eFolk.pl

Jest to prawdziwy folk-metal, co w naszym wydaniu nie oznacza mocnej muzy z doczepioną folkową melodyjką, ani folkowo/jazzowego pitolenia, tylko doskonałe, ekscytujące połączenie! Ludowe utwory w metalowych aranżacjach na instrumenty zarówno współczesne jak i tradycyjne. Są to także nasze kompozycje, utrzymane w klimacie pogańsko-ludowo-metalowym.

To połączenie, którego dotychczas brakowało. Wychodzimy naprzeciw zapotrzebowaniu na mocne brzmienia i metalową energię, a jednocześnie kwintesencje pogaństwa, ludowości. Energia głosów białych, czarnych (w metalowym znaczeniu ;)) energia ciężkich, mocno przesterowanych riffów, energia zdołowanej ciężkiej wiolonczeli, i w końcu energia wielkiego bębna z koziej skóry.

Agresja żywcem wyniesiona ze słowiańsko – germańskich pól bitewnych. Potęga dawnych bogów, klimat strasznych opowieści snutych podczas biesiad. Ale także radość życia, promienie słońca przedzierające się przez puszczę, bliskość pradawnej przyrody. Nie ma sensu zbędnie się rozpisywać – znacznie lepiej posłuchać. A posłuchać i zobaczyć na żywo to jest to, co najbardziej godne polecenia 🙂 Dziesięć lat na scenie i kolejne pięćdziesiąt przed nami 😉

Skład:
Mikołaj Rybacki
Katarzyna Bromirska
Joanna Lacher
Milena Skalska
Piotr Banaszkiewicz
Andrzej Mikityn

Więcej informacji na stronie internetowej zespołu: http://www.percivalschuttenbach.art.pl

Zespół Anúna zowstał założony przez Michaela McGlynna w 1997 roku w Trinity College w Dublinie. Jest to chór mieszany. którego repertuar opiera się w dużej mierze na muzyce celtyckiej. Dużą rolę w ich muzyce odgrywa pierwiastek sakralny. Nic więc dziwnego że chętnie koncertują w kościołach.
Nazwa Anúna, jak podaje zespół, pochodzi od staroceltyckiej nazwy „An-Uaithne”, określającej ogólnie trzy typy dawnej muzyki celtyckiej: Suantrai – kołysanki, Geantrai – (wesołe) przyśpiewki i Goltrai lament.
W 1993 roku ukazał się ich pierwszy album – „Anúna”, na którym udało się im połączyć muzykę dawną ze współczesnymi kompozycjami. Po nagraniu kolejnej płyty – „Invocation” z roku 1994 Anuna zwróciła na siebie uwagę producentów irlandzkiego show „Riverdance”. Udział w tym show otworzył im drzwi przed międzynarodową publicznością.
Kolejne ich albumy (Omnis-1995, Behind the Closed Eye-1997, Deep Dead Blue-1999) zyskiwały zespołowi uznanie i fanów.
Zespół pojawił się w Polsce podczas festiwalu CELT 2000.

Oficjalna strona zespołu: www.anuna.ie

Dougie MacLean to jeden z najbardziej znanych szkockich śpiewaków i autorów piosenek. Grał w takich zespołach jak Tannahill Weavers i Silly Wizard. Wiele z jego piosenek, (jak: „Caledonia”, „The Singing Land” i „Solid Ground”) opisuje naturalne piękno jego rodzinnych stron na granicy szkockich Highlands i Doliny Strathmore. O MacLeanie pierwszy raz usłyszał świat, gdy jako nastolatek utworzył zespół wraz z przyszłymi członkami Silly Wizard – Andy Stewartem i Martinem Haddenem.
W 1974 roku MacLean występował jako śpiewak na ulicach Kinross, wówczas zapraszono go do Tannahill Weavers. Pozostał w tej grupie na trzy lata, poczym przeniósł się do Niemiec i rozpoczął karierę solową. Zadarzało mu się wówczas grywać w triu z Alexem Campbellem i Alanem Robertsem.
Przełom w kariwrze MacLeana nastapił wraz z wydaniem albumu „Caledonia” w 1979 roku. Rok później powrócił do Szkocji, gdzie spędził sześć miesięcy w grupie Silly Wizard jako zastępca Johnnyego Cunninghama. Później na chwilę wrócił do Tannahill Weavers, a w 1981 zajął się na powrót karierą solową i producencką.

