eFolk.pl

Loreena McKennitt (ur. 17 lutego 1957) – kanadyjska piosenkarka i harfistka wykonująca muzykę celtycką.

McKennitt urodziła się w Morden w prowincji Manitoba w rodzinie irlandzko-szkockiej. Jej rodzice to Jack i Irene McKennitt.

W 1981 przeprowadziła się do Stadford w Ontario, a w 1985 wydała swój pierwszy album – Elemental. McKennitt zaczęła stopniowo zdobywać światową sławę dzięki kolejnym albumom, produkowanym i wydawanym przez jej własne wydawnictwo – Quinlan Road.

W 1998 roku narzeczony piosenkarki, Ronald Rees, utonął razem z dwójką innych mężczyzn, w wyniku wypadku na zatoce Georgian. Tylko jedno z trzech ciał zostało odnalezione. Piosenkarka jeszcze w tym samym roku stworzyła fundusz Cook-Rees Memorial Fund, by zapobiec podobnym tragediom w przyszłości, i wydała album Live in Paris and Toronto, zawierający nagrania z dwóch występów na żywo. Wszystkie dochody ze sprzedaży tego albumu zostały przekazane funduszowi.

McKennitt znana jest ze swoich adaptacji tradycyjnych celtyckich pieśni oraz z podkładów muzycznych napisanych do wielu wierszy. Nadal mieszka w Stadford.

W sierpniu 2004 została odznaczona Orderem Kanady, najwyższym cywilnym odznaczeniem w Kanadzie.

Źródło: WIKIPEDIA

Brankica Vasić alias Vasilisa to pieśniarka oraz kompozytorka popularna na całym Półwyspie Bałkańskim. Urodzona w Prištinie, wychowała się w Belgradzie i tam ukończyła studia muzyczne. Współpracowała z Goranem Bregoviciem przy ścieżkach dźwiękowych do filmu „Królowa Margot” i „Arizona Dream”, oraz przy debiutanckim albumie artysty „Balkanike”. Śpiewana przez nią piosenka „Dream” przez trzy lata zajmowała czołowe pozycje na listach przebojów francuskich radiostacji z muzyką filmową.
„Amanet” to solowa płyta Vasilisy wydana w 2005 roku. Zawiera trzynaście pieśni z terenów Kosowa i Macedonii, w dość nowoczesnych aranżacjach. Wspaniały wokal artystki zachwyca tu zarówno pod postacią liryczną, jak i w tradycyjnej formie białego głosu.

Manu Chao, urodzony 21 czerwca 1961 roku, naprawdę nazywa się Jose-Manuel Thomas Arthur Chao, kompozytor i wykonawca muzyki folk sięgającej korzeniami do muzyki latynoskiej.

Rodzice Manu Chao, z pochodzenia Hiszpanie z Galicji, uciekając przed reżimem Franco wyemigrowali do Paryża. Przyszły artysta wychowywał się na przedmieściach Paryża. Jak sam stwierdził w wieku młodzieńczym miał dwie życiowe drogi do wyboru, albo zostać dilerem, albo piłkarzem. Traf chciał ze zamiast kopnąć piłkę na boisku wziął do ręki gitarę. Wczesne lata 80. to granie na podwórkach i w knajpach. Zafascynowany muzyką Chucka Berry’ego gra rock’n’roll, tyle ze wplata już hiszpańskie i francuskie teksty piosenek. Połowa lat 80. to życie w bohemie Paryża, granie w wielu różnych składach. Pierwsze doświadczenia z branżą muzyczną zdobywał wraz z bratem i kuzynem – pierwsza kapela Hot Pants i płyta „Loco Mosquito” oraz Los Carayos (kolektyw undergroudowych zespołów). Olbrzymi sukces osiągnął z grupą Mano Negra grającą nieprzerwanie od 1987 do 1994 r. W 1998 r. rozpoczął karierę solową wydając album Clandestino. Płyta z piosenkami śpiewanymi po francusku, hiszpańsku, arabsku, portugalsku i angielsku. Choć jest jednym z najlepiej sprzedających się artystów na świecie, nie jest dobrze znany w anglosaskim kręgu kulturowym. Jak sam o sobie mówi nie ma jednego miejsca, w którym mieszka, i pomimo że ostatnio najwięcej czasu spędza w Brazylii to jego ulubionym miejscem jest Barcelona.

Manu Chao współpracuje z wieloma artystami, nagrywa z nimi wspólnie piosenki, produkuje płyty (m.in. płytę Amadou & Mariam Dimanche a Bamako w 2004 r.).

Źródło: WIKIPEDIA

Vermicelli Orchestra
Vermicelli Orchestra to instrumentalna grupa składająca się z rosyjskich muzyków wywodzących się z różnych scen. Grali dotąd rocka, muzykę klasyczną i etniczną. W 1996 roku postanowili spróbować swych sił razem.
Szybko nagrali pierwszą płytę „Anabasis”, a w dwa lata później, w Londynie, ukazała się jej angielska reedycja. Kolejna, to wydana w marcu 2000 roku „Byzantium”, która zaowocowała kontraktem na wydanie obu albumów w Stanach Zjednoczonych. W ślad za tym pojawiły się zaproszenia na koncery i festiwale na całym świecie.
Najnowsza jak dotąd płyta nosi tytuł „Markus Aurelius” i powstała w 2004 roku.

Skład zespołu:
Sergei Shurakov – akordeon, kompozycje
Natalia Marashova – mandolina
Mikhail Ivanov – gitara basowa
Ilya Rozovski – gitara akustyczna
Pavel Ivanov – bębny
Timur Bogatyrev – flety
Julia Rytchagova – wiolonczela
Dmitri Veselov – perkusja
Artem Tamazov – inżynier dźwięku, producent

Vermicelli Orchestra w internecie: www.vo.org.ru

Molly
Grupa Molly powstała w latach 90-tych, łącząc muzykę celtycką z elementami punka i ska. Z czasem sięgnęli też po rodzimą, szwedzką muzykę.
Nagrali dwie płyty – „Raj Raj” z 1993 r. i „Mollyfied z 1996 roku.
Skład zespołu:
Alf Vierth – wokal
Björn Eriksson – perkusja
Elä Malmberg – gitara basowa
Harald Berthelsen – mandolina, tin whistle
Martin Linder – saksofon
Rickard Elofsson – trąbka
Stefan Stahl – gitara
Svante Sörmark – gitara
Viktor Brobacke – trąbka, harmonijka

Grupa Vilki powstała w Rydze w 1992 roku. Zrzesza dziewięciu członków angażujących się także w działania ruchu rekonstrukcji historycznej. Ich dorobek składa się obecnie z pięciu płyt z łotewskimi pieśniami żołnierskimi, oraz nastrojową muzyką dawną przywodzącą na myśl zespoły Kulgrinda i Sedula. Ich najlepszy, wydany w 2000 roku album „Dzelzim Dzimu” wprowadza nas w klimat wczesnego średniowiecza, pogańskich obrzędów i rytuałów. Zawiera dziewiętnaście pieśni śpiewanych a capella, bądź z towarzyszeniem własnoręcznie wykonanych instrumentów: kokle (łotewska odmiana gęśli), dud, bębnów i piszczałek.

Oficjalna strona zespołu:
http://www.vilki-kopa.lv/

Neil Young (ur. 12 listopada 1945 w Toronto w Kanadzie), gitarzysta, wokalista i kompozytor rockowy. Autor poetyckich, filozofujących tekstów piosenek, cechujących się jednakże prostotą stylu. Od lat 60, aż do dziś wyraża w nich ideały cechujące kontrkulturę hippisowską. Obok Boba Dylana uważany za najwybitniejszego przedstawiciela gatunku folk rock. W swym muzycznym stylu przechodzi ze skrajności w skrajność – od miękkiego, niekiedy łzawego, akustycznego folk rocka, do agresywnego hard rocka, zawsze jednak dotykając w swej muzyce istotnych kwestii ludzkiej egzystencji. W swoim folkowym dorobku skłaniał się nieraz w stonę rocka psychodelicznego, a nawet grunge’u i heavy metalu. Często wzbogacał swoje utwory o długie, spektakularne solówki gitarowe.

Głos Neila Younga, nienaturalnie wysoko ustawiony, a zarazem nieco szorstki, jest jednym z najłatwiej rozpoznawalnych w muzyce rockowej. Neil Young jest znany ze swej pracowitości. Od początku swej kariery w połowie lat sześćdziesiątych nieustannie nagrywa nową muzykę oraz intensywnie koncertuje, jednocześnie współpracując z wielką ilością innych artystów, także tych z najnowszego pokolenia. Artysta jest znany ze sprzeciwu wobec korporacyjnego sponsoringu w kulturze. Sam z wielką konsekwencją odmawia uczestniczenia w sponsorowanych imprezach kulturalnych, ani też nie udostępnia swych dzieł w celach reklamowych.

Neil Young urodził się oraz rozpoczął karierę muzyczną w Kanadzie, by kontynuować ją w USA. Najpierw grał w grupie Buffalo Springfield, a następnie związał się z folkową supergrupą Crosby, Stills, Nash And Young. Od 1969 występuje jako solista wraz z akompaniującą mu grupą Crazy Horse.

Do największych przebojów Neila Younga należą: Heart of Gold, Helpless, Old Man, Like a Hurricane czy hard rockowy utwór Cinnamon Girl, prawdopowodnie dedykowany dziewczynie Jima Morrisona – Pameli Courson. Cinnamon Girl jest ponadto często wymieniany na listach najlepszych i najsłynniejszych solówek gitarowych w muzyce rockowej.

W 1995 roku Neil Young został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Źródło: WIKIPEDIA

WARSZAWSKA KAPELA Zdzisława Patera z CHMIELNEJ powstała w roku 2000. Muzycy grający w niej wywodzą się z tradycyjnej ORKIESTRY Z CHMIELNEJ,a wcześniej grali w najlepszych restauracjach warszawskich,na koncertach wyjazdowych ze Stołeczna Estradą, ZPR-em.
Trzon zespołu to:
Zdzisław Pater grajacy na kontrabasie,
Jerzy Jastrzębski na akordeonie
Henryk Duda na gitarze oraz śpiewa

Od niedawna do zespołu dołączyła aktorka Kasia Kownacka która swym śpiewem wspomaga kapelę.
Oprócz tego z kapelą współpracują: Tadeusz Fabisiak – skrzypce z Orkiestry z Chmielnej oraz Sylwester Kozera – banjo z Kapeli Czerniakowskiej.
Członkowie kapeli występowali w telewizji w programie „Lista przebojów podwórkowych” Bogdana Łazuki w „NASZEJ TELEWIZJI” przez rok.
Kapela nie tylko gra i śpiewa w restauracjach, na festynach, różnego rodzaju plenerach i koncertach ale również daje koncerty charytatywne jak chodzby koncert w Berlinie dla WIELKIEJ ORKIESTRY ŚWIATECZNEJ POMOCY Jurka Owsiaka.
Muzyka która gramy to piosenki starej Warszawy lecz w zdecydowanie nowszych aranżacjach.Kultywujemy tradycję starego folkloru warszawskiego.

Nicholas Rodney Drake (ur. 19 czerwca 1948 w Rangun w Birmie – zm. 25 listopada 1974 w Tanworth-in-Arden) – brytyjski wokalista i autor tekstów.

Urodził się w Birmie, ale niedługo po jego urodzinach rodzina przeprowadziła się z powrotem do Anglii i tam, w Tanworth-in-Arden, małym mieście w hrabstwie Warwickshire został wychowany. Uczęszczał do publicznego Marlborough College, gdzie nauczuł się grać na flecie. Później kontynuował edukację w Fitzwilliam College i University of Cambridge, gdzie studiował literaturę angielską.

W czasach studenckich zaczął występować w klubach i kawiarniach aż wreszcie podczas jednego z takich występów został odkryty przez Ashley Hutchings, basistkę folk-rockowej grupy Fairport Convention. Ona przedstawiła go pozostałym członkom zespołu, wokaliście Johnowi Martyn i producentowi Joe Boydowi. Stosunkowo szybko podpisał kontrakt na trzy albumy z wytwórnią Island Records i w wieku dwudziestu lat wydał swój pierwszy album ‚Five Leaves Left’ (1969) a rok później ‚Bryter Layter’. Oba zostały wyprodukowane przez Boyda i gościnnie udzielali się na nich członkowie Fairport Convention. Mimo tego Nick nie zdobył zbytniej popularności ani uznania. Rzadko koncertował, jeśli już to jako support, a jego występy były bardzo krótkie. Cierpiał bowiem na chorobliwą nieśmiałość, do tego stopnia, że w studio nagrywał odwrócony do ściany, by uniknąć spojrzeń innych. Permanentnie pogrążony w depresji i wątpiący w swój talent ostatnią płytę ‚Pink Moon’ (1972) nagrał w dwóch dwugodzinnych sesjach (obie zaczęły się o północy) jedynie w obecności dźwiękowca. ‚Pink Moon’, surowa i emocjonalnie ekshibicjonistyczna jest uznana za jego najlepszą płytę. Po jej nagraniu postanowił, że porzuci zawód muzyka i zajmie się programistyką, ewentualnie będzie pisał dla innych. Te plany jednak nigdy się nie spełniły. Nick coraz bardziej pogrążał się w depresji i pozostawał w kontakcie już tylko z najbliższymi przyjaciółmi jak John Martyn, który napisał dla niego piosenkę na planowany na 1973 rok album ‚Solid Air’ opowiadającą o nim i francuskiej piosenkarce Françoise Hardy. W 1974 roku Nick powrócił na chwilę do życia i zajął się pisaniem materiału na nową płytę, ale w nocy z 24 na 25 listopada umarł z powodu przedawkowania antydepresyjnego leku Tryptizol. Do dziś nie wiadomo, czy było to samobójstwo czy wypadek. Ówczesne leki przeciwdepresyjne było łatwo przedawkować – już niewielka dawka ponad mogła powodować śmierć. Rodzina zaprzecza, jakoby Nick targnął się na własne życie, koroner brał taką możliwość pod uwagę.

Nick, nie doczekawszy sławy za życia, zyskał ją po śmierci. Doceniony za pełne poetyzmu i bólu teksty, łagodny głos i melancholijny urok muzyki stał się inspiracją dla wielu współczesnych artystów jak muzycy REM, Brian Molko, Devendra Banhart czy Norah Jones.

Źródło: WIKIPEDIA

Youssou N’Dour (ur. 1 października 1959 w Dakarze) – senegalski kompozytor, wokalista i perkusista murzyński (z ludu Wolofów), najszerzej obecnie znany muzyk Czarnej Afryki. Ma niepowtarzalny, wysoki tembr głosu, obejmującego 5 oktaw, który według opinii krytyków „zawiera w sobie historię Afryki” (Rolling Stone).

Youssou N’Dour śpiewał już jako dziecko podczas ceremonii religijnych w Medinie – rodzinnej dzielnicy Dakaru. Regularne występy zaczął w wieku 12 lat. Jako nastolatek śpiewał w czołowej grupie senegalskiej lat siedemdziesiątych – Star Band. Mając 20 lat założył własną grupę Etoile de Dakar, grającą modną wówczas w Afryce muzykę latynoską. W 1981 N’Dour założył następną, działającą do dziś, grupę Super Etoile. W połowie lat osiemdziesiątych grupa ta doprowadziła do rozkwitu specyficzny senegalski styl muzyczny zwany (z języka wolof) mbalax, łączący nowoczesne popowe brzmienie z tradycyjną muzyką afrykańską. Super Etoile wkrótce stała się najsłynniejszą grupą Czarnej Afryki.

Dla zachodniej publiczności odkrył Youssou N’Doura Peter Gabriel. Na jego albumie So z 1986 N’Dour zaśpiewał w utworze In Your Eyes. N’Dour i Super Etoile towarzyszyli Gabrielowi w światowym tournee po wydaniu tej płyty. W 1988 Youssou N’Dour uczestniczył w światowym tournee Human Rights Now!, organizowanym przez Amnesty International, obok Bruce’a Springsteena, Stinga i Tracy Chapman.

W 1989 Virgin wydała pierwszy album Youssou N’Doura promowany na skalę międzynarodową – The Lion. Album zawierał między innymi utwór Shaking the Tree, autorstwa Petera Gabriela. W 1990 ta sama firma wydała jego drugi międzynarodowy album Set (w języku wolof „czysty”), który stał się dla młodzieży w Senegalu inspiracją do ekologicznej akcji czyszczenia miast Set Setaal.

W 1991 N’Dour podpisał kontrakt z wytwórnią płytową 40 Acres and a Mule Musicworks (oddziałem Columbii), prowadzoną przez Spike’a Lee, specjalizującą się w muzyce Czarnej Afryki. W 1992 wytwórnia ta wydała album N’Doura i Super Etoile – Eyes Open, nagrany we własnym studiu N’Doura Xippi w Dakarze. Eyes Open był nominowany do nagrody Grammy. Po wydaniu Eyes Open Youssou N’Dour został ambasadorem UNICEF na Międzynarodowy Rok Dziecka. W lipcu 1993 w Paryżu wystawiono skomponowaną przez N’Doura operę w stylu muzyki afrykańskiej. W tym samym roku N’Dour uczestniczył w programie BBC Rhythms of the World. W 1994 wspólnie z Neneh Cherry nagrał przebojowy singel 7 Seconds, zamieszczony na albumie Wommat (w języku wolof „przewodnik”) z 1994. Był to, jak dotąd, jego największy komercyjny sukces. Utwór został w Europie piosenką 1995 roku.

Youssou N’Dour angażuje się w promocję senegalskiej muzyki i kultury na świecie. W 1994 był współzałożycielem Society of African Promotion – zajmującej się tym organizacji. W 1996 założył wytwórnię płytową Jololi (w języku wolof „dom”), nagrywającą (w studiu Xippi) i promującą senegalskich artystów. Jololi współpracuje z wytwórniami Real World, World Circuit, DeLabel i Virgin. W wielkich miastach Zachodniej Europy i Północnej Ameryki N’Dour organizuje cykliczne imprezy muzyczne The Great African Ball – wieczory z rodzimą muzyką dla emigrantów z Senegalu. Album Joko (w języku wolof „łącze”) z 2000 był częścią akcji zakładania w Afryce Zachodniej punktów dostępu do internetu. Muzycznie album ten był próbą wyjścia poza ramy afrykańskiej muzyki.

W 2002 Youssou N’Dour wydał album Coono du Reer (w języku wolof: „nic na próżno”, tytuł angielski Nothing in Vain), bliższy, niż poprzednie, czysto afrykańskiej stylistyce. Ostatnia jak dotąd płyta N’Doura Egypt z 2004 mocniej, niż poprzednie albumy sięga do tradycji muzyki muzułmańskiej. Według samego N’Doura album ten ma ukazać światu tolerancyjne oblicze islamu.

Źródło: WIKIPEDIA