Page 22 of 285

Unreel

Grupa powstała w Pradze w 2009 roku, gra głównie muzykę irlandzką, choć wiele kompozycji to autorskie utwory, napisane przez muzyków grających w zespole. Jak sami mówią: „Tradycja to proces, a nie muzeum”, dlatego właśnie do ogromnej spuścizny irlandzkiej muzyki ludowej próbują dokładać własną cegiełkę. Inspirując się muzyką fusion przenoszą kojarzące się z tradycją wiejską brzmienia, na współczesne miejskie nuty.
Tworzący Unreel muzycy mają już za sobą doświadczenia związane z grą w innych zespołach folkowych, jak również w składach międzynarodowych. Jitka Malczyk występowała m.in w czesko-bretońskim duecie Delioù (z Célestine Doedens), Žofka Kašparová występowała z jazzowo-folkową grupą Tamaral, Aleš Hrabě w wolnych chwilach gra z cygańsko-jazzowym Échos de Belleville zaś Ladislav Veselý występował przez jakiś czas z Jarrah, improwizującym zespołem grającym muzykę etniczną.

Skład zespołu:
Jitka Malczyk – skrzypce
Žofka Kašparová – flet, irish box
Aleš Hrabě – gitara
Ladislav Veselý – bodhran

Rafał Chojnacki

Valravn „Valravn”

Pierwsza płyta duńskiej grupy Valravn przełamuje wiele schematów dotyczących muzyki folkowej. Owszem, już wcześniej łączono ja z awangardą i z elektroniką, ale jeszcze nigdy w taki sposób. Zespół powstał właściwie podczas pierwszej sesji nagraniowej, podczas której zarejestrowano EP-kę „Krunk”. Był wówczas rok 2005 i muzycy weszli do studia z zupełnie innym zamiarem. Chcieli zarejestrować nowy album zespołu Virelai, dowodzonego przez Sørena Hammerlunda. Niedługo wcześniej Søren zwerbował do swojej grupy nowych muzyków, jednak kiedy weszli do studia, okazało się, że dźwięki, które nagrywają nijak nie pasują do stylistyki Virelai. Grupa ta gra bowiem głownie muzykę dawną w nieco luźniejszych folkowych aranżacjach. Warto porównać te dwie grupy, by zrozumieć, że to co powstało podczas zderzenia talentu Hammerlunda z pomysłami Martina Seeberga, Juana Pino i Anny Katrin Egilstrøð, musiało znaleźć swoje ujście w nowym projekcie. Kiedy do zespołu dołączył odpowiedzialny za instrumenty elektroniczne aranżer i producent Christopher Juul, wszystko zostało wywrócone do góry nogami.
Nagrana dwa lata po debiutanckiej EP-ce (i poprzedzona podwójną EP-ką ze starym i nowym materiałem) płyta „Valravn” pokazuje nam już zespół, który dojrzał. Ogień muzycznego szaleństwa płonie w nim wyraźnie, ale widać, że muzycy dobrze wiedzą czego chcą. Ich inspiracje każą spoglądać przede wszystkim na północ. Przeważa muzyka dawna z okolic Danii, nawet tematy szwedzkie pochodzą ze Skanii i gdy powstawały była to część półwyspu należąca do Duńczyków. Polskim słuchaczom na pewni rzuci się w oczy utwór „Bialowieska”. To instrumentalna kompozycja. Bardzo ładna, ale nie dająca wyraźnie odczuć, że pochodzi w jakimś sensie z południowych wybrzeży Morza Bałtyckiego.
Ann Katrin ma najwyraźniej specjalne miejsce w swoim sercu dla muzyki z Wysp Owczych, ponieważ dodała do repertuaru właśnie rzeczy farerskie. Inną ważną osobowością jest grający na instrumentach perkusyjnych Juan Pino, który łączy w swojej grze rożne wpływy, style i instrumenty.
Valravn gra muzykę totalną, którą się kocha albo nienawidzi. Znam ludzi, którzy nie są w stanie wysłuchać do końca nawet jednego utworu, ale są też tacy, którzy rozsmakowują się w każdym dźwięku. Ja na szczęście należę do tych drugich.

