Christy Moore urodził się 7 maja 1945 roku. Najstarszy z sześciorga rodzeństwa, dorastał w Newbridge w hrabstwie Kildare. Jego siostra Ailish i brat Barry (Luka Bloom) również śpiewają. Jego ojciec pracował w branży spożywczej, działał też politycznie. Wpływ na gust muzyczny młodego Moore’a miała jego śpiewająca matka i płyty Clancy Brothers. Po opuszczeniu szkoły zaczął pracować jako urzędnik bankowy. Przeniósł się do hrabstwa Clare w 1964 roku i tam nawiązał kontakt z Willie Clancy’m i Micho Russell’em, oraz innymi muzykami.
Przez krótki czas grał w duecie z Donal’em Lunny jako Rakes of Kildare. We wczesnych latach sześćdziesiątych grali razem w szkolnej grupie Liffeysiders. Podczas strajku pracowników bankowych w 1966 roku wyjechał do Anglii, jak robiło wówczas wielu urzędników. Jednak kiedy strajk się skończył nie wrócił do Irlandii. W klubach grających muzykę irlandzką spotykał m.in. takich ludzi jak : Seamus Ennis , Domnick Behan , Ewan McColl , Hamish Imlach , Margaret Barry , Luke Kelly i inni. W Anglii nagrał swój pierwszy album Paddy on the Road.
W 1971 wraz z Andy Irvine’m, Liam’em O’Flinn’em i Donal’em Lunny zarejestrował album Prosperous.
Tak powstała grupa Planxty, która wkrótce zarejestrowała płytę o tej samej nazwie. Po upuszczeniu Planxty przez Liama zespół się rozszedł, Muzycy sformowali go ponownie w 1979 roku.
Lunny w lutym 1981 roku skompletował skład swojego Moving Hearts, oczywiście z Christy’m. Był to nowoczesny jak na ówczesne czasy folkrockowy zespół nie bojący się wpływów jazzu.
Po nagraniu drugiej płyty Moving Hearts „Dark End of the Street” Christy Moore opuścił zespół, było to w 1982 roku. Odtąd poświęci ł się karierze solowej. Wspierali go różni folkowi wykonawcy, choćby Donal Lunny, który pomagał przy nagraniu i produkował albumy „The Time Has Come” z 1983 roku i „Ride On” z 1984. Późniejsza płyta „The Spirit of Freedom” z 1985 zawierała silne wpływy republikańskie, w czasie gdy wielu młodych ludzi na południu zwracało się przeciwko kampaniom IRA Tymczasowej. Jego późniejsze płyty zawierały bardziej współczesne i zadumane piosenki, często do tekstów takich twórców, jak Johnny Mulhern, Wally Page, Johnny Duhan i Jimmy McCarthy.
W 1991 roku stał się pierwszym jednoosobowym artystą, który wyprzedał dziesięć kolejnych wieczorów koncertowych w Point Theatre w Dublin. W 1994 roku nagrał płytę „Graffiti Tongue” zawierającą piosenkę „North and South of the River” napisaną wraz z Bono, wokalistą U2, w której odbija się nastrój pojednania i rozejmu na północy.
W 1997 roku przeżył atak serca. W grudniu tego samego roku odwołano jego trasę po Irlandii. W kwietniu 1998 powiedomił, że zaprzestaje działalności koncertowej na co najmniej rok. Powrócił na scenę, by znów przerwać granie w październiku 1999. Z tegoż roku pochodzi jego ostatnia płyta – „Traveller”. Latem 2000 roku pojawił się jako gość na niewielkim koncercie Andy’ego Irvine’a.

Taclem