eFolk.pl

W wieku dziewięciu lat młoda dziewczyna z Troy wzięła do ręki skrzypce… i znalazła swą drogę. Obecnie to jedna z najczęściej koncertujących artystek kanadyjskiej sceny folkowej.
Koncertowała nie tylko z The Chieftains, ale i z Luciano Pavarottim, otwierała też koncerty Carlosa Santany.
Jej żywiołowa muzyka doskonale sprawdza się właśnie na występach scenicznych, a dwa spośród jej albumów („Fit As A Fiddle” i „No Boundaries”) uzyskały w Kanadzie status złotej płyty.
Nieznających jej muzyki mogą zaskakiwać nowe muzyczne kierunki, które wplata w muzykę tradycyjną. Korzysta z tak bogatej palety, że mieszczą się w niej latynoskie rytmy, niekiedy bardzo nowoczesne aranżacje, czy też niecodzienni goście. Nagrywał z nią choćby najlepszy skrzypek w Neshville Mark O’Connor, czy akordeonistka Sharon Shannon.

Założycielem szwajcarskiej formacji Beyond The Fields jest Andre Bollier. Jako nastolatek, zafascynowany hard rockiem i heavy metalem odkrył świat muzyki folkowej. Stało się to za sprawą takich zespołów jak The Pogues, czy The Men They Couldn`t Hang. Szybko zaczął on pisać własne folkowe piosenki.

Pierwsza grupa, jaką Andre założył nazywała się The Dudes, grała rocka i funky. Grał wówczas na perkusji, ale nie przestawał „grzebać” w swoich folkowych utworach.

Kiedy w 1995 roku The Dudes sie rozpadli, Andre Bollier wraz z Michaelem Schoenenbergerem rozpoczęli pracę nad projektem folk rockowym. Dołączył do nich wówczas Marcel – brat Andre, zawodowy basista, oraz Uwe Schaefer, który uczył się grać na mandolinie mieszkając kilka lat w Irlandii. Martin Fluge został perkusistą tej nowej grupy. Zespół ten został nazwany Beyond The Fields.

Oficjalna strona zespołu: www.beyondthefields.com

Grupa Bayou Folk pochodzi z amerykańskiego stanu Colorado. W swojej muzyce mieszają wpływy akustycznego folk-rocka i muzyki cajun.
Swoją grupę założyli pod koniec 1999 roku, głównie po to by, jak to ujmują, „miło spędzać czas”. W 2000 roku zaczęli grać regularne koncerty.
Wkrótce dorobili się niewielkiego studia, w którym zarejestrowali swoją pierwszą płytę. Album nosi tytuł „Storytellers”. Członkowie zespołu są jednocześnie twórcami repertuaru.

Skład grupy:
Jacques – gitara, wokal
Jason – perkusja, wokal
Robin – wokal, flety, gitara
Travis – gitara basowa
David – gitara

Folkrockowa grupa rodem z Trójmiasta. Jej korzenie tkwią w piosence żeglarskiej, sam pomysł powstania zespołu powstał w 1984 roku na krakowskim festiwalu „Shanties”. Twórcą zespołu jest Jarosław Zajączkowski, znany jako „Królik” i po części od niego wzięła się nazwa grupy. Repertuar jaki wykonywał zespół był wówczas dość nietypowy – do tradycyjnych piosenek irlandzkich i szkockich Jarek pisał własne, morskie teksty. Obecnie robi to co drugi zespół.
Przez kilka lat właśnie muzyka celtycka dominowała w ich repertuarze, jednak brzmienie zepsołu powoli ewoluowało. Rozszerzenie instrumentarium sprawiło, że coraz częściej zaczynano postrzegać Królików jako zespół folkrockowy. Również tematyka tekstów oscyluje obecnie nie tylko wokół morza i związanych z nim tematów. Pojawiają się również własne kompozycje członków zespołu, słychać w nich również folkowe inspiracje.
Wydana nie tak dawno płyta „Tańczony” przedstawia nagrany na nowo przekrojowy materiał z niemal całej kariery scenicznej zespołu.