Rafał Chojnacki

Marianne Green

Wychowana w Danii wokalistka Marianne Green inspiruje się przede wszystkim muzyką z hrabstw Belfast i Down w Irlandii Północnej. Dorastając w mieszanej, duńsko-angielskiej rodzinie jako nastolatka odkryła kolekcje płyt winylowych należących do jej ojca. Była na nich przede wszystkim tradycyjna muzyka irlandzka. To ona pchnęła Marianne do nauczenia się niektórych pieśni i do trenowania irlandzkich tańców. Obecnie jest ona dyrektorką artystyczną zespołu tanecznego Green Steps, który działa przy szkole Dark Green School of Irish Dancing, której Marianne jest współzałożycielką.
Jej debiutem płytowym była EP-ka „By Yonder Town”, wydana w 2004 roku. Jej pierwsza długogrająca płyta, to nagrany przy pomocy guru muzyki irlandzkiej Andy Irvine`a „Dear Irish Boy” z 2010 roku. Wśród zaproszonych na tą płytę gości znaleźli się Colum Sands, Gerry O`Conner i Martin O`Hare.

Alepak

Alepak to zespół folkowy powstały w 2010 roku przy Goleniowskim Domu Kultury. Tworzą go młodzi ludzie zainteresowani muzyką powstałą na bazie kultury ludowej. Nazwę zespołu można rozszyfrować czytając ją wspak.
Melodyka i rytmika pieśni ludowych stała się dla nich inspiracją do aranżacji utworów. Wykonują polskie melodie ludowe z różnych regionów kraju łącząc tradycyjne podejście do melodii ludowych z nowoczesnymi aranżacjami i brzmieniami.
Grupa dała się poznać dzięki uczestnictwu w licznych festiwalach. Zdobyła m.in. pierwsze miejsce w kategorii „młodzieżowe zespoły wokalno – instrumentalne” podczas XVIII Ogólnopolskiego Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie w 2012 roku. Ma również na koncie sukcesy na scenie folkowej, do najważniejszych należą główna nagroda na „Lipiańskich Spotkaniach z Kulturą Ludową Pomorza Zachodniego” i wyróżnienie na XXII Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe” w 2013 roku.
Zespół Alepak był również uczestnikiem V edycji polskiej wersji telewizyjnego show „Must Be The Music”.

Skład zespołu:
Joanna Kalinowska – skrzypce i wokal (kierownik zespołu)
Brygida Sawicka – skrzypce i wokal
Anna Czerwińska – skrzypce i wokal
Katarzyna Ogrodniczak – sekund, bęben i wokal
Maria Gąsior – flet, wokal, kontrabas
Weronika Kwaśniak – skrzypce i wokal
Jakub Ogrodniczak – trąbka, flet i bęben
Aleksander Kwietniak – klarnet i wokal
Piotr Holz – klarnet i wokal
Agnieszka Ogrodniczak – wiolonczela i wokal
Eryk Jeziorski – kontrabas i flet

MurMurators „The MurMurators”

The Murmurators

The Murmurators

Wydawać by się mogło, że muzyka celtycka, to jeden z najłatwiejszych kawałków chleba, jeżeli chce się zarobić kilka groszy, zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych, gdzie sporo jest pubów w których gra sie taką muzykę. I rzeczywiście do bólu wtórnych zespołów jest bez liku. Dlatego tym bardziej warto zaznaczyć, kiedy na rynku pojawia się coś oryginalnego.

Read More

Kristian Blak „Snjóuglan”

Kristian Blak to prawdziwa osobowość w świecie muzyki farerskiej. Nie tylko sam udziela się w wielu projektach, ale jeszcze propaguje liczne zespoły z Wysp Owczych, niektórym z nich pomagając wydać płyty w związanym z nim TUTL Records.
Tym razem Kristian występuje w roli solisty, ale niech nie zmyli nas jego nazwisko na okładce. Nie jest to tak solowy album, jak mogłoby się wydawać. W gruncie rzeczy gra on tu na instrumentach klawiszowych, oddając pole do popisu zaproszonym muzykom. Powstałą w ten sposób interesująca mieszanka, w której dominującym czynnikiem jest jazz. Oczywiście tematy nawiązują do struktur charakterystycznych dla muzyki ludowej, jednak pod względem wykonawczym „Snjóuglan” jest płytą jazzową.
Kiedy po dwóch rozbudowanych smakowo utworach otrzymujemy nagle surowo zagrany na skrzypcach temat z „Ravnen fllyver om aftenen”, można zachwycić się tym jak pięknie rozwija się on w nieco bardziej rozbudowaną, choć krótką formę. Znowu jazz? Owszem, ale w każdym utworze trochę inny.
„Snjóuglan” to płyta dość rozrywkowa, nie kojarzy się z subtelnym, wysublimowanym etno-jazzem skandynawskich płyt Jana Garbarka. Ma jednak niewątpliwie sporo uroku, dzięki czemu lubię do niej wracać gdy nachodzi mnie nastrój na właśnie taką muzykę.

Rafał Chojnacki

Nobody Knows

Niemiecki zespół Nobody Knows to młodzi muzycy, którzy mają swoją własną receptę na folk. Jak sami mówią jest to koktajl północnoeuropejskich brzmień, postmodernistycznego rytmu z zachodnioniemieckim folklorem. Całości dopełniają ironiczne teksty, wykonywane w języku niemieckim, angielskim i francuskim. Grupa przyznaje się też do silnych wpływów irlandzkiej muzyki instrumentalnej, co słychać w ich graniu.
Zespół ma na koncie dziewięć płyt autorskich oraz kilka albumów zarejestrowanych we współpracy z innymi muzykami.

Skład zespołu:
Max Heckel: wokal, skrzypce, gitara, banjo, mandolina, bałałajka basowa, kazoo
Thor Klein: gitara basowa, flet, wokal
Ronny Heckel: gitary, mandolina, harmonica, wokal
Georg Marth: sktzypce, gitara, bodhrán, wokal
Aron Thalis: perkusja, cajón, djembe, wokal

Celtic Sopranos

Irlandzki duet The Celtic Sopranos, to wokalna grupa, którą tworzą obdarzone pięknymi sopranami wokalistki Annemarie Gillman i Gillian Quinn. W nagraniach i na scenie towarzyszą im muzycy sesyjni.
Annemarie ukończyła studia na The Royal Irish Academy of Music, koncertowała między innymi z kultowym irlandzkim show Micheala Flatley`a „Lord of the Dance”, z którym dotarła również do Polski. Gillian ukończyła tą samą szkołę, jednak przez wiele lat jej podstawowym kierunkiem studiów była gra na flecie.
Śpiewaczki poznały się dzięki udziałowi w klasyczno-folkowym show Andy`ego Cooneya, zatytułowanym „Forever Irish”. Wspólną pracę rozpoczęły w styczniu 2013 roku i po kilku tygodniach były już w stanie wystąpić po raz pierwszy jako The Celtic Sopranos.
Muzyka proponowana przez zespół to połączenie tradycyjnych celtyckich tematów z orkiestracjami oraz zróżnicowane techniki wokalne. Rewelacyjne warunki głosowe pozwalają śpiewaczkom na sprawne wykonywanie utworów na przemian, z operowym i tradycyjnym śpiewem.

Rafał Chojnacki

Lachlan

Lachlan to holenderski duet folkowy, który tworzą Marlies Janssens i Wesley Hollander. Nazwa zespołu funkcjonuje od 2005 roku a jego założycielką jest Marlies. Jako Lachlan zaczynali od grania w lokalnych pubach, z czasem koncentrując się również na zwiększeniu zasięgu działania, występując również na festiwalach. W 2009 roku nastąpiła zmiana składu i w duecie znalazł się Wesley.
Duet koncentruje się przede wszystkim na występach. Ich repertuar obejmuje w większości tradycyjną muzykę irlandzką i szkocką.
W 2012 roku wydali album zatytułowany „Daughter of a Gypsy”.
Muzycy grają na różnych instrumentach, takich jak gitara, buzuki, tin whistle, bodhran i kości. Oboje śpiewają, razem i osobno.
Poza duetem Lachlan Marlies Janssens występuje często z Melody Jane, wokalistką i gitarzystką, która wykonuje amerykańskie piosenki folkowe i country. z kolei Wesley Hollander jako McHollander występuje solo w roku celtyckiego barda.

Rafał Chojnacki

Fatty Farmers „Refarmatory”

The Fatty Farmers "Refarmatory"

The Fatty Farmers „Refarmatory”

Folkowy punk w wykonaniu The Fatty Farmers to hiszpańska odpowiedź na popularność takich zespołów, jak Flogging Molly. Chodzi tu o podobny sposób myślenia o muzyce, łączącej ze sobą akustyczne elementy i gitarowe riffy. Autorskie piosenki napisane w tej stylistyce robią bardzo dobre wrażenie, choć już tytuł instrumentalnej kompozycji „Sraka Dupa” budzi pewne kontrowersje. Czyżby muzycy poznali gdzieś w trasie Polaków?

Read More

Page 22 of 285

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén