eFolk.pl

Molly Maguire to nie imię i nazwisko wokalistki, a nazwa szwedzkiej grupy folkowej. Nazwa ta pochodzi od górniczej piosenki związanej z celtyckim repertuarem od którego grupa zaczynała.
Ich pierwszy koncert odbył się w 1992 roku w ich rodzinnej miejscowości Piteĺ. Pierwsze inspiracje zespołu to The Pogues i The Dubliners. Z drugiej strony część członków zespołu miała powiązania ze sceną hard-rockową, co zadecydowało o dość mocnym brzmieniu grupy.
Pierwsza pozycja w dyskografii grupy, to „Try to stay sober” – kaseta magnetofonowa nagrana w 1994 roku. Pięć utworów z niej trafiło w formie bonusów na drugą płyte grupy – „One for the ditch” – wydaną w 1997 roku. Pierwszy pełny album, to „Jug of joy” z 1996 roku. Zawierają one szybkie folkowe utwory, głównie pochodzenia irlandzkiego.
Kolejny etap rozwoju grupy to poszukiwanie własnego brzmienia we własnych kompozycjach. Słowa piosenek są pisane po szwedzku. Ukazały się one na płycie „Aerobics & cigarrer” zarejestrowanej w 2000 roku. Obecnie powstaje kolejny album grupy.

Skład zespołu :
– Ola Edeblom – śpiew, gitara, bouzouki
– Esbjörn Häggstöm – śpiew, mandolina, gitara, flety
– Hans Niklasson – śpiew, gitara basowa
– David Sandström – gitary
– Björn Hällis – perkusja

Zespół Belfast Food to doskonały przykład na to że muzyka celtycka popularna jest wszedzie. Ta folk-rockowa kapela powstała w Chorwacji i radzi sobie z tą muzyką bardzo dobrze.
W przypadku członków Belfast Food przygoda z muzyką folkową zaczęła się w roku 1992 w grupie Ima Tu Neshto (grali w niej: Sebastijan Mavric – skrzypce, mandolina; Hrvoje Hodak – wokal, gitara akustyczna, tin whistle, uilleann pipes; Marko Anic – akordeon, flet, gitara akustyczna, wokal). Pierwsze inspiracje zespołu to przede wszystkim The Dubliners i The Chieftains, ale szybko poszerzyli swój repertuar korzystając z dorobku takich artystów, jak The Bothy Band, Planxty, czy De Dannan. Do typowo irlandzkiego brzmienia Belfast Food (wówczas w składzie : Erik Malnar – gitara elektryczna, banjo, wokal; Alen Širola – gitara basowa, mandolina; Bobo Grujicic – perkusja) dodali elementy rockowe.
Od tego czasu zespół nagrał trzy albumy. Pierwszy zdradza największe facynacje The Pogues, ale kolejne powoli pokazują nam nieco bardziej chorwackie oblicze celtyckiego rocka.

Skład zespołu :
Alen Širola – gitara basowa, mandolina
Bobo Grujicic – perkusja
Erik Malnar – gitara elektryczna, banjo
Marco Anic – gitara akustyczna, trąbka
Sebastian Mavric – skrzypce

Oficjalna strona zespołu: www.belfastfood.com

Śląski zespół Banana Boat specjalizuje się w pieśniach morskich śpiewanych a capella. O stylistyce w której się poruszają czasem mówi się, że są to „gospel shanties”. Głosy są tu wyraźnie podzielone na partie, a aranżacje kojarzyć się mogą z profesjonalnymi zespołami zajmującymi się pieśniami gospel i spirituals.
Korzenie grupy Banana Boat siegają założonego w 1993 roku zespołu Jack Steward, dziewięcioosobowej grupy licealistów, która w tymże roku startowała na festiwalu Tratwa w Katowicach. Po rozpadzie tej grupy, cztery osoby kontynuowały przygodę z pieśniami morza, już jako Banana Boat. Pierwsze poważne kroki nowego zespołu miały miejsce w połowie 1994 roku. Nazwę zawdzięczają sympatycznej „Banana Boat Song”, pieśni którą grano i śpiewano już chyba we wszystkich możliwych wersjach, od reggae, aż po punk i disco. Wersja Ślązaków jest oczywiście dużo bliższa orginałowi.
Ze względu na sprawy związane ze studiamu zespół zniknął ze sceny na dwa lata w roku 1996. Po powrocie na scene ze starego składu pozostały dwie osoby – Paweł Konieczny i Maciej Jędrzejko. Dlatego też szybko zasilili grupę kolejni śpiewacy – Paweł Jędrzejko, Michał Maniara i Tomasz Czarny.
Z czasem stylistyka zespołu troszkę wyewoluowała, pojawiło się brzmienie charakterystyczne dla zespołu, oraz sporo nowych piosenek własnego autorstwa. Grupa zdobyła wiele nagród i wyróżnień na festiwalach piosenki żeglarskiej.

Zespół Krążek wywodzi się ze środowiska piosenki turystycznej, harcerskiej i studenckiej. Tematem piosenek często są góry i wędrówki, a poetyckie teksty prowadzą niekiedy na ścieżki penetrowane przez wykonawców z krainy łagodności. Jednak nie przeszkadza to w zakwalifikowaniu zespołu w poczet wykonawców folkowych.
Od czasu powstania zespołu, czyli od roku 1988, działalność kapeli jest nieodniennie kojarzona z osobą Macieja Służały, autora niemal całego repertuaru zespołu. W latach 1996-97 zespół używał nazwy Tak Czy Owak (wydana wówczas kaseta „Baśń” zawiera największe przeboje Krążka), nazwa ta jednak nie przyjęła się i powrócono do starej nazwy.
Jeśli chodzi o muzykę folkową, najlepiej jeśli oddamy głos Maćkowi Służale:
„Folkowe nuty w naszych utworach? Moim zdaniem kto nie zna muzyki folkowej ten nie zna muzyki! Przecież to są korzenie wszystkiego co się obecnie gra, tak muzyki klasycznej jak i rozrywkowej. Trochę się interesowałem folklorem tak Polskim jak i Celtyckim i jest to taka skarbnica wiedzy o obyczajach i historii, że przez całe twórcze życie nie da się wyeksploatować wszystkich pomysłów tam zawartych… ”
Za folkiem przemawia też używane przez zespół instrumentarium, w którym obok gitary pojawiają się takie instrumenty, jak flet poprzeczny, fletnia pana, quena i przeróżne bębenki.

Grupa The Irish Connection powstała na początku 2000 r. w Warszawie z inicjatywy miłośnika irlandzkiej muzyki folkowej, Cezarego Waśniewskiego. Wraz z Mateuszem Stryjeckim rozpoczęli próby z repertuarem irlandzkim wzorując się na tradycji pubowej, przede wszystkim The Dubliners i The Clancy Brothers. Przed serią występów na warszawskich estradach klubowych dołączył do nich tablista Wojciech Mazurkiewicz. W tym składzie grupa osiągnęła ciekawe, rozpoznawalne brzmienie i wypracowała podstawowy, grany nawet do dziś repertuar.

Wiosną 2001 r. Wojciecha Mazurkiewicza zastąpił grający na kongach i perkusji muzyk jazzowy, Przemek Cioch. Wraz ze zmianą brzmienia nastąpiły również zmiany w repertuarze, wzbogaconym o melodyjne ballady irlandzkie i szkockie oraz obszerniejsze partie instrumentalne.
Wiosną 2002 r. skład zespołu powiększył się o grającego na gitarze basowej Filipa Jurczyszyna. W takim składzie zespół dokonał w maju 2002 nagrań do znanej na rynku folkowym płyty „Echa Celtyckie” (wraz z Ulą Kapałą i grupą Dudy Juliana). W ciągu roku sprzedano cały nakład 4000 egz.

W lecie 2002 przed występem na Festiwalu Celtyckim „Dowspuda 2002” grupa zmieniła skład i po kolejnych zmianach do końca 2003 roku przedstawiał się on następująco:
Justyna Kosmulska – vocal, gitara 12-strunowa
Elżbieta Kucznierz – skrzypce
Łukasz Talarek – darabuka, drumla
Cezary Waśniewski – vocal, gitara akustyczna
Jarek Żeliński – whistles, flety, darabuka.

W tym składzie grupa w kwietniu 2003 roku nagrała materiał do płyty „Echa Celtyckie 2” i wystąpiła na Festiwalu Celtyckim DOWSPUDA 2003. Od września 2003 do maja 2004 w składzie The Irish Connection stale pojawiał się Robert Jaworski grający na lirze korbowej, flecie i instrumentach perkusyjnych (wtedy na co dzień w grupie Ich Trole). Zainteresowania muzyczne zespołu zaczęły obejmować taneczną muzykę Bretanii oraz utwory muzyki dawnej.

Na przełomie 2003/2004 zaszły kolejne zmiany składu i instrumentarium: zespół opuścili Justyna Kosmulska i Jarek Żeliński, a wzmocniony został przez Alinę Kucznierz (siostrę Eli), grającą na elektronicznych instrumentach klawiszowych i elektrycznym harmonium. W 2004 roku z zespołem współpracowała Ola Maracewicz, znana z wielu projektów muzyki dawnej, jednocześnie współpracująca z powstałym właśnie zespołem Balkan Sevdah.

Z początkiem 2005 roku sekcja rytmiczna TIC wzmocniona została przez Patryka `Fizbana` Kazimierskiego grającego na bodhranie. Zespół wypracował ciekawe, ciężkie brzmienie sięgając jednocześnie po nowe utwory pochodzące z krain celtyckich: Bretanii, Irlandii, Szkocji oraz Galicji i Asturii. Repertuar uzupełniły aranżacje utworów muzyki dawnej oraz pojedyncze utwory pochodzące z innych krajów jak Szwecja czy Bułgaria.
Rok 2005, wypełniony występami w całej Polsce, przyniósł dalsze zmiany repertuaru, który oparty został na hipnotycznej muzyce tanecznej pochodzącej z Bretanii, specyficznych aranżacjach muzyki dawnej, utworach ze Skandynawii i Bałkanów oraz kompozycjach własnych. W sierpniu 2005, przed występem na Festiwalu Celtyckim w Będzinie do zespołu dołączyła wokalistka grająca również na flecie, Małgorzata Waśniewska. W grudniu 2005 Łukasza Talarka zastąpił znany z wielu projektów, czarodziej afrykańskich bębnów Szczepan Hołyszewski.

TIC stale współpracuje z założonym w końcu 2005 roku zespołem tańców francuskich i bretońskich FIN ACCORD, często zamieniając swoje występy w magiczne, muzyczno – taneczne misteria.

Od października 2002 The Irish Connection był organizatorem i gospodarzem cyklicznej warszawskiej imprezy „Echa Celtyckie” promującej polskie i zagraniczne zespoły z kręgu muzyki celtyckiej.

Dzisiaj The Irish Connection to:
Gosia Kowalczyk – flet, instr. klaw
Ewa Muszyńska – skrzypce
Przemek Cioch – perkusja
Filip Jurczyszyn – gitara basowa)
Czarek Waśniewski – gitara akustyczna, bouzouki irl., vocal

Kontakt z zespołem:
Cezary Waśniewski tel: +48 503 112 392 fax: +48 22 6314501
e-mail: czarek@tic.art.pl
www.tic.art.pl

W repertuarze grupy sąsiadują ze soba irlandzkie standardy i autorskie utwory Eddiego (muzyka znanego wcześniej z formacji The Gravel Band). Tradycyjne brzmienie wzmocnione jest gitarą basową i saksofonem. Towrzyszą temu wszystkiemu gitary, flety, akordeon i bodhran i wiele innych instrumentów.
Grupa gra i tworzy w Austrii, ma na swoim koncie płytę zatytułowaną „Celtic Tiger”

Skład grupy:

Eddie McLachlan – wokal, gitara akustyczna i elektryczna, instrumenty perkusyjne
Sonja McLachlan – wokal, gitara basowa, fretless-bass, bodhran, djembe, cajoon
Regina Schabasser – wokal, akordeon, gitara akustyczna, bodhran, djembe, cajoon
Peter Aschenbrenner – wokal, flety, whistles, saksofon, bodhran, djembe

Zespól Johnson Girls powstal w 1997 roku, jako wokalny zespól zalozony z okazji Sea Music Festival w Mystic Seaport w stanie Connecticut. Podstapa repertuaru kobiecego kwartetu wokalnego to piesni morskie.
Dla wielu znawców tematu zespól ten stanowil swoiste odkrycie i powiew swiezosci na scenie maritime folk. Johnsons Girls odbieraly gratulacje od samego Pete’a Seegera, a Oscar Brand zaprosil je do swojej folkowej audycji.
W roku 2000 zespól koncertowal w Wielkiej Brytanii, towarzyszac m.in. duetowi Waterson-Carthy.
W tym samym roku ukazala sie pierwsza plyta – „The Johnson Girls”.
W sklad zespolu wchodza: Joy Bennett, Maggie Bye, Alison Kelley, Bonnie Milner i Deirdre Murtha.

Steve Knightley i Phil Beer odniesli sukces jako najlepszy, angielski duet akustyczny pod nazwa „Show of Hands”. W 2001r. obchodzili 10-ta rocznice, która swietowano 7-go kwietnia, w wyprzedanym do ostatniego miejsca, Royal Albert Hall. W tym roku zespól zostal nominowany przez BBC Radio 2 Folk Awards w dwóch kategoriach : „Best Group” oraz „Best Live Act”.
Kilka faktów o Show of Hands:
– ostatni album studyjny „Cold Frontier” ukazal sie w 2001r.;
– na przelomie pazdziernika-listopada 2001r. promowali na 41 koncertach w calej Anglii , nowe nagrania i video; Live CD z serii koncertów pt. „Cold Cuts” ukazalo sie w kwietniu 2002r. i mozna je nabyc podczas wystepów lub przez ich strone internetowa ;
– zeszloroczny koncert w Royal Albert Hall , zostal nagrany przez Carlton TV dla telewizji publicznej. Transmisja odbyla sie pod koniec sierpnia oraz powtórnie w pazdzierniku; Video z calym nagraniem mozna juz nabyc- „The Big Gig-Show of Hands at The Royal Albert Hall”
– w 2001 brali udzial w UK Festival, lacznie z trzema dniami w Cambridge, gdzie ich CD osiagnal status najlepiej sprzedajacego sie. Prezentowali sie równiez na Chester Music Festival, Fylde & Guildford Live.
– W tym roku wystapia miedzy innymi rowniez w Bridgnorth, Trowbridge, Brampton oraz na Warwick Festival, a takze na Arenie Sidmouth International Festival;
– muzykalnym punktem szczytowym w Europie, bylo pojawienie sie SoH na Barden Festival w Niemczech, przed 10-cio tysieczna liczba sluchaczy. W tym roku zawitaja ponownie w Niemczech na miedzynarodowym Tanz&FolkFest w Rudolstadt.
– zespól dal ponad 2 i pól tysiaca koncertów w Anglii, Australii, Canadzie, Holandii, Niemczech i Indonezjii.
– Ich nieustanny sukces zawdzieczaja koncertom dla 2-tysiecznej publicznosci w teatrach oraz na scenach mniejszego kalibru z setka miejsc, w róznych centrach kultury . Dla sluchaczy znaczy to, ze kazdorazowo moga oczekiwac nowych, zaskakujacych tematów i brzmien na róznych imprezach muzycznych. Zaden z koncertów ma dokladnie taki sam przebieg i styl .
– Show of Hands zobowiazal sie do bycia osiagalnym dla swoich sluchaczy. Ponad 15 tysiecy fanów jest zarejestrowanych i regularnie otrzymuja, poczta lub przez e-mail , najswiezsze informacje o koncertach i wiadomosci dotyczace zespolu.
Steve Knightley pisze teksty i muzyke; z Phil`em Beer sa równiez Multi-instrumentalistami. Na scenie uzywaja: gitary, mandoline, cello-mandoline, cuatro, skrzypce i concertine. Mistrzem, który tworzy ich wszystkie instrumenty strunowe jest David Oddy z Exeter.
Steve Knightley i Phil Beer nie tylko jako duet Show of Hands, ale takze oddzielnie odnosza sukces. Obaj byli równiez zaproszeni przez Mick`a Jagger`a do pracy nad jego solowym albumem „Goddess In The Doorway”.
Phil Beer jest równoczesnie bardzo wzietym i mile widzianym muzykiem na sesjach nagraniowych. W jego dorobku jest pojawienie sie na plycie Rolling Stones pt. „Steel Wheels” oraz udzial w tournee Mike`a Oldfield`a „Tubular Bells”. Phil Beer jest równiez producentem oraz zajmuje sie organizacja live shows takich jak : Feast of Fiddles z Brian`em McNeill & Peter`em Knight’em; Ridgeriders z Ashley’em Hutchings’em oraz Phil Beer Band.
Ostatnio Steve Knightley wystapil w bardzo popularnej serii programów muzycznych dla West Country TV pt. „Stairway to Devon”. Jego solowy album „Track of Words” odniosl równiez wielki sukces. W lutym 2002 wystapil wspólnie z Martyn`em Joseph i Tom`em Robinson jako „Faith, Folk & Anarchy”.

Słowo „Dikanda” w języku jednego z plemion afrykańskich znaczy tyle co „Rodzina”. Jednak w momencie zakładanie zespołu nikt z jego twórców o tym nie wiedział. Nazwa został wymyślona, a sygnowany nią zespół zaczynałjako nieformalna grupa muzykujących przyjaciół.
Początki zespołu datuje się na rok 1997. Osobą wokół której zaczeli gromadzić się muzycy była Ania Witczak – wokalistka, grająca również na akordeonie. Kolejno zaczęły do zespołu dołączać osoby które później nagrały pierwszą płytę zespołu – z jednym wyjątkiem, pierwszego kontrabasistę Pawła Baska zastąpił na płycie Grzegorz Kolbrecki, zaś Paweł zagrał jedynie gościnnie. Z resztą do nagrania udało się też zaprosić Krzysztofa Trebunie-Tutkę, co na pewno podniosło prestiż nagrywanego albumu.
Płyta „Muzyka czterech stron wschodu” zawiera muzykę cygańską, żydowską, węgierską i bułgarską. Więle utworów pochodzi z Ukrainy, Białorusi i Rosji, ale również z Polski i Macedonii. Pieśni ludowe poddano zespołowej obróbce, co dało zadziwiający efekt – płyty i koncerty Dikandy spotykają się z gorącym przyjęciem.
Pierwszy album ukazał się w 2000 roku, od tegoż muzycy Dikandy współpracują z zespoem Arka Noego, odpowiadając za wiele folkowych elementów w nagraniach tej dziecięcej grupy.
W 2002 roku ukazała się druga płyta zatytułowana „Jakhana, Jakhana”.
Poza koncertami w Polsce grupa odnosiła też sukcesy w Niemczech, Szwajcarii, Austrii i Szwecji.

Skład zespołu:
Anna Witczak – akordeon, śpiew
Violina Janiszewska – śpiew
Katarzyna Dziubak – skrzypce, śpiew
Piotr Rejdak – gitara, klarnet, śpiew
Daniel Kaczmarczyk – bębny, cymbały
Grzegorz Kolbrecki – kontrabas
Adam Dziewiałtowski-Gintowt – instr. perkusyjne

Oficjalna strona zespołu: www.dikanda.prv.pl

Shamrock to po angielsku „koniczyna”. Nic więc dziwnego że conajmniej kilka zespołów grających muzykę celtycką przyjęło taką właśnie nazwę. Grupa o której tutaj mowa pochodzi z Włoch. Powstała w 2000 roku w miejscowości Biella, niedaleko Turynu.
Czynnikiem, który wpłynął na zawiązanie takiej formacji była miłość do celtyckiej muzyki, która połęczyła grupę przyjaciół. Znalazła się wśród nich także Ruth Sullivan (używająca niekiedy gaelickiej wersji nazwiska – Rut ni Shuilleabhai), wokalistka irlandzka urodzona w hrabstwie Connemara.
Muzyka zespołu, to połączenie tradycyjnych irlandzkich tańców i pieśni ze współczesnym instrumentarium. Pojawiają się w niej elementy jazzu i rocka.

Skład zespołu :
Gianni Pelle – uilleann pipes, tin whistles, kości
Ruth Sullivan – wokal
Dick Reville – wokal
Maria Luisa Martinelli – skrzypce
Marco Pelle – gitara akustyczna i elektryczna
Gianraffael Argiolas – instrumenty klawiszowe
Giorgio Pelle – bodhran, instrumanty perkusyjne