Louise Attaque mieli początkowo problemy z wydaniem płyty. Czwórka Bretończyków, której muzyka to swoisty i łatwo rozpoznawalny folk-rock spotkała się z problemem języka angielskiego. Ich piosenki były ponoć niezrozumiałe dla rockowej publiczności i dlatego duże wytwórnie nie chciały podpisać z nimi kontraktu. Wśród dzisiejszych fanów zespołu budzi to oburzenie – „Czy trzeba przekładać emocje ?!” – pytają.
Bretończycy nie zrazili się jednak do grania. Skupili się na działalności koncertowej i opanowali ją bardzo dobrze.
Pod koniec 1996 roku wydali swoją pierwszą płytę przy współudziale niewielkiej wytwórni niezależnej. Album nosił nazwę „Louise Attaque”.
Popularność zespołu stała się jedną z zagadek popkultury. Członkowie zespołu grają na akustycznych instrumentach, takich jak choćby skrzypce, a muskulaturą i ruchami scenicznymi nie przypominają w niczym chłopców z popularnych boysbandów. A jednak udało im się zaistnieć w muzycznym światku i zaskarbić sobie serca wielu fanów. Ponadto ich drugi album ‚Comme on a dit’ wdarł się na francuską listę przebojów. Muzyka Louise Attaque, to jak juz pisałem folkrock. Jednak trudno w nim doszukać się jednoznacznych nawiązań stylistycznych, choć jest w niej pewnie coś z muzyki bretońskiej. Jest niekiedy radosna i żywiołowa, kiedy indziej zaś tajemnicza i niepokojąca. No i trudno pomylić brzmienie Louise z jakimś innym zespołem.
W Polsce grupa jest mało znana, choć sięgał po nią zespół The Bumpers i umieścił przeróbkę jednego z utworów na swym koncertowym albumie „Wiecznie Zielone”.

The Ukrainians to zespół założony przez Petera Solovke, byłego giterzystę indie rockowej formacji The Wedding Present. To on był pomysłodawcą repertuaru który został zarejestrowany podczas słynnej sesji dla Johna Peela („Ukrainski vistupi u Ivana Peela” – wydane później na CD). Były to ukraińskie pieśni zaaranżowane na rockowo. Solovka, mimo iż urodził się w Anglii, jego ukraińskie pochodzenie sprawiło że zainteresował się swymi korzeniami i oprócz studiów slawistycznych zaczął poszukiwania ukraińskiej muzyki ludowej.
Ogromna polularność jaką zdobyła ta muzyka, zarówno w radio, jak i za sprawą płyty, sprawiła iż Peter wraz z przyjaciółmi którzy wspierali The Wedding Present na ich „ukraińskiej” płycie założyli nowy zespół.
Pierwszym własnym utworem The Ukrainians była piosenka „Oi Divchino”. W grudnio 1990 roku nakręcono do niego teledysk. Stał się on tez tytułowym utworem pierwszej EP-ki zespołu.
Pierwszy album grupy (zatytułowany po prostu „The Ukrainians”) zawiera połączenie ukraińskiego folku z typowy zachodnim rockiem. Album zyskał entuzjastyczne przyjęcie i pozytywne recenzje.
Na początku 1993 roku ukazała się kolejna EP-ka, tym razem ze specyficznymi coverami. Były to piosenki angielskiej grupy The Smiths zagrane i zaśpiewane po ukraińsku („Pisni Iz The Smiths”).
Drugi pełny album zespołu to „Vorony”. Znalazło się na nim 12 utworów inspirowanych muzyką ukraińską napisanych przez Solovke i Lena Ligginsa, oraz zaaranzowany po ukraińsku cover „Venus in Furs” Velvet Underground.
Rok 1993 to dla zespołu 110 koncertów zagranych od zachodniej Hiszpanii po wschodnią Ukrainę. Zagrali m.in. na uroczystościach drugiej rocznicy odzyskanie niepodległości przez Ukrainę. W tym samym roku ukazał się w limitowanym nakładzie album koncertowy na vinylu.
W pazdzierniku 1994 zespół wydałkolejny album zatytułowany „Kultura”. To chyba najbardziej dojrzały spośród albumów zespołu, poruszał również aktualne problemy Ukrainy, które Solovka zdążył w tym czasie dość dobrze poznać. Promując tą płytędotarli m.in. do Kanady i do Polski, gdzie wzbudzili spore zainteresowanie. Wracali do naj jeszcze kilkakrotnie, co Len tłumaczy następująco: „Po części dlatego że kochamy Polskę, a po części dlatego, że możemy stamtąd przywieźć walizkę „Żubrówki” po 1,5 funta za bitelkę”. Ta rozbrajająca szczerość wyjaśnia dlaczego ostatnimi czasu nie widujemy zespołu. Coż ceny się zmieniają. Zanim zespół na kilka lat ucichł wydał jeszcze singiel „Radioactivity” z przróbką utworu grupy Kraftwerk, dochód z jego sprzedaży zasilił fundację „Dzieci Czernobyla”. W 1998 roku ukazała się tzw. „Prince E.P.”, zawierające covery trzech piosenek Prince’a, były to „Nothing Compares 2 U”, „Sign ‚O The Times” i „Purple Rain”.
Po tej płytce o zespole ucichło, muzycy przestali koncertować z powodów osobistych. W roku 2000 Len i Peter otworzyli własną wytwórnię płytową Zirka Records, która w październiku 2001 wydałą koncertowy album „Drink to my Horse!”, podsumowujący działalność koncertową z lat 1989-1994. Następnym wydawnictwem była nowa płyta zespołu, zatytułowana „Respublica”, która zaowocowała kolejną porcją punk-folkowych przebojów i rewelacyjnymi koncertami.

Szwedzkie trio Raven podąża ścieżką wydeptaną przez takie kapele jak The Pogues, The Dubliners, czy The Waterboys. Ich żywiołem stała się irlandzka muzyka z pogranicza folku i rocka. Odnaleźć można też nawiązania do twórczości The Rolling Stones, Boba Dylana, czy Toma Waitsa.
Zespół grywa głónie w pubach i na festiwalach w Skandynawii. Jego członkowie grywają też jednak z innymi zespołami, z którymi odwiedzają niekiedy rózne kraje europejskie.

Grupę Raven tworzy trzech mieszkańców Sztokholmu :
Boe Lindberg – śpiew, banjo, akordeon, harmonijka ustna, tin whistle, dudy szkockie i instrumenty perkusyjne
Lorentz Persson – śpiew, gitara, mandolina
Staffan Ljusberg – śpiew, gitara basowa

Oficjalna strona zespołu: www.sackpipa.nu/raven.html

Zespół który przeszadł swoistą metamorfozę. Z zespołu grającego muzykę z pogranicza piosenki turystycznej z lekką nutką nostalgicznej poezji śpiewanej, przekszatłcili się w gwiazdkę festiwali szantowych. W ich muzyce pobrzmiewa zarówno echo folku, jak i piosenki autorskiej.
Zespół powstał w 1989 roku. jego nazwa to skrót od Ekskluzywnego Klubu Turystycznego, do którego należeli założyciele zespołu. Od tego czasu EKT-Gdynia był nagradzany na wszystkich ważnych festiwalach w tym kraju. Trzon zespołu od czasu jego powstania stanowią: Jan Wydra, Ireneusz Wójcicki i Jacek Fimiak.
Całkiem słusznie uważa się ich za rewelacyjną grupę koncertową, choć nie każdemu może przypaść do gustu ich rozrywkowy, nieco może nawet biesiadny repertuar. W kontaktach z publicznością zespół radzi sobie znakomicie, duża w tym zasługa lidera i wokalisty – Jana Wydry.
Fonografię zespołu stanowią cztery płyty: „Ja Stawiam”, „…Oczywiście!”, „Wreszcie płynę” i „Pójdę przez morze”.

Powstali w lipcu 1989 roku jako swoista kontynuacja dokonań grupy Packet. Ich muzyka ewoluowała nieco, od utworów bliższych muzyce tradycyjnej (z rejonów Irlandii, Szkocji czy Kanady), do morskiego folkrocka opartego na brzmieniu porównywalnym z legendarnym Fairport Convention.
Zespół Smugglers jako pierwszy tak zdecydowanie „urockowił” piosenki wykonywane na festiwalach szantowych. Zyskało to sporą aprobatę i dało im Nagrodę Publiczności na Shanties. Należy zaznaczyć że formacja miała spore problemy z przekonaniem do siebie tradycjonalistów, jadnak jej eksperymenty brzmienowe były zazwyczaj bardzo trafne. Przez skład grupy przewinęło się wielu muzyków z nurtu piosenki zeglarskiej i muzyki folk.
Poszukiwania twórcze muzyków (zwłaszcza skrzypka – Józefa Kanieckiego) zaprowadziły ich w świat polskiej muzyki tradycyjnej. Zespół Smugglers zawiesił działalność, a na scenie pojawiła się jedna z najlepszych folkrockowych formacji (a jednocześnie najbardziej niedocenionych) – zespół Szela.
W 1995 Smugglersi wrócili na scenę, od tego czasu pojaiają się niekiedy na koncertach. Można usłyszeć nowe utwory w ich aranżacji.
Warto polecić trzy wydawnictwa zespołu – „Smugglers” (również na CD), „Nagroda publiczności” (kaseta), oraz najnowsze dziecko grupy – płytę „Still Smuggling”.

Duet Bluestone tworzą Bud French i Paul Eades, muzycy z Tenby w Walii. Bud gra na 6-cio strunowej gitarze, mandolinie, harmonijce, oraz śpiewa, zaś Paul wspomaga go na 6-cio i 12-sto strunowej gitarze, banjo, mandolinie, harmonijce i gitarze basowej.
Początki duetu to grupa The Bushwackers, założona w 1998 roku, która koncertowała sporo na Wyspach Brytyjskich. W roku 1999 nagrali oni trzyutworową płytkę zatytułowaną „The Tenby Lifeboat Man”, z której dochód wspomógł straż ratowniczą w Tenby.
The Bushwackers grali głównie materiał tradycyjny z okręgu Pembrokeshire. Jednak na popularność ich włąsnego utworu „The Tenby Lifeboat Man” sprawiła, że Bud i Paul postanowili stworzyć więcej własnych piosenek. Utwory te opowiadają o historii Pembrokeshire, jednak odnoszą się też do spraw współczesnych.
Do nowego repertuaru muzycy postanowili użyć innej nazwy. Tak narodziła się formacja Bluestone. „Empress of the Sea”, „The Landshipping Miner” i „The Bluestone Hop” to największe koncertowe przeboje zespołu. Powinny się one wkrótce znaleźć na pierwszym studyjnym albumie Bluestone.

Oficjalna strona zespołu: www.bluestonemusic.fsnet.co.uk

Jeden z amerykanskich herosów morskiego folku urodzil sie w 1939 roku w Pensylwanii. Pochodzil z muzykalnej rodziny, a od 15 roku zycia zaczal wystepowac. Jednak poczatkowo bylo to tylko hobby, gdyz na zycie zarabial jako marynarz.
Wlasnie praca i zycie na morzu stanowily inspiracje dla jego pierwszych utworów. Od czasu wydania pierwszej plyty – „Gordon Bok” z 1965 roku – zaczal znacznie wiecej grac w klubach, zarówno w Stanach, jak i w Kandzie, Anglii i Szkocji.
Oprócz pisania i wykonywania piosenek folkowych Gordon Bok pisze tez wiersze, zdarzalo mu sie tez komponowac utwory na chór. Artysta posiada obecnie wlasna wytwórnie plytowa.
Co jakis czas pojawia sie nowa plyta Bok’a, który od 1975 roku regularnie nagrywa z tez Ann Mayo Muir i Edem Trickettem.