Justin Sullivan „Surrounded”
Tak to już jest, że często jak człowiek myśli o muzyce jakiegoś twórcy, od razu łączy ją z jego macierzystą grupą. Jak wspomina się Mike’a Scotta, myśli się o The Waterboys, Shane MacGowan to oczywiście The Pogues. Tak samo jest z Justinem Sullivanem. Przez lata kojarzony był niemal wyłącznie z New Model Army.
Nagrywając album „Voyager” Mike Oldfield wrócił do swoich folkowych fascynacji. Muzyka etniczna pobrzmiewa wprawdzie często w jego twórczości, jednak nie każdy wie, że zaczynał on jako artysta folkowy, nagrywając nawet wraz z siostrą (Sally Oldfield) album z muzyką irlandzką i angielską, pod szyldem grupy The Sallyangie.
Legendarna grupa The Spinners, zanim jeszcze stała się klasykiem morsko-folkowego śpiewania, miała w nazwie swoje rodzime miasto, a sama idea powstania zespołu była podobna do tych, jakie przyświecał setkom miejskich kapel podwórkowych na całym świecie. Bez względu na to, czy pomyślimy tu o The Dubliners, czy o Kapeli Czerniakowskiej, idea byłą jedna: dać mieszkańcom miast namiastkę kultury ludowej, przypominającej im tą, którą znaliz rodzinnych domów.
Brytyjska grupa Ferocious Dog pochodzi z Warsop, w hrabstwie Nottingham. Ich zabarwionego celtyckimi nutami folk-punka można w tej okolicy słuchać już od ponad 30 lat. Zadebiutowali w 1988 roku, tworząc wówczas folk-rockową scenę z takimi zespołami jak New Model Army, The Levellers i The Wonder Stuff.
„Dionysus” to dopiero drugi studyjny album Dead Can Dance od czasu reaktywacji zespołu w 2012 roku. Co prawda ukazał się jeszcze album koncertowy i archiwalia z występów w programie Johna Peela, to jednak dla miłośników tego australijsko-brytyjskiego duetu każde nowe nagranie jest jak długo wyczekiwany deszcz na pustyni.
Sheelanagig to grupa z Bristolu, ale nawiązuje przede wszystkim do szalonych ulicznych kapel, jakie można niekiedy spotkać na ulicach starych europejskich miast. To właśnie tej inspiracji zespół zawdzięcza swoją folk-rockową ekspresję.
Grupa The Demon Barbers zaprasza nas na nietypową dyskotekę. Beaty są wprawdzie z naturalnej perkusji, wokale śpiewają w harmonii a całość podana jest w nowocześnie zrealizowanej konwencji folk-rocka z elementami funky i jazzu, jednak nie można odmówić tej muzyce tanecznego potencjału.
Sercem grupy Touch the Earth są Lynn Gosney i jej syn Lee Gosney-Hunt. Towarzysza im zaprzyjaźnieni muzycy, których korzenie tkwią w scenie folkowej. Jednak właśnie w tej grupie mają okazję realizować niecodzienną autorską wizję Lynn, która polega na połączeniu tradycyjnej muzyki z Wysp Brytyjskich, ze współczesnym wyobrażeniem na temat tego jakie brzmienia mogły dominować w tym regionie przed chrystianizacją.
Jenna Witts to wokalistka i gitarzystka z angielskiego Devonshire. Szlify sceniczne zbierała w licznych klubach folkowych i na festiwalach, między innymi w koncertowym składzie słynnej grupy Show of Hands, dowodzonej przez Steve’a Knightleya i Phila Beera.
Moja przygoda z piosenkami tego tria zaczęła się w bardzo nietypowy sposób, od czytanki w jednym z podręczników do angielskiego. Przedstawia ona historię trójki młodych ludzi, którzy podróżują po całej Brytanii na pieszo, nocując u „dobrych ludzi” i łapiąc po drodze dorywcze prace. No i zbierają przy okazji pieśni. W czytance podany był adres ich strony internetowej reszta potoczyła się już o wiele łatwiej.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén