Przerwa w grze Dud trwała prawie dwa lata, choć wiosną 1998 roku, członkowie zespołu spotkali się jeszcze, by nagrać materiał, który po roku wydali na kasecie (w nagraniach wziął udział także Mirek Kozak z „Open Folk”).
We wrześniu 1999 r. zespół reaktywował się w nowym składzie (doszedł gitarzysta – Piotr „Fire” Iwańczuk). W roku 2000 Dudy Juliana wystąpiły m.in. na festiwalach celtyckich w Dowspudzie i Poznaniu.
Od początku zespół chciał grać muzykę podobną do tej jaką można usłyszeć w irlandzkich i szkockich pubach. Pierwotnie największą inspiracją były proste, surowe wręcz, ale zniewalające autentyzmem i radosnym nastrojem nagrania zespołu The Dubliners. Szczególnie, że przetwarzane były one w Polsce zwykle przez zespoły szantowe, które z większości wspaniałych irlandzkich ludowych tekstów „robiły” piosenki o „morzu i wielorybie”. „Dudowi” tłumacze: Tomek Zygmont i Artur Rutkowski, za jeden z celów istnienia zespołu postawili przybliżenie polskiej publiczności pięknej, pełnej życia i humoru poezji tych piosenek. Potem, z czasem, Dudy Juliana zaczęły odkrywać także urok melodii i tańców – dziś mają ich coraz więcej w repertuarze. Mimo pewnych zmian repertuarowych nadal, bez wątpienia, nie jest to muzyka zwana czasem muzyką celtycką. Najważniejsza w graniu „dud” jest wciąż wartość przekazu i radosny nastrój zabawy.

Dziś Dudy Juliana tworzą:

Anna Trauman-Kozakiewicz Gra na flażolecie i fletach. Kiedyś grała na pianinie, na fletach nauczyła się grać sama. Z wykształcenia prawniczka, jest radcą prawnym.
Bartek Kubielski, gitarzysta.
Piotr Prądzyński Gra na akordeonie. Równolegle ze studiami leśnymi ukończył szkołę muzyczną II stopnia w klasie akordeonu. Leśnik, pracuje w nadleśnictwie.
Artur „Rulon” Rutkowski Wokalista. Tłumaczy teksty. Leśnik, pracujący jako redaktor w miesięczniku dla leśników.
Tomasz Zygmont Gra na skrzypcach. Tłumaczy teksty. Szkołę muzyczną I stopnia ukończył w klasie skrzypiec. Kiedyś, w rodzinnym Tomaszowie Lubelskim, przez trzy lata występował w kapeli zespołu ludowego „Roztocze”. Leśnik, zajmuje się ochroną środowiska.

Slainte! (z irlandzkiego: Na zdrowie!) to kapela powstała w 1995 roku w Warszawie. Grają muzykę z wysp brytyjskich począwszy od irlandzkich rebelsongów, przez jigi i reele, tradycyjne pieśni szkockie, aż do wlasnych utworów osadzonych w stylistyce celtyckiej.
Muzyka grana przez Slainte! jest bardzo zróżnicowana – do łagodnych ballad do grzmiącej ściany dźwięku uzyskanej przez użycie dud i liry korbowej.
Skład:
Paweł Dziemski – śpiew, dudy, whistle, gitara, harmonia reczna
Paweł Pietrzak – gitara, mandolina
Mateusz Czarnecki – konga, bodhran, gitara
Maciej Cierliński – lira korbowa, dutar

Łączenie irlandzkiego folka z rockiem, a ostatnio często z punk rockiem stało się ostatnio dość częste, jednak dla odmiany Blood or Whiskey to Irlandczycy. Pochodzą oni z mejscowości Leixip w County Kildare i od 1994 roku grają muzykę zakorzenioną głęboko w irlandzkiej tradycji. Ich muzyka z jednej strony przywodzi na myśl The Pogues w najlepszych czasach, a z drugiej jest znacznie cięższa, choć ani na chwilę nie tracimy poczucia że w tej muzyce jest folk. Tym róznią się choćby od bostońskich Dropkick Murphy`s, którzy zatracają niekiedy proporcje między punkiem a folkiem.
W rezultacie udało im sięuzyskać własne brzmienie, co nie jest dziś takie łatwe.
Liderem formacji jest grający na bouzouki wokalista Barney Murray, którego wokal porównuje się zarówno do Shane`a MacGowana, jak i do wokalistów The Clash i Anti-Nowhere League. Jak dotąd wydali dwie płyty – „Blood or Whiskey” i „No Tome to Explain”.
Większość materiału to oryginalne kompozycje, pokazują że zespół nie musi silić się na „irlandzkość” poprzez sięganie to tradycyjnych kompozycji. Ich własne są równie irlandzkie i zapewne świetnie brzmiałyby zarówno na dużych scenach rockowych, jak i w pubach, obok standardów irlandzkiego folka.

Oficjalna strona zespołu: www.bloodorwhiskey.ie

Zespół powstał jako duet, załozyli go w 1980 roku Paul Espinoza i Margie Butler. Podstawowym założeniem było granie muzyki celtyckiej w bardziej współczesny, aczkolwiek akustyczny sposób. Paul okazał się też zdolnym kompozytorem, dlatego też nazwali swoją muzykę „celtic folk and new acoustic music”. Do grupy dołączył też ich przyjaciel, mieszkający w Stanach Norweg – Lief Sorbye. Na początku 1982 roku zespół wyruszył w trasę koncertową jako trio i od tego czasu gra, w zmieniających się niekiedy składach, setki koncertów na całym świecie. W zespole grały takie osoby, jak skrzypaczka Florie Brown, flecista Richard Ferry, czy kolejna skrzypaczka Alison Bailey. Ostatnią osobą która doszła do zespołu jest skrzypaczka i wokalistka Kathy Sierra.
Obecnie zespół gra jako trio (Lief Sorbye opóścił go jeszcze w latach 80-tych, zakłądając folkrockową formację Tempest), a jego nagrania można znaleźć bez większego problemu w polskich sklepach. Margie Butler nagrała też trzy płyty solowe jako harfistka.