Należy przyznać że na rodzimej scenie folkowej Ula stanowi pewien wyjątek. Dominują głównie zespoły, nastawione niekiedy na rozbudowane instrumentarium, a tymczasem głównym instrumentem Uli jest głos. Śpiewa zazwyczaj z towarzyszeniem gitary, niekiedy mandoliny i bodhranu. Jej repertuar stanowią głównie utwory z kręgu kultury celtyckiej, wykonywane ze sporym pietyzmem. Są to dość ciekawe opracownia zarówno tradycyjnych piosenek folkowych, jak i bardziej współczesnych utworów. Na uwagę zasługuje fakt, że niekiedy aranżacje odwołują się do starych wersji utwórów, innych niż powszechnie znane, lub prezentowane przez rodzimych (i nie tylko) wykonawców muzyki folkowej.
Zarówno zdolności wokalne jak i dobór repertuaru przypominają wczesne dokonania Joan Beaz. Jest to myślę dość dobry tor, zwłaszcza że póki co Ula podąża nim sama, nie ma raczej konkurencji w takim rodzaju folkowego muzykowania.
W dorobku fonograficznym wokalistki znajdują się dwie pozycje: „Minstrel’s Songs” (tylko kaseta), oraz „Live Minstrels” (tylko płyta).

Christy Moore urodził się 7 maja 1945 roku. Najstarszy z sześciorga rodzeństwa, dorastał w Newbridge w hrabstwie Kildare. Jego siostra Ailish i brat Barry (Luka Bloom) również śpiewają. Jego ojciec pracował w branży spożywczej, działał też politycznie. Wpływ na gust muzyczny młodego Moore’a miała jego śpiewająca matka i płyty Clancy Brothers. Po opuszczeniu szkoły zaczął pracować jako urzędnik bankowy. Przeniósł się do hrabstwa Clare w 1964 roku i tam nawiązał kontakt z Willie Clancy’m i Micho Russell’em, oraz innymi muzykami.
Przez krótki czas grał w duecie z Donal’em Lunny jako Rakes of Kildare. We wczesnych latach sześćdziesiątych grali razem w szkolnej grupie Liffeysiders. Podczas strajku pracowników bankowych w 1966 roku wyjechał do Anglii, jak robiło wówczas wielu urzędników. Jednak kiedy strajk się skończył nie wrócił do Irlandii. W klubach grających muzykę irlandzką spotykał m.in. takich ludzi jak : Seamus Ennis , Domnick Behan , Ewan McColl , Hamish Imlach , Margaret Barry , Luke Kelly i inni. W Anglii nagrał swój pierwszy album Paddy on the Road.
W 1971 wraz z Andy Irvine’m, Liam’em O’Flinn’em i Donal’em Lunny zarejestrował album Prosperous.
Tak powstała grupa Planxty, która wkrótce zarejestrowała płytę o tej samej nazwie. Po upuszczeniu Planxty przez Liama zespół się rozszedł, Muzycy sformowali go ponownie w 1979 roku.
Lunny w lutym 1981 roku skompletował skład swojego Moving Hearts, oczywiście z Christy’m. Był to nowoczesny jak na ówczesne czasy folkrockowy zespół nie bojący się wpływów jazzu.
Po nagraniu drugiej płyty Moving Hearts „Dark End of the Street” Christy Moore opuścił zespół, było to w 1982 roku. Odtąd poświęci ł się karierze solowej. Wspierali go różni folkowi wykonawcy, choćby Donal Lunny, który pomagał przy nagraniu i produkował albumy „The Time Has Come” z 1983 roku i „Ride On” z 1984. Późniejsza płyta „The Spirit of Freedom” z 1985 zawierała silne wpływy republikańskie, w czasie gdy wielu młodych ludzi na południu zwracało się przeciwko kampaniom IRA Tymczasowej. Jego późniejsze płyty zawierały bardziej współczesne i zadumane piosenki, często do tekstów takich twórców, jak Johnny Mulhern, Wally Page, Johnny Duhan i Jimmy McCarthy.
W 1991 roku stał się pierwszym jednoosobowym artystą, który wyprzedał dziesięć kolejnych wieczorów koncertowych w Point Theatre w Dublin. W 1994 roku nagrał płytę „Graffiti Tongue” zawierającą piosenkę „North and South of the River” napisaną wraz z Bono, wokalistą U2, w której odbija się nastrój pojednania i rozejmu na północy.
W 1997 roku przeżył atak serca. W grudniu tego samego roku odwołano jego trasę po Irlandii. W kwietniu 1998 powiedomił, że zaprzestaje działalności koncertowej na co najmniej rok. Powrócił na scenę, by znów przerwać granie w październiku 1999. Z tegoż roku pochodzi jego ostatnia płyta – „Traveller”. Latem 2000 roku pojawił się jako gość na niewielkim koncercie Andy’ego Irvine’a.

John Renbourn urodził się w 1943 roku. Już jako nastolatka interesowała go muzyka folkowa.
Instruktażowa książka „How to Play Guitar” napisana przez Rory’ego McKuena, wprowadziła Renbourna w świat amerykańskiej muzyki folkowej. Zaczał coraz bardziej interesować się nią i badać.
W 1964 roku Renbourn podjął studia muzyczne w kierunku gitara klasyczna w George Abbot School w Guildford. Dwa lata później grał muzykę folkową w klubach w Soho, gdzie miał kontakt z takimi muzykami, jak Paul Simon, Davey Graham i Bert Jansch.
Renbourn i Jansch byli współlokatorami, dlatego często zdarzało im się grywać wspólnie improwizowane sesje. Obaj szybko zauważyli jak łatwo im sięze sobą gra. Renbpourn pojawił się na drugim albumie Jansch’a, a nastepnie nagrali razem płytę „Bert and John”. W 1967 onaj założyli Pentangle i pozostali w tym zespole do 1978 roku. Renbourn, podobnie jak inni członkowie grupy, wydawał także albumy solowe, jak choćby „The Hermit” i „The Black Balloon”. Później stworzył John Renbourn Group, który to zespół grając brytyjską muzykę korzystał z indyjskich instrumentów perkusyjnych i jazzowych drewnianych instrumentów dętych. Muzyka tej formacji nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, choć ma w sobie wiele uroku.
W połowie lat 80-tych Renbourn połączył swe siły z gitarzystą Stefanem Grossmanem. Razem zagrali wiele koncertów na całym świecie. Zdążyli też nagrać dwa albumy, zanim Renbourn nie założył nowego zespołu Ship of Fools, w którym pojawiła się muzyka ze znacznie silniejszymi wpływami celtyckiemi. Jednocześnie koncertował z innymi gitarzystami, w tym równiez z Grossmanem.
Niekiedy Renbourn pojawia się na okazjonalnych koncertach z Janschem, lub szkockim gawędziarzem Robinem Williamsonem.

Szwajcarska kapela Slainte (podobnie jak polska o niemal identycznej nazwie) gra celtycka muzyke tradycyjna. Zespól powstal w Zürichu, w 1980 roku. Wówczas grali w nim Paddy Boesch (gitara, mandolina, wokal), Urs Boegli (whistles, wokal), Silvia Merk (wokal) i Daniel Zwahlen (gitara, banjo, wokal). W tym skladzie rozpoczeli pierwsze koncerty.
W roku 1982 dolaczaja do kapeli Peter Fraefel (skrzypce) i Cornel Loehrer (bodhran, bebny). Zespól gra nieprzerwanie do 1986 roku, kiedy to nastapila przerwa w dzialalnosci.
Powróciwszy do zycia w 1987 roku zespól nawiazuje wspólprace z basistka i wokalistka Elsbeth Schwyter. W takim folkrockowym skladzie zespól zagral wówczas sporo koncertów i nagral plyte. W 1994 roku nastapil rozpad zespolu i wszystko wskazywalo na to ze ostateczny.
Jednak w 1997 roku Slainte powrócil na scene. Byl to juz jednak nieco inny zespól i zwrócil sie w kierunku bardziej tradycyjnego brzmienia.
Dzis graja w nim:
Paddy Boesch – gitara i wokal, zafascynowany spiewem sean-nos i piosenkami bretonskimi, posiada sklep z „artykulami celtyckimi”.
Peter Fraefel – skrzypek, uczyl sie klasycznej gry na skrzypcach, obecnie mieszka we francuskojezycznej czesci Szwajcarii, co umozliwia mu zrozumienie czesci bretonskich biosenek.
Urs Boegli – gra an whistles i dudach (uillean pipes), slynie z niespodziewanych zmian instrumentów w trakcie gry.
Cornel Loehrer – zaczynal jako werblista w zespolach marszowych, gral tez z jazz bandami, w Slainte koncentruje sie na bodhranie i djambe.

Folkiestra Form Różnych powstała w 1997 roku zainspirowana folklorem kurpiowskim.
Wykorzystuje tradycyjne tematy muzyczne i słowa, przetwarzając je aranżacyjnie i muzycznie, budując na tej podstawie nowe oryginalne kompozycje, które choć brzmią nowocześnie, to znakomicie nawiązują do autentycznej muzyki ludowej i jak mówią sami członkowie zespołu – są z radością rozpoznawane przez ich dziadków.
Zespół nagrywał dla Radia Białystok i Telewizji Polonia. Dwukrotnie brał udział w Festiwalu Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe” w Lublinie, gdzie otrzymał wyróżnienie a w tym roku w Festiwalu Nowa Tradycja organizowanym przez Radiowe Centrum Kultury Ludowej.

Niemiecka grupa The Shanes powstała w 1991 roku w środowisku studentów Uniwersytetu w Trier. Spotykali się oni regularnie w miejskich klubach i z czasem rozpoczęli wspólne muzykowanie. Swoje granie określili jako “hard polka”. Składają się na nią różne elementy: irlandzki i wschodnioeuropejski folk, country, rock, jak również odrobina punka, ska i piosenki francuskiej. Pierwsze demo zespołu ukazało się w 1992 roku i nosiło tytuł “Songs From The Urban Country Hell”. Pozwoliło ono The Shanes zagrać pierwszą trasę po Niemczech. Demo zostało później wznowione i stało się pierwszym albumem zespołu. Druga płyta, to krążek “Polka Hard” z 1993 roku.
Po tych nagraniach zespół zaczął znacznie więcej koncertować, co doprowadziło do kilku zmian personalnych.
W 1995 roku ukazuje się EP-ka “These Days”. Ciekawostką jest płyta “Budapest Sessions”, którą The Shanes zarejestrowali w 1996 roku z udziałem węgierskiego pieśnierza folkowego Benito von Gruenau. Została ona wydana tylko na Węgrzech. W kolejnych latach grupa koncertowała m.in. w Anglii, Stanach Zjednoczonych, Francji i Szwajcarii.
Rejestracja kolejnej płyty – “The Haunted House Of Polka” – zaczęła się już pod koniec 1998 roku, jednak album ten ujrzał światło dzienne dopiero w roku 2000.

Skład zespołu
Andy-Boy Diewald – akordeon
Kornelius Flowers – wokal
Stephan Zender – perkusja
Bernie Bredin – gitary, banjo, mandolina
Herr Dannehl – gitara basowa
Riccardo König – skrzypce